Verslag 1

Vorig jaar kregen we van de kinderen voor onze verjaardagen (55 en 60 jaar) een prachtig cadeau: een week vakantie naar een plek buiten Europa waar we nog niet geweest zijn en natuurlijk gaan ze zelf ook mee !

We hebben bijna een jaar moeten gissen waar de reis heen gaat. Enkele weken terug kregen we te horen dat we zomerse kleding in de koffer moesten doen, maar veel meer informatie kwam er nog niet. Pas vandaag  (8 mei 2015) op Schiphol werd de bestemming bekend: we gaan naar Curaçao, wauw ! De vlucht duurt tien uur en we gaan zes uur terug in de tijd. Tegen half twaalf vertrekt ons vliegtuig, een Boeing 787 Dreamliner en we hopen tegen half vier op het Benedenwindse eiland van de Nederlandse Antillen te landen.

Na een nogal turbulente vlucht (er werd zelfs tijdelijk niets meer geserveerd vanwege het heftige schudden van het vliegtuig !) kwamen we tegen vieren aan op vliegveld Hato van Curaçao, een langgerekt eiland met een oppervlakte van 472 vierkante kilometer en met ca. 148.000 inwoners. Het duurde even voor we een auto hadden: de eerste was te klein, de tweede had een scheur in de band, maar uiteindelijk zijn we vertrokken in een luxe Nissan Qashqai die we de hele week ter beschikking hebben. Na een ritje van een half uur, waarbij we ook over de hoge Koningin Julianabrug reden vanwaar je een prachtig uitzicht hebt over historisch Punda met z’n gekleurde panden, kwamen we in de wijk Pietermaai in het centrum van Willemstad.

De aankomst bij ons appartement van Scuba Lodge, gelegen aan zee, was gelijk heel gezellig: we kregen een rondleiding en bij het restaurant, in de openlucht met een vloer van zand, kregen we uitleg over het eiland met een welkomstdrankje erbij.

Ons appartement is werkelijk schitterend en heel ruim: er zijn drie slaapkamers, elk met douche en toilet, een grote woonruimte, moderne keuken met alles erop en eraan en buiten op het terras staat een grote eettafel (ook zeer geschikt voor spelletjes !) en een ruime hoekbank.

Net voor ons huisje is een zwembad waar we gelijk gebruik van hebben gemaakt, want het is nog flink warm.

Nadat de koffers zijn uitgepakt en we iets luchtigers aangetrokken hebben, nemen we nog een maaltijd in het restaurant bij de Lodge (met de blote voeten in het zand). Inmiddels is het al ruim tien uur en de jetlag begint zijn tol te eisen.

Met het geluid van de golven, die tegen de kust beuken, zijn we allemaal binnen vijf minuten in diepe slaap !

Verslag 2

We waren vanmorgen al vroeg wakker en Wim en ik zijn eerst even gaan zwemmen. Terwijl ik aan het douchen ben is Wim de stad ingelopen om ontbijtproducten te kopen, gisteravond was daar niets meer van gekomen. Hij had er dan ook al een flinke wandeling opzitten voor de overige bewoners wakker waren, maar tegen half negen zaten we met z’n allen aan het ontbijt.

Daarna zijn we lopend Willemstad gaan verkennen. We zien veel slecht onderhouden gebouwen en ook veel rommel, terwijl er wél kliko’s zijn.

Eenmaal in de buurt van de Koningin Emmabrug in de wijk Punda is alles veel verzorgder. Dit gedeelte heeft ervoor gezorgd dat Willemstad op 5 december 1997 op de Unesco Werelderfgoedlijst werd geplaatst.

De Handelskade met zijn kleurrijke gevels is het meest gefotografeerde  plekje van het hele eiland.

De Koningin Emmabrug is de enige drijvende draaibrug ter wereld die nog dagelijks wordt gebruikt, het wegdek is negen meter breed, rust op zestien pontons en de totale lengte bedraagt 167 meter, waarvan het beweegbare deel bijna 137 meter lang is. Aan de kant van Punda bevinden zich twee dieselmotoren waarmee de brug binnen enkele minuten open of dicht gedraaid kan worden en terwijl wij erheen lopen draait hij net open om een boot door te laten.

