Deze trip zijn wij gestart 2 weken na de geboorte van onze eerste kleinkinderen een prachtige gezonde tweeling die als twee druppels water op elkaar lijken.

Onze reis start in Perth en we reizen via de Red Centre naar Cairns, totaal afgelegde afstand 11400 kilometer. In dit verslag staan ruim 850 foto’s

Veel kijk- en leesplezier.

Verslag 1

We zijn vandaag (maandag 21 maart) tegen de middag aangekomen bij Perth in West-Australië, na een vrij snelle vlucht van zeventien uur vliegen met twee uur pauze in Singapore. Normaal zouden we al haast weer op weg naar huis zijn, maar op 4 maart zijn we de trotse opa en oma geworden van Stijn en Ruben en daar wilden we toch eerst op wachten. Het zijn twee prachtige knulletjes die sprekend op elkaar lijken en de afgelopen twee weken hebben we ze regelmatig geknuffeld, verschoond en de fles gegeven.

Maar onze camper kon niet langer in Perth buiten blijven staan (op een industrieterrein) en moet weer terug in de garage bij Clary en Rob, ook hadden we in december al onze zomerkleren in de camper achtergelaten. En terwijl in Holland de lente begint gaan wij in de herfst van Australië via het binnenland naar Cairns, waar we  eind mei hopen aan te komen.

Nadat we afscheid hebben genomen van Neil Haring bij Irvin Bullbars, rijden we naar het winkelcentrum om onze telefoon weer te activeren, een kar vol boodschappen te halen en diesel te tanken. Bij een temperatuur van dertig graden rijden we naar een camping om daar alles in ons huisje weer een plek te geven. Ondertussen slaat de vermoeidheid toe; in het vliegtuig hebben we maar weinig geslapen en met zeven uur tijdsverschil ben je helemaal uit je ritme. Het is inmiddels acht uur ’s avonds en met een wit wijntje proosten we op onze nieuwe reis … en duiken daarna snel ons bed in !

Verslag 2

Na een lange nacht slaap werden we vanmorgen uitgerust wakker, we zijn alweer helemaal gewend aan het camperleven en alles voelt heel vertrouwd, we hebben dan ook vorig jaar zes maanden gereisd met de camper, het is ons tweede thuis ! Voor we het binnenland in gaan willen we eerst de zee zien, dus rijden we (zo’n vijfendertig kilometer) naar “Cottesloe”, een geliefd strand  waar het zelfs door de week, met bewolkt weer,  nog druk is.

Een schoolklas komt net uit het water (zwemmen in zee is een vast onderdeel op het rooster !) en er wordt zelfs geoefend met het reanimeren van drenkelingen.

We besluiten om aan de kust te overnachten en vinden een kampplaats bij Coogee Beach Holiday Park (vrij kamperen is in de buurt van Perth niet mogelijk !) ten zuiden van Freemantle. Nadat Wim wat klusjes opgeknapt heeft: de Hollandse vlag hoort weer te wapperen  aan de camper en de kraan moet vervangen worden (het rubber is uitgedroogd), gaan we naar het strand; even met de voeten door het zand en in het water.

’s Middags doen we zelfs een spelletje Carcassonne, wat gewoonlijk pas na enkele dagen  gebeurd. Wim kookt z’n eerste maaltijd deze reis……… ja, alles is weer als vanouds !

 

Verslag 3

We hebben vandaag zo’n vierhonderd en vijftig kilometer afgelegd richting Kalgoorlie, via een vrij saaie snelweg. Ook is het de hele dag bewolkt en de temperatuur blijft hangen bij 23 graden. Onze camper heeft net in Perth de grote beurt gehad, dus we hopen deze reis zonder motorische problemen door te komen. We waren nog maar een half uurtje onderweg toen we verplicht moesten stoppen: we werden aangehouden door de politie.

Blijkbaar hadden we een 80 km bord gemist (er kwam op dat moment een ambulance met loeiende sirenes voorbij scheuren) op de snelweg waar je maximaal honderd en tien mag rijden, dus wij reden vijf en twintig kilometer te hard !! Nadat de agent ons Hollandse adres had opgeschreven kregen we te horen wat de boete was: 400 dollar ! We konden dit niet gelijk voldoen, pas over enkele dagen, maar de politieman vertelde ons dat “de meeste toeristen de bekeuring niet betalen”. Ze versturen namelijk geen aanmaningen naar het buitenland en alleen wanneer je nóg eens aangehouden wordt voor te hard rijden (in de buurt van Perth), zien ze dat er nog een boete openstaat, deze is dan niet hoger geworden omdat er geen herinnering is verstuurd. (De agent zei ons daarna: ik heb dit niet gezegd  !)  DE  POLITIE  IS  JE  BESTE  VRIEND !!!

Onderweg komen we weer veel road-trains tegen, waar we, sinds onze vorige reis (gebroken voorruit !), nog altijd enig ontzag voor hebben ! Ook zien we de hele trip een waterpijpleiding evenwijdig met de weg lopen. Deze 560 kilometer lange leiding (voltooid in 1903) zorgt ervoor dat de droge woestijnplaats Kalgoorlie van schoon water wordt voorzien.

Tegen half zes stoppen we bij Karalee Rock & Dam, een gratis kampeerplek, vijf kilometer van de snelweg gelegen, vlakbij een waterreservoir met een soort metalen aquaduct.

Het is onderdeel van de “Golden Pipeline Heritage Trail”, een Nationaal Erfgoed, waarvan we onderweg diverse borden hebben zien staan, behorend bij de pijplijn.

We mogen hier een kampvuur maken, dus hebben we even wat hout gesprokkeld. We gaan zo eerst barbecueën (heerlijke lamskoteletjes) en daarna gaat, sinds lange tijd, de vlam erin !!

Verslag 4

De komende dagen brengen we door rond de goudvelden waar vroeger en ook nu nog volop goud gewonnen wordt. We starten vanmorgen gelijk al in het verleden: vlak bij onze kampplaats  zijn enkele grote granieten heuvels waar in de 19de eeuw muurtjes aangebracht zijn om zo het regenwater op te vangen. Dit ging dan via aquaducten naar een reservoir om de goudzoekers van water te voorzien. Ook de nieuwe stoomtrein had veel water nodig en via een ingenieus systeem kwam het terecht bij de locomotieven. Dit alles speelde voordat de pijpleiding er kwam.

Nadat we een uur rondgewandeld hebben door de omgeving verlaten we onze overnachtingsplek en rijden de laatste honderd en tachtig kilometer naar de stad Kalgoorlie-Boulder, gelegen op de rijkste goudertsader van het land. Hier vond in 1893 de Ier Paddy Hannan enkele goudklompjes en samen met enkele maten vergaarden ze binnen enkele dagen bijna drie kilo aan goud.

Hierdoor ontketenden ze de laatste grote Australische goudkoorts en in korte tijd kwamen er ruim duizend goudzoekers naar de plek die bekend stond als Hannan’s Find.

Tegenwoordig wonen er ruim 30.000 mensen in Kalgoorlie, waarvan er velen in de mijnen werken. Wij hebben vandaag alleen enkele “lookouts” bezocht waarvan de Super Pit (de grootste open mijn ter wereld) wel de meeste indruk maakte. Je kijkt hier uit over een gigantische mijn waar continue grote vrachtwagens erts naar boven brengen om hier goud uit te halen. Jaarlijks wordt er ruim 23.000 kilo goud geproduceerd !

Nadat we enkele boodschappen hebben gedaan, morgen is namelijk alles gesloten vanwege Goede Vrijdag, rijden we naar het twaalf kilometer van de stad gelegen Lake Douglas, waar we vrij mogen kamperen. We vinden weer een prachtig plekje pal aan het water en ook hier mogen we weer een vuurtje stoken. We zijn weer helemaal in ons element !

Verslag 5

Vanmorgen zijn we eerst teruggereden naar Kalgoordie om de historische Hannan Street te bekijken, het is er nu erg rustig vanwege de vrije dag. Er staan veel gebouwen uit de tijd van de goudkoorts al beginnen ze duidelijk in verval te raken.

We rijden vijfentwintig kilometer in noordoostelijke richting waar de ghost town Kanowna ligt. Daar aangekomen zien we echter alleen enkele verweerde caravans van mijnwerkers en een oude begraafplaats, van het stadje zelf is niets meer over.

We stoppen nog even bij een mijn om, uit de verte, te zien hoe erts vermalen wordt en dan verder verwerkt wordt tot goud.

Omdat we nog meer van de omgeving willen zien gaan we op zoek naar twee oude pubs uit de 19de eeuw, helaas zijn ook deze beiden gesloten vanwege Goede Vrijdag. Bij Broad Arrow Tavern wacht ik even met foto’s maken tot een groepje Aboriginals vertrokken is; ze waren aan het schelden en vloeken omdat ze geen drank konden krijgen en ook stonden ze in het volle zicht te urineren, het blijft vreemd volk !

Na de tweede pub: Ora Banda zijn we, via een onverharde weg, doorgereden naar Rowles Lagoon Conservation Park, waar we vlakbij het water zijn gaan staan.

Het is inmiddels half drie en de zon is tevoorschijn gekomen waardoor het gelijk dertig graden is. De rest van de middag relaxen we en tegen de avond gaat weer het kampvuur aan.

Verslag 6

Het begon vannacht te regenen en dat bleef het vandaag de hele dag doen. We stonden een eindje van de bewoonde wereld af en moesten vanmorgen eerst zeventig kilometer “dirt road” rijden voor we in Coolgardie aankwamen. En “smerig” was de weg, onze camper ziet er niet uit !!

Nadat we onze diesel- en watervoorraad hebben aangevuld gaan we toch weer verder over onverharde wegen, eerst naar de zestig kilometer verderop gelegen Burra Rock in het Goldfields Woodlands N.P.. Net als enkele dagen terug zijn hier enkele hoge granieten heuvels waar water opgevangen wordt met behulp van muurtjes en door het slechte weer is er al een aardig meertje ontstaan.

Na een wandeling in de regen keren we terug naar de auto en rijden nog veertig kilometer verder naar Cave Hill Nature Reserve, waar een paar heel aparte grotten en uithollingen te zien zijn.

Na weer een “natte trip” parkeren we onze camper in het park om te overnachten. Het is zo’n vijftien graden, dus een heel verschil met gisteren. Helaas is er voor morgen weer de hele dag regen voorspeld !

Verslag 7

We hadden gisteravond geluk dat het droog was, zodat we ons konden warmen bij het kampvuur. ’s Nachts begon het echter weer te regenen en vanmorgen zijn we, net als de anderen op de kampplaats, vertrokken met regen en dat met Pasen !  De wegen zijn nóg slechter geworden en er staan grote plassen op de gravel (ach, de camper is toch al vies ! ).

Na vijftig kilometer rijden door de blubber komen we aan bij de verharde weg en gaan richting Norseman. Hiervandaan begint de Eyre Highway die de Nullarbor Plain doorkruist, een weg van twaalf honderd kilometer door een gebied zonder plaatsjes of zijwegen, er zijn alleen om de paar honderd kilometer roadhouses om te tanken en wat te eten.  Het is de vierde keer dat we deze weg afleggen en weten wat ons te wachten staat.

Af en toe is er internetverbinding (in de buurt van een mijn) en we zijn druk aan het mailen en what’s appen met de jongens wanneer tegen half vijf de verbinding verbroken wordt. We besluiten dertig kilometer terug te rijden naar een overnachtingplaats waar wél internet is (het alternatief is ruim tweehonderd kilometer doorrijden !) om zo toch nog wat filmpjes en foto’s van de kleinkinderen te kunnen zien ! Ja, wij hebben het opa-en-oma-virus ook te pakken ! Wat is het toch mooi dat je vanaf de andere kant van de aardbol toch alles van zo dichtbij kunt bekijken !

(Marcel was vrijdagmiddag, tussen het werken door, even thuis om te helpen met de voeding !)

(Trotse oom Dennis !)

Verslag 8

We hebben vandaag (maandag 28 maart) de hele dag doorgebracht op de Eyre Highway en nog zijn we niet in Ceduna. Het valt ons op dat het steeds drukker wordt op deze snelweg (tweebaansweg zonder vluchtstroken !): we zien veel auto’s met caravan, natuurlijk  een heleboel roadtrains, maar ook diverse motorrijders, enkele fietsers en zelfs een wandelaar achter een soort winkelwagentje ! Je zal maar twaalf honderd kilometer achter zo’n karretje moeten lopen, dat kost wel een paar schoenzolen ! Ook is alles deze keer erg groen, wat natuurlijk komt door de vele regen van de laatste tijd. Ik heb, net als gisteren, ook een tijdje achter het stuur gezeten, zodat Wim even z’n ogen kon sluiten. We rijden weer 146,6 kilometer helemaal rechtuit, zonder één bocht én passeren de Border Village, waar een richtingsbord staat dat de afstanden aangeeft naar verre plekken, met daarnaast een gigantische kangoeroe.

