Verslag 1

Na ruim anderhalf jaar zitten we weer in een vliegtuig en zijn samen met Dennis op weg naar Curaçao. (De laatste keer was april vorig jaar toen we vervroegd terugkwamen uit Australië vanwege het coronavirus !) Lange tijd waren er door de pandemie weinig tot geen vliegreizen voor toeristen, maar nu is het beperkt weer mogelijk ondanks dat het virus nog steeds niet verslagen is en zelfs weer voor meer besmettingen zorgt. (Inmiddels zijn er wereldwijd meer dan vijf miljoen mensen overleden aan Covid-19). We moeten wel de gehele vlucht een mondkapje dragen, maar verder zijn er geen inreis-verplichtingen, zelfs de PCR-test is sinds kort afgeschaft.

Het was de laatste dagen voor vertrek nog even spannend of de reis door zou gaan: ik was ineens flink verkouden en heb een corona-sneltest gedaan  waarvan ik pas gistermorgen de negatieve uitslag kreeg. Dezelfde ochtend was mijn moeder gevallen, maar behalve een flinke bult op haar hoofd was ze gelukkig oké.

We zijn vanmorgen (vrijdag 5 november 2021) rond half zeven van huis vertrokken en moesten zelfs de voorruit nog even ijsvrij maken, maar verder verliep de autorit voorspoedig en kwamen we tegen half negen aan op Schiphol, waar ik nog even mijn nichtje Tamara opgezocht heb, die druk aan het werk was op de luchthaven bij “Amsterdam bread company”.

Tegen half twaalf stijgen we dan eindelijk op voor een vlucht van ruim negen uur en tegen vieren Curacao-tijd (het is daar vijf uur vroeger !) arriveren we op het zonnige, warme eiland, waar het ruim dertig graden is, een heel verschil met vanmorgen !

Nadat we de huurauto opgehaald hebben moeten we nog een half uurtje rijden naar ons onderkomen voor de komende drie weken: een bungalow bij “the Pearl of the Caribbean”, gelegen in het noordoosten van het eiland. Binnen in het appartement is het vrij warm, maar we zetten alle deuren open en gelukkig hebben de slaapkamers airco. Tegen half zeven is het ineens donker en nadat de koffers zijn uitgepakt zitten we nog enkele uurtjes heerlijk buiten waar een verkoelend windje waait !

Verslag 2

We zijn vannacht verschillende keren wakker geweest, ten eerste vanwege de vijf uur tijdsverschil, ten tweede door de temperatuur van zo’n vijfentwintig graden en als laatste omdat de bedden niet al te comfortabel lagen. Nu wisten we al dat we slechts één nacht op deze ledikanten hoefden te slapen, want vandaag hebben ze in alle huisjes de bedden vervangen en nu hebben we een prima tweepersoons bed !

Nadat we natuurlijk buiten ontbeten hebben pakken we onze huurauto, een pittige Kia Picanto, om bij hypermarkt Mangusa voor ruim een week boodschappen in te slaan, welke wel een stukje duurder zijn dan we in Nederland gewend zijn. Wél kan je de bedragen delen door twee, want hier wordt betaald met de Antilliaanse gulden, die ongeveer vijftig euro cent waard is.

Nadat we alles in ons huisje afgeleverd hebben rijden we naar Willemstad, de hoofdstad van het eiland. Zes jaar terug zijn we ook een week op Curaçao geweest, destijds waren Marcel en Marieke ook van de partij, en hadden toen  een prachtig appartement in Willemstad aan het water. Dus vandaag was er een heleboel herkenning: de hoge Juliana-brug, de overdekte en de drijvende markt, de Handelskade met zijn prachtige gekleurde huizen en de Koningin Emmabrug oftewel de Pontjesbrug, de enige drijvende draaibrug ter wereld die nog dagelijks wordt gebruikt.

We waren inderdaad nog maar net aan de overkant bij Otrobanda toen de bel ging ten teken dat de brug gaat draaien. (Ooit moest je tol betalen om er overheen te mogen, behalve als je op blote voeten was, dan mocht je gratis. Tegenwoordig is de tol helemaal opgeheven, als de brug opengaat komen er twee pontjes in actie die mensen, ook gratis, naar de overkant brengen.)

Bij de centrale markt aan het Waaigat hebben we, voor een paar cent, heerlijk Surinaams gegeten en nadat we nog enkele shirts gekocht hebben zijn we teruggegaan naar ons appartement, waar we verkoeling hebben gezocht in het zwembad. De rest van de dag brengen we weer door op ons terras waar de oostenwind altijd waait !!