Vanwege de harde wind die er op het moment is lijkt het wel of we dronken zijn wanneer we de pontonbrug overgaan, ook kraakt hij volop. Het is tevens een vreemde gewaarwording om zomaar in Willemstad rond te stappen, gister wisten we nog niet eens waar we heen zouden gaan !!

Zodra je de Sint Annabaai over bent kom je op het Plaza Brion in de wijk Otrobanda.

Ook hier zie je, zodra je enkele straten verder bent, naast prachtige gebouwen, veel krakkemikkige huizen.

In een soort pub lessen we onze dorst met een biertje, wat bij dertig graden prima smaakt !

(Marcel laat ons het Antilliaanse geld zien, hier kennen ze geen euro’s !)

Overal om je heen zie je felgekleurde panden, die overigens pas halverwege de 19de eeuw op verordening van  een gouverneur, wiens ogen pijn deden van het zonlicht dat zo fel weerkaatste op de vele witgekalkte huizen, zijn ingevoerd.

Weer terug in Punda lopen we via de drijvende markt, waar veel vis, groente en fruit verhandeld wordt, naar de centrale markt, een overdekte plek die ons doet denken aan de “zwarte markt” van Beverwijk.

Je verbaast je erover dat haast iedereen hier gewoon Nederlands praat en alles ook aangegeven staan in “onze” taal. Natuurlijk spreken de locals ook Papiamento, een mengtaal ontstaan uit het Spaans, Portugees, Nederlands, Engels, Frans en een beetje Afrikaans.

Tegen half één zijn we terug bij ons appartement en gaan gelijk door met de auto naar de grote “Albert Heijn” (Zeelandia) hier op het eiland.

De winkel ziet er net zo uit als in Nederland en ook de meeste producten komen daar vandaan. Buiten staat zelfs een haringkraam, Hollandser kun je het niet hebben !

We halen twee karren vol met boodschappen en rekenen af in guldens.

Daarna wordt het tijd om te relaxen, er wordt weer gebruik gemaakt van het zwembad en ook komen de spelletjes tevoorschijn.

Het is vandaag drie jaar geleden dat Marcel en Marieke getrouwd zijn.

Verslag 3

Na het ontbijt, buiten op de veranda, zijn we met de auto op weg gegaan. Vandaag rijden we in westelijke richting, lokaal “Band Abou” (benedengebied) genoemd, het platteland van Curaçao. Op de route staan diverse landhuizen, die vroeger als hoofdgebouw van een plantage fungeerden, maar de meeste zijn gesloten, zoals Landhuis Ascension.

We stoppen bij Landhuis Dokterstuin dat tegenwoordig dienst doet als restaurant, maar hebben het er snel bekeken.

De flora op het eiland bestaat voornamelijk uit doornig struikgewas, lage bomen en talrijke zuilcactussen.

Ook bij het Parke Nashional Shete Boka, onze volgende stop, is weinig begroeiing en bestaat een gedeelte van het park uit lavagesteente.

Shete Boka, wat “zeven inhammen” betekent, ligt aan de noordkant van het eiland, waar het woeste zeewater tegen de kust aanbeukt.

We bekijken diverse inhammen, zoals de Boka Tabla, waar zich een diepe grot bevindt die door de woeste golven is uitgesleten.

Ook Boka Wandomi, een “natuurlijke brug”, is prachtig om te zien, wel staat er ontzettend veel wind en Wim verliest er zelfs z’n pet.

Boka Pistol dankt zijn naam aan het feit dat de golven hier met een grote knal tegen de rotsen slaan, zodat het lijkt of er een pistool wordt afgevuurd. We wandelen er heel wat af en brengen er diverse uren door.

Zodra we met de auto de Westpunt gepasseerd zijn, verandert de kustlijn en komen we langs allerlei mooie strandjes.

