10 weken Nieuw-Zeeland
Van 8 januari t/m 17 maart 2013 zijn wij met onze zoon Dennis naar Nieuw Zeeland geweest. Met een camper hebben we 8300 km afgelegd en het natuurschoon van dit schitterende land bewonderd en op 1175 bijgevoegde foto’s vastgelegd. Het hoofddoel van deze reis was het opsporen van de Lord of the Rings filmlocaties. Als leidraad was er thuis al een reisschema gemaakt met locaties en afstanden per dag, dit schema is eveneens aan het eind van dit verslag te vinden.
Veel lees en kijk plezier.
Verslag 1
We zijn, samen met Dennis, weer aan een nieuwe reis begonnen met dit keer als thema: “Lord of the Rings” en aangezien deze films allemaal in Nieuw Zeeland zijn opgenomen, zijn we nu dus op weg naar de andere kant van de aardbol. De eerste twaalf en een half uur vliegen zitten er al op en ook hebben we heerlijk geslapen op Singaporte Airport in het Ambassador Transit Hotel.
De tijd hebben we vijf uur vooruit gezet en inmiddels is het acht uur ’s avonds en wachten we op onze tweede vliegtrip, deze duurt tien uur en ook dan lopen we weer in met de tijd, namelijk nog vijf uur We komen 9 januari om twaalf uur ’s middags in Auckland aan, halen dan onze camper op, doen een heleboel boodschappen en dan kan onze trip beginnen !
Verslag 2
Woensdag 9 januari om twaalf uur ’s middags zijn we aangekomen op precies de andere kant van de wereld, gezien vanaf Nederland dan. We leven hier twaalf uur later en het is zomer. Bij aankomst was het vierentwintig graden en zonnig en al snel hadden we onze winterkleding verruild voor iets luchtigers. Bij de Apollo dealer, waar onze camper klaar staat, worden we uitgebreid ingelicht over onze woning voor de komende negen en een halve week. Deze camper is heel anders dan degene die we in Australië altijd
hebben, maar veel komt overeen met onze caravan. Tegen drieën gaan we de weg op om bij een winkelcentra allerlei spullen te kopen. Het is weer zoeken naar stoelen, een gaslamp, een barbecue, enz. en daarna gaan we uitgebreid onze levensmiddelen inslaan. Pas na zevenen komen we aan op “Remuera Inner City Camping Ground”, een dure camping midden in Auckland, waar we maar een klein plekje hebben.
Dit maakt voor nu echter niet uit, alle tassen moeten uitgepakt worden en alle spullen moeten een plekje krijgen, een hele klus ! Ook begint de vermoeidheid parten te spelen en tegen negenen houden we het voor
gezien en duiken ons bed in. We hebben nog niet alles voor elkaar: een
geschikte barbecue was niet te vinden en ook voor een dongel om de verslagen te kunnen verzenden, moeten we nog op pad, maar morgen is er weer een dag…..
Wim en ik hebben onrustig geslapen, Dennis daarentegen is
niet één keer wakker geweest tot half zeven vanmorgen, toen had ook hij de slaap uit ! Na een verfrissende douche en het indelen van de laatste spullen zijn we noordelijk gereden. De omgeving is schitterend: heel heuvelachtig en groen met regelmatig een uitzicht op zee of op groene dalen met kleine riviertjes.
Iets onder de plaats Warkworth ligt het Parry Kauri Park waar we een wandeling door de rainforest gemaakt hebben en waar tevens een
zevenhonderd jaar oude Kauriboom te zien is.
Ook is er een klein interessant museum bij, waar we nog een tijdje rondgekeken hebben.
Via de “scenic highway” rijden we verder noordwaarts en nemen de afslag richting Waipu Gorge, waar we voor het eerst deze vakantie over een onverharde (gravel)weg rijden.
Na zes kilometer rijden en een korte wandeling komen we bij de Piroa Falls, waar het druk is met verkoeling zoekende locals.
Daarna wordt het tijd om naar onze kampplaats Uretiti te gaan, deze ligt pal aan zee met alleen wat duinen ertussen, je mag er gaan staan waar je maar wilt. Vanwege de vakantieperiode staat het er aardig vol met tenten en wat campers, maar we vinden een leuk plekje uit de wind.
De luifel gaat uit, want de zon is best krachtig en natuurlijk maken we later nog een strandwandeling, heerlijk met de voeten in zee !
Het vakantiegevoel begint helemaal te komen !
Verslag 3
Toen Wim gisteravond ons tweede verslag wilde verzenden bleek dit niet te lukken. Het outlook programma dat ervoor zorgt dat één verslag onder de 1 MB blijft en waarmee we altijd werken reageerde totaal niet, waardoor de enige mogelijkheid van verzenden via Hotmail was, wat een bericht van 11 MB opleverde en die lang niet iedereen kan ontvangen. Wim is uren bezig
geweest en baalde vreselijk Vanmorgen zijn we naar het plaatsje Waipu gereden waar gelukkig een computerexpert woonde en deze heeft alles in orde gemaakt. Het blijkt dat er codes veranderd moesten worden, die we straks in Nederland weer terug moeten zetten; dit was iets wat we niet konden weten , maar nu werkt alles gelukkig feilloos !
In hetzelfde dorpje hebben we bij een soort garagebedrijf (waar een prachtige oude auto stond !)
van de eigenaar een ijzerzaag geleend en heeft Wim een stuk van de poten van onze tafel afgezaagd: tijdens het eten leken we wel dwergen,
de verhouding stoelen en tafel klopte totaal niet. Nadat onze problemen
verholpen waren zijn we via een prachtige slingerweg een stukje zuidelijk
gereden naar Mangawhai Heads, een mooie inlet aan zee, waar we heerlijk hebben gewandeld.
Vervolgens zijn we weer noordelijk gegaan naar Waipu Caves, waar we een grot verkend hebben. Je mocht er zo in wandelen, al had je wel een goede zaklamp nodig.
Daarna hebben we de kampplaats van afgelopen nacht weer opgezocht en de middag aan zee doorgebracht.
Na drie dagen zeggen we al: wat een prachtig afwisselend land is Nieuw Zeeland en we beginnen pas !
Verslag 4
Gisteravond hebben we tot elf uur buiten gezeten (Carcassonne gespeeld) onder een heldere sterrenhemel. Vanmorgen was alles buiten vochtig en
hing er een nevel boven zee.
We hebben vandaag voor het eerst een dumpstation opgezocht, waar we onze toiletcassette hebben geleegd, het vuile water kwijt konden en gelijk weer nieuw water in de camper hebben gedaan. We hebben zoiets nog nooit
bij de hand gehad, normaal vullen we een gietertje met water voor onze caravan en het vuile water loopt gelijk weg ! We deden het dan ook prompt verkeerd: we konden de kraan voor drinkwater niet vinden en namen de slang die bij de put lag. We hadden net honderd liter getankt toen iemand ons vertelde waar de kraan voor het drinkwater zich bevond en dat het getapte water ongekookt niet drinkbaar was ! We moesten al het water weer lozen, hebben alles doorgespoeld en opnieuw de tank volgegooid. Dit gebeurt ons dus maar één keer !!
Bij de stad Whangarei hebben we eerst het Town Basin bekeken, een binnenhaven met veel koloniale huizen en winkels eromheen.
Daarna zijn we naar de mooie Whangarei Falls gegaan, waar we een korte wandeling rond de waterval gemaakt hebben.
(De plaatselijke jeugd vermaakte zich er ook prima !)
Via een prachtige route richting de kust, waar we regelmatig over smalle bruggetjes reden,
kwamen we uit bij Matapouri Bay en vandaar zijn we weer landinwaarts naar het Waro-Limestone Reserve doorgereden.
Na een wandeling rondom deze grillige rotsen moesten we nog zo’n vijfentwintig kilometer naar onze kamplaats.
Deze ligt wederom aan zee en bij aankomst heeft Dennis gelijk een duik genomen.
Ook hier is de kust weer schitterend met overal kleine rotseilandjes.
Mijn kok (Wim) heeft inmiddels al z’n kookattributen naar tevredenheid bij elkaar en verrast ons elke avond met een heerlijke maaltijd. Wat dat betreft mag het van mij altijd vakantie zijn, want thuis kookt hij haast nooit !
Verslag 5
We hebben een prachtige dag gehad: vanmorgen (zondag 13 januari) zijn we begonnen met een bezichtiging van een grot, de Kawiti Cave en hier hebben we voor het eerst glimwormen (glowworms) gezien.
Deze komen alleen voor in grotten van Nieuw Zeeland en op een paar plaatsen in Australië. Deze kleine beestjes geven een felle gloed af
wanneer ze insecten willen lokken, zodra ze genoeg gegeten hebben houden ze op met gloeien (simpel uitgelegd !) We hebben met een gids een wandeling door de grotten gemaakt waar ook stalactieten en stalagmieten te bewonderen waren, maar al die duizenden kleine lichtjes schijnend als sterren in een donkere nacht, waren wel het meest bijzonder.
Vervolgens zijn we doorgereden naar de plaats Paihia, gelegen aan “the Bay of Islands”, vanwaar allerlei boten vertrekken voor een trip langs de vele eilanden (in de hele baai liggen zo’n honderdenvijftig grote en kleine eilanden).
We hebben een vier uur durende tocht gemaakt, welke werkelijk schitterend was: tientallen dolfijnen zwommen rond of achter de boot,
we zijn door “the hole in the rock” gevaren, een natuurlijke doorgang in een rots die best smal was en bij een prachtig eiland gestopt om een verkoelende duik te nemen.
De hele dag was het prima weer en we moesten ons echt goed insmeren, want de zon is genadeloos !
Tegen kwart voor zes waren we terug aan wal en hebben vlakbij een camping opgezocht die aan de “Haruru Falls” ligt. Vanuit onze luie stoel kijken we zo op de waterval en ook zien we diverse kano’s voorbij komen op de rivier.
Het is inmiddels half tien en we zitten, in hemdje en korte broek, nog na te genieten van deze heerlijke dag !
Verslag 6
In de plaats Kerikeri werd in 1819 de tweede Europese missiepost opgezet (de eerste was vijf jaar eerder gebouwd in de Bay of Islands), onder bescherming van het Maori opperhoofd Hongi Hika. Naast dit Mission House werd in 1835 de Stone Store gebouwd, bedoeld als opslagruimte, maar gaandeweg werd het een winkel waar mensen vanuit de wijde omgeving naar toe gingen. Ook de houten St-James Church maakte onderdeel uit van de gemeenschap. Deze oude gebouwen zijn nog steeds te zien in de Basin aan de Kerikeri Inlet.