Verslag 3

Het huisje bevalt ons prima, het enige wat we misten was een felle lamp om buiten ’s avonds spelletjes te doen. We zijn dan ook vanmorgen naar een grote doe-het-zelfzaak (Kooyman) gereden en hebben daar een prima lamp gevonden, dus we kunnen weer Carcassonne of Mexican Train spelen ! Daarna zijn we doorgereden naar een mooi strand: Daaibooi baai, maar hebben onderweg een stop gemaakt bij de zoutpannen waar we enkele prachtige flamingo’s zagen.

Daaibooi is één van de bijna veertig stranden die Curaçao rijk is en omdat het zondag is waren er veel families aanwezig in het kleine beschutte baaitje.

Het zeewater is heel helder en heeft een prima temperatuur, we zijn er dan ook diverse keren in geweest, Wim heeft zelfs nog een tijdje gesnorkeld.

Tegen vijven zijn we teruggereden naar ons appartement, een afstand van vijfendertig kilometer, maar je bent er niet in een half uurtje: de wegen op het eiland zijn niet al te best en lopen ook niet recht.

En ’s avonds hebben we natuurlijk gelijk de lamp uitgeprobeerd !

Verslag 4

Curaçao is vierenzestig kilometer lang en zestien kilometer breed, wij zitten in het noordoosten van het langgerekte eiland en hebben vanmorgen de oostkant verkend. We starten bij de Sint Jorisbaai, een grote inham waar het behoorlijk waait en de kitesurfers over de golven vliegen. Er is echter geen strand, maar meer cactussen, groene bosjes en veel modder, er wordt hier dan ook gewandeld en gemountainbiked.

We rijden door naar het zuiden waar allerlei luxe huizen staan met een mooi jacht erbij aan het grillig gevormde “Spanish Water”, duidelijk een plek voor de beter gesitueerde Curaçaoers. Iets verderop staat Fort Beekenburg, na Fort Amsterdam in Punda, het oudste en best bewaarde historische verdedigingswerk op het eiland, gebouwd aan het begin van de 18de eeuw.

We kunnen de ronde toren inklimmen en hebben vandaar een mooi uitzicht op  de zee waar net een marineschip aankomt.

Nadat we nog even wat vlees en vis gekocht hebben rijden we terug naar ons appartement, waar we de middag afwisselend doorbrengen met een spelletje en een duik in het zwembad.

Tegen de avond gaat de barbecue aan en genieten we weer van de heerlijke warme avond buiten, iets wat we in Nederland niet vaak konden doen dit jaar !

Verslag 5

Wim heeft een nicht, Ida, die al ruim vijfendertig jaar op Curaçao woont. Pas na het overlijden van zijn moeder, vier jaar geleden, kregen ze regelmatig mailcontact en vanmorgen hebben we haar een bezoek gebracht. Voor Wim was het zo’n vijftig jaar geleden dat hij Ida voor het laatst gezien had en ik kende haar alleen van foto’s en de mails.

Ze leeft in een klein, door de eigenaar slecht onderhouden huurappartementje, waar het, vanwege ruimtegebrek, erg vol staat met allerlei spullen. Helaas kan ze zich, omdat de ouderenvoorzieningen niet al te best zijn op Curaçao, geen groter appartement veroorloven. We hebben vier uur bij haar doorgebracht en heel wat afgekletst. Ook hebben we diverse foto’s bekeken, onder andere van haar broer Jacco, die in Holland woont en voor ons ook een onbekende is, terwijl hij toch een volle neef is van Wim, we zijn duidelijk niet “familieziek”!!

Rond vier uur zijn we terug bij ons huisje en zoeken daar verkoeling in het zwembad want, zoals iedere dag, is het weer eenendertig graden ! Tegen de avond gaan we naar het vlakbij gelegen Braziliaanse restaurant “Amazonia”, waar ze de “all you can eat” formule toepassen: er zijn allerlei soorten salades, soep en er komt regelmatig een kok langs met diverse soorten vlees aan een spies waar hij aan tafel een stuk voor je afsnijdt.

Als afsluiting volgt er nog een dessert en dan zitten we ook echt helemaal vol en kunnen de rest van de avond alleen maar “uitbuiken” !!