Nadat we er een paar bekeken hebben, o.a. Playa Lagun, stoppen we bij Playa Cas Abou om te gaan zwemmen en te relaxen. Overal is het water prachtig blauw en kalm, heel anders dan in de noordelijke regio.

Tegen half zes verlaten we het mooie strand, wat vol ligt met dood koraal en keren terug naar ons leuke onderkomen.

Onderweg passeren we een begraafplaats waar we zien dat de graven boven aarde liggen.

(Op diverse plekken op het eiland zien we de authentieke ANWB-bewegwijzering.)

Vlakbij ons appartement zijn enkele mannen met mini raceautootjes aan het crossen op een parkeerplaats, het blijven kinderen !!

De avond wordt gevuld met zwemmen, lekker eten en spelletjes !

Verslag 4

Curaçao leeft, naast het toerisme, van de olie-industrie. Via de Sint Annabaai varen de schepen met ruwe olie naar de olieraffinaderij in het Schottegat, een grote, beschutte, natuurlijke haven. Vanaf de hoge Koningin Julianabrug heb je een mooi uitzicht op dit industriegebied.

We waren vanmorgen al vroeg op weg naar het centrum van Willemstad, we wilden de drijvende markt nog een keer zien, maar ook nu waren er maar enkele boten waar vis aangeboden werd voor de verkoop.

Wél zagen we een groot schip door de Sint Annabaai varen en even later een grote olietanker, getrokken door een sleepboot met aan de achterzijde nog een duwboot. De Koningin Emmabrug moest helemaal naar de kant om de schepen door te laten.

Nadat we over de binnenplaats (Fortplein) van Fort Amsterdam hebben gewandeld

gaan we winkelen in de Heerenstraat, er worden diverse T-shirts aangeschaft en ik koop een leuk jurkje.

Daarna keren we terug naar ons appartement, het wordt weer te heet, tijd voor een verfrissende duik !

Na de siësta gaan we weer op pad (nu met de auto): bij Landhuis Chobolobo wordt likeur gestookt, de bekende Blue Curaçao (De officiële benaming is: The Genuine Senior Curaçao).

Deze wordt gemaakt van de schillen van de Laraha sinaasappel, een afstammeling van de Spaanse Valencia citrusvrucht, die de Spanjaarden in de 16e eeuw naar het eiland meebrachten. Er zijn enkele varianten zoals de koffie en chocolade likeur en ook is hij verkrijgbaar in de smaak rum rozijn, allen met een alcoholpercentage van 25 procent. Natuurlijk worden er, nadat we de likeur geproefd hebben, enkele flesjes gekocht, die het hopelijk overleven in de koffer op weg naar Holland.

Tegen half vijf bezoeken we nog een populair strand: Mambo Beach, gelegen aan de zuidoostkant van het eiland. Zelfs op maandag is het hier nog druk, er is dan ook van alles te doen: je vind er hippe bars, luxe restaurants en allerlei watersportactiviteiten. We gaan hier het water niet meer in maar bekijken het complex onder het genot van een drankje.

De avond brengen we weer door bij ons appartement.

Verslag 5

Vandaag, dinsdag 12 mei, gaan we de onderwaterwereld van Curaçao bekijken. Bij de duikschool, een onderdeel van de Scuba Lodge, huren we zwemvliezen en duikbrillen en krijgen we te horen dat het “code roze” is: al enkele weken waait het veel harder dan normaal en een trip naar “Klein Curaçao”, waarbij je twee uur moet varen voor je op het eilandje, omgeven door koraal, bent, zien we dan ook niet zitten ! Ons wordt aangeraden naar het zuidwesten te gaan om te snorkelen, daar is de zee het kalmst.

Onderweg maken we een stop bij Salina Sint Marie waar flamingo’s huizen en bij Playa Porto Marie gaat de zwemkleding aan en huren we ligstoelen. Omdat het strand beschut ligt merk je hier weinig van de harde wind, gelukkig is het zeewater niet troebel en kunnen we de tropische vissen en het koraal (wat er is !) goed zien.