Aan de overkant van de rivier ligt Rewa’s Village, een gereconstrueerd Maori-vissersdorp. Dit alles hebben we vanmorgen bekeken en weer levert het schitterende “plaatjes” op.
Ook de Rainbow Fall, een paar kilometer verderop, is erg mooi !
Dennis heeft inmiddels een echte Nieuw-Zeelandse hoed, alvast een vervroegd verjaardags kado !
Ik had in de buurt een camping uitgezocht en deze is prachtig, maar we kunnen niet dichtbij het water zitten en omdat het nog erg vroeg is, besluiten we door te rijden naar een volgende plek.
Onderweg stoppen we bij Whangaroa Harbour, een grote natuurlijke
haven waar Wim en Dennis enkele uren vissend doorbrengen op een jetty.
Dennis krijgt vijf vissen aan de haak en Wim vangt er vier, waarvan er drie een mooi formaat hebben om als maaltijd te dienen en verdwijnen dus in de koelkast!
We rijden nog even langs Taupo Bay, een prachtige baai waar een mooie camping moet zijn, maar deze ligt helaas niet aan zee.
Weer gaan we verder en tegen zevenen (na een stop bij een dump-station) komen we aan op de Karikari Peninsula bij Maitai Bay. Hier blijkt de kampplaats helemaal vol te zijn en mogen we gelukkig op de parkeerplaats
gaan staan, we hadden echt geen zin meer om verder te rijden ! Daar staan we nu op een grasveld, zonder andere campers of tenten om ons heen.
Op enkele tientallen meters afstand liggen twee mooie baaien, die we morgen wel beter gaan bekijken !
Verslag 7
Vanmorgen scheen er geen zonnetje, maar was de lucht zwaar bewolkt en tegen tienen begon het zelfs licht te regenen, ook staat er een harde wind, geen weer dus om naar het strand te gaan ! We hebben het kleine
schiereiland weer verlaten en zijn noordelijk richting Aupori Peninsula, dat
door de Maori’s “de staart van de vis” genoemd wordt, gereden, de uiterste punt van de “Far North”. Het is een smalle landstrook van niet meer dan twaalf kilometer breed met aan de westkant de Ninety Mile Beach en aan de oostkust mooie stranden en baaien. We hebben de westelijke kust alleen met somber weer en hoog water gezien en dan is het net het Scheveningse strand in de herfst, na vijf minuten hadden we het wel gezien.
Daarom zijn we doorgereden naar het Gumdiggers Park (Ancient Buried Kauri Forest). Hier hebben we rondgewandeld in een bos, waar onder de grond eeuwen oude kauribomen liggen, deze zijn door een natuurramp ooit
beschadigd en omgevallen en door de jaren heen bedekt met grond. Bij
beschadiging produceert de kauri grote hoeveelheden harsachtig sap dat de wond bedekt en de boom beschermt. De gestolde harsklompen vallen op de grond en raken bedekt met bosafval. In de loop van duizenden jaren versteent de hars tot “Kauri Copal”, ook wel “New Zealand Amber” genoemd.
De gom werd rond de 19de eeuw een gewilde grondstof voor de productie van kwaliteitsvernis en dus werd er volop naar gezocht.
Zelfs Europese kolonisten raakten betrokken bij het verzamelen en verkopen van gom. Rond 1860 was er nog maar weinig gom aan de oppervlakte te vinden en begon men te graven in de hoop tussen de wortels van oude bomen gestolde hars te vinden.
Het was een hard bestaan, maar tevens de belangrijkste inkomstenbron in Northland. We hebben ons uitgebreid verdiept in deze “gumdigging” welke alleen in Nieuw Zeeland voorkwam.
Inmiddels is het weer helemaal opgeklaard en tegen enen zijn we naar “Houhara Heads Motor Camp” gegaan, waar we een mooie plek uit de wind
vinden. Voor het eerst hebben we tijd voor Dennis’ lievelingsspel “Dominion” en ook draai ik voor de eerste keer een wasje.
We staan aan een prachtige beschutte baai, waar Dennis ’s middags nog een duik in neemt.
In de loop van de middag wordt het eb en “verdwijnt” het water; we kunnen zo wadlopend naar de open zee.
Tegen vijven wordt het ineens druk met vissers en ook Wim en Dennis wandelen met hun hengels richting zee.
Wim vangt twee “kawhy’s”, een stevige witvis en met de vangst van gisteren erbij hebben we er vandaag een prima maaltje aan.
Er zwemmen ook stingray’s rond en twee keer over heeft een visser er één aan de lijn, mooi om te zien.
Ook vandaag hebben we weer een heerlijke afwisselende dag gehad!
Verslag 8
De dag begon weer bewolkt, al hebben we tot nu toe wel elke dag buiten kunnen ontbijten, bij het verlaten van de camping ging het zelfs regenen. We hadden nog een stukje noordelijker willen rijden naar een mooi wit zandstrand, maar dit had nu weinig zin. We gaan zuidwaarts en onze eerste stop is bij Awanui bij “the Ancient Kauri Kingdom”. Het is een shop waar allerlei producten die van kaurihout zijn gemaakt, verkocht worden. Ook dit hout komt weer van heel oude bomen, die ontelbare jaren onder de grond gelegen hebben. Heel apart is een trap, uitgehouwen in een boom, die je naar de eerste etage brengt.
Ook staan er een paar prachtige banken, al zijn ze wel aardig aan de prijs !
In de plaats Kaitaia slaan we weer boodschappen in voor de komende dagen (de prijzen zijn hier een stuk hoger dan in Nederland!) en de bedoeling is dat we voorlopig geen winkel meer in hoeven ! We zijn nog maar net weer
onderweg, wanneer we een harde klap horen in de camper: er is een la open
geschoven en op de grond geknald met daarin ons zes-delig servies, hiervan is nu de helft nog maar heel, de borden met een barst erin meegerekend ! (De fout lag niet bij ons, maar het slot was afgebroken.) We zullen dus toch weer een store in moeten om nieuwe borden te kopen !
Via een prachtige route met veel slingerwegen, heuvels afgewisseld met bergen en vol mooie bomen en struiken (die je bij ons als kamerplant ziet), kwamen we aan bij de Hokianga Harbour.
Deze grote natuurlijke haven kun je alleen met een pont oversteken en veertig dollar armer kwamen we aan bij het plaatsje Rawene, waar diverse huizen op palen in het water staan.
We vervolgen de “Twin Coast Tourist Route” en komen uit bij een prachtige lookout Arai-Te-Uru-RR (duidelijk een Maori naam), waar je uitkijkt over hoge zandduinen, de harbour en de zee.
Weer verder komen we in de Waipoua Forest, waar de grootste Kauri boom van het land, Tane Mahuta, staat met een hoogte van 51 meter en een
omvang van 14 meter, hij wordt geschat op 1500 jaar oud !
Via een slingerende weg door het “oerwoud” komen we even later aan bij onze campsite.
We maken daar nog een korte wandeling en verder relaxen we met een spelletje “Dominion” en houden we uitgebreid “happy hour” met achter
ons de mooie forest !
Verslag 9
Ook vandaag is het weer bewolkt en de temperatuur komt nauwelijks boven de twintig graden uit, tevens staat er een harde wind. (Natuurlijk is dit nog altijd een stuk beter dan in Holland waar het overdag zelfs vriest !) Toch gaan we kijken bij de Kaiiwi Lakes, twee populaire meren vlak voor de kust, waar je, volgens het campingboek, zelfs verplicht moet reserveren om een plek te krijgen. Het is er niet erg druk en ook zijn er mensen aan het afbreken, waarschijnlijk vanwege het weer. Met goed weer zal het er prima vertoeven zijn: een zandstrand, zwemwater en een mooie omgeving, nu doet het er
triest aan !
We gaan verder en bij de plaats Matakohe bezoeken we het Kauri Museum, een werkelijk prachtige plek waar we uren doorbrengen.
Er staan diverse oude gebouwen, er is een houtzagerij, vele levensechte taferelen uit de pionierstijd, heel veel foto’s, de grootste collectie kauri hars en allerlei kunstwerken van kaurihout.
Na ons bezoek trakteert Dennis ons op een Nieuw-Zeelands streekgerecht: pannekoeken van mosselen met uien en zoete aardappels, erg lekker !
We hebben geen zin meer om nog ver te rijden en in de plaats Pahi, waar tevens een gigantische Moreton Bay Fig Tree staat, vinden we een kampplaats pal aan het water.
Wim en Dennis brengen er uren vissend door op de pier en ik heb sinds dagen weer tijd voor een mooi boek.
Tegen zessen wordt het te fris om buiten te zitten en trekken we ons voor het eerst deze vakantie terug in de camper voor een spelletje, niet lang erna begint het te plenzen ! (Wordt de camper ook gelijk van al het stof ontdaan !) Tevens kookt Wim voor het eerst binnen, maar de camper is ruim genoeg en binnen vermaken we ons ook prima !
Verslag 10
Het is al dagen op rij zo dat we ’s morgens buiten kunnen ontbijten, met vaak zonnig weer, maar zodra we gaan rijden (na negenen) trekt de lucht helemaal dicht en krijgen we regen. Dit duurt maar even, maar zorgt er wel voor dat Nieuw Zeeland zo mooi groen blijft !
We hebben vandaag zo’n honderdvijftig kilometer gereden en onderweg niet veel bijzonders bekeken, buiten het feit dat het landschap steeds blijft wijzigen en nog altijd indrukwekkend is. We zijn uitgekomen bij Shelly
Beach, een plek aan de Kaipara Harbour, weer een enorme inlet aan de westkant van het Noorder eiland, net boven Helensville.
We draaien de camper zo dat we redelijk uit de, nog steeds, harde wind kunnen zitten.
De mannen gooien hun vishengel weer uit maar dit keer hebben de vissen geen zin om te happen.
We wandelen wat, doen een paar spelletjes en genieten van een spannend boek. Helaas moeten we on ’s avonds weer terug trekken in de camper, de koude wind krijgt toch de overhand.
(Zoals de naam al zegt ligt het strand helemaal vol schelpen.)