Verslag 6

Vandaag hebben we een groot gedeelte van de dag doorgebracht in het in 1978 opgerichte Nationaal Park Christoffel, zo’n vijftig kilometer verwijderd van ons appartement. We vertrekken rond negen uur en na ruim een uur rijden komen we aan in het noordwesten van het eiland om het grootste N.P. hier (2300 hectare) te verkennen.

We nemen eerst de heuvelachtige route om de driehonderd vijfenzeventig meter hoge Christoffelberg heen en zien daar de ruines van plantage Zorgvlied, verschillende mooie uitkijkpunten en een voormalige kopermijn.

Iedere keer wanneer we een stukje wandelen horen we de  hagedisjes om ons heen ritselen. Het is erg rustig in het park, alleen op de parkeerplaats bij de Christoffelberg is het druk: tot tien uur ’s morgens mogen fanatieke wandelaars de berg op, iets wat voor ons geen optie meer is ! (Mijn zwager Rob vertelde dat toen hij hier als 18-jarige marinier gestationeerd was hij de berg met volle bepakking moest beklimmen !).

Vervolgens bekijken we de nog vrijwel intact zijnde 17de eeuwse voormalige plantage Savonet met al z’n bijgebouwen.

Daarna rijden we de prachtige, vulkanische kustroute en stoppen bij Boka Grandi om lunchpauze te houden bij dit schitterende, totaal verlaten strand.

Natuurlijk gaan we ook naar de prachtige grillig gevormde grotten waar nog enkele (500 tot 2000 jaar oude) Indianentekeningen te zien zijn.

Tegen drieën verlaten we het park en nadat we in dorp Westpunt bij Playa Forti wat gedronken hebben rijden we naar de baai Grote Knip om even af te koelen in het heerlijke, heldere  zeewater.

Dan moeten we nog een uur rijden voor we tegen half zes terug zijn bij ons huisje ! Onderweg hebben we voor het eerst getankt: je moet van te voren een rond bedrag betalen voordat je tank volgegooid wordt, wél is de benzine hier stukken goedkoper dan thuis: 1,15 euro per liter !!

Verslag 7

Na een relaxte morgen bij het zwembad zijn we in de loop van de middag naar Willemstad gereden, waar we de auto weer aan het “Waaigat” parkeren.

We wandelen naar Fort Amsterdam, gebouwd in 1641 en gelegen aan de ingang van de Sint Annabaai, vlakbij de Pontjesbrug.

Boven de toegangspoort van het vestingwerk werd begin 18de eeuw het gouvernementspaleis gebouwd en wanneer je door de poort loopt kom je op een grote binnenplaats, het Fortplein, waar rondom alle kantoren van de regering gevestigd zijn.

We lopen verder door de wijk Punda en gaan verschillende souvenirwinkels in op zoek naar leuke shirts en hemdjes  met natuurlijk een print van Curaçao erop ! (Het blijft apart dat je na ongeveer tien uur vliegen vanaf Holland aankomt op een klein eiland waar bijna iedereen Nederlands spreekt en alles in je eigen taal geschreven staat ! Ook het grootste deel van de toeristen is Hollander.)

Nadat we goed geslaagd zijn strijken we neer op een leuk terrasje.

Het is erg gezellig in de stad en tegen de avond spelen er enkele bandjes en is alles prachtig verlicht, vooral de Koningin Emmabrug wordt door heel wat mensen op de foto gezet.

Na ruim anderhalf jaar corona met diverse “lockdowns” begint het toerisme hier gelukkig weer flink op gang te komen !

Verslag 8

Vanmorgen zijn we naar het vissersdorpje Piscadera gereden, gelegen aan de gelijknamige baai, ten westen van Willemstad.

Helaas zijn er rondom de baai allemaal resorts met privéstrandjes waar je niet zomaar naartoe kan, maar wél zien we een visrestaurant “de Visserij” genoemd waar mensen in de rij staan om naar binnen te mogen.

Hier vind je echt verse vis, zo uit de baai en wanneer we na een half uurtje wachten aan de beurt zijn bestellen we tonijn, garnalen en nog drie soorten vis, die eerst afgewogen worden, voor deze bereid wordt, want elke stuk is verschillend van grootte ! We snappen waarom het hier zo druk is want de vis is werkelijk verrukkelijk en perfect klaargemaakt.

We zien hele tonijnen is gekoelde bakken liggen, klaar om in stukken gesneden te worden !

Nadien rijden we via de hoge Julianabrug, vanwaar je uitkijkt op Punda,  terug naar “the Pearl of the Caribbean” waar we ons vermaken bij het zwembad.