Daarna gaat de weg een tijdje vlak langs zee (de Great Australian Bight) en daar merken we dat het herfst is, de zuidenwind is erg fris.

Ook de klok moet twee en een half uur vooruit gezet worden, dus ineens is het half negen, wanneer we stoppen bij een rest area zo’n dertig kilometer voor het Nullarbor Roadhouse. Het is al zo goed als donker als we daar aankomen. Wim (mijn eigen chef-kok) maakt alle groenten die we nog hebben klaar in een pasta (genoeg voor acht personen !), want morgen passeren we het “quarantaine checkpoint” bij Ceduna en wanneer je dan nog groente of fruit over hebt, kun je deze inleveren bij de landbouwcontrolepost. Dus tegen acht uur (oude tijd !) zitten we heerlijk buiten te eten bij het kampvuur onder een heldere sterrenhemel. Ik denk dat we morgen heel laat wakker worden !

Verslag 9

Zoals verwacht waren we vanmorgen pas tegen half negen wakker (iets wat in Holland in de wintermaanden ook regelmatig gebeurt !), het zonnetje scheen en we hebben rustig aan gedaan. Pas tegen vieren kwamen we aan bij de plaats Ceduna en na een controle op groente en fruit (we hadden niets aan te geven en de controleur heeft alleen in de koelkast gekeken), zijn we eerst inkopen wezen doen, zelfs ons hout was helemaal opgegaan bij ons (vijfde) kampvuur gisteravond. Daarna zijn we nog maar twaalf kilometer doorgereden naar Wittelbee Conservation Park, waar we een plekje zoveel mogelijk uit de wind hebben opgezocht en uitkijken op een baai. Wim heeft zestig kilo hout gekloofd, dus voorlopig kunnen we er weer heel wat avonden warm bij zitten !

Terwijl we tegen achten buiten zitten te eten, begint het ineens heel hard te waaien, waardoor we noodgedwongen naar binnen moeten verhuizen, geen kampvuur dus !!

Verslag 10

We hebben vandaag maar negentig kilometer afgelegd en onderweg zijn we nog gestopt bij Smoky Bay. Hier bevindt zich een jetty die ruim honderd jaar terug is aangelegd zodat de boeren hun graan naar de schepen konden brengen. Voor die tijd werd dit met paard en wagen gedaan door het ondiepe zeewater. Enkele jaren terug is de lange steiger helemaal gerestaureerd en wordt nu vooral door vissers gebruikt.

Tegen de middag komen we aan bij Perlubie Beach, een prachtige kampplaats die we vorig jaar ontdekt hebben. Toen stonden we er helemaal alleen, nu staat het strand vol met caravans. Toch vinden we een prachtig plekje pal aan zee en dit wordt ons eerste rustpunt; na dagen grote afstanden te hebben gereden wordt het tijd om even pas op de plaats te maken !

We maken een lange strandwandeling en komen uit bij prachtige zandduinen, waar ik natuurlijk weer op wil klimmen zodat ik er daarna weer, met grote stappen, af kan rennen !

Moesten we vorig jaar gebruik maken van de overkappingen voor schaduw, nu zijn we blij met de warmte van de zon. Tegen de avond draaien we zelfs de camper een slag om uit de wind te kunnen zitten, het is duidelijk geen zomer meer !

Verslag 11

We zijn nog twee dagen op Perlubie Beach gebleven, het prachtige plekje pal aan zee.

In die tijd hebben we nog een lange strandwandeling gemaakt (ruim vijf kilometer heen en terug), de omgeving verder verkend,

ik heb de camper helemaal van de smurrie ontdaan en Wim is aan het oefenen geweest voor “opa” door spelletjes te doen met de buurkinderen. We hebben zelfs samen met hun ouders nog enkele bordspelletjes gedaan.

Het blijft een komen en gaan van caravans, allemaal Australiërs, er was zelfs een stel bij dat ons herkende en waarmee  we vorig jaar november samen op het strand bij Denham hebben gestaan.

Ook zijn er veel jonge gezinnen die zomaar een jaar op reis gaan, ze geven hun kinderen zelf les, de school doet daar niet moeilijk over ! Het was heerlijk weer, vandaag zelfs dertig graden en we hebben ons hier dan ook weer prima vermaakt, helaas zijn onze voorraden op, dus trekken we morgen weer verder !

Verslag 12

Nadat we gisteravond  enkele uren gezellig hebben doorgebracht bij het kampvuur samen met onze buren, verlaten we vanmorgen het mooie plekje aan zee. Het is bewolkt en winderig waardoor het minder moeilijk wordt te vertrekken. We rijden eerst twintig kilometer zuidelijk naar Streaky Bay om onze voorraden aan te vullen en vervolgens nog ruim honderd kilometer het binnenland in, om te eindigen bij Pildappa Rock, een grote rots die uit de grond omhoogsteekt en aan diverse kanten een soort “wave” laat zien.

We wandelen om de rots en eroverheen en relaxen de rest van de dag, want verder is er in de omgeving niets te zien. Weer wordt het zo’n dertig graden en de vliegen zijn af en toe knap irritant. We staan met onze camper richting de rots, waardoor alle geluiden in de omgeving weerkaatst worden en aangezien er meerdere kampeerders zijn geeft dit soms vreemde klanken. (vooral één man heeft een raar lachje !!) Helaas is het hier niet toegestaan een kampvuur te maken, de wind draait alle kanten op, wat waarschijnlijk mede veroorzaakt wordt door  de hoge granieten rots !

Verslag 13

Dit weekend gaat in Zuid-Australië de wintertijd in, iets wat me best goed uitkomt want ik ben ’s morgens nog steeds laat wakker ! We hebben nu zeven en een half uur tijdsverschil met Nederland.

Nadat we vanmorgen als laatste (!!) van de kampplaats bij Pildappa Rock vertrokken, zijn we naar het Gawler Ranges N.P.  gereden, nog iets verder noordelijk.

Als eerste maken we een stop bij de “Organ Pipes”, een bergketen met vreemde rotsen zie lijken op lange patatten of op een kerkorgel (met wat fantasie !) .

We wandelen en klimmen er een uurtje en gaan dan dezelfde “track” weer terug om vervolgens het park verder te verkennen.

We komen langs de “stone dam”, waar weer door mensenhanden iets gecreëerd is om water op te vangen en de “Old Paney Homestead”, een gerestaureerde oude boerderij.

Onderweg hebben we even internetverbinding en kunnen zo de mails verzenden en enkele filmpjes van de kleinkinderen downloaden. 

Voor het eerst deze trip zien we kangoeroes en dan gelijk ook tientallen !

Tegen half vier (nieuwe tijd) stoppen we bij Waganny, een kampplaats, waar we dit keer helemaal alleen staan.

We lezen wat en doen een spelletje en tegen zevenen is het helemaal donker. Onder een heldere sterrenhemel eten we buiten met op de achtergrond het geluid van de krekels !

Verslag 14

Na een koude nacht (vanmorgen om acht uur was het nog maar negen graden !) krijgt de zon snel kracht en tegen negenen zitten we weer heerlijk in het zonnetje te ontbijten. Daarna gaan we de Gawler Ranges verder verkennen en nemen een track van ruim veertig kilometer.

Af en toe is de weg echt slecht, maar Wim geniet van dit “off road” rijden. Er zitten weer veel kangoeroes in de schaduw onder de bomen en ook zien we verschillende emoes.

Halverwege stoppen we bij de Kolay Minca Falls en al staat deze waterval droog, toch is het een prachtige omgeving om te bekijken.

(De camper was zo mooi schoon !)

 

Tegen half één verlaten we het Nationale Park en na vijftig kilometer gravelroad komen we weer op de highway. Vrij snel stoppen we weer, dit keer bij een échte camping (in Wadinna), want het is “wastijd” ! Na twee weken heb ik dringend een wasmachine nodig, ook een douche is heeeerlijk ! (weer eens wat anders dan bij een kraantje poedelen en boven de afwasbak je haren wassen !). Ook alle apparaten worden weer opgeladen en voor je het weet is de middag voorbij. We kunnen er weer twee weken tegen ! 

Verslag 15

Om op onze volgende bestemming te komen moeten we eerst ruim twee honderd kilometer rijden, Australië is nu eenmaal een groot land, maar we zijn die afstanden wel gewend. We starten ’s morgens met zonneschijn, maar hoe verder we zuidelijk gaan, richting Port Lincoln (centrum van de visvangst, gelegen aan de zuidkant van Eyre Peninsula en één van de grootste natuurlijke havens ter wereld), hoe bewolkter het wordt. Wanneer we tegen de middag bij het infocentrum van Port Lincoln aankomen om een parkpas te kopen  (hiermee kunnen we onbeperkt alle Nationale Parken van Zuid-Australië in én er gratis kamperen), begint het zelfs licht te regenen. Stond ik gisteren bij dertig graden de was op te hangen (die dan ook in no-time droog was !) nu koelt het snel af naar ruim onder de twintig en kan het vest weer aan. Omdat we toch in de buurt zijn rijden we nog een keertje naar Mikkira Station, een kampplaats waar koala’s in de vrije natuur leven en waar we vorig jaar ook geweest zijn. Onderweg maken we nog een stop bij een vishandel om oesters en tonijn te kopen, ook gebruiken we er gelijk de lunch door heerlijke mosselen te eten. We zijn nu aan de kust dus moet je ervan profiteren ! Op de kampplaats zijn we weer de enigen en nadat we onze camper op haast dezelfde plek als verleden jaar geparkeerd hebben gaan we gelijk op zoek naar koala’s.

Al snel zien we de eersten in een boom, zittend slapen. Het blijven fascinerende dieren, ze lijken zo knuffelbaar, maar ze hebben scherpe klauwen en kunnen zich goed verweren.

Helaas blijft het niet droog en bouwen we een tent aan de luifel, zodat we droog buiten kunnen zitten. Tussen de buien door lopen we langs de bomen en zien steeds weer andere koala’s, we spotten er zeker tien.

’s Avonds zitten we onder ons afdak en met het getik van de regen geeft dat toch ook weer zo’n écht kampeergevoel !

Verslag 16

We zijn nog een dag gebleven bij Mikkira Station, het is zo’n unieke plek.

Diverse keren hebben we een eind gewandeld en rondgekeken, in het totaal hebben we veertig koala’s geteld.

Ook zien we kangoeroes, emoes, veel roze galahs en groengele parkieten, we spotten zelfs weer een bobtail oftewel een “blue-tongue-lizard”.

Alleen al het struinen tussen de oude gumtrees is prachtig en dan al die geluiden van de diverse vogels, ook koala’s kunnen aardig tekeergaan, ze maken een soort grommend geluid. De meesten waren wakker vandaag en zelfs vlakbij de camper liep er één rond.

Het is vandaag de hele dag droog al blijft het fris en staat er af en toe een stevige wind.

Toch willen we vanavond op houtskool koken en daarna een klein kampvuurtje maken. We hebben wat hout gesprokkeld, (er ligt hier zat !) en Wim heeft het net in kleine stukken gehakt. Weer zijn we de enige mensen tussen al het “wildlife” !

Verslag 17

Vanmorgen (donderdag 7 april) zijn we eerst teruggereden naar Port Lincoln om wat zaken af te handelen. Ons gasstel had kuren, dus hebben we een nieuwe moeten kopen en ook de omvormer (een apparaat dat van 12 voltage naar 220 gaat) had de strijd opgegeven. Nadat we zo’n zes winkels bezocht hadden, waren we voorzien van de goede spullen en konden we verder, onze bestemming is namelijk Coffin Bay, een Nationaal Park, aan alle kanten omgeven door water en waar je alleen kunt komen met een 4-wheel-drive auto, tenminste, wanneer je de eerste kampplaats: Yangie Bay niet meetelt, want daar kun je met elke auto terecht (alle dertien plekken waren dan ook bezet !). We moeten onze banden leeg laten lopen naar tweeënhalve bar, want regelmatig is de ondergrond erg mul.

Toch rijden we ook over rotsige bodem met puntige stenen, het is dus goed uitkijken geblazen !

Wanneer we tegen vieren aankomen bij kampplaats Black Springs herkennen we de plek, hier hebben we eerder gekampeerd en wel in 2008, zelfs het plekje dat we kiezen is maar een stukje verwijderd van de vorige keer.

Wim gaat eerst aan het klussen: het gasstel moet vervangen worden en natuurlijk past het niet helemaal en moet er van alles omgebouwd worden, maar het komt goed !

Ondertussen bekijk ik de omgeving: er zwemmen enkele dolfijnen voorbij en later komt er een kangoeroe gezinnetje vlakbij ons zitten. Normaal zie je een mannetje, een vrouwtje en één kleintje, dit keer zijn het twee jonkies, een tweeling babykangoeroe !