Het enige wat we een beetje missen in Nieuw Zeeland is het
“wild-life”wat je in Australië ziet. Hier zijn alleen diverse soorten vogels te
zien, maar kangaroes, slangen, emoes, krokodillen, leguanen, koala’s en
pelikanen komen hier helaas niet voor.
Wel moeten hier ’s nachts kiwi’s rondlopen, maar wij hebben
ze jammer genoeg tot nu toe alleen in opgezette vorm gezien.
We hebben even wat foto’s van de binnenkant van de camper genomen !
Verslag 11
Tijdens de rit over de Scenic Drive in het Waitakere Ranges Regional Park, die over groene hoge heuvels gaat, zagen we het bord: Fairy Falls. We besloten om naar deze waterval toe te gaan, een wandeling van ongeveer veertig minuten.
De weg ernaartoe is prachtig en goed te doen al moesten we wel 516 treden naar beneden, daar aangekomen werden we beloond met een schitterend panorama.
Alleen de weg terug viel wel tegen, we moesten natuurlijk dezelfde treden weer omhoog en dan gaan de jaartjes toch tellen !
We gaan verder door het Regionaal Park en komen uit bij Piha, waar een grote rots ( Lion Rock) voor de kust ligt.
Vanwege het weekend is het er druk, al is het niet echt strandweer. Het was de bedoeling om naar de Karekare Falls te rijden, maar op de weg ernaartoe staat een bord met: maximale hoogte 3.20 meter en onze camper is 3.50 meter hoog, dus helaas gaat deze trip niet door. We zitten vlak bij de
wijngaarden van Henderson en wij komen terecht bij Artisan Wines, een leuke
locatie waar we vier soorten wijn proeven en daarna een “hapje” eten met een flesje wijn erbij !
Dennis is meer bekend met het whisky proeven (vakantie in Schotland), maar vond dit ook heel geslaagd.
We hoefden gelukkig nog maar een klein stukje te rijden naar onze overnachtingplaats en we staan nu op het parkeerplaats van het Arataki
Visitors Centre, vanwaar je een mooi uitzicht hebt op de Manukau Harbour.
Op het terrein mogen alleen campers staan, die alle voorzieningen aan boord hebben ! We zitten nog een tijdje buiten tot de zon verdwijnt en verhuizen dan weer naar binnen. Het parkeerterrein is inmiddels zo goed als verlaten en we zijn de enigen die hier overnachten !
Verslag 12
De morgen begon grauw en met motregen en voor vandaag stond de stad Auckland met onder andere de “Sky Tower” op het programma ! We zijn
toch maar naar het centrum gereden, dertig kilometer vanaf onze
overnachtingplaats. Daar aangekomen bleek er een wielerronde en een marathon aan de gang te zijn en diverse wegen in de binnenstad waren afgezet.
Het viel niet mee om een parkeerplaats te vinden voor onze grote en hoge camper, alle overdekte garages zijn veel te laag ! Uiteindelijk vonden we een plekje bij de supermarkt “Count Down” waar je negentig minuten mocht staan om boodschappen te doen. Wij zijn naar het National Maritime Museum
gelopen, zo’n kilometer verderop. Boten hebben in de Nieuw-Zeelandse
geschiedenis altijd een belangrijke rol gespeeld en er was dan ook van alles te bekijken.
Tegen twaalven kregen we ineens een telefoontje van “Apollo”: we moesten meteen terug naar onze camper anders kregen we van de politie een bekeuring van 300 dollar ! Gelukkig waren we zo goed als klaar in het museum en we zijn dan ook direct teruggelopen naar de parkeerplaats. Helaas zat er toch een bekeuring van 50 dollar onder de ruitenwissel geschoven, die Wim via de computer kan betalen ! Nog altijd was het vrij heiig dus de hoge uitkijktoren had weinig zin. Ik had nog wat op het programma staan: Kelly Tarlton’s Underwater World and Antarctic Encounter, een hele mond vol ! Bezoekers lopen door een plexiglas tunnel omgeven door vissen; we zien haaien en pijlstaartroggen op een paar decimeter afstand !
Maar het mooiste is toch wel de pinguïnkolonie die er over ijs loopt en vlak langs je heen zwemt in subantarctisch water.
Natuurlijk is er nog veel meer te zien en wanneer we na enkele uren weer buiten staan is de lucht helemaal blauw en de temperatuur ligt rond de vijfentwintig graden ! In de verte zien we het centrum van Auckland liggen en hoogstwaarschijnlijk heb je nu een prachtig uitzicht vanaf de Sky Tower.
We gaan echter niet nog een keer die drukte in maar zoeken een camping aan zee op, deze vinden we in het Tapapakanga Regional Park een uurtje rijden van de stad. Helaas mogen op het “Beachfront”-gedeelte van de kampplaats alleen maar tenten staan en komen wij terecht op het “Sea View” gedeelte, vanwaar het nog een aardig stukje lopen is naar de zee.
Alleen Dennis neemt een duik in het water, wij houden het bij een mooi boek in een luie stoel, genietend van de zon ! Pas tegen achten verdwijnt deze achter de bomen, maar met een vest aan is het buiten nog lang uit te houden !
Verslag 13
Eind vorig jaar ben ik weken bezig geweest met de planning voor deze reis, je wilt natuurlijk zoveel mogelijk zien en op tijd aankomen bij Christchurch, vanwaar we terugvliegen naar huis. (Gelukkig duurt dit nog acht weken !) Maar je kunt niet alles voorzien en ook de natuur gaat zijn eigen gang !
(Er is hier een groot verschil tussen eb en vloed, daar moet je met je bootje wel rekening mee houden !)
Vanmorgen zouden we eerst een struisvogelfarm bezoeken, iets wat Dennis nog nooit gezien heeft. Aangekomen op de plaats van bestemming bleek
deze zaak al drie jaar geleden te zijn opgeheven, terwijl hij nog wel in mijn
boek van 2012 staat ! Vervolgens zouden we een bijzonder fenomeen gaan
bekijken: de Hot Water Beach. Hier kun je bij eb een gat in het zand graven en
dan komt er water van ongeveer zestig graden omhoog ! Tegen de tijd dat wij er aankwamen begon het alweer vloed te worden. Er waren nog enkele mensen aan het graven, maar ook zij waren te laat !
Maar er stond nog iets op het programma: the Cathedral Cove en daarvoor waren we gelukkig wel op tijd !
Na een prachtige wandeling van ruim een half uur kwamen we bij een mooie witte kaap met een kathedraal-vormige grot, die bij vloed niet toegankelijk is.
Wij zijn er onderdoor gewandeld en hebben genoten van de schitterende omgeving, net als vele andere mensen.
Op de weg terug naar de camper ging Dennis door z’n enkel, gelukkig viel het allemaal mee en heeft hij er alleen wat schaafwonden aan overgehouden.
Vlakbij ligt Hahei Holiday Resort, waar we een mooie plek op de camping vonden, vlak bij zee. Dennis is weer diverse keren het water in geweest, Wim en ik kwamen niet verder dan pootje baden, we vonden het veel te fris ! (Watjes !!)
Wanneer we op een “echte” camping staan gebruik ik natuurlijk ook de voorzieningen die ze bieden en ik had zonder moeite twee machines vol met vuile was ! Met het mooie weer, het is ruim vierentwintig graden, was alles gelukkig zo weer droog !
Verslag 14
We hebben de dag doorgebracht rond de plaats Waihi, waar in 1878 een goudhoudende kwartsader werd ontdekt. Er kwamen al snel vele
goudzoekers op af en als gevolg daarvan is Martha Mine ontstaan, eerst met vele gangen onder de grond, later als open mijn.
Er zijn nog veel restanten van de oude mijnen te vinden en wij hebben een prachtige rondwandeling gemaakt in de Karangahake Gorge (vaak
gebruikmakend van smalle hangbruggen),
waar we zo door allerlei donkere gangen mochten lopen, gelukkig
hadden we goede zaklampen bij ons.
In één grot hebben we zelfs weer gloeiwormen gezien.
Ook de “open pit mine” was indrukwekkend, met z’n grote vrachtwagens die constant heen en weer rijden.
De Goldfields Railway rijdt met een oude dieseltrein het traject dat vroeger ook werd gebruikt.
Nadien zijn we naar “Dickey Flat” gereden, een simpele, maar leuke kampeerplek aan de Waitawheta River, waar druk in gezwommen werd.
Onderweg kwamen we nog langs de Owharoa Falls, waar weer veel mooie oranje fresia’s stonden, deze groeien hier overal in het wild.
Dennis heeft gelukkig totaal geen last meer van z’n enkel, hij heeft de hele wandeling zonder problemen gelopen en hangt zelfs al weer aan lianen !
Verslag 15
Vandaag, 23 januari, is het de verjaardag van Dennis en wordt hij alweer 27 jaar ! Hij kreeg vanmorgen al diverse telefoontjes en ook kwamen er via de mail felicitaties binnen. We hebben een leuke dag voor hem gepland: we gaan namelijk naar Hobbiton, the Shire. Hier is een stukje van de film the Lord of the Rings (LotR) opgenomen en ook de nieuwste film “the Hobbit” speelt zich hier gedeeltelijk af.
Het info centrum in Matamata, waar we de tickets kopen, brengt je al direct in de stemming en eenmaal op de “movie set” kunnen we ons helemaal inleven in de film.
Het hellende landschap met zevenendertig “Hobbit huisjes”,
de brug, het meertje en the pub, alles is prachtig opgezet.
In twee en een half uur tijd krijgen we een rondleiding met interessante uitleg en ook is er volop gelegenheid om foto’s te nemen. Dennis geniet volop ! Van de huisjes is alleen de buitenkant maar geconstrueerd, alle binnen opnames van de film zijn in de stad Wellington in een studio gemaakt. Alleen bij “Bag End” het huis van Bilbo en Frodo Baggins, kunnen we naar binnen lopen.
Na afloop eten we wat met een speciaal biertje erbij !
Vervolgens rijden we naar Mount Maunganui aan de kust en vinden een plekje op het Beachside Holiday Park, waar je weer goed kunt merken dat de schoolvakantie nog (steeds) niet afgelopen is !
We brengen een uurtje door op het strand en toasten daarna bij de camper met een glaasje champagne op Dennis’ zijn verjaardag, vanavond gaan we naar een visrestaurant om het verder te vieren !