Via internet lezen we dat er in Nederland weer een soort “lockdown” start en dat restaurants om acht uur hun deuren moeten sluiten, vanwege de hoge aantallen besmettingen met het coronavirus ! Hier merken we er heel weinig van, je moet alleen een mondkapje op in de supermarkt, verder leef je de hele dag buiten waar je weinig kans hebt op besmetting !

Verslag 9

We waren vanmorgen nog maar net op weg naar de grotten van Hato toen we ontdekten dat we een lekke band hadden.

De reserveband is een soort “thuiskomertje” waar je niet de hele dag mee op pad gaat. Gelukkig was er vlakbij een “tire service” waar onze band binnen no-time gerepareerd werd voor het luttele bedrag van zes euro !

Omdat we nog vlakbij ons resort waren zijn we eerst teruggegaan om even op te frissen, maar een uur later dan gepland stonden we dan toch bij de grotten, die dichtbij het vliegveld aan de noordkust liggen.

Heel bijzonder aan de grotten is dat ze zich zestig meter boven de zeespiegel bevinden, we moeten dan ook dit keer een trap omhoog om er te komen. Het is er goed warm en door de vochtigheid ook benauwd, maar ze zijn de moeite waard om te bekijken. We zien natuurlijk de bekende stalactieten en stalagmieten, maar tevens zijn er enkele binnenmeertjes en zien we kleine vleermuizen aan het plafond hangen. Op veel plekken is het plafond helemaal zwart, dit komt door de slaven die zich hier vroeger (in de zeventiende en achttiende eeuw) schuilhielden en er vuurtjes maakten om te koken. Er mag helaas slechts op enkele plekken gefotografeerd worden en daar houdt ieder zich netjes aan !

Buiten de grotten kun je rondwandelen langs de vele cactussen en zijn er enkele rotstekeningen te zien van de oorspronkelijke bewoners van Curaçao: de Arawaks Indianen.

Voordat we weer voor een week levensmiddelen inslaan bij Mangusa willen we eigenlijk eerst een hapje eten. We komen uit bij een klein simpel Chinees restaurantje waar we veel te veel bestellen (er worden steeds nieuwe schaaltjes neergezet, net als in China !), maar het eten prima is ! Gelukkig mogen we de restanten meenemen !

Pas tegen vijven zijn we terug bij ons appartement en gaan dan natuurlijk eerst weer even zwemmen, we hebben nog nooit zo vaak  in een zwembad gelegen als afgelopen week !

Verslag 10

Toen we gisteravond even met André en Janine, de heel vriendelijke beheerders van het park, stonden te praten hadden we het er over dat we nog geen regen van betekenis hebben gehad, terwijl november de maand met de meeste neerslag is op het eiland. Een half uurtje later, tijdens een potje Carcassonne begon het ineens te regenen en konden we alles verhuizen ! Omdat het, volgens de weersvoorspellingen, over enkele dagen toch slechter weer gaat worden hebben we Ida gebeld voor een barbecue vanavond, waar ze graag voor komt. Maar vóór die tijd gaan we weer wat bekijken op het eiland: we rijden eerst naar Otrobanda waar een monument staat “ontketend”, over de slavenopstand in 1795.

We rijden door naar de St. Michielsbaai bij het dorpje Boca Sami waar vooral dorpelingen een duik nemen in de prachtig blauw kleurende zee.

Op weg naar de meer westelijk gelegen strandjes zien we ineens een groep flamingo’s in de ondiepe baai.

Dan komen we op een kilometers lange slechte weg die langs de Bullenbaai loopt waar een olie-terminal gevestigd is met een opslagcapaciteit  voor 5.8 miljoen olievaten. Wij vonden het er vrij verlaten uitzien, maar misschien komt dat omdat het zondag (14 november) is.

Bij St.Willibrordus, waar we van de week al een keer gestopt zijn voor enkele flamingo’s, zien we nu een veel grotere grote groep van deze prachtige vogels.

Na nog een stukje rijden komen we uit bij Playa Porto Marie waar we alle drie onze zwemvliezen aandoen en met de snorkels om op zoek gaan naar tropische vissen.

Tegen vieren gaan we terug naar ons appartement voor de barbecue; het wordt een heel gezellige avond en Ida gaat pas tegen elven naar huis, ze had het duidelijk goed naar haar zin !