Later genieten we, met een wijntje, van ons mooie uitzicht, hier blijven we dus zeker enkele dagen staan !!

Verslag 18

Zoals gezegd zijn we vandaag niet van ons mooie plekje afgeweest.

Wim heeft voor het eerst deze reis gevist en totaal twaalf vissen gevangen, een paar keer zelfs twee tegelijk.

De meeste waren herrings, waarvan hij er negen heeft schoongemaakt om op te eten, ook had hij een roggetje aan de haak.

De zon laat zich veelvuldig zien al blijft het kwik steken rond de vierentwintig graden. Weer komen er groepjes dolfijnen voorbij zwemmen en ook de kangoeroes zijn weer van de partij.

We hebben gelezen en enkele spelletjes gedaan, al met al was het een heerlijke relaxte dag !

Verslag 19

Het zou vandaag prachtig zonnig weer worden en daarom zijn we nog een dagje gebleven, helaas liet de zon zich maar sporadisch zien en ook staat er een koude wind. We maken een wandeling van een uur naar de “black springs well”, een waterpomp die heel nuttig kan zijn met heet weer, want er is haast geen drinkwater op het schiereiland.

(De emoe valt haast niet op in de omringende natuur !)

Tussen de middag verorberen we de herringen, een prima eetbare vis zonder al te veel graat. Dit keer gaan we niet verder het park verkennen, want hiervoor moet je eerst een stuk over het strand rijden en het is vloed midden op de dag, zodat je pas laat, tegen de tijd dat het donker wordt, weer terug kunt naar je kampeerplek.

 

We genieten dus gewoon nog even van ons plekje, morgen gaan we écht weg, we worden veel te lui !

Verslag 20

Vanaf ons mooie plaatsje bij Black Springs moesten we vanmorgen eerst weer een uur hobbelen over puntige rotsen en door mul zand, voordat we terug waren op een gewone asfaltweg.

Daar heeft Wim de banden met de compressor weer wat meer lucht gegeven en vervolgens hebben we nog wat uitkijkpunten van Coffin Bay N.P. bekeken, vooral de Almonta Beach is erg mooi.

Daarna zijn we weer naar Port Lincoln gereden voor diverse boodschappen, diesel, water, gas en wat wijn. Pas tegen half drie verlaten we de stad om in noordelijke richting te rijden, iets wat we vanaf nu lange tijd zullen doen. We moeten eerst langs de Spencer Golf richting Port Augusta, maar vandaag komen we niet verder dan Cowell, waar we op “Cowell Motorhome Park” gaan staan, een gratis kampeerplek vol met Australiërs.

Voor één nachtje is dit prima, al is het wel een heel verschil met de plek van de afgelopen dagen !

Verslag 21

We werden vanmorgen wakker met druilerig weer en zo zou het de komende dagen blijven. Toch bleven de Australiërs, die wij gesproken hebben, gewoon op de kampplaats staan ondanks de regen. Wij zijn zo snel mogelijk vertrokken, na het ontbijt, al hadden we een natte luifel en vochtige kleding. Tot aan Port Augusta hielden we dit miezerige weer, maar daarna klaarde het ineens op. In Quorn, waar we tegen de middag aankwamen, scheen zelfs de zon. Dit plaatsje is bekend omdat hier in de 19de eeuw de Pichi Pichi Railway begon, de spoorlijn die de eerste verbinding was met het noorden.

We rijden nog een stukje verder noordelijk en stoppen bij Warren Gorge, een prachtige kloof met heel aparte rotsen.

Het kampeerterrein is nogal heuvelig en we kunnen onze camper niet helemaal horizontaal neerzetten, maar met enkele stenen voor de wielen en met de handrem er goed op hopen we dat we blijven staan. (Het zou niet de eerste keer zijn dat de camper wegrolt !!) We moeten gewoon vannacht heel rustig blijven liggen in bed !

Verslag 22

De nachten hier zijn steeds helder met duizenden sterren waardoor het ’s nachts flink afkoelt. We hebben het dekbed dan ook hard nodig en ook vanmorgen zijn we blijven liggen tot de zon boven de bergen uitkwam, pas dan wordt het een beetje aangenaam (De camper is trouwens netjes blijven staan !!). Nadat we tegen de middag bij Hawker het verslag verzonden hebben en diverse mails en filmpjes van de kleinkinderen hebben binnengehaald, gaan we het Flinders Ranges N.P. in.

Als eerste bekijken we de Sacred Canyon, een mooie kloof en voor Aboriginals een heilige plaats.

Vervolgens rijden we een prachtige route door het park en stoppen tegen vieren bij Acraman Campground, een kleine kampplaats met slechts vier plekken, waarvan wij als enigen er één bezetten.

Afgelopen week hebben geen enkele keer een kampvuur gemaakt omdat er overal verbodsborden stonden, nu is het toegestaan en gaat de vlam er weer in. We hebben genoeg hout bij ons, dus vanavond kunnen we ons warmen bij het vuur !

Verslag 23

We zijn nog steeds in het Flinders Range N.P., een park vol met bergen van verschillende soorten gesteente. Vanmorgen zijn we eerst door de Branchina Gorge gereden, door droge rivierbeddingen, langs ruige bergen en met prachtig, zonnig weer.

Daarna zijn we naar de Aroona Ruins gegaan, een open vlakte waar in de 19de eeuw duizenden schapen rond liepen. Het was echter een hard bestaan in de droge wildernis, dus de farmers vertrokken weer, enkele ruïnes achterlatend.

Vanaf een heuvel heb je een schitterend uitzicht over de omgeving en ik kan me voorstellen dat het een prachtige plek lijkt om te wonen, alleen de droogte en de hitte zijn funest.

Tegen half twee stoppen we bij Koolamon Campground, weer een heel mooie overnachtingplek waar verder niemand staat. We kijken uit over een oude rivierbedding en in de verte zie je weer de aparte bergen van de Flinders Ranges !

Verslag 24

Vanmorgen zijn we eerst naar Wilpena gereden, de centrale plek van Flinders Range N.P. waar een infocentrum is en een camping, tegenwoordig is er zelfs een luxe resort. Voor ons was het belangrijk dat er internetverbinding was en nadat we alle mails weer hadden verzonden en binnengehaald zijn we snel weer vertrokken. De kampplaats hier is overvol, waarschijnlijk omdat je hier van alle gemakken voorzien bent, wij staan liever in de natuur zonder anderen om ons heen. Ook vandaag zien we weer veel emoes, sommigen schieten net voor de auto langs, het risico nemend aangereden te worden (het zijn alleen de mannetjes die dit doen !!)

We hebben ondertussen alle wegen van het Nationale Park gehad, maar willen hier toch nog één overnachting doen.

Weer komen we op een andere plek terecht: Cambrian Campground

(Visje komt zo, visje komt zo …!!) 

(En op het menu staat…..heerlijke zalm !)

en voor de derde nacht op rij maken we een kampvuurtje op een plek met niemand om ons heen onder een heldere sterrenhemel ! 

Verslag 25

We zijn vandaag (vrijdag 15 april) zo’n honderd en vijfenzeventig kilometer noordoostelijk gereden naar het volgende Nationale Park: Vulkathunha-Gammon Ranges. Al die tijd rijden we over onverharde wegen en we laten dan ook een flink stofspoor achter ons.

De Gammon Range is wat ruiger dan de Flinders Range, maar ook hier zijn grillige bergen, veel droge rivierbeddingen en oude bomen te vinden. Tegen tweeën stoppen we bij Weetootla Gorge Campground en inmiddels is het tweeëndertig graden in de schaduw. Ook zijn er veel vliegen, die best irritant zijn ! We zoeken de schaduw op van een boom en doen een spelletje, het is te warm om te gaan wandelen, maar verder een prima temperatuur.

Het koelt ’s avonds maar langzaam af en voor het eerst hoeven we niet, zodra de zon weg is, de lange broek aan te doen. Tegen half acht is het nog vijfentwintig graden en we kunnen eten in korte broek en hemdje. De lucht kleurt prachtig rood en daarna komen de sterren weer tevoorschijn. Ook het kampvuur gaat aan en weer zitten we de hele avond buiten !

Verslag 26

Vanmorgen om acht uur stonden we helemaal klaar om vanaf de kampplaats een flinke wandeling te gaan maken in het Gammon Range N.P., maar toen we op het beginpunt van de “hike” aankwamen zagen we dat we diverse routes bij elkaar op moesten tellen en zo’n twintig kilometer moesten lopen voor we terug zouden zijn bij onze camper, dat was ons te gortig, zeker omdat de route erg heuvelachtig is en de temperatuur oploopt tot boven de dertig graden !

We zijn met de auto eerst een prachtige track gaan rijden naar Grindells Hut en  zijn van daar af de wandeling begonnen, nu was het zo’n zes kilometer heen en terug.

De bedoeling was een oude kopermijn te bezichtigen, maar daar aangekomen was er niet veel van terug te vinden. Wel was de route prachtig met mooie vergezichten en aan het groene gesteente konden we zien dat er veel koper in de grond zit.

 (We hadden veel meelifters !)

Tegen twaalven waren we terug van de hike en een uurtje later stonden we bij Italowie Gap Campground, ook een kampplaats in de Gammon Range.

Hier waren echter totaal geen schaduwplekken om te gaan staan dus besloten we verder te rijden. Dit werden ruim honderd en vijftig kilometer waarvan het grootste gedeelte prachtig rijden was, slechts het laatste stuk naar Farina Station Campground was helemaal vlak, al was de weg wel onverhard. Onderweg zijn we enkele keren gestopt bij een tankstation, maar die waren of gesloten of zaten zonder diesel. Onze tank is aardig leeg, maar gelukkig hebben we nog veertig liter reserve bij ons. Je kunt merken dat we echt in de outback zijn: af en toe passeren we een klein plaatsje maar er wonen hier niet veel mensen. Tegen vieren komen we aan bij Farina waar slechts enkele ruïnes ervan getuigen dat hier vroeger een gemeenschap woonde.

Maar ….de kampplaats heeft douches, ook al zijn ze van golfplaten met een betonnen vloer !! Sinds Mikira Station hebben we niet meer onder een douche gestaan en al is het water lauw, het is heerlijk het stof (van vandaag) van je af te kunnen spoelen. Wel grappig: tegen de avond komen er diverse locals naar de douches, er wordt een houtvuurtje onder het waterbassin gestookt en met de verlichting van de auto’s aan richting het gebouwtje (en een muziekje erbij) gaat de plaatselijke bevolking om de beurt onder de warme stralen staan.

Verslag 27

Nadat we vanmorgen Farina verder bekeken hadden zijn we noordelijk naar Marree gereden waar we gelukkig wél konden tanken. Vanaf Marree begint de Oodnadatta Track, een ruige, onverharde weg die in het verleden erg belangrijk was: voor de Aboriginals was het een veel gebruikte handelsroute, de oude Ghan spoorweg loopt er langs en de “Overland Telegraph Line” bevindt zich hier.

Alleen in het droge seizoen is de track goed te rijden, zodra het regenwater vanaf het noorden van Australië zich over het land verspreidt, wordt de weg onbegaanbaar. We zien alleen af en toe een poeltje water en verder is alles dor en droog. Onderweg stoppen we regelmatig om iets te bekijken, meteen komen dan de vliegen massaal op je af, een minder leuke bijkomstigheid.

In de outback  is iemand heel creatief geweest met oud materiaal, een leuke onderbreking van de trip om even te bekijken (fun in the dessert !).

We houden halt bij het zuidelijke Lake Eyre dat samen met het veel grotere noordelijke Lake Eyre het grootste zoutmeer vormt van Australië. Het heeft een vierhonderd miljoen ton wegende zoutlaag en het meer ligt twaalf meter onder zeeniveau.

Een eindje verderop stoppen we bij het Wabma Kadarbu Conservation Park waar enkele waterbronnen (Mound Springs) te vinden zijn. Het is heel apart om het opborrelende water te zien in de verder zo droge omgeving.

Bij Strangways zijn weer enkele ruïnes te bekijken waar een stevig gebouw, waarvan wij dachten dat het een kerk was, een wateropslagplaats (voor tien duizend liter) blijkt zijn.

Bij William Creek, een plaatsje met slechts enkele inwoners, een pub en een camping, verlaten we de Oodnadatta Track en rijden de laatste honderd en zestig kilometer naar Coober Pedy.

Tijdens deze saaie rit zien we totaal geen huizen, bomen en dieren. Tegen vijven komen we aan in het opaalstadje, waar de mensen grotendeels onder de grond leven. We boeken twee nachten bij het Oasis Tourist Park dat een prachtig sanitair heeft en waar we de camper onder een soort afdak parkeren, vanwege het extreem hete weer dat ze hier kunnen hebben.  De camper zit van binnen en buiten vol stof, het ergste poets ik weg, maar morgen volgt de grote schoonmaak !!