Verslag 16
We hebben weer een heel gevarieerde dag gehad: als eerste hebben we vanaf de camping een wandeling gemaakt rond Mount Maunganui. We hadden helaas (!!) geen tijd om naar de top te klimmen, want we moesten om tien
uur van onze kampplaats weg.
Vervolgens zijn we naar Te Puke gereden de kiwi-hoofdstad van de wereld. Hiervandaan worden elk jaar minimaal 80 miljoen kratten (met 30 Zespri kiwi’s erin) uitgevoerd naar landen over de hele wereld.
Tijdens een rondleiding in een soort kiwikarretje kregen we uitleg over het hele proces.
De oogsttijd duurt tien weken en start in april, ze hebben daarvoor 24.000 mankrachten nodig ! Eenmaal geplukt kunnen ze tien maanden vers worden gehouden in een koele opslag. In het voorjaar worden de bijen losgelaten
om voor de bevruchting te zorgen.
Elke plant levert ongeveer duizend kiwi’s ! Op dit moment hebben ze een groot probleem met de kiwi gold, die twintig procent behelst van de totale productie. Er zit een ziekte in de stam en wij weten nu al dat er binnenkort voor een langere periode geen gold-kiwi’s meer leverbaar zullen zijn over de hele wereld !! Ook hebben ze een nieuw soort geteeld, de kiwiberry die
een beetje naar appel smaakt !
Op het terrein van Kiwi360 stond ook een helikopter waarmee je een rondvlucht boven de kiwiplantages en langs de kustlijn van “the bay of
plenty” kon maken en aangezien Dennis nog nooit in een helikopter had gezeten hebben we met z’n drieën een korte trip gemaakt !
Deze was zeer indrukwekkend en Dennis kon het, voorin zittend, allemaal prima bekijken.
Na deze speciale belevenis zijn we naar Lake Rotorua gereden waar we bij Hells Gate weer verrast werden: door vulkanische activiteiten wordt de bodem er erg warm.
We zien mistflarden opstijgen boven een imposante thermale vallei en modderpoelen borrelen bij temperaturen boven de honderd graden.
De Kakahi Falls is de grootste warme waterval met veertig graden Celsius en met tevens een helende werking, waar Maori’s in vroeger tijden hun wonden verzorgden na de strijd.
We mogen er in een modderbad lopen (in Turkije gingen we bijna “kopje onder” in deze vieze brij !) en tijdens de hele wandeling stinkt het naar de zwavel, net de lucht van rotte eieren.
Het is een unieke belevenis !
Dan houden we het voor gezien vandaag en rijden naar Lake Okareka waar we een mooie plek aan het meer vinden.
Weer leven we de hele dag buiten bij een temperatuur van rond de vijfentwintig graden !
Verslag 17
Toen ik vanmorgen een kiwi, die we gisteren in de supermarkt van Te Puke hadden gekocht, wilde eten, zag ik tot mijn verbazing dat er op het
stickertje stond: produce of Italy !!
We zijn vanmorgen naar Whakarewarewa, the Living Thermal Village,
geweest, een plek waar Maori’s nog daadwerkelijk wonen en werken, tussen de geisers en warme poelen in.
(Probeer dit maar eens uit te spreken !)
Het is vreemd om te zien dat er uit straatputten stoom komt en dat we langs “hot pools” lopen waar Maori’s aan het baden zijn.
Er is een prachtige half uur durende show met volop zang en dans.
We zien een oorlogsdans, waarbij de tong regelmatig naar buiten gaat, een show met korte en lange stokken en diverse andere aparte dansen.
Er zijn diverse winkels met bewerkte sieraden, gemaakt van been of jade en er staat een Wahiao gemeenschapshuis.
Ook de Pohutu (grote plons) geiser zien we diverse keren tot uitbarsting komen.
Nadien zijn we naar Waimangu gereden, een vulkanische vallei,
waar we een mooie wandeling maken langs o.a. het 38.000m2 grote Frying Pan Lake, de grootste warmwaterbron ter wereld.
Ook de Inferno Krater met het helblauwe water is heel speciaal.
Het hele meren gebied waar we de laatste dagen zijn is vol vulkanische activiteit.
Tegen vieren zoeken we weer een kampplaats op en dit keer staan we aan het Lake Rerewhakaaitu, bij het Guy Roe Reserve. We genieten zolang mogelijk van de zon, maar er staat een koude wind en tegen zevenen
verhuizen we naar binnen.
Verslag 18
Ondanks de koude heldere nacht die we hadden, konden we vanmorgen toch buiten in de zon ontbijten, al hadden we wel onze dikke vesten aan ! Daarna zijn we naar Wai-O-Tapu gereden, een thermisch gebied vol ingezakte kraters, koude en kokende poelen van modder, water en stoomwolken.
Het meest bijzonder van dit park is echter de Lady Knox Geiser, die slechts één maal per dag, rond kwart over tien ’s morgens, erupteert. Hete stoom en water komen dan vrij door de ventilatieschacht van de geiser, dit kan een uur
doorgaan maar ook in een paar minuten bekeken zijn. We stonden met honderden mensen te wachten op deze uitbarsting, die vandaag helaas hooguit één minuut duurde !
Gelukkig was er nog veel meer te bekijken en ook al hadden we al twee eerdere parken gehad, deze was toch weer heel anders.
Via een houten brug lopen we over gekleurde terrassen, we zien een oesterpoel en grote kraters.
De champagnepoel met een doorsnee van zestig meter en tevens zestig meter diep heeft een temperatuur van 74 graden C. en koolstofdioxide
zorgt voor kleine belletjes, tevens heeft het een mooie rode rand.
Het bad van de duivel daarentegen is weer knalgroen !
We wandelen er ruim een uur rond en snuiven regelmatig de vieze zwaveldampen op. (Als je maar één park wilt bekijken is dit de aanrader,
met een Maori-village erbij heb je dan een goede indruk van het vulkanisch
gebied. Je betaalt namelijk wel elke keer ruim twintig euro p.p.!)
Na een speciaal duivelsdrankje (kijken of Dennis hoorntjes krijgt !) starten we de camper weer en gaan richting Lake Taupo.
We maken een stop bij de Waikato River, die zich vlak voor Taupo door een smalle gorge perst, waardoor er een flinke stroomversnelling plaatsvindt met de Huka Falls als resultaat.
Met een heel snelle speedboot worden er mensen naar de watervallen gevaren, regelmatig een vreemde bocht draaiend om het allemaal nog
spannender te maken, niks voor ons !
We hebben dit spektakel bekeken vanaf het Huka Prawn Park,
druk garnalen pellend en genietend van het mooie uitzicht.
Het is inmiddels drie uur en we gaan op zoek naar een campingplek aan de oever van Lake Taupo, deze vinden we bij: Motutere Bay Holiday Park. We hebben geluk, er is nog één plekje vrij pal aan het water. Dennis gaat zwemmen en Wim koopt een visvergunning voor 24 uur. We besluiten om
hier morgen ook te blijven staan, de weersvoorspellingen zijn goed en even een rustige dag tussendoor is zeer welkom !
Verslag 19
We hebben er vandaag een echte zondag van gemaakt: eerst heerlijk uitgeslapen, daarna uitgebreid ontbeten met “bacon en eggs”, verder
veel gelezen en spelletjes gedaan.
Wim heeft nog een tijdje gevist, Lake Taupo staat bekend om zijn regenboogforel, maar hij heeft helaas totaal geen beet gehad. Dennis en ik zijn het water nog even in geweest, de temperatuur ervan viel echter tegen, ook waait er een harde koele wind over het meer.
Toch was het een heerlijke relaxte dag en zijn we er helemaal klaar voor om morgen weer verder te trekken, er is nog zoveel te zien in Nieuw Zeeland !
Verslag 20
Nadat we in Turangi weer voor vier dagen boodschappen hebben
ingeslagen laten we Lake Taupo achter ons en rijden door naar Tongariro
Nationaal Park. Als eerste maken we er een wandeling van zes kilometer rond
Lake Rotopounamu, een groen meer met kleine witte stranden.
Een eindje verderop kunnen we vanaf de oever van Lake Rotoaira (het blijven vreemde namen !) de actieve kegelvulkaan van Mount Ngauruhoe aanschouwen. Het is heel fascinerend dat er zo maar een eruptie kan plaats vinden, maar Nieuw- Zeeland is nu eenmaal één van de meest actieve vulkanische regio’s ter wereld.
In Whakapapa Village winnen we informatie in over de Tongariro Crossing, een 17 kilometer lange wandeling door het park langs vulkanen en bergtoppen, welke vaak wordt omschreven als de beste dagwandeling
hier en die wij morgen willen gaan maken. Helaas is de route maar half te
volgen en moet je dezelfde weg weer terug, wat te maken heeft met de actieve vulkaan, we besluiten om er dan maar van af te zien en zo weer een dag in te lopen. (Met de rustdag van gisteren zijn we nu weer op schema !) Bij het infocentrum bekijken we een interessante film over het ontstaan van vulkanen en daarna rijden we door naar het zes kilometer verderop liggende skioord waar vlakbij opnamen van LotR (Mordor) gemaakt zijn. Overal zie je lavagesteente en het lijkt wel een beetje op een maanlandschap.
We maken nog een korte wandeling naar een mooie waterval, waar we helaas niet de enigen zijn.
Elke keer weer zien we de besneeuwde Mount Ruapehu overal bovenuit steken, met z’n 2.797 meter een van de hoogste bergen van Nieuw
Zeeland.
Ook de vulkanische berg Tongariro, bijna tweeduizend meter hoog, kijk je niet gauw over het hoofd.
We vinden een kampplaats Mangahuia in het park, waar we nog een tijdje, in de schaduw van de camper, zitten te lezen met uitzicht op de besneeuwde bergtoppen.
Jammer genoeg moeten we vroeg naar binnen verhuizen, vanwege talloze heel vervelende muggetjes !
Verslag 21
Toen wij gistermiddag naar het Whakapapa Skifield in het Tongariro N.P. reden, begon er een controlelampje te knipperen en kwam de camper nog maar nauwelijks vooruit. Dit gebeurde twee keer en daarna waren
we boven en deed het probleem zich niet meer voor. In het autoboekje stond dat je dan zo spoedig mogelijk naar een garage moest gaan. Dit hebben we vanmorgen dan ook gedaan, ook al deed de auto het nog steeds prima. De eerstvolgende grote plaats was Taumarunui, vijftig kilometer verderop. We hebben de camper met een elektronisch kastje na laten kijken, maar alles bleek in orde, de monteur dacht dat het misschien met de ijle lucht te maken had, omdat we zo hoog zaten.