Alle vijf gaan we diverse keren snorkelen of zwemmen en pas tegen vijven verlaten we het mooie plekje weer, allemaal een beetje gekleurder dan bij aankomst. We spotten nog een bruine pelikaan en een troepiaal, een veel voorkomende vogelsoort op het eiland.

Nadat we ons van het zand en zout ontdaan hebben gaan we heerlijk uit eten bij restaurant Kome, vlakbij onze lodge gelegen, weer hebben we een prachtige dag gehad !

Verslag 6

We hebben vanmorgen allemaal uitgeslapen en daarna lang aan de ontbijttafel gezeten, dus pas tegen de middag zijn we de auto ingegaan om de oostkant van het eiland verder te verkennen. Vlakbij de Sint Jorisbaai, waar alles een beetje verwaarloosd is (je kunt er niet eens normaal op een bank zitten !!),

is een struisvogelfarm. Wij hebben deze dieren al in Australië (emoes) en Zuid-Afrika gezien en ook Marcel en Marieke zijn enkele jaren terug in Oudtshoorn geweest, maar voor Dennis is het helemaal nieuw, dus maken we een toer over het terrein in een oude legerwagen, waar Dennis plaats neemt naast de gids.

Deze man doet het erg leuk en weet veel over de struisvogels te vertellen, onder andere dat ze weinig hersens hebben, tachtig kilometer per uur kunnen lopen en wanneer ze hun “kop in het zand steken” (eigenlijk óp het zand) ze luisteren, via trillingen in de aarde, of er gevaar dreigt.

Ook maakt hij een mannetjes struisvogel expres zo kwaad dat deze een “waarschuwingsdans” opvoert, dit om zijn territorium te verdedigen. Heel apart om te zien: de veren gaan wijd, de nek krult zich in allerlei bochten, hij zakt door z’n poten en schudt hevig heen en weer.

We mogen de dieren voeren en op een ei staan, één ei heeft dezelfde inhoud als eenentwintig kippeneieren.

Struisvogels hebben geen tanden, dus je kunt je hand veilig bij hun bek houden, Wim heeft dit uitgeprobeerd en heeft al z’n vingers nog !

Na afloop eten we in het Zambesi restaurant (helemaal in Afrikaanse stijl gebouwd) een struisvogelbiefstuk, welke helaas door de kok niet al te goed bereid is. Op de farm lopen ook veel varkens en hangbuikzwijntjes rond, die leven van de restjes uit het restaurant, we snappen nu waarom !!

Enkele Nijl-krokodillen, die daar in een troebele poel leven, eten de overblijfselen van de geslachte struisvogels op.

We zien hier ook de aparte, plantetende groene leguaan, die we uitgebreid fotograferen.

(Dennis heeft vandaag ook een tijdje gereden.)

Vervolgens rijden we een eindje zuidwaarts naar een grote, grillig gevormde inham: Spanish Water, waar de welgestelden van het eiland hun luxe onderkomens hebben met zeil- of motorboot aan de steiger. Een heel contrast met de woningen in het westen van Curaçao.

Ook de stranden zien er luxer uit, net als de Mambo Beach is de Jan Thiel Baai echt een plek om “te zien en gezien te worden”. Overal zijn trendy barretjes en restaurantjes en er bevinden zich enkele zwembaden pal aan zee.

Nu hebben wij deze voorzieningen zelf ook bij ons appartement en omdat we gisteren al uren op het strand hebben doorgebracht gaan we terug naar ons huisje om daar af te koelen in de pool.

Elke dag wanneer we terugkomen in ons appartement is alles schoongemaakt, liggen er andere handdoeken en is het bed opgemaakt, wat een luxe !

Dan is het tijd voor een spelletje, een hapje en een drankje en tegen half zeven zien we de zon langzaam ondergaan (al is er wel wat bewolking) in de richting van het centrum van Willemstad, waar een groot cruiseschip afgemeerd ligt.

Even later is het dan ineens donker. De golven beuken nog altijd tegen de kant, wat zullen we dat geluid missen straks in Holland !