Verslag 11

De eerste dagen op Curaçao had ik nog flink last van mijn verkoudheid, maar tegen de tijd dat ik me weer goed voelde begon Wim last te krijgen van z’n oor, deze zat helemaal dicht wat erg irritant was. Na enkele dagen oordruppels gebruikt te hebben is hij vanmorgen naar de dokter geweest, die hem uitgespoten heeft, het bleek een oorontsteking te zijn, en nu voelt hij zich weer prima. Janine, die de afspraak met de dokter voor ons gemaakt had, kwam nog even informeren hoe het nu ging, erg attent !

Een groot deel van de dag hebben we doorgebracht bij ons huisje en het zwembad,

pas in de loop van de middag zijn we weer met de auto op pad gegaan naar de wijk Otrobanda in Willemstad om het Rif Fort (1828) te bekijken.

Het ligt vlakbij de terminal voor cruiseschepen en alles ziet er dan ook erg luxe uit met dure winkels en restaurants, niet het échte Curaçao !

Nadat we nog een stukje door het oude Otrobanda hebben gewandeld, wat wij  niet erg interessant vonden, zijn we met de auto doorgegaan naar de wijk Pietermaai, waar we zes jaar terug verbleven in de Scuba Lodge.

We komen uiteindelijk enkele huizen verder uit bij een restaurantje bijna identiek aan dat van ons vorige verblijf: in de openlucht, met de voeten in het zand en kijkend naar zee met de ondergaande zon eten we er heerlijke vis en pizza !

………Ook vandaag genieten we weer volop !!

Verslag 12

We hebben weer een heel leuke, afwisselende dag gehad. Vanmorgen zijn we in westelijke richting gereden en na een korte stop bij Landhuis Ascencion (1672), dat gesloten was in verband met corona, kwamen we rond elven aan bij National Park Shete Boka.

Het park dankt zijn naam aan het feit dat de noordkust hier zeven grote inhammen telt. Er leidt een autoroute door het park naar diverse parkeerplaatsen vanwaar je een stuk loopt naar de verschillende uitkijkpunten.

In de diepe grot bij Boka Tabla, die door de eeuwen heen door de golven in het kalksteen is uitgesleten, stond Wim tot z’n knieën in het zeewater door een onverwachte golf.

Bij Boka Pistol slaan de golven met een soort knal tegen de rotsen, erg mooi om te zien.

En bij Boka Wandomi, waar je komt na een wandeling langs lavaheuvels en een kalkterras, zie je een “natuurlijke brug”, ook weer uitgesleten door de beukende golven.

Het is een prachtig gevarieerd park, waar we echt genoten hebben van de kracht van de natuur.

(Dit is een Cunucu-huisje: een voormalig slavenhutje)

We rijden weer via Westpunt en zien bij het restaurant bij Playa Forti, waar we laatst wat gedronken hebben, net iemand van de rots afspringen, iets wat daar veel gedaan wordt.

Nadat we nog even gekeken hebben bij Landhuis Kenepa (ook wel Knip genoemd), maar welke helaas ook gesloten is, stoppen we enkele kilometers verderop bij de kleine Playa Lagun, waar we eerst een maaltijd nuttigen voor we naar het strand toe gaan.

Bij het gezellige restaurantje wemelt het van de vogeltjes, prachtig om te zien.

In het heldere zeewater zien we, snorkelend, weer vele tientallen soorten vissen en ook is er wat koraal te zien.

Rond vijven verlaten we het knusse strandje, want we hebben nog een flinke afstand af te leggen en net voor zonsondergang zijn we terug bij ons appartement !

Verslag 13

In de wijk Otrobanda staat het in 1999 geopende museum Kurá Hulanda wat grotendeels gewijd is aan de geschiedenis van de slavernij en de Afrikaanse landen waar de slaven vandaan zijn gehaald.

In de zeventiende en achttiende eeuw was Curaçao een belangrijk centrum voor de trans-Atlantische slavenhandel, het wordt hier nog altijd als een zwarte bladzijde in de geschiedenis gezien, de “donkere tijd” ! In 1863 is de slavernij afgeschaft !

Wij hebben vanmorgen met een gids dit museum bekeken en zijn veel te weten gekomen over de onmenselijke omstandigheden waaronder de slaven leefden.

Hoe ze met duizenden, als beesten geketend, uit hun vaderland vervoerd werden in schepen opeengepakt in de nauwe scheepsruimen, om na weken, half dood of erger, aan te komen op Curaçao (slechts twee derde overleefde de overtocht).

Via de slavenmarkt werden ze verkocht en onder andere tewerkgesteld in Suriname. De verhalen en foto’s zijn erg indrukwekkend !