We hebben in dezelfde plaats nog even de tank vol gegooid met diesel, want de eerstvolgende honderdenvijftig kilometer is dit niet mogelijk, we gaan namelijk “the Forgotten World Highway” rijden.
Deze “snelweg” zit vol kronkels en heuvels, gaat door ravijnen, een smalle tunnel en loopt gedeeltelijk langs een treinrail. Op deze rails zagen we een soort golfkarretjes rijden, waarmee mensen op een ontspannen manier de omgeving kunnen bekijken.
Het was een prachtige rit, al liep de temperatuur vandaag op tot dertig graden en was het asfalt op vele plekken helemaal zacht en glimmend.
Een stuk snelweg bestond trouwens uit gravelweg en ook rijden we regelmatig over smalle bruggetjes. Na drie en een half uur komen we aan in Stratford, hiervandaan kun je Mount Taranaki zien, een 2.500 meter hoge slapende vulkaan met eeuwige sneeuw erop.
We rijden nog een stukje door en komen uit bij Kaupokonui Beach Motorcamp,
een verrassend leuke kampplaats met uitzicht op zee, zwarte
zandheuvels en voor het eerst deze vakantie een mooie zonsondergang.
Natuurlijk gaat Dennis weer zwemmen, Wim en ik wandelen heerlijk over het strand.
We hebben al dagen geen drup regen meer gehad en wat ons betreft mag dat zo blijven !
(Dennis is de laatste dagen helaas flink gestoken en vooral ’s nachts jeukt dit vreselijk !)
Verslag 22
We zijn vanmorgen vanaf de kust teruggereden naar Egmont N.P. waar Mount Taranaki dit keer niet in de wolken ligt.
De vulkanische berg is vanaf diverse kanten te benaderen, wij gaan via de smalle, langzaam oplopende Manala road naar het Dawson Falls Visitor Centre. Hiervandaan beginnen diverse wandelroutes waarvan we er twee
kiezen. Als eerste nemen we de Wilkies Pools Loop Track, een twee en een halve kilometer lange tocht door het prachtige regenwoud, met bomen vol apart mos en ook langs enkele watervalletjes.
Een paar keer moeten we via keien het water over steken, maar we blijven redelijk droog.
Daarna lopen we naar de Dawson Falls, veel traptreden lopend en weer door een schitterende natuur. De waterval stort zich achttien meter naar beneden en was de wandeling beslist waard, wel hebben we alle drie een natte rug !
Vervolgens rijden we naar de plaats Stratford waar het Taranaki Pioneer Village gevestigd is. Het omvat gerestaureerde en gereconstrueerde
gebouwen, waaronder een school, een gevangenis, een spoorwegstation en zo’n vijftig andere monumenten uit de lokale geschiedenis, heel interessant allemaal !
Na een lekkere maaltijd bij het openlucht museum, een traktatie van Dennis, rijden we weer richting kust. Er staat echter vandaag een harde westenwind en dus zoeken we een beschutte kampplek, deze vinden we bij Carlyle Beach Motor Camp.
We staan nu pal aan de Patea River, die uitmondt in zee. Dennis trekt meteen z’n zwembroek aan en Wim pakt zijn vishengel. Nadien doen we een spelletje Carcassonne, al moeten we oppassen dat de kaartjes niet wegwaaien !
Bij het eten koken heeft Wim zelfs een windschermpje nodig !
Het was weer een heerlijke gevarieerde dag !
(Ze hebben hier trouwens ook een Betuwe-lijn !!)
Verslag 23
Gisteravond hoorden we geritsel en het weinige “wild life”dat hier te vinden is bleek ….een egel te zijn!
Vanaf de camping zijn we zuidoostelijk naar de vijftig kilometer verderop liggende plaats Wanganui gereden, waar ik wat informatie wilde halen over de Wanganui River en zijn gelijknamige Nationale Park. We zouden ook
nog een soort uitkijkpost bekijken, maar ik heb twee gebouwen door elkaar
gehaald en wij gingen per ongeluk naar een oude klokkentoren, die niet
“aardbeving proef” meer was en daarom niet te bezichtigen.
Een stad zegt ons nooit veel, dus die hebben we zo snel mogelijk achter ons gelaten, wij willen de mooie natuur in de omgeving zien ! De Wanganui River is de langste bevaarbare rivier van Nieuw Zeeland, heeft een lengte van 290 kilometer en is de populairste kanoplek van het land.
Er zijn honderden stroomversnellingen, diepe kloven en steile kliffen. Wij zijn via een smalle kronkelweg langs deze rivier stroomopwaarts gegaan, een prachtige route.
Onderweg waren er diverse historische bezienswaardigheden te bekijken.
Vijftig kilometer noordelijk ligt een kampplaats en het was de bedoeling daar te overnachten, we zagen ons al aan de rivier zitten, kijkend naar kanovaarders, zwemmend en vissend. Niks was minder waar: de kampplaats was een open stuk terrein, vanwaar je niet eens bij het water kon komen en tijdens onze hele tocht hebben we geen enkele boot, in welke vorm dan ook, gezien ! Inmiddels was het ruim dertig graden en we hadden de keus om nog een heel stuk verder te rijden, op deze kampplaats te blijven of terug te rijden naar de kust. Dit laatste hebben we gedaan (dit was eigenlijk pas morgen de bedoeling) en ik heb met Dennis van plaats geruild, zodat hij voorin ook de hele trip optimaal kon bekijken.
Eenmaal terug in de plaats Wanganui zag ik ineens een bord met “Durie Hill Elevator”, het uitkijkpunt waar we vanmorgen naar op zoek waren. We zijn er alsnog heengereden en opgeklommen, hiervandaan kon je de hele stad goed zien.
Het was inmiddels al half vijf en daarom hebben we snel een kampplaats opgezocht, genaamd Scoutlands welke aan een mooi rustig meertje ligt. Daar genieten we nog een tijdje van de zon tot deze achter de bomen verdwijnt ! Daarna verrast Wim ons weer met een culinair hoogstandje, hij overtreft zichzelf deze vakantie met steeds nieuwe gerechten !
Verslag 24
Wat ons gisteren niet lukte, een mooie kampplaats in de bergen vinden, is ons vandaag redelijk goed gelukt.
(Onderweg hebben we een tijdje achter dit “oversized” voertuig gereden, inhalen was moeilijk ! Nadat we zo’n honderd en dertig kilometer zuidelijk hebben gereden over vlak boeren landschap, waardoor we ons haast weer in Holland waanden, gaan we bij Otaki de snelweg af en nemen de negentien kilometer lange Otaki Gorge Road.
We zitten gelijk aan weerskanten in de bergen van het Tararua Forest Park. De weg wordt steeds smaller, gaat over in gravel en brengt ons langs diverse mooie punten. Uiteindelijk komen we uit bij Otaki Forks, een vlak gedeelte in de buurt van een ondiepe, snel stromende rivier, waar we mogen kamperen.
Rondom ons zijn bergen en we kunnen de rivier horen en zien stromen; het is werkelijk een prachtige omgeving ! Ook zijn er maar weinig andere kampeerders.
We zijn er al rond een uur of twee en hebben mooi de tijd voor een spelletje en een leesboek, maar natuurlijk ook om de buurt te verkennen. Hier zijn in het verleden opnamen gemaakt voor LotR: “Outer Shire” en we proberen de plek te vinden die er het meest voor in aanmerking komt ! (We kunnen het niet even op Google nakijken, want we hebben hier totaal geen verbinding). Het is nog steeds heerlijk warm weer, dus zoeken we verkoeling in het ondiepe water !
Dit is echt een plek zoals een kampeerplaats moet zijn !
Verslag 25
Toen we vanmorgen wakker werden was het helemaal bewolkt, in
tegenstelling tot gisteravond toen we konden genieten van een prachtige heldere sterrenhemel, die nog eens extra goed zichtbaar was, omdat er geen kunstlicht in de omgeving aanwezig is. Ons idyllische plekje ziet er meteen minder mooi uit en na het ontbijt vertrekken we, weer twintig kilometer rijdend over de onverharde weg, waardoor alles in de camper rammelt en schudt, richting Paraparaumu, waar het Southward Car Museum de belangrijkste attractie van de omgeving is. Het bevat met ruim vier honderd oldtimers, vele motorfietsen en diverse brandweerauto’s de grootste collectie historische voertuigen op het zuidelijk halfrond !
Wim en Dennis genieten van al deze prachtige auto’s, terwijl ik er met m’n fototoestel zoveel mogelijk probeer te vereeuwigen. Na deze
“snoepwinkel” uitgebreid te hebben bekeken rijden we verder We komen nu namelijk in de buurt van Wellington, waar regisseur Peter Jackson veel opnames gemaakt heeft voor de film Lord of the Rings. In mijn campingboek staan diverse locaties aangegeven, echter zonder coördinaten of straatnamen, zodat het moeilijk zoeken wordt om de goede plek te vinden. Diverse keren komen we in woonwijken terecht of op doodlopende wegen.
Pas in het Kaitoke Regional Park komt er een duidelijke aanwijzing met
“Rivendell”, er staan zuilen met informatie over de film en nu blijkt het dat
heel veel naderhand in de studio bewerkt en digitaal toegevoegd wordt !
Soms is alleen een open plek of een boom een herkenningspunt, geen wonder dat het zo moeilijk zoeken is ! Toch hebben we sinds we in Nieuw-Zeeland zijn, wandelend door de prachtige bossen, heel vaak tegen elkaar gezegd: hier kon heel goed een stuk film opgenomen zijn.
Het is weekend (zaterdag 2 februari) en vrij druk in het park met gezinnen die van het, inmiddels weer, mooie weer genieten.
We maken nog een korte wandeling door het park waar we over een lange slingerbrug moeten, die over de Hutt River leidt. Hij gaat zo heen en weer dat ik loop te waggelen op m’n benen als ik eraf kom ! (Ik denk dat Dennis express aan het schudden was !)
Daarna vervolgen we onze weg via de prachtige highway 2, die slingerend door het Pakuratahi Forest Park gaat.