Verslag 7

Het is vandaag Hemelvaartsdag, waardoor er veel winkels en restaurants gesloten zijn. Toch blijft er genoeg leuks over om te bekijken. We wandelen langs het Waaigat naar de wijk Scharloo waar aan de gelijknamige weg veel historische gebouwen uit de 19de eeuw staan.

Halverwege de 20ste eeuw raakten veel van deze panden in verval, maar een aantal is inmiddels gerestaureerd en doet nu dienst als kantoorpand.

Tussen deze kleurrijke huizen bevinden zich oude krotten, waarvan sommigen nog bewoond zijn.

Via de Koningin Wilhelminabrug komen we weer bij de drijvende markt waar de handel in groente en fruit gewoon doorgaat.

Ook is het nu druk aan de kade met lokale vissers, vanwege hun vrije dag.

We steken de Koningin Emmabrug nog een keer over en net nadat we in Otrobanda zijn (Otrobanda betekent in het papiaments: aan de overkant) gaat de brug open en dat blijft hij diverse uren, dit om enkele grote tankers door te laten.

We lopen langs de kade richting zee en komen uit bij een oud fort dat nu allerlei restaurantjes en winkeltjes herbergt (Riffort Village). We strijken neer bij “Steak en Ribs”, een restaurant op de eerste verdieping  pal boven het water , waardoor het er aangenaam koel is en nuttigen daar een heerlijke maaltijd.

Hier vlakbij leggen de cruiseschepen aan en we kunnen de (nu lege) pier duidelijk zien. De pontonbrug ligt nog steeds tegen de kade dus gaan we over met de veerboot, een veel gebruikte, gratis, verbinding tussen Otrobanda en Punda. Tegen drieën zijn we bij de Scuba Lodge en zoeken verkoeling in het zwembad. Niet veel later gaan we alweer op pad, want de jongelui hebben een jetski trip geboekt bij de Jan Thielbaai.

Daar aangekomen krijgen ze eerst uitgebreid uitleg over de regels en de jetski en dan gaan Marcel en Marieke een half uur de zee op.

Tussentijds wisselen ze van plaats, zodat beiden achter het stuur kunnen zitten. Ze schieten aardig over en door de golven, prachtig om te zien.

Dan is Dennis aan de beurt (ze konden niet gelijktijdig omdat de andere jetski’s al verhuurd waren) en Marcel gaat mee bij Dennis achterop. Ook nu maken we weer heel wat foto’s, vanaf de kant, van de twee broers, die duidelijk genieten van de snelheid met de waterscooter over het water.

Pas tegen zevenen zijn we terug bij ons huisje, de jeugd weer een ervaring rijker.

Verslag 8

De mooie vakantie zit er bijna op, maar we kunnen gelukkig tot vertrektijd in ons appartement blijven en dat is pas na tweeën. Dus we hebben ruim de tijd voor ontbijt, koffers pakken en een verkoelende duik. We gaan zelfs nog op pad: tegen twaalven wandelen we naar de oude markt, Plasa Bieu, waar nog echt Antilliaans eten bereid wordt op houtskoolvuur.

In de overdekte hal staan lange houten tafels en stoelen om de maaltijd te nuttigen, maar velen, vooral de lokale bevolking, nemen het eten mee naar huis.

Je kunt de gerechten direct aan het fornuis uitzoeken en zelfs even proeven. Het is er een gezellige drukte en het eten is prima.

(We hadden hier gister al willen lunchen, maar toen was de markt gesloten, vanwege de feestdag!)

Dennis wordt er nog geïnterviewd door een komische figuur naar aanleiding van z’n hoed met krokodillentanden erop.

Het is een leuke afsluiting van de vakantie. We gaan nog een keer het zwembad in en dan wordt het toch echt tijd om naar de luchthaven te rijden en de huurauto in te leveren. We hebben nog ruim tien uur vliegen voor de boeg en maken nog een korte stop op Aruba, we blijven daar echter gewoon in het vliegtuig zitten.

De kinderen hebben ons een prachtig cadeau gegeven, waar we nog lang van kunnen nagenieten !