In het museum zijn ook veel kunstwerken uit Afrika te zien, je kunt hier uren doorbrengen als je alles wilt lezen en bekijken.

Tegen half twee willen we via de Koningin Emmabrug naar de andere kant van de Sint Annabaai, maar de brug staat helemaal open en dus nemen we de veerdienst en kunnen zo toch naar de Plasa Bieu, waar we willen lunchen.

Op de oude markt kun je lekker en betaalbaar Antilliaans eten uitproberen dat vers bereid wordt door plaatselijke vrouwen. Het is er weer een drukte van belang, zowel met toeristen als lokale bevolking.

Overal in de stad zie je leuke, fleurige wandschilderingen !

Op het eiland wonen zo’n honderd vijftig duizend mensen met vijfenvijftig verschillende nationaliteiten, die allemaal zonder veel problemen naast elkaar leven. En dan zijn er natuurlijk nog de vele toeristen, vandaag lagen er weer twee grote cruiseschepen aan de kade en elke dag landen er enkele vliegtuigen vol mensen die willen genieten van al het moois wat het eiland te bieden heeft !

Verslag 14

Curaçao heeft nog een Nationaal Park: Den Dunki, ook wel Park Sorsaka genoemd. Het bevindt zich aan de oostkant van het eiland in de buurt van de Jan Thiel Lagoon.

In de Hollandse koloniale tijd was het gebied in gebruik als “herstellingskamp” voor net aangekomen slaven. Later is hier een “zwanenpark” aangelegd door een vermogende familie. Van de vijvers, ornamenten en bruggen zijn nu nog diverse restanten in het landschap aanwezig.

Wij wandelen door het aparte bos onder de manzanilla-bomen door: een zeer giftige boom met kleine appeltjes die je beslist niet moet eten !

Ook zien we termietenheuvels en natuurlijk weer veel hagedisjes.

Wanneer je doorloopt richting de zoutpannen van Jan Thiel kom je in het mangrovebos waar het meteen veel benauwder  aanvoelt, maar eenmaal bij het ondiepe meer zien we in de verte prachtige  flamingo’s.

Nadat we teruggewandeld zijn rijden we naar de Jan Thiel Beach, gelegen in een gebied vol dure hotels en riante woningen.

(En ook hier waren ze bezig de muren te verfraaien !)

Het is hier dan ook een stuk luxer dan op de strandjes die wij tot nu toe gezien hebben.

We brengen hier enkele uren door, regelmatig het prachtige heldere water ingaand voor verkoeling, want het is vandaag drieëndertig graden !

Tegen de avond gaat de barbecue nog een keer aan, waarschijnlijk voor de laatste keer dit jaar !!

Verslag 15

Vandaag hebben we ons een beetje verdiept in de cultuur van Curaçao en hebben de Mikvé Israël-Emanuel Synagoge bekeken, de oudste, nog in gebruik zijnde Joodse synagoge in heel Amerika en gebouwd in 1732.

Heel apart is de vloer van zand in de gebedsruimte, het symboliseert het woestijnzand waardoor het volk van Israël zich een lange weg heeft moeten banen naar de vrijheid.

Ernaast bevindt zich het Joods cultureel-historisch museum waar veel voorwerpen te zien zijn uit het Jodendom, waarvan sommige nog steeds gebruikt worden.

We zien er ook een film over de Joodse George Maduro die, geboren op Curaçao (1916), als tienjarige jongen naar Nederland werd gestuurd voor diverse opleidingen. Hij was voorbestemd, als erfgenaam, om later directeur van het beroemde Curaçaose Sephardische handelshuis te worden.  Maar tijdens de oorlog ging hij in het leger, werd verzetsheld en stierf in 1945 in het concentratiekamp Dachau. Zijn ouders hebben later het startkapitaal gedoneerd om de miniatuurstad Madurodam op te zetten. Toevallig zijn we dit jaar in Madurodam geweest en hebben daar een soortgelijke film gezien, ook staat het geboortehuis van George in miniatuur in dit park.

Vervolgens lopen we naar het Maritiem Museum waar door middel van oude landkaarten, scheepsmodellen, film en gebruiksvoorwerpen de rijke maritieme geschiedenis van Curaçao wordt uitgelegd.

Er wordt aandacht geschonken aan de ontdekkingsreizen vanuit Europa, de slavenhandel, de Nederlandse Marine, de olieraffinaderij, de koopvaart en de cruiseschepen. Ook kom je meer te weten over het 18de-eeuwse marinefregat de Alphen dat zonk in de haven van Curaçao na een ontploffing (1778).