Na Martinborough, bekend om zijn druiventeelt en wijnindustrie (wij rijden hier zonder een wijntje te proeven doorheen !!!) gaan we zuidelijk naar het Putangirua Pinnacles Scenic Reserve, waar we onze camper een mooi plekje geven. We kijken uit over heel aparte rotsen en in de verte zien we het water van de Palliser Bay, waar de zon straks achter weg zal zakken. Het is inmiddels vijf uur en nog achtentwintig graden ! Je kunt hier prachtig wandelen, maar daar is het nu veel te heet voor, het is meer tijd voor een biertje !
Verslag 26
Vanmorgen om negen uur waren we al aan het wandelen in het Pinnacles S.R.
De tocht begon rustig langs een rivierbedding waar nog een klein stroompje doorheen liep. Al snel echter ging de weg, bestaande uit grote en kleine stenen, schuin omhoog en werd het lopen knap vermoeiend ! De omgeving
maakte alles weer goed, deze was werkelijk schitterend !
De Putangirua Pinnacles zijn in de afgelopen 120.000 jaar gevormd doordat zware regens een oude kiezellaag erodeerden, sommige torens zijn meer dan 1000 jaar oud. Ook hier zijn filmopnamen gemaakt voor LotR (“Dimholt Road”), maar er zijn geen aanwijzingen te vinden.
We zijn blij dat we al vroeg zijn begonnen aan de wandeling,
want de zon heeft al behoorlijk kracht, vooral tussen de bergen.
Na ruim anderhalf uur zijn we terug bij de kampplaats en gaan we met de camper verder zuidwaarts langs de kust. Hier doet de omgeving ons erg aan Australië denken: alles ziet er droog en verdord uit, we zien weinig mensen, maar wel een prachtige kustlijn.
Net voorbij het plaatsje Ngawi zien we een groep Nieuw-Zeelandse pelsrobben, sommigen zijn aan het zwemmen, anderen luieren in de zon. Het is een prachtig gezicht !
Een klein eindje verderop, bij Cape Palliser is een nog grotere groep actief, waarbij een aantal jongen net aan het leren zwemmen is. We blijven ruim een uur aan de kust, genietend van de capriolen van deze prachtige dieren.
Dan gaan we weer noordwaarts, waar we een prachtige plaats vinden, pal aan het water, op “Lake Ferry Holiday Park”. We staan aan een inlet
(Lake Onoke) met uitzicht op de Rimutaka Range, een mooie bergketen die ons scheidt van de er achtergelegen stad Wellington, de hoofdstad van
Nieuw-Zeeland. Dennis kan weer zwemmen, Wim vangt er een paar vissen en ik draai een paar machines met wasgoed ! (Iedereen blij !!)
(Vanwege het warme weer wilden de mannen alle twee gemillimeterd worden !) Er staat gelukkig een verkoelend briesje, want de temperatuur schommelt nog steeds rond de dertig graden !
Verslag 27
We hebben gisteravond nog lang buiten gezeten, Dominion spelend, maar na een broeierige nacht werden we vanmorgen wakker met een bewolkte lucht en tegen tienen begon het zelfs te druppen, wat een verschil met gisteren. We zijn naar Wellington gereden in de stromende regen en eigenlijk was het de bedoeling om vandaag de stad te bekijken, maar met dit weer heeft het weinig zin. Ook voor morgen wordt er regenachtig weer voorspeld. Bij
Bluebridge, één van de twee organisaties die de overtochten per veerdienst tussen de eilanden regelt, zijn we gaan informeren wanneer we naar het Zuidereiland over kunnen varen. Dit bleek al binnen twee uur te zijn (om half twee ’s middags) en er ging er nog één om half negen ’s avonds. We besloten om maar gelijk over te gaan, als alternatief hadden we morgenvroeg acht uur, bovendien moet je een uur van te voren aanwezig zijn. (Dan moeten we ’s morgens wel erg vroeg op !) We hadden nog een klein uurtje om iets te bekijken en Dennis wilde graag naar “Weta Cave”, een mini-museum met wassenbeelden van enkele filmhelden en tevens met interviews en met beelden van “achter de schermen” .
We zouden daar binnen een kwartiertje de tijd hebben om rond te kijken voor we terug moesten naar de haven. Waarschijnlijk vanwege de nieuwe “Hobbit” film was het er echter gigantisch druk, ook mocht je geen foto’s maken en was er een soort “toer”, waar we nu geen tijd voor hadden. Ik heb snel toch wat foto’s gemaakt bij de ingangshal en daarna zijn we maar weer gegaan.
De overtocht duurde ruim drie uur en de meeste tijd hebben we, vanwege de regen, binnen gezeten. Ook hebben we alle drie een dutje gedaan omdat we een beetje versuft waren van het reistabletje, wat we uit voorzorg hadden ingenomen, er stond namelijk een harde wind en in de haven gingen de
golven al flink te keer; het viel echter honderd procent mee, de boot lag heel
stabiel in het water. Tegen vijven kwamen we aan in Picton, een leuk haven
plaatsje, wat er door het slechte weer nu triest uit zag. We hebben nog vijftien kilometer gereden via een heel erg kronkelende weg langs een baai genaamd “Grove Arm” en zagen daar ineens een mooie kampplaats:Momorangi Bay
Campground, waar we een plekje kregen pal aan het water.
Na nog een beetje gespetter klaarde het op en konden we gewoon weer buiten eten, wel hangt er nog mist tussen de bergen, maar het is niet koud. De omgeving doet ons een beetje aan Noorwegen denken !
Verslag 28
We hebben een stormachtige nacht achter de rug, waarin Wim en Dennis om vijf uur ’s morgens het zonnescherm (dat dit keer dienst deed als regenscherm !) nog opgehaald hebben, omdat het anders waarschijnlijk kapot gewaaid zou zijn. Tegen achten is het droog en dat blijft gelukkig ook zo en in de loop van de dag komt de zon langzaam tevoorschijn. Wel waait er regelmatig een koude wind, die er voor zorgt dat je steeds je vest aan en dan weer uit kunt doen. We hebben besloten nog een dag op dezelfde plek te blijven tot het weer een beetje stabieler is. Wim zit uren op de steiger te vissen, Dennis en ik vermaken ons met een mooi boek.
In de loop van de middag rijden we naar Picton, om enkele inkopen te doen en ik had er een afspraak gemaakt bij Sandy’s Hair Design, er moest nodig een stukje van m’n haar af !
(Vlakbij de plaats Picton is een grote houtopslagplaats, waar in Nieuw-Zeeland voldoende van aanwezig is !)
Tegen half vijf zijn we al weer terug op de camping en hebben tijd voor een uitgebreide “happy hour”, tevens genietend van ons prachtige uitzicht !
Zoals gewoonlijk maak ik het verslag terwijl Wim het eten klaarmaakt, na de maaltijd gaan Wim en ik dan de foto’s erbij zoeken en Dennis doet trouw, zonder morren, de afwas !
Verslag 29
Het is vandaag, woensdag 6 februari, Waitangi Day: een Nationale feestdag die de Nieuw-Zeelanders eraan herinnert dat er op deze dag in 1840 een overeenkomst is getekend tussen de Maori’s en de Britse regering, waar tegenwoordig de raciale betrekkingen binnen het land op zijn gebaseerd.
Voor de meeste mensen is het een vrije dag en veel winkels zijn gesloten. Wij
merken er echter weinig van, omdat we vanaf onze kampplaats alleen
vijfenveertig kilometer verder getrokken zijn in de Marlborough Sounds, een
gebied dat bestaat uit een groot aantal baaien, zeearmen en verborgen inhammen.
Na een erg koude nacht scheen de zon vanmorgen meteen volop en was er bijna geen wolkje te zien.
Op ons volgende punt aangekomen: Kenepuru Head (wat door alle bochtige smalle wegen anderhalf uur rijden was), hadden we eerst ook nog prachtig weer, maar al snel begint het te waaien en te betrekken en tegen vieren hebben we onze dikke vesten al weer aan.
(Deze beesten: weka’s lopen de hele dag rond onze camper en zijn totaal niet schuw !) We doen diverse spelletjes en dan begint Wim al vroeg aan de maaltijd, elke dag weer een verrassing wat het wordt !
Dennis (de pannenlikker) zorgt er in ieder geval voor dat er niets over blijft !!
Verslag 30
We hebben vanmorgen de Marlborough Sounds weer verlaten, via dezelfde weg als die we gisteren genomen hadden. Dennis heeft anderhalf uur voorin gezeten, toekijkend hoe z’n vader de ene scherpe bocht na de andere draaide. We zijn het er over eens dat Wim de enige is die in Nieuw-Zeeland met de camper rijdt !
Vanaf een look out zien we het dorp Havelock voor ons liggen, dat zichzelf heeft uitgeroepen tot hoofdstad van de groene lipmossel en vele mosselkwekerijen heeft. Ook wij hebben hier een kleine maaltijd van deze
schelpdieren, op diverse manieren bereid, gegeten.
Niet ver van de plaats ligt Pelorus Bridge Scenic Reserve, een woud grenzend aan de Pelorus River, waar je ook kunt kamperen. Tegen tweeën hebben we er een mooie kampplaats gevonden aan de snelstromende rivier en we besluiten gelijk een wandeling te gaan maken, de laatste dagen hebben we niet veel beweging meer gehad.
Nadat we twee kleine watervallen hebben bekeken nemen we niet dezelfde weg terug, maar pakken de “lookout track”, deze brengt ons echter naar de top van een berg, zodat we vierhonderd en vijftig meter omhoog klauteren,
via heel smalle paadjes en over wortels van bomen stappend, knap vermoeiend.
Eenmaal boven is het uitzicht niet eens zo bijzonder !
Later moeten we de berg natuurlijk ook weer af, een aanslag op de knieën, dat zal wel spierpijn worden ! Al met al hebben we ruim zeven kilometer door het bos gelopen in ruim twee en een half uur tijd ! Bij terugkomst is er net een groep kanoërs op de rivier bezig een stroomversnelling af te varen, sommigen vinden het te riskant en zijn al uit de boot gestapt om dit stukje lopend verder te gaan !
We genieten nog een tijdje van de zon, die gelukkig vandaag alweer wat meer kracht krijgt en daarna wordt het weer tijd voor een heerlijke maaltijd. Natuurlijk wordt er aan het eind van de avond nog een spelletje Triominos gespeeld !
Verslag 31
Bij het verlaten van de kampplaats reden we direct de smalle Pelorus Bridge over, waarna we ook meteen dit natuurgebied weer verlaten.