Verslag 28

We zijn de hele morgen bezig geweest met schoonmaken: Wim heeft de buitenkant boven gedaan, daar zat zoveel stof op dat elke keer wanneer je het dak omhoog deed er een stofwalm de camper in kwam. Ook aan de binnenkant moest veel dust weggepoetst worden. Ondertussen draaiden er enkele wasjes die later bij dertig graden zo droog waren. Tegen etenstijd waren we klaar en hebben onszelf getrakteerd op een heerlijke pizza. In Coober Pedy maken ze de “beste pizza van heel Australië” (John’s Pizza Bar & Restaurant), dus die moesten we even proeven.

Nadien hebben we een kar vol boodschappen gehaald want letterlijk alles was op. Terwijl we deze aan het opruimen waren zag Wim toevallig dat er bij één van de achterbanden van de camper enkele stukken rubber wegwaren en ook de andere band vertoonde scheurtjes, zelfs  het profiel is al aardig weggesleten.

We hebben deze “Wrangler Goodyear” banden vorig jaar pas gekocht en er zo’n twintig duizend kilometer mee gereden, dit hadden we niet verwacht. Vlakbij onze camping is een garage en daar hebben ze het reservewiel tijdelijk geplaatst en twee nieuwe banden voor ons besteld. Woensdagmorgen worden er “Bridgestone” banden ondergezet, deze schijnen beter te zijn. We hebben geluk gehad dat we geen klapband hebben gehad tijdens de Oodnadatta Track, want die weg van vier en een half honderd kilometer was van slechte kwaliteit vol scherpe stenen.

Coober Pedy is een plaats met 3.500 inwoners, zestig procent komt van origine uit Europa en er wonen hier vijfenveertig verschillende nationaliteiten ! De plaats is bekend vanwege de vondst van opaal en zo’n vijfentachtig procent van alle opaal in de wereld komt hier vandaan. Overal zie je dan ook winkeltjes waar deze steentjes aangeboden worden en alle attracties hebben met deze industrie te maken. Vanwege de hitte (in de zomer kan het zo vijftig graden worden) leven veel mensen onder de grond, vaak in oude mijngangen (dugouts). Wij hebben er enkele bekeken vanmiddag en sommige zien er echt luxe uit, ook zijn er ondergrondse kerken, hotels en winkels.

Morgen gaan we de omgeving verder bekijken, we hebben nu geen reservewiel meer bij ons, maar wanneer er iets mis gaat komt de eigenaar van de garage ons te hulp  !! 

Verslag 29

Vandaag zijn we de omgeving van Coober Pedy gaan bekijken. Zodra je buiten het centrum bent zie je overal bulten met zand liggen, dit is het afval uit de mijnen. Iedereen kan hier stukjes grond pachten (zo’n vijftig vierkante meter) voor een jaar en dan gaan graven op zoek naar opalen.

Een bekende rit in de omgeving is die naar “the Breakaways Reserve”, waar je aparte heuvels ziet in een landschap vol kleuren waar in vroeger tijden een binnenzee was.

We waren bij twee lookouts geweest, hadden er een stuk rondgewandeld en gingen net weer op weg toen we tijdens het rijden ineens een klap hoorden en stil stonden. Wim dacht eerst dat er een as gebroken was,  maar het bleek dat we het wiel verloren hadden dat gisteren vervangen was. Daar stonden we dan, midden op een zandweg helemaal scheefgezakt, op drie wielen, we konden geen kant meer op.

De band was nog heel maar alle moeren waren weg, waarschijnlijk waren deze de dag ervoor niet goed aangedraaid !! Ook waren de gaten in de velg helemaal uitgelubberd dus paste het wiel niet goed meer. We probeerden de garage te bellen, maar hadden een heel slecht bereik. Gelukkig kwam er een auto langs en de inzittenden zijn een heuvel opgereden en hebben de “tyre service” gebeld.

Een half uurtje later kwam er een kleine sleepwagen maar die kon niets voor ons doen, slepen was geen optie, dan zou de hele camper uit z’n fatsoen getrokken worden, eerst moest de band er weer op ! Regelmatig kwam er een auto langs en iedereen vroeg of ze wat konden doen, heel aardig allemaal, maar er zou een grotere sleepwagen komen !

Na een uurtje kwam opeens de eigenaar van de garage aanrijden met onze half kapotte band. Deze zette  hij er weer onder met de vier moeren, die we inmiddels teruggevonden hadden en zo moesten we maar heel rustig terug rijden naar Coober Pedy. De garage-eigenaar is niet erg spraakzaam en totaal niet klantvriendelijk, we spelen zelfs met de gedachte dat hij met opzet de moeren niet goed heeft aangedraaid om zo meer geld aan ons te verdienen !!

 

Op de terugweg komen we langs een “Working Opal Mine” en we besluiten deze te gaan bekijken. We krijgen een leuke rondleiding onder de grond en mogen vervolgens zelf buiten rondkijken.

Wanneer we daarna nog even bij de garage langsgaan blijkt dat de nieuwe bouten  nog niet besteld zijn en dat pas donderdag alles gefikst kan worden. Wim krijgt een telefoontje van de toeleverancier die hem vertelt dat de schuld niet bij de garage ligt, wel hoeven we de sleepwagen niet te betalen en de arbeidsuren voor de reparatie vervallen ook, alleen de materialen zijn voor onze rekening !! We voelen ons lichtelijk genept maar kunnen geen kant op: we hebben nieuwe banden, bouten en een velg nodig om weer verder te kunnen en de schuldvraag zal wel nooit opgelost worden ! We boeken dus maar weer een nacht bij op de camping !!

(De camper zelf had ook nog schade maar deze heeft Wim weer gerepareerd !)

Verslag 30

In de loop van de morgen zijn we naar de garage gereden en daar zijn de twee nieuwe banden gemonteerd. Morgen komt het reservewiel er weer onder en worden de bouten en moeren vervangen, waarna we onze reis kunnen voortzetten.

(Dit bord zagen we bij de garage hangen !!!)

We zijn nog een ondergronds huis wezen bekijken, zestig jaar geleden helemaal met de hand en de beitel uitgegraven door drie vrouwen. Het is een bijzondere woning waar zelfs een zwembad aanwezig is. Het is wel heel apart dat je geen ramen in je huis hebt en dat er altijd verlichting moet branden. Je kunt niet zien wanneer het dag of nacht is en ook hoor je geen geluiden (bijvoorbeeld vogeltjes fluiten) van buiten. Toch leeft zeventig procent van de bevolking in Coober Pedy ondergronds, vooral vanwege de vrij constante temperatuur van 23-25 graden.

We hebben nog een ondergrondse kerk bezocht en zijn daarna weer naar “the Breakaways” gereden,

om de rondrit af te maken.

Het is bewolkt weer vandaag waardoor de omgeving er minder spectaculair uitziet. Nieuw voor ons is “the Castle”, ook wel “salt en pepper” genoemd en bijzonder is de “Dog Fence”, het langste hekwerk op de wereld. Het in totaal 5.300 kilometer lange hek, in 1946 aangelegd, zorgt ervoor dat dingo’s (wilde honden) niet bij de schapen kunnen komen in het zuiden van Australië.

Het landschap hier ziet er nogal verlaten uit en net als bij de Breakaways, zijn hier diverse films opgenomen, onder ander “Mad Max”, “Beyond Thunderdome”en “Ground Zero”.

Tegen drieën zijn we terug op de camping, de zon komt weer tevoorschijn en we doen weer eens een spelletje Carcassonne. Van het overdekte  zwembad op de kampplaats hebben we geen gebruik gemaakt, zo warm is het nu ook weer niet. Met het kwik rond de vijf en twintig graden zijn we dik tevreden!

Verslag 31

Vanmorgen (donderdag 21 april) zijn we nog een uurtje bij de garage geweest om de bouten en  moeren te laten vervangen en het reservewiel te laten plaatsen.

Tijdens de financiële afhandeling zei Patrick, de eigenaar van de bandenwerkplaats, zelfs “sorry”, maar dat mag ook wel wanneer je een rekening van ruim duizend dollar gepresenteerd krijgt !! We kregen te horen dat we regelmatig de moeren moesten aandraaien, omdat de bouten zich eerst moeten zetten en door het rijden kunnen de moeren dan weer los trillen.

Nadat Wim bij twintig, vijftig en daarna bij honderd kilometer rijden de moeren steeds een stukje kon aandraaien dachten we dat alles wel goed zat. Opeens begon er een lampje te branden: T-belt ! In het autoboekje stond dat na elke 150.000 kilometer rijden automatisch dit lampje gaat branden. Het bleek van de distributieriem te zijn, maar die hadden we onlangs in Katherine, tijdens de vorige trip (15.000 kilometer terug), al laten vervangen, dus waarschijnlijk is het loos alarm.(Vermoedelijk hebben ze de computer van auto niet ge-reset.)  Toch was het wel even schrikken ! Bij Cadney Roadhouse zijn we gestopt, Wim wilde de nieuwe moeren nog een keer strakker spannen en opeens brak er één bout zomaar af !! Balen, wat nu !

Terug naar Coober Pedy of doorrijden naar Yulara bij Ayers Rock. Iemand bij het Roadhouse raadde ons aan gewoon door te gaan: met vijf bouten rijden is geen probleem, in Yalara is een goede garage én hij kende Patrick, noemde hem “Fat Pat” en had weinig vertrouwen in de man ! We hebben zijn advies aangenomen en zijn verder gegaan en na weer honderd kilometer rijden zijn we gestopt bij Agnes Creek Rest Area voor een volgende controle, dit keer zaten de resterende vijf moeren muurvast ! Inmiddels was het drie uur en we vonden het plekje zo leuk dat we besloten niet meer verder te rijden. We zijn de parkeerplaats een eind opgereden en staan eindelijk weer eens midden in de natuur.

Er zijn hier totaal geen voorzieningen maar dit hebben we tien keer liever dan een officiële campingplaats !! ’s Avonds maakt Wim het eten klaar op houtskool en daarna gaat het kampvuur weer eens aan !

Verslag 32

Vanmorgen hebben we onze trip voortgezet over de Stuart Highway, de belangrijke weg die Port Augusta in het zuiden via Alice Springs verbindt met Darwin in het verre noorden. We waren nog maar net op weg toen we een camperbusje langs de kant van de weg zagen liggen, helemaal in de kreukels. We zijn gestopt om te kijken of er nog mensen inzaten, want zo te zien was het ongeluk pas gebeurd. Gelukkig zat er niemand meer in, maar het was wel even schrikken.

Net voor de middag gaan we de grens over naar the Northern Territory en daar blijven we voorlopig, dit keer is er geen tijdsverschil.

Bij Erldunda nemen we de afslag richting de reusachtige monoliet Uluru, ook wel Ayers Rock genoemd, waar we tegen vijven aankomen in Yulara, een plaatsje in the Red Centre, behorend bij Uluru.

(Onderweg zien we eerst in de verte een grote berg: Mount Connor.)

We boeken een kampplaats in het Ayers Rock Resort, want in het Uluru-Kata Tjuta National Park mag je niet kamperen. Er is in de omgeving veel te zien dus we blijven hier diverse dagen, (drie overnachtingen en de vierde gratis, we blijven Hollander !).

Tegen zessen lopen we naar een lookout op de kampplaats en zien vandaan de monoliet in de verte, morgen gaan we deze beter bekijken.

Terwijl we daar zijn komen we bekenden tegen: een Australisch echtpaar van onze leeftijd, die we in Coober Pedy diverse keren gesproken hebben. (De eerste keer terwijl we in the Breakaways met pech stonden). Ze nodigen ons uit om bij hun te komen kaarten, dus daar gaan we zo naartoe !

Verslag 33

We hebben een heel leuke, gevarieerde dag gehad: eerst zijn we naar Uluru gereden en zijn in drie uur tijd om de hele monoliet heengelopen, in totaal was dit ruim dertien kilometer. Ayers Rock is geen gladde berg maar heeft veel inhammen, kloven en grotten.

Je mocht vandaag de berg niet beklimmen omdat er teveel wind stond, het wordt ook niet echt aangeraden dit te doen, de trip is heel steil en er zijn al vijfendertig mensen omgekomen tijdens de beklimming !

Tegen tweeën waren we terug bij de camping en na een douche en enkele boterhammen zijn we weer op pad gegaan, dit keer naar het centrum van Yulara, waar dit weekend het “Tjungu” festival is. Er zijn allerlei optredens van Aboriginals en wij hebben een zang- en dansgroep gezien.

Tegen vijven, weer bij de camper, hebben we via “facetime” Marieke gefeliciteerd met haar verjaardag en gelijk onze kleinzoons kunnen zien. De knulletjes groeien goed en zien er heel gezond uit. Morgen staan ze volop in de belangstelling want dan is het groot feest: alle familie, vrienden en bekenden zijn uitgenodigd om hen te zien. Helaas zitten wij aan de andere kant van de aardbol en kunnen hier niet bij zijn, maar we krijgen bijna dagelijks foto’s en filmpjes opgestuurd van Stijn en Ruben, dus we maken hun groeiproces toch wel mee !!