(Oorlogsmonument bij het Waaigat.)

Nadat we bij de Plasa Bieu geluncht hebben rijden we terug naar de Pearl of the Caribbean waar we de middag luierend doorbrengen bij het zwembad. En tegen de avond is het natuurlijk weer “spelletjestijd” !!

Verslag 16

Curaçao is gezegend met vijf natuurlijke havens, het Schottegat is de grootste van de Benedenwindse Eilanden en zelfs één van de grootste natuurlijke havens ter wereld. Het bevindt zich aan de westkust ter hoogte van Willemstad en staat via de Sint Annabaai in verbinding met de Caribische Zee. Eens per week op zaterdag kun je met een rondvaartboot door de immense haven varen, te boeken bij het Maritiem museum en  vandaag zijn wij dus meegegaan.

De gids aan boord vertelt ons dat er normaal zo’n vijfendertig grote containerschepen per dag door de St. Annabaai varen, onder de ruim vijftig meter hoge Julianabrug door, maar vanwege corona zijn dit er nu stukken minder.

Behalve containerschepen met opslagruimte bevinden zich enkele droogdoks, een olieraffinaderij (die sinds vier jaar stil ligt !), een schrootverwerkingsbedrijf en de thuisbasis van de marine, in de haven.

Na een uurtje staan we weer aan wal en rijden naar Piscadera waar we nog een keer willen eten bij “de Visserij” en ook nu bestellen we heerlijke verse tonijn en gekruide garnalen, een feestmaal !

We kijken weer uit over de Piscadera-baai waar enkele duikers actief zijn.

Pas rond half vier verlaten we het restaurant en gaan dan door naar de Daaibooibaai, toch weer zo’n vijfentwintig kilometer rijden. Hier aangekomen pakken we onze snorkelspullen om de mooie onderwaterwereld te bekijken en we hebben geluk: we zien op slechts enkele meters afstand een schildpad zwemmen die totaal niet op ons reageert zodat we hem lange tijd kunnen bewonderen.

Na een uurtje snorkelen verlaten we de mooie baai weer en zijn net voor donker weer terug bij ons appartement.

De laatste dagen valt er soms ineens een flinke regenbui die kort en ook nog heel plaatselijk is, op en langs de wegen ontstaan dan grote plassen die niet snel weer verdwijnen, het afwateringsysteem op het eiland is niet al te best ! Toch boffen wij gigantisch want behalve die paar plensbuien hebben we de gehele tijd prachtig weer !

Verslag 17

We hebben een groot deel van de zondag doorgebracht in ons bungalowpark en bij het zwembad, maar natuurlijk zijn we ook nog enkele uren op pad geweest en wel naar twee mooie uitkijkpunten.

Eerst rijden we naar de Midden Seinpost Heuvel op Rooi Santu, het valt niet mee deze te vinden en de weg ernaartoe is niet al te best, maar eenmaal daar heb je een spectaculair 360 graden uitzicht over Curaçao en ben je ruim honderd meter boven zeespiegel.

In een ver verleden werd dit uitkijkpunt gebruikt als ontmoetingsplaats voor indianenstammen op het eiland.

Vervolgens gaan we naar Fort Nassau, dit verdedigingswerk dateert van 1797 en hebben we gisteren al vanuit de boot gezien tijdens de rondvaart. Het ligt achtenzestig meter boven het Schottegat en hiervandaan werd in het verleden de Sint Annabaai en de binnenstad van Willemstad bewaakt, in 1816 werden er voor het laatst schoten gelost vanaf het fort.

Tegenwoordig fungeert het als havensein en verkeerstoren voor de scheepvaart, ook is er een restaurant gevestigd, maar deze is in het weekend gesloten en wij zijn nu de enigen die er rondlopen.

De fortificatie is verder nog grotendeels in originele staat. Ook hier hebben we weer een schitterend uitzicht over de Sint Annabaai, de Julianabrug en het Schottegat !

Verslag 18

Vanmorgen zijn we voor de laatste keer richting Westpunt gereden, maar onderweg stoppen we even in de plaats Brievengat bij een groot bord met een foto van zwemster Enith Brigitha behorend bij een prachtig zwembad, waar net een groep kinderen les krijgt.

Een half uurtje later parkeren we onze auto bij Hofi Pastor, een bescheiden natuurpark, gelegen bij de plaats Barber, waar een circa acht honderd jaar oude kapokboom staat, ooit geplant door de oorspronkelijke indiaanse bevolking.