Via een prachtige rit door de Bryant Range bergen komen we bij de leuke kustplaats Nelson, waar we zorgen dat we ons vuil water en toiletafval kwijt raken, genoeg schoon water bij ons hebben en dat de tank weer vol diesel zit. Diesel kost hier gemiddeld 1,50 dollar (+/- 0,90 eurocent), maar vaak geven supermarkten kortingen bij besteding van boodschappen over de honderd dollar, waar je zo aanzit, want de levensmiddelen zijn hier aardig aan de prijs. Zo hadden we vandaag een bon van 0,40 cent korting per liter en dat tikt aardig aan als je bijna zeventig liter diesel tankt ! (We rijden gemiddeld één op zeven !) Vanaf Nelson rijden we via Richmond noordelijk naar Marahau, de plek die het dichtst bij het Abel Tasman N.P. ligt en bij “the Barn”, een heel aparte campingplek, die ook voor backpackers is en diverse verhuurtenten en huisjes heeft, vinden we een plek met uitzicht op de Tasman Bay.
Abel Tasman is met 225 km2 het kleinste park van Nieuw-Zeeland; het heeft een mild klimaat, goudgele stranden en zandige riviermondingen, omringd door natuurlijk bos. Je kunt er wandelen, kanoën of je met een watertaxi laten verplaatsen, maar voor auto’s is er weinig plaats.
Wij maken ’s middags een wandeling, eerst via enkele wandelbruggen over moerasachtige grond en daarna over mooie paden langs de kust naar Tinline en Coquille Bay, heen en terug toch weer zeven kilometer.
Gelukkig hebben we geen van allen spierpijn van de inspannende wandeling van gisteren ! De kustlijn is prachtig en erg afwisselend. Dennis neemt nog even een duik in zee.
Tegen half zes zijn we terug bij onze camper, waar de zon nog steeds volop schijnt ! De kampplaats raakt redelijk vol, want het weekend staat weer voor de deur !
Verslag 32
We hebben weer een fantastische dag gehad: om half negen werden we, samen met verschillende anderen, met een busje bij de camping opgehaald en een eindje verderop gedropt bij de Abel Tasman Aqua Taxi. Hier werd iedereen over diverse boten verdeeld en werden we, getrokken door een
tractor, de zee in gereden.
Het is nu vloed wat, in tegenstelling met de eb van gistermiddag, een verschil in waterhoogte inhoudt van 4.7 meter !!
We varen eerst naar de “gespleten rots”, een veel gefotografeerde granieten steen en daarna gaan we noordelijk naar Bark Bay.
Hier worden we tegen tienen afgezet en hebben we ruim de tijd om naar de twaalf kilometer zuidelijker gelegen Anchorage baai terug te lopen.
De wandeling is werkelijk schitterend en heel gevarieerd: soms loop je door een bosachtig gebied, dan weer via een brug over een rivier en even later zie je weer een prachtige baai !
Bij Anchorage kun je bij eb over de zeebodem lopen en zo een stuk afsnijden, als alternatief is er een route, die bijna drie kilometer langer is. Wij nemen de langere weg, omdat er nog water in de baai staan.
Op deze route kun je nog gaan kijken bij een waterval en bij de Cleopatra’s Pool, welke we beiden bekijken, maar wat wel weer enkele kilometers toevoegt aan de afstand.
Als we uiteindelijk om drie uur arriveren bij ons eindpunt hebben we ruim zestien kilometer afgelegd ! Toch was het geen vermoeiende wandeling en hebben we de hele weg gewoon op sandalen gelopen.
Bij aankomst in de prachtige Anchorage baai nemen we alle drie een duik in zee, deze heeft een temperatuur van drieëntwintig graden.
Tegen vieren worden we weer opgepikt met een watertaxi, die ons na een uurtje varen weer bij Marahau afzet. De boot, met een motor van 250
pk. vaart vlak voor de kust weer op een trailer die vastzit aan een tractor.
Deze moet ons nu, vanwege het laagtij, een flink eind over de zeebodem rijden voor we op de vaste wal komen.
Al met al was het een hele ervaring en we hebben alle drie genoten. Na een verfrissende douche lopen we naar een eetgelegenheid, vlakbij, waar heerlijke pizza’s geserveerd worden. Wim heeft een avond vrij af en hoeft
niet te koken, tevens is het een mooi slot van een prachtige dag !
Verslag 33
We begonnen vanmorgen met pech: de accu van de auto was helemaal leeg, waarschijnlijk kwam dit doordat de sleutel in het contact was blijven zitten tijdens het opladen van de telefoon. Het volgende probleem was het vinden van de accu ! Deze bleek onder mijn voetenmat te zitten en bovendien afgedekt met een plaat die er met een normale sleutel niet af te krijgen was !
Gelukkig had de kampbaas een goede sleutelset en een auto met volle accu ter beschikking en die heeft het zaakje weer aan de praat gekregen !
Pas tegen half elf zijn we vertrokken uit Marahau richting Takaka. Onderweg kwamen we langs de Ngarua Caves, een heel aparte druipsteengrot, waar we een rondleiding van een uur gehad hebben.
Er zijn botten gevonden van hier vroeger levende moa’s, een grote vogelsoort van anderhalve meter hoogte. Op het eind moesten we via een smalle ijzeren ladder weer de grot uit en kwamen op een terrein waar opnames voor de “Hobbit” film gemaakt zijn.
Na een lunchstop met een prachtig uitzicht zijn we doorgereden naar “Anatoki Salmon”, een adres wat we gevonden hadden in een boekje van “Native Parks”, plekken waar je gratis mag kamperen bij particulieren, die iets speciaals te bieden hebben. De eigenaren zijn Jan en Gerda Dissel, Hollanders, die hier acht jaar geleden een bedrijf zijn begonnen. Ze hebben een prachtige visvijver met honderden zalmen, waar je met een hengel
van hen in kunt vissen.
Er zit klei aan de haak dat lijkt op het voer dat ze dagelijks krijgen en waar de vissen gek op zijn. Je betaalt hier niet, zoals in Nederland, voor een aantal uren vissen, maar alleen voor de zalm die je vangt, deze wordt dan gewogen, door hun schoongemaakt en daarna gevacumeerd, gerookt of ongerookt !
Wim en Dennis hebben hier, net als tientallen anderen, enkele uren gevist en zes grote joekels naar boven gehaald ! Ik heb ondertussen rondgelopen, de prachtige omgeving bewonderd en tevens diverse vragen gesteld aan Jan, die hier constant rondliep en er voor zorgde dat de vissers ook beet hadden, door extra voer vlakbij de dobbers te gooien. Ze kweken hier hun eigen
zalmen en deze worden gerookt door heel Nieuw-Zeeland verstuurd. Van hun
dochter, Annemieke, hoorden we dat hun zalmen zelfs gebruikt zijn bij de “LotR” films, wanneer “Smeagol” er enkele rauw oppeuzelt. Als avondeten hebben we gerookte zalm gegeten en ook liggen er diverse gevacumeerde pakjes vis in de koelkast ! We overnachten hier als enigen op hun parkeerplaats omringt door de bergen van het Kahurangi N. Park.
Verslag 34
Naast de “Anatoki Salmon Farm” ligt het “Bencarri Farm Park”, een plaats waar boerderijdieren samen met zeldzame soorten als alpaca’s, lama’s en emoes te vinden zijn. Vanmorgen tijdens het ontbijt kwam deze bonte stoet van dieren vanaf hun nachtverblijf langslopen op weg naar het park, dit was een leuk gezicht !
Ten noorden van Tanaka leidt een afslag naar het Waikoropupu Springs Scenic Reserve. Het water is hier uitzonderlijk helder, omdat het uit een ondergronds grottenstelsel komt. Het bubbelende water van de bronnen is dus
niet, zoals op het Noordereiland, afkomstig van geisers. Vroeger was dit een
heilige plaats voor de Maori’s.
Vervolgens zijn we weer richting het Abel Tasman N.P. gereden, het noordelijkste gedeelte aan de Golden Bay, waar we onderweg gestopt zijn bij “the Grove”, om een korte wandeling door en langs heel aparte rotsen te maken.
Een eind verderop volgt een tweede stop bij de Wainui Falls, de mooiste waterval van het park. Het is een avontuurlijke route over rotsen, langs het snelstromende water en ook nu moeten we weer een hangbrug over, waar
maar één persoon tegelijk gebruik van mag maken !
Na ruim een uur zijn we terug bij onze camper en rijden dan, via een smalle, onverharde slingerende weg naar Totaranui,
waar ons een kampplaats wacht met een prachtig zandstrand. Tot en met gisteren was het hier druk en moest je van te voren reserveren, nu hebben we de plekken voor het uitkiezen !
Ook hier vandaan zijn weer wandelingen te maken door het park, maar wij maken er een luie middag van. We brengen een paar uur door aan zee, waar het lijkt of ze de stop eruit getrokken hebben: het water zakt steeds verder weg en je moet een eind lopen om te kunnen zwemmen.
Verder hebben we weer tijd voor een spelletje en ons leesboek !
Op het menu voor vanavond staat: ZALM !!!
Verslag 35
We werden vanmorgen met prachtig weer wakker, maar voor we vertrokken uit Totaranui was het helaas al helemaal bewolkt. Wij hebben het Abel Tasman Park in ieder geval op z’n best gezien en kijken er met veel plezier op terug. Na heel wat kronkelwegen en een bergpas, waar we volop regen krijgen en de temperatuur daalt naar dertien graden, komen we in Motueka, een flinke plaats met veel winkels waar een grote “Count Down” gevestigd is, de supermarkt keten waar we het liefst onze boodschappen doen. We hadden niet veel meer over in de koelkast (alleen nog zalm !) en met een goed gevulde kar en weer een kortingsbon voor diesel, verlaten we de winkel ! Daarna rijden we nog een kleine honderd kilometer tot we aankomen bij Lake Rotoroa, één van de twee gletsjermeren van het Nelson Lakes N.P. We zijn er tegen tweeën en het is de bedoeling om hier te overnachten.
Het is er erg rustig, alleen een man ligt in een klein gaastentje naast een heleboel kano’s te telefoneren en af en toe stopt er iemand met een auto, maakt een paar foto’s en rijdt weer verder. We zetten onze stoelen aan het water om te gaan eten en dan ontdekken we waarom het zo rustig is: het barst er van de kleine steekmuggen !