Er stond nog meer op het programma: Field of Light Uluru ! De Engelsman Bruce Munro heeft hier 50.000 lampjes geplaatst die ’s avonds oplichten en zo een heel apart “veld met lichtjes” laten zien. Dit schouwspel is een jaar lang te bewonderen. Wij hebben eerst de zonsondergang gezien, Ayers Rock belichtend, met een hapje en een drankje erbij.

Vervolgens zijn we gaan wandelen door “the Field of Light”, een heel aparte ervaring. Dus, je kunt wel stellen dat deze dag heel bijzonder was !

Verslag 34

Kata Tjuta, ook wel “de Olga’s” genoemd, vormt samen met Uluru één National Park. Gisteren hebben we een Parkpas voor drie dagen gekocht (vijfentwintig dollar per persoon, allemaal voor de locale bevolking, de Aboriginals zijn zo dom nog niet !!), dus vandaag kunnen we zo doorrijden om naar de  vijftig kilometer verderop gelegen Olga’s te gaan. Kata Tjuta betekent in Aboriginaltaal: veel hoofden.

Nadat we een stop gemaakt hebben bij de “Dune Viewing” waar we alle heuvels kunnen zien, bekijken we even later de Olga’s van een andere kant.

Het mooiste is echter om een wandeling te maken tussen de rotsen door en daarom doen we de “Valley of the Winds Walk”. De totale trip is bijna tien kilometer en in tegenstelling tot de route om Uluru, moeten we vandaag ook regelmatig klimmen en vrij steile hellingen weer af. De trip is echter prachtig, nog veel mooier dan de wandeling om Ayers Rock, ook al zie je weer veel rode bergen. Er waait een aardige wind en de temperatuur is rond de zevenentwintig graden,  prima wandelcondities dus. (Bij zesendertig graden wordt de kloof gesloten en mag je de route niet meer lopen !)

Na twee en een half uur zijn we terug bij de camper en nadat we wat gegeten hebben nemen we de enige andere wandeling bij de Olga’s: de Walpa Gorge Walk. Deze vinden wij echter veel minder interessant en erg druk, dus halverwege zijn we terug gegaan.

Ik had namelijk nog een afspraak lopen op de camping: Jerry, de man van Denise, het Australische echtpaar waar we eergister mee gekaart hebben, is jarenlang kapper geweest en oefent zijn beroep af en toe nog uit op campings. Ik heb dan ook dankbaar gebruik gemaakt van zijn capaciteiten en hij heeft me vandaag geknipt.

Tegen vijven zijn we terug op onze kampplaats en na een warme douche zijn we toe aan “happy hour”. Tegen de avond koelt het flink af en doen we, sinds lange tijd, onze lange broek en vest weer eens aan. Maar het is hier, terwijl het herfst is, lang niet zo koud als in Holland, waar het eind april nog steeds maar tien graden is en ’s nachts rond het vriespunt !!

Verslag 35

Het allerbekendste symbool van Australië, de reusachtige monoliet Uluru heeft een hoogte van 348 meter, is 3,6 kilometer lang en 2,4 kilometer breed. Hij bestaat uit één enkel stuk zandsteen, dat tot vijf kilometer diep onder de grond zit. Voor de Aboriginals is de berg en het gebied eromheen heilig en in 1985 werd het aan hen teruggegeven. Wij hebben hier vandaag een film over bekeken in het cultureel centrum, behorend bij het park, ook zagen we daar enkele Aboriginal vrouwen doeken beschilderen. Helaas mag er niet gefotografeerd worden in het centrum. Nadien zijn we weer naar de voet van de berg gereden en vandaag is het toegestaan om Ayers Rock te beklimmen, er staat niet veel wind, maar het is wél dertig graden ! We zien verschillende mensen omhoog gaan, vaak op handen en voeten, want de klim van ruim anderhalve kilometer is erg steil. De Anangu hebben liever niet dat je hun heilige plek beklimt, maar staan het wel toe !

In de buurt van het toeristenoord Yulara is een kamelenranche, hiervandaan worden sunset-tochten georganiseerd naar Uluru. We hebben hier even rondgekeken en zagen zelfs twee babykamelen.

Nadat we enkele uren op de camping hebben doorgebracht zijn we tegen half zes weer richting Ayers Rock gegaan om nog een keer de verandering van kleuren te zien op de rots, ontstaan door de ondergaande zon. Het is een prachtige afsluiting van ons verblijf hier !

Verslag 36

Nadat we vandaag ruim driehonderd kilometer afgelegd hebben komen we aan bij het volgende Nationale Park: Watarrka, ook wel Kings Canyon genoemd. We zien een bordje staan: Kathleen Springs en gaan daar tegen drieën een wandeling maken. Vroeger werden de runderen naar de Kathleen Gorge gebracht waar ze konden grazen en water hadden van de bron.

Een eindje verderop is een afslag naar de Kings Canyon parkplaats, tevens startplaats van wandelingen, waar we even zijn wezen kijken naar de rode rotsen, kenmerkend voor het park.

Ook hier kunnen we alleen overnachten in een resort, dus niet in de vrije natuur, en we boeken een plaats voor twee nachten. Op de kampplaats lopen dingo’s (wilde honden) rond en er wordt dringend geadviseerd deze dieren niet te voederen of te aaien. Ze zien er vrij klein en onschuldig uit, maar ook niet zo lief dat je ze wilt knuffelen. We gaan vanavond bijtijds naar bed om morgen vroeg aan de wandeling te kunnen beginnen, het is de laatste dagen ruim dertig graden, dus moet je niet te laat starten. Het is inmiddels acht uur ’s avonds,  nog twintig graden en weer hebben we boven ons een heldere hemel met duizenden sterren !

Verslag 37

Vanmorgen om negen uur stonden we onderaan de Kings Canyon in het Watarrka N.P. om te beginnen aan de Rim Walk, een wandeling van ruim zes kilometer over de rand van deze  prachtige berg. Het begin is heel steil, want je moet meteen zo’n tweehonderd meter omhoog klauteren en daarna ga je langzaamaan nog hoger. Het is wel apart dat we op Koningsdag de Kings Canyon beklimmen !!

Het is werkelijk een schitterende wandeling waarbij we veel mooie uitkijkpunten hebben en regelmatig langs de rand van de kloof lopen. De wanden zijn van zandsteen en waren oorspronkelijk wit, maar door erosie en de omringende natuur  heeft alles nu een rode kleur.

Helaas verloopt de tocht voor Wim minder leuk: halverwege zwikt hij door zijn enkel en komt neer op zijn, toch al, zere arm. Nadat we een tijdje gerust hebben gaan we toch weer verder, Wim laat zich niet kennen, en komen verder heelhuids beneden aan, waarna we zelfs nog een andere, korte wandeling maken (Kings Creek Walk). In totaal hebben we ruim tien kilometer afgelegd, in vier uur en een kwartier en zijn zevenhonderd en veertig meter boven zeeniveau geweest. 

Daarna gaan we terug naar de kampplaats waar we de rest van de dag luieren. Tegen de avond maakt Wim, ondanks zijn zere voet, toch weer een heerlijke maaltijd klaar: steak met gevulde paprika, dat was weer smullen !!

Verslag 38

Gisteravond laat hoorden we, net als de nacht ervoor, de dingo’s in de verte huilen en om half vijf vanmorgen werden we opgeschrikt door een kabaal buiten: zo’n wilde hond probeerde onze borden te pakken, zodat hij ze af kon likken. (Helaas voor hem vielen ze op de kop en kon hij er niet meer bij !) We hadden netjes ons afval weggegooid in de kliko maar even niet aan de afwas gedacht !

We hebben vandaag weer uren hobbelend en schuddend doorgebracht in de auto. Vanaf Kings Canyon hebben we namelijk een onverharde weg, de Mereenie Loop Road, genomen naar Finke Gorge National Park en deze weg is niet al te best.

We hadden al van enkele Australiërs vernomen dat de road totaal niet onderhouden werd, maar het alternatief was honderden kilometers omrijden.

De weg hield het midden tussen de Gibb River Road en de Savannah Way: vaak rijd je over een “wasbord”, dan weer door oude sporen en door  rivierbeddingen of over scherpe stenen. Wim heeft het echt kalm aangedaan vandaag met een gemiddelde snelheid van zestig kilometer per uur. We hebben net nieuwe banden, die moeten nog wel een tijdje mee !!

We reden over Aboriginal land en moesten hiervoor een permit hebben (5,50 dollar), maar wat ze met dit geld doen ? We hebben onderweg één “grader” gezien die de weg egaliseert, maar voor hij twee honderd kilometer glad heeft !!

Voor het laatste stuk weg in het Finke Gorge N.P. moest je verplicht  fourwheeldrive hebben, wij vonden deze weg beter dan de hele trip ervoor !

We staan nu op een prachtige plek aan de Finke River en mogen zowaar een kampvuurtje maken. Ook hier kunnen dingo’s zitten, maar we zullen vanavond alles netjes opruimen !!

Verslag 39

Voor het Finke Gorge National Park heb je toch écht wel een “high clearance”4WD auto nodig. We wilden vandaag de vijf kilometer lange track vanaf de kampsite naar de palmvallei doen, maar, vonden we het gisteren allemaal goed te doen, alleen wat mul zand, de track naar het einde van de kloof is wél iets heftiger.

We zijn halverwege gestopt omdat we nog langer van onze camper willen genieten, er waren te hoge granieten stenen en te diepe kuilen waar we doorheen moesten.  We hebben de auto laten staan en zijn verder gaan lopen, in het totaal was de trip met een rondwandeling door de tropische vallei ruim zes kilometer, voor Wim lang genoeg met zijn herstellende enkel !  

Het was echter zeker de moeite waard om deze koolpalmen, die hier al groeien sinds de prehistorie, te bekijken. Máár we waren niet de enigen die niet verder reden, meerderen stopten en gingen terug: Better safe than sorry !

Net als gister is het weer ruim vijfendertig graden en we zijn blij dat er een douche (het water wordt verwarmd door zonnepanelen !) op de kampplaats is. We genieten weer van de mooie omgeving, tegen de avond gaat de barbecue aan en vervolgens het kampvuur, we voelen ons bijna echte Aussies !!

(Deze “brownie” kwam ik vanavond tegen op weg naar het toilet, ik stapte er bijna bovenop !!)

Verslag 40

Vanmorgen hebben we eerst nog een prachtige wandeling gemaakt naar een uitkijkpunt in het Finke Gorge N.P. en nadat we het park verlaten hadden kwamen we uit bij Hermannsburg, een Aboriginal dorpje, waar we wat boodschappen gedaan hebben, ook is hier internetverbinding en kunnen we ons afval kwijt. Het lijkt wel of we even in Afrika zijn, iedereen is donker van huidskleur en dit keer zijn wij de personen die opvallen. De camping in het dorp is helemaal omheind, alsof de gasten beschermd moeten worden ! Het is er vrij druk: het is weekend en er worden sportwedstrijden gehouden.

We zijn er snel uitgekeken, al is één ding wel geinig: zelfs de toiletten worden hier anders gebruikt !!

Het is vandaag zwaar bewolkt en erg benauwd met vijfendertig graden, eigenlijk moet er een flinke onweersbui komen ! Nadat we zo’n honderd kilometer hebben afgelegd stoppen we bij een lookout, vanwaar je de West MacDonnell Range kan zien.

Wanneer we de auto weer willen starten lukt dit totaal niet, het lijkt wel of de accu helemaal leeg is. Gelukkig hebben we een “jump-start” bij ons, maar als we even later stoppen bij een kampplaats, krijgen we de auto daarna weer niet aan de gang. Vermoedelijk is er een stroomrelais defect, iets wat bij een garage zo op te lossen is.

We staan nu bij de Redbank Gorge op de Ridgetop Area en blijven hier overnachten, morgen zien we wel weer verder !

Verslag 41

Nadat we vanmorgen onze auto weer met de “jump-start” op gang kregen, zijn we eerst naar de Redbank Gorge gereden, een onderdeel van de MacDonnell Ranges. Deze sterk geërodeerde overblijfselen van een  oude bergketen zijn ooit zo hoog geweest als het Himalaya-gebergte en zijn drie honderd miljoen jaren terug ontstaan.

Vandaag hebben we geen zonnebril, hoed of zonnebrandcrème nodig wanneer we gaan wandelen in de kloof, het is slechts twintig graden en zwaar bewolkt. Af en toe valt er een spatje regen, maar daar loop je tussen door ! De Redbank Gorge is indrukwekkend met allerlei soorten gesteente en aan het eind van de kloof worden we beloond met een poel, waar in gezwommen kan worden.