De boom, de oudste op het eiland, heeft gigantische wortels en is heel apart om te zien.

Je kunt ook enkele wandelingen maken door het park, maar de paadjes zijn slecht onderhouden en je moet goed uitkijken met alle cactussen en struiken met scherpe punten dat je niet geprikt wordt.

We zijn bijna een uur onderweg en hebben alle drie een kletsnatte rug, maar het wandelen gaat Wim goed af, de warmte hier is goed voor zijn gewrichten !!

Helemaal op de westpunt ligt een strandje Playa Grandi, ook wel playa piscado genoemd, omdat hier de vissers hun vangst schoonmaken en het afval in zee gooien. Daar komt een heleboel vis op af en ……schildpadden ! We hebben er vandaag wel een stuk of tien gezien soms wel drie tegelijk.

Ze zwemmen gewoon tussen ons door, je kunt ze aanraken als je wilt.

Ook zien we prachtige vissen en wat koraal, tot nu toe is dit de mooiste locatie waar we gesnorkeld hebben !

Na ruim een uur verlaten we het strand weer, er zijn geen schaduwplekken om te zitten en alle strandbedden zijn bezet. We rijden terug naar Piscadera waar Dennis wil eten bij beachclub “Pirate Bay” een leuke locatie aan zee.

De bediening is hier echter zeer traag zodat we enkele uren doorbrengen in de schaduw onder een palapa op het strand, voordat we klaar zijn met de maaltijd, maar we zitten er prima !

De avond brengen we weer door bij ons appartement waar we het al heel normaal vinden dat we tot bedtijd buiten verblijven !

Verslag 19

Vandaag is het voor ons helaas alweer de laatste hele dag op het eiland, we hadden het hier nog best een tijdje langer uit kunnen houden ! De koffers zijn al gedeeltelijk gepakt en we hebben nog heerlijk genoten van het fijne zwembad.

Tegen vieren zijn we richting Willemstad gereden naar het 18de-eeuwse Landhuis Chobolobo , waar sinds 1948 een likeurstokerij in gehuisvest is van Senior & Co met zijn bekende drankje: Blue Curaçao, al is deze likeur ook in andere kleuren en smaken verkrijgbaar.

Natuurlijk proeven we enkele smaken en wordt er wat gekocht, waarnaar we verder gaan naar de wijk Pietermaai.

De laatste avond willen we uit eten bij de Scuba Lodge, waar we zes jaar terug een week verbleven.

We lopen daar nog even naar “ons” appartement met het prachtige zwembad erbij waar je zo op zee kijkt, een schitterende plek.

Na een prima maaltijd gaan we terug naar het rustigere gedeelte van het eiland, een laatste avond bij ons huisje ! We weten nu al dat het niet de laatste keer is dat we hier zijn op Curaçao, alles is hier heel relaxt en de constante temperatuur van zo’n dertig graden en het heerlijke zeewater zorgen ervoor dat je graag weer terug komt !

Verslag 20

We zijn weer thuis (donderdag 25 november). We hadden gisteren ruim de tijd om al onze spullen te pakken en nadat we afscheid hebben genomen van André en Janine rijden we tegen elven weg bij the Pearl of the Caribbean om vervolgens Ida gedag te gaan zeggen.

Daar aangekomen had ze de tafel al gedekt staan, zodat we niet met een lege maag Curaçao zouden verlaten. Ze had zelfs oliebollen voor ons gekocht !

Tegen enen zijn we op het vliegveld waar de auto ingeleverd moet worden, er zijn geen deuken bijgekomen en ook is het gelukkig bij één lekke band gebleven. Totaal hebben we toch duizend tachtig kilometer getoerd over het eiland. Op de luchthaven Hato, waar de airco volop aanstaat, kleden we ons pas om want we gaan van ruim dertig graden naar rond de vijf graden in Nederland.

Via een tussenstop op Bonaire vliegen we in tien uur de acht duizend kilometer terug naar Amsterdam waar het regent als we rond half negen ’s morgens aankomen. Onze prachtige trip zit erop, we hebben genoten van het heerlijke weer en de mooie natuur, we kunnen er weer even tegen !

Nu maar afwachten hoe het verder gaat met de coronarestricties, de besmettingen lopen hier weer snel op en er wordt weer gesproken over een nieuwe “lockdown”………… wat waren de afgelopen drie weken dan heerlijk zorgeloos !!