Na een snelle lunch pakken we, al krabbend, ons boeltje weer bij elkaar en gaan op zoek naar een andere kampplaats. Die vinden we twintig kilometer verderop bij: Owen River Recreation Reserve, een prachtige plek aan de snelstromende rivier met uitzicht op de bergen.
Er zijn diverse stookplekken op het terrein, dus voor het eerst deze vakantie kunnen we vanavond rond een kampvuur zitten. Wim en Dennis gaan op zoek naar hout en de bijl, die al de eerste dag gekocht is, kan nu eindelijk gebruikt worden !
Het was een perfecte avond: de rivier ruiste, het hout knetterde en de muggen waren verdwenen !!
Verslag 36
Een stukje voorbij de plaats Murchison bevindt zich “New Zealand’s Longest Swingbridge” (110 meter lang en 17 meter hoog), deze hangt boven de Buller River, die zich kronkelend een weg baant tussen bergen door en uitkomt bij Westport in de Tasman Zee.
Je kunt er allerlei “adventures” beleven, door bijvoorbeeld met een supersnelle speedboot over het water te gaan, of, zoals Dennis deed,
aan een kabelbaan hangend naar de overkant glijden. Het gaat in ieder geval
sneller dan lopend over de hangbrug !
We hebben de rivier bijna honderd kilometer gevolgd tot aan zee en de route was prachtig.
Eenmaal aan de westkust zijn we naar Tauranga Bay gereden, waar je de Cape Foulwind Walkway kunt volgen.
Na een klein stukje lopen kom je bij een pelsrobben kolonie, waarvan we er maar enkelen in de verte kunnen zien. Een heel verschil met anderhalve week
geleden, toen we bij Cape Palliser, op het Noordereiland, bijna struikelden
over de zeehonden !! Wel is de kust erg mooi met grillige rotsen en mooie
vergezichten.
Helaas staat er een harde koude wind en komt de temperatuur maar net aan de twintig graden. Dat is ook de reden dat we geen camping aan zee
opgezocht hebben, maar terecht komen bij “Jack’s Gasthof”, een Pizzeria met een flink stuk grond bij z’n bedrijf, met uitzicht op de bergen, waar je kunt kamperen. Door de camper als windscherm te laten fungeren kunnen we alsnog heerlijk in de zon zitten, wel wordt koken lastig en omdat we toch bij een pizzeria staan……
Verslag 37
Een paar kilometer voorbij onze overnachtingplaats zien we een bordje staan met: Mitchell’s Gully Goldmine, Open. Natuurlijk gaan we daar even kijken en het blijkt een heel interessante plaats. Het is een voormalige goudmijn, waar we zo rond mogen wandelen en in allerlei tunnels kunnen lopen.
Ook staat er nog de oude machine waarmee stenen vergruisd werden om deze van het goudstof te scheiden, aangedreven door een waterrad.
In het nabijgelegen plaatsje Charleston woonden halverwege de 19de eeuw ruim 20.000 mensen, voornamelijk goudzoekers of daaraan gerelateerd. Nu is het een uitgestorven dorpje waar je in tien seconden doorheen rijdt. Toch blijven wij er iets langer; we nemen de enige zijweg in het plaatsje, die al snel overgaat in een onverharde weg. We komen echter uit bij een rivier en een oude spoorlijn en de natuur is er prachtig.
Na een korte wandeling vervolgen we onze weg richting Punakaiki, waar zich in het Paparoa N.P. de beroemde Pancake Rocks en de Blowholes bevinden. (De hele kustweg doet ons denken aan “the Great Ocean Road” in Australië, waar ook allerlei aparte rotsen uit de zee omhoog steken.)
Via een korte route bij Dolomite Point kom je langs werkelijk schitterende rotsformaties, net platte pannenkoeken, die door eeuwenlange erosie zo gevormd zijn.
Ook zijn er onderaardse holen ontstaan die bij hoog water spuitgaten worden, als de golven onder hoge druk naar binnen stromen en met
wolken stuifwater exploderen.
Hier vlakbij is een parkeerplaats aan de Pororari River waar we gratis mogen overnachten, we vinden een mooie plek voor de camper en gaan daarna de omgeving verkennen.
Ook is er een prachtige track langs de rivier en deze ruim zeven kilometer lange wandeling maken we ’s middags in ruim anderhalf uur tijd !
(Een makkie !)
Tegen vijven zijn we terug bij onze camper en omdat het vandaag Valentijnsdag is, laten we een flesje mousserende wijn open knallen (in plaats
van een “gewoon wijntje” ! Sinds we op het Zuidereiland zijn hebben we veel last van een soort kleine fruitvliegjes, die steken als grote muggen, erg irritant ! Normaal gesproken laten ze mij met rust, maar dit keer ontspring ik de dans niet en steken ze mij ook lek ! We sprayen ons diverse keren per dag helemaal in tegen deze krengen, maar toch zitten we alle drie onder de rode bulten !
Verslag 38
Na een regenachtige nacht begonnen we vanmorgen met een blauwe lucht, heel wat beter dan de wisselvallige dag van gisteren. We rijden weer verder zuidwaarts langs de kust over de mooie highway 6: rechts van ons de zee met grillige rotsen en aan de linkerkant granieten bergen, een prachtige tocht.
Bij Greymouth, de grootste stad aan de westkust, maken we een korte stop voor wat inkopen en daarna rijden we naar het elf kilometer zuidelijker gelegen Shantytown, een goedverzorgd nagebouwd goudmijnstadje.
Een stoomtrein uit 1913 brengt je naar een werkende houtzagerij en vervolgens naar een goudveld, waar je je geluk kunt beproeven
met goud zeven.
Wij brengen enkele uren door in het stadje, allerlei pionierwinkels en -woningen bekijkend, een treinrit makend en natuurlijk proberen we een grote klomp goud te vinden !! (Onderin de pan zitten enkele schilfertjes goud, die als souvenir mee naar huis gaan !) Vervolgens rijden we naar Lake Brunner, waar we tegen vier uur aankomen. Het is inmiddels weer bewolkt en ook staat er een frisse wind, geen lekker weer om te gaan vissen. We zoeken een beschutte camping in de buurt en staan nu bij een Country Motel Holiday Park, waar alle faciliteiten aanwezig zijn. Dus wordt er weer een wasje gedraaid, alle batterijen worden opgeladen en iedereen spoelt zich schoon onder de douche !
En natuurlijk hebben we tijd voor een spelletje…..
Verslag 39
We hebben vandaag een gedeelte van de Arthur’s Pass gereden, de hoogste en meest spectaculaire weg over de Nieuw-Zeelandse Alpen (Route 73).
Bij het plaatsje Otira gaan we steil omhoog, in de eerste versnelling met een
gangetje van tien kilometer per uur, naar ruim negenhonderd meter hoogte (16% stijging). Vanuit het kleine dorpje Arthur’s Pass maken we een wandeling naar de “Devil’s Punchbowl Fall”, waarvoor we 338 treden op en af moeten (en daarna weer terug !), maar de waterval is werkelijk prachtig.
Wel starten we met dikke vesten aan, omdat het hier maar veertien graden is. Door het wandelen word je echter vanzelf warm en later loopt de temperatuur ook weer op en een eindje verder in het Nationale Park is het alweer ruim twintig graden.
De weg door de Alpen is werkelijk schitterend: een brede vallei met een rivierbedding loopt tussen de bergen door en op sommige toppen ligt zelfs nog sneeuw.
Bij “Cave Stream S.R.” maken we een stop om te kijken naar een apart fenomeen: door een kalkstenen grot van 360 meter stroomt een rivier, je kunt deze volgen maar hebt dan wel een zaklamp nodig, stevige schoenen en
bovendien word je nat.
We hebben diverse mensen gesproken die erdoorheen gewandeld zijn: het is pikkedonker, je komt tot en met je bovenlichaam in het koude water, het is flink klauteren en je doet er ongeveer drie kwartier over ! Nu hebben wij in Turkije ook een prachtige tocht door een kloof met koud water gemaakt, maar daar konden we tenminste nog wat zien ! Dat is hetgeen wat me tegenhoudt bij deze tocht en gelukkig ben ik niet de enige, voor wie deze wandeling niet hoeft !
De hele omgeving is trouwens weer erg mooi, vol met aparte rotsen.
We rijden een stukje terug naar Lake Pearson, waar we (gratis) overnachten, samen met diverse andere mensen (het is weer weekend !) We staan rondom in de bergen en het uitzicht is prachtig !
(Vakantie is wel heeeel vermoeiend !!)
Verslag 40
Na de koude, heldere nacht waarin het leek of de fonkelende sterren dichterbij waren dan anders (wat ook wel een beetje klopte, want we
zaten op ruim zes honderd meter hoogte !) was het contrast groot bij het wakker worden: de bergen waren in een vochtige nevel gehuld en alles zag er maar treurig uit. Ook de terugweg naar de kust was niet erg indrukwekkend, tot we bij de eigenlijke bergpas kwamen en de zon ineens doorbrak ! Vanaf een lookout hadden we een prachtig uitzicht over de steil naar beneden kronkelende weg, waar de campers met moeite tegenop kropen. Hier zagen we ook de eerste Kea’s, bergpapegaaien, die beroemd zijn om hun speelsheid en intelligentie.
Bij Kumara Junction kwamen we weer uit bij de westkust en ruim twintig kilometer zuidelijker zijn we de binnenlanden weer ingereden naar
de Hokitika Gorge. Hier kom je na een korte wandeling bij een rivier met
ongelofelijk turquiose-kleurig water, gevormd door een combinatie van ijswater, mineralen en het water van de rivier. Het was de vijfenzestig kilometer omrijden (!) wel waard, vonden we.
Vijftien minuten rijden onder Hokitika bevindt zich de “Westcoast Treetop walk”, in Nieuw Zeeland een nieuw fenomeen, Wim en ik hebben het in Australië al een paar keer gezien.
Via een metalen platform loop je op twintig meter hoogte een parcours van 450 meter en kijk je over de toppen van de bomen naar de zee, Lake Mahinapua en, bij mooi weer, zie je de besneeuwde Alpen. Je kunt ook via een draaitrap twintig meter hoger in een toren klimmen, waardoor je uitzicht nog een stuk beter wordt.
Na deze, in onze opinie, veel te dure attractie (38 dollar per persoon !), zijn we naar het meer toegegaan, wat we al op afstand gezien hadden ! Hier staan we nu op een groot grasveld met uitzicht op het water, waar het in de loop van de avond steeds drukker wordt met andere campers.