Na de wandeling rijden we door naar Glen Helen Homestead, er kan hier getankt worden, gekampeerd, er is weer een kloof en een prima restaurant. Ook is er één wasmachine en kan ik het beddengoed weer eens verschonen ! Bij het opzetten van de camper wil het dak niet goed omhoog: er is een veer gebroken. Wim maakt twee stokken op maat, die het dak hoog houden zodat we kunnen staan en slapen in ons huisje en wanneer we in Alice Springs zijn gaan we op zoek naar een camper- en een autogarage (voor de accu).

Morgen (maandag 2 mei) is helaas alles gesloten (May-day) net als vorige week maandag Anzac-day (net zo iets als 4 mei bij ons !), dus pas dinsdag kunnen we terecht bij een mecanicien. Er is echter nog genoeg te bekijken op weg naar Alice Springs, het Red Centre bevalt ons tot nu toe prima ! 

Verslag 42

We zijn uiteindelijk vandaag al in Alice Springs terecht gekomen en ook zijn er al reparatiewerkzaamheden verricht. Vanmorgen kregen we het dak haast niet dicht en daarom wilden we geen overnachting meer hebben voordat we in Alice waren. Onderweg hebben we diverse stops gemaakt: eerst bij Ormiston Gorge, weer een prachtige plek met (nog wat) water,

vervolgens bij Ochre Pits, waar je kunt zien hoe de aarde uit vele lagen met verschillende kleuren bestaat en daarna naar de Serpentine Gorge, allemaal gelegen in het West MacDonnell N.P.

Hier kwamen we Jerry en Denise weer tegen, die we het laatst in Uluru gezien hadden. We vertelden hen van onze mechanische problemen en Jerry bood ons aan zijn RACQ- pas (een soort ANWB-lidmaatschap) te gebruiken, indien nodig.

Nadat we nog bij Ellery Creek bij de Bighole hebben gekeken rijden we in één keer door naar Alice Springs waar we tegen half drie aankomen bij een Apollo dealer.

Elke keer wanneer we weer gingen rijden hadden we de “jump-start” nodig, zonder deed de auto helemaal niets. Bij Apollo spraken we een monteur die erg technisch bleek te zijn en ook nog een eigen bedrijf had. Hij controleerde de accu, startte de auto en …. hij deed het gewoon. Hij heeft hem wel tien keer opnieuw geprobeerd en elke keer sloeg de motor meteen aan !!

Apollo had drie scharnieren voor het dak op voorraad en de monteur (van origine een Afrikaan) vroeg of we mee naar zijn huis reden, daar heeft hij het dak, samen met z’n zoon, van nieuwe scharnieren voorzien, een flinke klus !

Wim vertelde hem ook nog van de gebroken bout, de man keer ernaar en zei dat de velg beschadigd was. Morgen moeten we naar hem terug, dan vervangt hij de velg en de bouten plus moeren.

Tegen half zes zijn we naar de “Big4” camping gereden in de stad, omdat we wisten dat Jerry en Denise daar ook stonden. We hebben ze opgezocht en enkele uurtjes, heel gezellig, in hun caravan doorgebracht. Daarna werd het toch echt tijd om te gaan koken en hebben we afscheid genomen, wie weet komen we elkaar nog weer ergens tegen deze trip !!

Verslag 43

Vanmorgen om negen uur waren we weer bij Johan Cloete, de Afrikaanse mecanicien. Het blijkt dat slechts één bout en moer vervangen hoeven te worden en nadat hij dat gefikst  heeft zorgt hij er ook voor dat de handrem weer goed werkt,  het lampje van de T-belt uitgaat (dit kost 150 dollar wanneer je dit bij een Toyota-garage laat doen !!) en het rammelen onder de auto stopt ! De motor start nog steeds feilloos dus dat probleem lijkt ook opgelost. Deze monteur werkt wel heel anders dan Patrick in Coober Pedy !!!

We doen uitgebreid boodschappen in het centrum  (eindelijk is er weer eens een ruim gesorteerde supermarkt !!) en als we bij de kassa afrekenen staat er achter ons een echtpaar dat we in Kings Canyon gesproken hebben. Even later, wanneer we sushi’s eten in het winkelcentrum, gaat er een koppel naast ons zitten waarmee we in Coober Pedy een rondleiding hebben gedaan, ondergronds. Beide stellen herkennen ons meteen, erg leuk ! Zo zie je: Australië is maar klein !!!

Alice Springs is ontstaan in 1871 rond een telegraafstation dat diende als verbindingsstation voor de Overland Telegraph Line van Adelaide naar Darwin, vanwaar de lijn aansloot op een onderzeese kabel naar Java die Australië met de rest van de wereld verbond. De originele gebouwen uit die tijd zijn nu nog te bekijken en natuurlijk zijn wij daar even geweest.

Daarna hebben we de stad verlaten en zijn zo’n vijfenzeventig kilometer zuidelijk gegaan, waarna we vervolgens twintig kilometer over gravel gereden hebben om uit te komen bij Rainbow Valley Conservation Reserve, een prachtige plek waar je ook kunt kamperen.

Je kijkt hier uit over een apart stuk gebergte wat vooral tegen de avond prachtige kleuren aanneemt, wanneer de zon er op schijnt, wat hij inmiddels weer volop doet !

Hier blijven we dus staan, er gaan weer heerlijke lamskoteletjes op de barbecue, waarna er natuurlijk een kampvuur volgt en ’s nachts zien we weer eens duizenden sterren boven ons !!!

Verslag 44

We hebben er vandaag een rustdag van gemaakt en zijn slechts vijftig kilometer verhuisd van Rainbow Valley naar Redbank Waterhole, een plek aan een droge rivierbedding met volop schaduw.

Eindelijk had ik weer eens tijd voor een leesboek en ook hebben we zelfs twee potjes Carcassonne gespeeld, even een dag niets bekijken !! Er is verder helemaal niemand in de buurt, lekker rustig.

Wim heeft een heleboel hout gesprokkeld en tegen de avond maakt hij, naast een heerlijke maaltijd, een groot kampvuur, dit keer niet in de bak ! In tegenstelling tot gisteren koelt het vanavond heel langzaam af en om acht uur is het nog steeds vijfentwintig graden !

Verslag 45

Toen we vanmorgen wakker werden hoorden we alleen allerlei vogels fluiten, geen geluiden van auto’s of mensen, in Nederland is dit haast onmogelijk ! Na het ontbijt wilden we wegrijden, maar de auto deed het weer niet, Wim heeft het euvel nu ontdekt: één van de twee accuklemmen zat niet goed vast, door het rijden over de onverharde wegen trilde deze los, waardoor hij de ene keer wel contact maakte en de andere keer niet, hopelijk zijn nu alle technische problemen opgelost !

We hebben eerst vijftig kilometer afgelegd over een prachtige, afwisselende onverharde weg door het Owen Springs Reserve, rijdend door droge rivierbeddingen en kloven. Er staat nog een ruïne van the Old Owen Springs Homestead, gebouwd in 1872, de eerste boerderij in centraal Australië.

Vervolgens kwamen we uit op de Larapinta Drive waar we de laatste bezienswaardigheden van de West MacDonnell Ranges hebben bekeken. Net na de middag stoppen we bij Standley Chasm, een smalle, steile kloof waar de zon nu net zijn licht op schijnt.

Ook klimmen we  honderd en tien meter hoog naar een prachtig uitkijkpunt met zicht op de MacDonnell bergketen.

Het laatste stoppunt is Simpsons Gap, weer een kloof in de bergen, waar veel rock-wallabies leven. Ze zijn moeilijk te vinden tussen de rotsen, vanwege hun kleur.

Tegen drieën zijn we weer in Alice Springs waar we nog wat boodschappen doen en telefoneren met Holland: mijn vader is vandaag jarig en ook de jongens willen we wel weer eens even horen. Het blijkt Hemelvaartsdag te zijn, dus iedereen is vrij ! Dán moeten we toch nog opschieten: het is inmiddels al half zes en we hebben nog zo’n tachtig kilometer te gaan naar onze overnachtingsplek: Trephina Gorge Nature Park. Net voor het donker wordt komen we aan, we zetten onze camper neer en morgen zien we wel waar we terecht gekomen zijn !!

Verslag 46

We hebben weer een heel leuke, afwisselende dag gehad, terwijl we vrij laat van start zijn gegaan. (Wim heeft eerst geklust aan de auto !)

Pas tegen twaalven hebben we een rondwandeling gemaakt in de Trephina Gorge, een werkelijk prachtige kloof met steile rotswanden.

Daarna zijn we via een mooie onverharde weg naar Arltunga Historical Reserve gereden, de oudste plaats in Centraal Australië, waar eind negentiende eeuw goud werd gevonden en nu alleen nog een “ghost-town” is. In een infocentrum, waar niemand aanwezig was, kunnen we een film bekijken over Arltunga en daarna rijden en lopen we over het immense gebied waar nog diverse oude gebouwen staan uit vroeger tijden.

Helaas zijn de mijnen afgezet en mogen we daar niet meer in.

We brengen enkele uren door in het interessante “reserve” en rijden vervolgens naar Old Ambalindum Homestead, een nog volop in bedrijf zijnde boerderij waar ook gekampeerd mag worden. Het doet ons denken aan “MacCloud’s Daughters”, een Australische televisieserie waar we alle afleveringen van gezien hebben ! We mogen rondkijken in de gebouwen, we zien kalfjes die getraind worden en de vierjaar oude “cowboy” David !

Helaas hebben ze hier geen elektriciteit en hoor je een grote generator draaien, die om tien uur ’s avonds pas uitgaat !! We zetten gewoon de muziek iets harder !! Er ligt hout voor een kampvuur en om half zeven heeft Wim vuurtje al opgestookt, het wordt onze laatste avond in “the Red Centre” !

Verslag 47

We hebben vandaag veel uren doorgebracht in de auto en in totaal vierhonderd en vijftig kilometer afgelegd, waarvan de eerste honderd kilometer over onverharde weg  (Daar kwamen we slechts één auto tegen !).  Het heeft vannacht geregend en ook vanmorgen valt er af en toe een buitje dus de weg is nat en soms glibberig, de camper ziet er dan ook niet uit !

De asfaltweg daarna is vrij saai om te rijden en tegen half twee maken we een stop bij Ti-Tree Roadhouse, waar we even internetverbinding hebben.

Regelmatig krijgen we een plensbui waardoor er gelijk grote plassen water op de weg staan, maar de laatste honderd kilometer klaart het op en wordt het zelfs benauwd. Tegen vijven komen we aan bij Devils Marbles (Karlu Karlu) in de Davenport Ranges, waar immens grote ronde rotsen van rood graniet te bezichtigen zijn en je kunt hier ook overnachten. Het is er vrij druk met caravans en we zien die van Jerry en Denise er ook tussen staan ! Omdat het lijkt of de bewolking ons achtervolgt gaan we nog snel een wandeling maken tussen de rotsen, misschien regent het morgenvroeg wel !

De rotsen zijn zo’n 1700 miljoen jaar geleden ontstaan: gesmolten lava werd vlak onder het aardoppervlak samengeperst tot bollen en kwam daarna door erosie aan de oppervlakte.

Tijdens de wandeling komen we Jerry en Denise tegen die blij verrast zijn ons te zien en straks komen ze hier op visite !

Verslag 48

Inderdaad bleef het niet droog gisteravond en ook vanmorgen worden we wakker met regen. Echter tegen negenen is het weer droog en kunnen we nog een wandeling van een uur maken tussen alle aparte rotsen door.

Daarna pakken we alles in en rijden honderd kilometer noordelijk, naar Tennant Creek. Vlakbij ligt Lake Mary Ann, een stuwmeer, waar we tussen de middag pauze houden.

Iets verderop staat één van de twaalf tussenstations van de oude telegraaflijn, die we onder andere in Alice Springs gezien hebben.

Het blijft vandaag ontzettend benauwd en nadat we een plekje gevonden hebben om te overnachten bij “The Pebbles” (Kunjarra, weer een heilige plek van de Aboriginals !) barst het onweer los.

In korte tijd staat alles blank en het blijkt dat we net op een iets dieper punt staan, want al het water loopt onder de luifel, je zakt gewoon weg in de blub !

We verhuizen de camper en staan nu op een droog plekje. Omdat het vandaag Moederdag is gaan er diverse telefoontjes over en weer, ook zien we onze kleinkinderen weer via “Facetime”. We staan weer samen met Jerry en Denise (verder is er niemand !) en dit wordt onze laatste gezamenlijke avond, morgen gaan zij  verder naar het noorden en wij buigen af oostwaarts !

Verslag 49

Ook vannacht heeft het weer flink geregend en geonweerd en vanmorgen stonden er grote plassen op de wegen.

Nadat we afscheid hebben genomen van Jerry en Denise beginnen we aan een saaie rit, over asfalt, van vijf honderd kilometer richting Mount Isa. Onderweg passeren we slechts één roadhouse en verder enkele afgelegen boerderijen met veel runderen. We hebben inmiddels deze reis zo’n acht en een half duizend kilometer afgelegd. Tegen vijven, we zijn ondertussen in de staat Queensland beland, komen we aan bij Camooweal, een driehonderd en tien inwoners tellend dorpje, waar we een prachtig gratis plekje vinden bij een Billabong, iets buiten de plaats. Om er te komen moeten we door de modder rijden, maar dat is zeker de moeite waard.

Het water zit vol lelies en kikkers en ook vliegen er veel soorten vogels rond. Ook nu weer worden we tijdens de zonsondergang beloond met een prachtig gekleurde horizon. Vanavond gaan we ons twintigste kampvuur maken, deze trip, hopelijk volgen er nog vele !

Verslag 50

Eén en twintig kilometer zuidelijk van het kleine plaatsje Camooweal ligt het gelijknamige C. Caves N.P., waar je kunt komen via een onverharde weg. Het heeft gelukkig niet meer geregend en door de wind zijn de wegen enigszins opgedroogd.

Nadat we door weilanden met koeien en langs enkele waterpoeltjes hebben gereden komen we uit bij grotten, waar we niet in mogen wegens instortingsgevaar. We maken er enkele foto’s,  maar vragen ons af waarom dit een Nationaal Park moet zijn, waarschijnlijk om vandalisme te voorkomen ! (Wim heeft in ieder geval weer even “off-road” kunnen rijden !) 

Nadat we weer op de Barkly Highway zijn rijden we verder richting Mount Isa. Onderweg komen we er achter dat we (gister al !) ons horloge een half uur vooruit moeten zetten, omdat we de grens met Queensland zijn overgestoken, het tijdsverschil met Holland is nu acht uur. Rond half twee maken we een korte omweg naar Lake Moondarra, een prachtige picknickplek aan een stuwmeer waar je helaas niet mag overnachten.  

Na een uurtje rijden we dus weer verder en stoppen tegen vieren bij de Corella Dam, ook een stuwmeer, wat (helaas) meerdere kampeerders weten te vinden.( Een gratis campingplek waar jammer genoeg ook generators zijn toegestaan !!) We zetten onze camper op een leuk plaatsje uit de wind zodat we kunnen barbecueën en later een kampvuur kunnen maken, dit is vanavond echt nodig want het koelt flink af !!

Verslag 51

We hebben vandaag het grootste deel van de dag in de auto doorgebracht en hebben in totaal vijf honderd en vijf en twintig kilometer afgelegd. Dit keer rijden we de gehele tijd over geasfalteerde wegen, welke duidelijk niet de kwaliteit hebben van de Hollandse. Het asfalt is erg dun en vaak zit er spoorvorming in, waardoor je denkt dat je een lekke band hebt. Harder als honderd kilometer per uur rijden is dan ook niet verstandig !

Dit keer zijn er geen leuke kampspots te vinden, alleen enkele parkeerplaatsen direct aan de highway, dus tegen vijven rijden we nog “even” zeventig kilometer om bij Porcupine Gorge N.P. uit te komen, waar we midden in de natuur kunnen staan. We zijn net binnen het park en rijden maar vijf en twintig kilometer per uur, wanneer er vanuit het hoge gras ineens een grote kangoeroe op de auto springt ! Hij zit, aan mijn kant,  klem tussen het dak en de voorruit, Wim stopt meteen, het dier schiet los en hupt vervolgens weer weg. De bloedspetters zitten op de auto en ook hebben we een paar deukjes, maar dit had heel anders af kunnen lopen wanneer we harder gereden hadden !!  (De kangoeroe zal wel flinke hoofdpijn hebben !)

We hadden het er net over dat we zo weinig “wild life” gezien hebben de laatste tijd ! Terwijl we aan een wijntje zitten horen we ineens geluid vanuit een boom, net voor ons: er zit een possum in !! Oók de eerste die we zien, deze reis ! We zijn dus niet voor niets omgereden, op de parkeerplaats kom je deze dieren niet tegen.

( We eten trouwens vanavond, voor het eerst deze trip, kangoeroe steak ! )

Verslag 52

Gisteravond hebben we een, voor ons, nieuw dier gespot: een rufous bettong, een kruising tussen een wallaby en een grote rat. Hij kwam heel brutaal naar ons toe hippen, maar helaas had ik mijn fototoestel niet bij de hand, hopelijk komt hij vanavond weer langs !!

De camper is vandaag niet van z’n plaats geweest, wij waren echter wél actief en hebben een twee uur durende wandeling gemaakt naar de Porcupine Gorge en vooral het weer uit de kloof omhoogklimmen was nogal vermoeiend.

Maar het was zeker de moeite waard om helemaal naar beneden af te dalen: er stond nog wat water in de rivierbedding en ook waren er diverse potholes. Je keek uit over een berg die de vorm had van een piramide, waarschijnlijk heet onze kampplaats daarom: Pyramid campground !

’s Middags hebben we heerlijk gelezen en een spelletje gedaan, iets wat alweer een tijdje geleden was. Na dagen van lange afstanden rijden, was zo’n dagje meer dan welkom !

Verslag 53

Nadat we gistermorgen nog even vanaf een uitkijkpunt gekeken hebben naar de prachtige Porcupine Gorge, zijn we eerst weer teruggereden naar Hughenden en daarvandaan in oostelijke richting over de Flinders Highway naar Charters Towers gegaan, waar we tegen half drie aankwamen.

Eindelijk zien we weer een redelijk grote plaats waar we uitgebreid boodschappen kunnen doen, letterlijk alles was op ! Daarna zijn we naar een camping gereden want ook hadden we weinig schone kleding meer over, er moest dus gewassen worden. Overdag was het ruim dertig graden, maar tegen de avond koelde het snel af naar de vijftien en pas tegen negenen kon ik de laatste was droog binnen halen. Als het goed is hoef ik pas in Cairns (bij Clary), voor de laatste keer, te wassen !!

Vandaag zien we dan eindelijk, na zo’n honderd en vijftig kilometer rijden, de kust weer, die hadden we na Port Lincoln niet meer gezien. We rijden een stukje zuidwaarts en komen, na vijftien kilometer dirt road, uit bij Funny Dunny Park, een kampplaats vrij dicht bij zee. Er staan diverse caravans met Australiërs die hier langere tijd vertoeven. We vinden een plekje in de schaduw en lopen eerst even naar zee, waar het laag tij is dus niet geschikt om te vissen.

Pas tegen de avond is het vloed, maar nu staat er een harde wind. Ook hier mag weer een kampvuur gemaakt worden, wat volop gedaan wordt, verder is er niet veel te doen.

Morgen gaan we nog een stukje verder zuidwaarts.

Verslag 54

We hebben een onverwacht heel leuke dag gehad. Nadat we zo’n honderd en vijftig kilometer verder zuidelijk gereden hebben, komen we uit bij Airlie Beach, een plaats bij de Whitsunday Islands (een eilandengroep in het Great Barrier Reef marine Park), waar we voor het laatst veertien jaar geleden waren. Tijdens een trip in 2002 hebben we enkele Australiërs leren kennen die afkomstig waren uit deze plaats en vandaag hebben we hen terug gezien. Terwijl we door Airlie Beach reden zag Wim een bordje met: “Backpackers by the Bay”, wat toentertijd gerund werd door Peter en Caroline en wanneer we stoppen bij deze hostel zien we Caroline buiten lopen ! We zeggen haar gedag en vrijwel meteen herkent ze ons. Peter is niet thuis, maar nadat ze hem opgebeld heeft is hij er ook binnen een half uur.

Er worden veel herinneringen opgehaald en we kletsen heel wat af. We kunnen overnachten op hun parkeerplaats en gebruik maken van alle faciliteiten van het backpackers hostel, ook boeken we een boottrip om morgen de eilanden te gaan bekijken.

Tegen vieren gaan we gezamenlijk ergens wat eten en drinken aan het water en zien daar Kim en Colin, een ander stel van dezelfde trip uit 2002. Ook zij herkennen ons onmiddellijk en het weerzien is aller hartelijks.

Tegen zevenen keren we terug naar onze camper en genieten daar nog na van deze heel gezellige dag !

Verslag 55

De boottrip die we gisteren geboekt hadden bij Ocean Rafting is met een grote rubberboot waar twee gigantische motoren achter hangen en aangezien er vandaag (16 mei) vrij veel wind staat begint de tocht gelijk nogal heftig.

We stuiteren over het zeewater langs allerlei kleine eilandjes, want de Whitsunday Islands bestaat uit  maar liefst vier en zeventig eilanden, waarvan de meeste onbewoond zijn. Nadat we een uurtje gevaren hebben, we zijn inmiddels allemaal nat, gaan we voor anker op een plek in de luwte van een eiland, zodat we kunnen snorkelen.

De koraal is hier werkelijk prachtig en heel divers, ook zien we ontzettend veel vissen, al valt het niet mee deze goed op de foto te krijgen.

Na een uurtje snorkelen varen we verder naar Whitehaven Beach op Whitsunday Island, een prachtig spierwit zandstrand omspoeld door helderblauw zeewater.

We wandelen naar een uitkijkpunt (Hill Inlett Lookout) en maken van daaruit foto’s van dit schitterende strand, één van de meest gefotografeerde plekken van Australië.

Daarna varen we naar een ander punt op hetzelfde eiland waar we lunchen, kunnen luieren en zwemmen.

Helaas komt er bewolking opzetten gevolgd door wat regen en de terugweg naar Airlie Beach verloopt dan ook nog ruiger. Weer bonken en klappen we op en over het water, het is maar goed dat Wim een reistablet had ingenomen, zowel op de heen- als de terugweg, want anders had hij wel over de reling gehangen. Nu vindt hij het zelfs nog leuker dan ik en weer zijn we doorweekt wanneer we aankomen in de haven.

Al met al was het een zeer geslaagde trip, al mag het van mij de volgende keer wel iets minder hard waaien !!

Verslag 56

Nadat we gisteravond nog enkele gezellige uren doorgebracht hebben met Peter en Caroline (zij had heerlijk voor ons gekookt !), nemen we vanmorgen afscheid van hen om vervolgens nóg een stuk zuidelijker te rijden. (Over enkele dagen moeten we dezelfde weg weer terug om in Cairns te komen !)

We rijden door een gebied vol suikerriet en glooiende groene bergen en voor Mackay buigen we af naar Eungella N.P., een belangrijk natuurgebied in de bergen met regenwoud en subtropische flora. Onderweg stoppen we in Marian bij een garage, omdat één velg steeds heet wordt, volgens Wim schuurt er een remblokje tegen het wiel. In een half uurtje tijd ( en voor slechts twintig dollar !) is het euvel verholpen en inderdaad had het met een remblokje te maken, ook zat er veel stof in de velg (hoe kan dat nou !).

Tegen half twee komen we aan bij Finch Hatton Gorge en nadat we wat gegeten hebben maken we een wandeling van een uur naar een waterval.

Daarna gaan we naar het vlakbij gelegen Platypus Bushcamp, een heel aparte kampplaats in het tropisch regenwoud. Het doet ons een beetje denken aan Ngepi Restcamp, een kampplaats in Namibië waar we eind 2014 geweest zijn, ook hier kun je buiten douchen met een mooi uitzicht, er zijn boomhutten om in te overnachten en er is een leuke poel.

(Wazza, de kampbaas !)

Tegen de avond wordt  hier de platypus gespot, een vogelbekdier dat alleen tegen de schemering boven water komt. We zitten een uurtje turend aan het poeltje tot het te donker wordt om iets te zien, helaas voor ons komt er geen enkele platypus naar boven !

Verslag 57

Ik heb vanmorgen eerst gebruik gemaakt van de leuke douche met uitzicht op de rainforest, al had Wazza vergeten het vuur op te stoken en had ik geen verwarmd water ! Vannacht heeft het af en toe wat geregend, maar dat is normaal in het regenwoud, we werden er nauwelijks wakker van: het geluid van de stromende rivier vlak langs de kampplaats zorgde voor een heerlijk rustgevend geluid waardoor je prima slaapt !

We zijn via een vrij steile, kronkelende weg omhoog gereden naar de plaats Eungella en daarvandaan had je een mooi uitzicht op de vallei.

Daarna zijn we doorgegaan naar de Eungella Dam, een kleine dertig kilometer zuidwest van de plaats, waar we begin van de middag aankomen.

Eerst passeren we een stuk van het meer waar allemaal dode bomen in staan, maar een eindje verderop ziet het water er prachtig uit met diverse inhammen, omgeven door heuvels en met allerlei vogels.

We staan pal aan het water en hebben de hele middag om te luieren, te lezen én ons vijfentwintigste potje Carcassonne te spelen !

We hadden allebei twaalf potjes gewonnen, dus dit was een soort finale en … ik heb gewonnen !

We zijn niet de enige gasten op dit grote terrein: er lopen tientallen koeien rond, maar gelukkig blijven ze op een afstand. Er waait een stevige bries over het water, hopelijk wordt deze vanavond wat minder, want we willen natuurlijk wél weer een kampvuur maken !

Verslag 58

We hebben vanmorgen eerst nog lange tijd genoten van ons mooie plekje bij Eungella Dam (eigenlijk vertrekken we ’s morgens nooit erg vroeg !) en pas tegen tienen zijn we via een honderd en twintig kilometer lange, onverharde weg richting Collinsville gereden.

We passeren heel wat “grid’s” (wildroosters) en zien dan ook veel runderen onderweg. De rit is heel afwisselend en we genieten weer volop van het mooie landschap van Australië.

(Deze wagons zijn allemaal gevuld met steenkool, wat hier nog volop gewonnen wordt !)

 

Tegen enen arriveren we in Collinsville waar we tanken, enkele boodschappen doen, onze gasfles vullen en een lunchpauze houden. Het is ruim dertig graden vandaag en we besluiten niet te lang door te rijden, dus nemen we de highway naar Bowen, waar we tegen drieën aan komen bij “Tropical Beach Caravan Park”, een kleine camping pal aan zee. We zetten onze tafel en stoelen op het gras en kijken uit over de Queens Bay van Bowen, waar de golven langzaam richting de kust rollen !

Het leven is zo slecht nog niet !!

Verslag 59

We hebben gisteren maar een paar honderd kilometer noordelijk over de pacific highway gereden en kwamen na de middag aan bij Balgal Beach, vlakbij het plaatsje Rollingstone. Hier is een gratis kampplek dichtbij zee en tegen de avond zijn dan ook alle plekken bezet.

(Het “stingernet” wordt nu niet meer gebruikt, de gevaarlijke kwallen zijn er niet deze tijd van het jaar !)

(Deze vijftien meter lange slang is te bewonderen in de plaats Ayr.)

We maken een strandwandeling, bekijken de omgeving en luieren de rest van de dag. Het is broeierig weer en ’s nachts komt de temperatuur niet onder de vijf en twintig graden. Vanmorgen was er net naast ons een marktje met een stuk of acht kramen vol kunstnijverheid, snuisterijen en snoepgoed, iets wat vaak georganiseerd wordt op zaterdag; de plaatselijke bevolking komt dan een kijkje nemen en een hapje eten. Tegen tienen zijn we weer verder noordwaarts gegaan en hebben onderweg in Ingham boodschappen gedaan. Was het gisteren alleen de hele dag bewolkt, vandaag komt er zelfs regelmatig een bui regen bij. We wilden nog een keer overnachten bij Bingil Bay, begin vorig jaar was dit onze laatste overnachtingsplaats voor we in Cairns aankwamen en we vonden het toen een prachtige plek: zonnig, met palmbomen en pal aan het strand.

Alles ziet er nu erg triest uit met het sombere weer, we bouwen zelfs een tent om de luifel en gaan uit het zicht van de zee staan, want er wordt vannacht ontzettend veel regen met wind verwacht ! We hebben sinds we hier zijn al enkele flinke buien gehad en de zee gaat flink te keer, maar waar je nu ook staat, regenen doet het aan de hele noordoostkust !

Verslag 60

In de nacht van zaterdag op zondag kwam de grote storm voorbij, het heeft zeker twaalf uur achtereen geregend en het luide getik op het dak van de camper, met de bulderende zee op nog geen tien meter afstand, zorgde ervoor dat we heerlijk sliepen ! ’s Morgens stonden er overal grote plassen water en af en toe kwam er nog een buitje voorbij, we zijn dus nog maar een dag blijven staan in Bingil Bay. Volgens onofficiële berichten was de weg naar Cairns zelfs tijdelijk onbegaanbaar. We hebben ons vermaakt met spelletjes, lezen en af en toe een stukje wandelen over het strand. Helaas heeft mijn fototoestel de strijd opgegeven, waarschijnlijk heeft dit met vocht te maken !

Vanmorgen (maandag 23 mei) zijn we eerst naar Clifton Beach gereden om bij Roxanne (de boekhoudster die begin van de week vanuit het huis van Clary en Rob werkt) de sleutel op te halen en te kijken hoe “onze” garage erbij staat ! Bij aankomst zagen we gelijk Jen, de manager van de Aprés Beach Bar en de hovenierster, die de grote tuin in orde maakte, beiden bekenden voor ons. Samen met Roxanne hebben we de garage een beetje opgeruimd zodat onze camper er eind van de week in past.

Daarna zijn we weer verder noordelijk gereden naar Cape Tribulation, een onderdeel van het Daintree N.P. waar het regenwoud grenst aan zee, waarbij we eerst de Daintree River over moesten met een pont.

Ook hier heeft het flink geregend en overal staan grote plassen aan de kant van de weg.

We rijden enige tijd door het tropisch regenwoud en stoppen tegen half zes bij Cape Tribulation Camping, vlak aan zee, waar de meeste plekken ook vrij drassig zijn.

Voor vandaag hebben we genoeg gereden, morgen bekijken we de omgeving wel verder. Vanaf ons plekje zien we een vleermuis overvliegen en allerlei vuurvliegjes vanuit de bomen oplichten, ook valt er regelmatig een hevige bui op onze luifel, dit hoort allemaal bij de “rainforest” !

Verslag 61

Normaal gesproken is het deze tijd van het jaar zonnig en vrij droog in Cape Tribulation, het heeft de laatste drie weken echter bijna dagelijks geregend en het afgelopen weekend is er in drie dagen tijd een halve meter regen gevallen. Geen wonder dus dat er overal riviertjes zijn, er spontane watervallen zijn ontstaan en alles erg drassig is. Ook vandaag blijft het niet droog en buiten én in de camper voelt alles vochtig aan.

We zijn zo ver als mogelijk noordelijk gereden, maar daar stuiten we, na een stuk door de modder gereden te hebben, op een rivier die we niet over zijn gegaan (Wim wilde verder rijden maar ik vind het te link !).

Eén terreinauto waagde de overtocht en ging tot aan de motorkap onder water, enkele andere wagens draaiden, net als wij, om.

We hebben enkele wandelingen gemaakt door het regenwoud en behalve een paar grote spinnen en wat groene mieren ook de prachtige kobaltblauwe vlinder (Ulysses) gespot, al is deze moeilijk op de foto te krijgen !

Het is hier vrij toeristisch en het lijkt wel of de Duitse reisbureaus dit gebied extra promoten ! Na de middag zijn we gaan staan bij Jungle Lodge, weer midden in de rainforest en we mogen hier zowaar een kampvuur maken.

Regelmatig valt er een buitje, hopelijk kunnen we het vuurtje vanavond brandend houden !

Verslag 62

Het is vandaag zowaar de hele dag al droog en we hebben zelfs blauwe lucht gezien ! Wel is het nog ontzettend vochtig en benauwd overal, maar langzaamaan wordt het beter weer. We hebben in Cape Trabulation, één van de vochtigste plekken ter wereld, alle wandelingen die er te maken zijn wel gemaakt en ook de “lookouts” gezien.

(In deze “swimming hole” kan veilig gezwommen worden, er zijn geen krokodillen !)

Begin van de middag hebben we enkele uren doorgebracht op het strand bij Thornton Beach en later op de dag rijden we weer in de buurt van de Daintree River en nemen daar de afslag naar Koala Cape Kimberley, waar een camping aan zee moet liggen. Daar aangekomen blijkt de kampplaats gesloten te zijn, maar we besluiten hier toch te overnachten. De camping ziet er leuk, maar onverzorgd uit, het lijkt wel of ze hier overhaast vertrokken zijn door het slechte weer. Het water en de elektriciteit zijn afgesloten, maar we redden ons ook wel zonder.

We horen weer allerlei vogelgeluiden (er leven hier honderd en twintig verschillende soorten !!), al hebben we de kasuaris (een soort struisvogel), die hier veel voor moet komen, helaas nog steeds niet gespot ! Vanavond stoken we ons laatste hout op en morgen gaan we verder zuidelijk richting Clifton Beach ! 

Verslag 63

We hebben gisteravond sinds lange tijd weer een heldere hemel vol sterren gezien, al heeft dit helaas niet tot gevolg dat het flink afkoelt, weer blijft de temperatuur rond de vijfentwintig graden gedurende de nacht.

Vanmorgen zijn we de Daintree River weer overgestoken met de veerboot en hebben daarna een cruise geboekt over dezelfde rivier.

Met een “solar electric boat”  maken we een tocht door diverse smalle zijrivieren van de Daintree River vol met mangroves.

Al snel zien we de prachtige blauwe ijsvogel (kingfisher) en even later een groene boomkikker.

We willen natuurlijk een “salti” zoutwaterkrokodil zien en we worden niet teleurgesteld. Twee volwassen krokodillen liggen op de kant te zonnen en ook zien we enkele “baby’s” van enkele maanden oud, die zichzelf al moeten ziet te redden.

Nadien gaan we verder richting Cairns en onderweg stoppen we bij een “car wash” om onze camper eens zeer grondig te wassen, hier zijn we wel een uurtje mee zoet !

We rijden weer over de prachtige Captain Cook Highway die vlak langs de kust loopt en stoppen slechts zes kilometer verwijderd van Clifton Beach (waar Clary en Rob wonen) bij Ellis Beach, een kampplaats pal aan zee. Dit zou onze laatste overnachtingsplaats worden voor we beginnen aan de grote schoonmaak. Echter, het plekje is zo mooi: pal aan zee (voor het eerst zien het water hier zo kalm !) en met prachtig zand, zodat we op blote voeten kunnen lopen, dus we blijven hier morgen (vrijdag 27 mei) ook nog staan en gaan gewoon op de camping onze camper verder schoonmaken.

Clary en Rob komen pas zaterdag thuis (terug vanuit Afrika) dus voor hen hoeven we niet eerder terug te komen. Zo duurt onze trip nog een dagje langer …. !!

Verslag 64

Gisteren zijn we een groot deel van de dag bezig geweest moet poetsen en schilderen. De buitenkant was dan wel schoon, de buitenbákken zaten echter nog vol rood stof en ook de deuk, die de kangoeroe enkele weken terug gemaakt had, moest nog roestwerend gemaakt worden.

Toch hebben we ook nog genoten van de mooie kampplaats: de zonsopkomst was spectaculair en regelmatig bewonderden we  het mooie uitzicht. In de loop van de middag vonden we het wel genoeg en na een duik in het zwembad en een verfrissende douche hebben we de rest van de dag kalm aan gedaan.

Vanmorgen kwamen er twee dolfijnen vlak langs de kust voorbij zwemmen, een mooi afscheid van de prachtige Australische natuur.

Na nog een laatste wandeling over het strand verlaten we Ellis Beach en rijden het korte stukje naar Clifton Beach. Daar wordt het weer poetsen en wassen en de camper uitruimen tot tegen half drie Clary en Rob arriveren. We hadden elkaar een jaar niet gezien, maar het lijkt net of het maar een dag geleden is. We hebben uren gekletst en reiservaringen uitgewisseld en voor we het wisten was het tien uur. Bij Rob en Clary begon de jetlag op te spelen en ook voor ons wordt het bedtijd, morgen hebben we nog een hele dag samen om bij te praten !

Verslag 65

Onze reis door Australië zit er op, deze trip hebben we 11.400 kilometer afgelegd. Vandaag, op Wim’s (62ste) verjaardag vliegen we via Singapore naar huis, waar we dinsdagmorgen om kwart over zeven ’s morgens aan hopen te komen. We hebben gisteren nog een heel gezellige dag gehad samen met Rob en Clary. Nadat we ’s morgens nog wat laatste dingen geregeld hadden bij Smithfields Shoppingcenter (o.a. de telefoon omzetten, zodat we de volgende keer hetzelfde telefoonnummer hebben) zijn we in de loop van de middag met z’n vieren naar de Aprés Beach Bar in Palm Cove gegaan. Clary en Rob werden door iedereen hartelijk verwelkomd want ze waren vier maanden van huis geweest.

Ook wij kenden verschillende mensen daar en hebben uren samen in de pub gezeten, Wim werd er zelfs nog toegezongen voor z’n verjaardag. Op het strand is het druk met gezinnen en toeristen, het is weekend en prima weer !

Nadat we gegeten hebben in het restaurant van Aprés, met uitzicht op zee, zijn we weer huiswaarts gegaan en hebben daar nog enkele uren gekletst.

(De camper staat weer in de garage !)

Om tien uur vanmorgen stond de taxi klaar die ons naar de luchthaven bracht. Het blijkt dat SilkAir, de maatschappij waar wij mee vliegen, vandaag iets te vieren heeft en iedereen krijgt een kadootje (een wereldadaptor) en er worden foto’s gemaakt. Wim wordt wéér toegezongen voor zijn verjaardag.

We hebben weer een prima tijd gehad in Australië en hopen volgend jaar januari weer terug te komen !