Met de caravan naar Kroatië

Na een (onverwachte) zeer drukke en hektische periode in onze supermarkt zijn wij van 25-09-2009 t/m 24-10-2009 samen met onze zoon Dennis naar Oostenrijk en Kroatië geweest.

hieronder volgt daarvan een verslag met foto’s

Verslag 1

Na weken van hard werken in de winkel van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat, zijn we afgelopen vrijdag (25 september), 5 weken later dan gepland, met de caravan vertrokken naar het zuiden, samen met Dennis. Oorspronkelijk zouden we naar Normandie en Bretagne gaan, maar daar is het nu te koud en ook zijn de campings er al gesloten. Onze eindbestemming is nu Kroatie. We zijn vrijdag tegen 11 uur vertrokken uit Dodewaard en even dachten we dat de eerste dag tevens onze laatste dag was, want onderweg ging het bijna mis: door een samenloop van omstandigheden ( aflopende weg, iets te veel snelheid, een zuigende werking door een hoge voorbij rijdende kamper, een hobbel in de weg en vermoeidheid!) begon de caravan gevaarlijk te slingeren.(we hadden beide banen plus vluchtstrook nodig). De auto’s achter ons gingen meteen vol op de rem, Wim zette gelijk het alarm aan en door steeds te remmen en te gassen lukte het hem om de caravan weer recht te trekken. We waren behoorlijk geschrokken en zijn bij de eerst komende parkeerplaats gelijk gestopt om alles te controleren en even bij te komen. In de caravan lag de grond bezaaid met spelletjes en uit elk kastje wat ik daarna voorzichtig open deed viel alles gelijk naar beneden, maar verder was er gelukkig niets kapot. We zijn daarna nog doorgereden tot 30 km. voor Wurzburg (camping Main-Spessart Park in Lengfurt) en kwamen daar tegen 5 uur aan. We konden nog een half uurtje in de zon zitten, daarna verdween hij achter de heuvels en werd het gelijk fris. (die nacht werd het 6 graden). ’s Avonds hadden we geen zin meer om te koken en trakteerde Dennis ons op een lekkere schnitzel in het camping restaurant.

De volgende dag hebben we weer tot ruim 5 uur gereden en vonden toen een mooie plek aan de Putterersee bij het dorpje Aigen in de streek Steiermark in Oostenrijk.

Tijdens het rijden hadden we prachtig weer en ook de voorspellingen zijn goed, dus we besluiten om hier een aantal dagen te blijven voor we verder trekken. Er is van alles te zien in de omgeving en zo wie zo hebben we een prachtig plekje zo pal aan het water, rondom in de bergen. Zondags zijn we na 10 minuten rijden al bij de Worschachsklamm, een kloof tussen 2 bergen waar een rivier met watervallen doorheen stroomt.

Je kunt er helemaal tussendoor lopen over houten bruggetjes en trappen, waarna nog een mooie wandeling volgt door de bossen en langs een ruïne.

’s Middags luieren we op de camping en Wim werpt voor het eerst zijn hengel uit. Langzamerhand begint het vakantiegevoel te komen en ook de moeheid komt er uit.

Maandag zijn we de hele dag op pad geweest in de buurt van Hallstatt. Met een kabelbaan zijn we de Dachstein, de hoogste berg in de omgeving, opgegaan,

waar onder andere de beroemde Eishohle te bezichtigen zijn.

In de grotten komt ijs voor van wel 25 meter dik, maar ook hier heeft de opwarming van de aarde effect, er komt geen nieuw ijs meer bij, heel langzaam is het aan het afsmelten.

Wij hebben deze grotten dus ook bekeken, alleen waren we niet warm genoeg gekleed: Dennis en ik hadden blote voeten en we hadden allemaal een half lange broek aan. Bij een temperatuur van rond de nul graden ben je na 50 minuten blij als je weer buiten in het zonnetje staat. De plaats Hallstatt ligt pal aan het gelijknamige meer en is een prachtige plek om te bekijken, met leuke pleintjes, smalle straatjes en eetgelegenheden pal aan het water.

Nadat wij ook een tijdje op zo’n leuk plekje gezeten en gegeten hadden zijn we doorgereden richting Bad Ischl waar een museum van oude auto’s, militaire voertuigen en vliegtuigen gevestigd is.

Toen we na een prachtige tocht door de bergen weer terug waren op de camping, was de zon helaas alweer verdwenen achter de bergen.

Ook vandaag (dinsdag 29 sept.) zijn we weer naar Hallstatt gereden,

we wilden namelijk ook nog de Salz-Welten bekijken, maar waren daar gisteren te laat voor. Nu stonden we om 10 uur voor de kassa en na een ritje met een soort treintje vrij steil omhoog de berg op en vervolgens een wandeling van een kwartiertje waren we bij de ingang van de grot. We kregen een soort “boeven”-pak aan (erg charmant!) en daarna begon de rondleiding,

eerst een stuk lopen de schacht in, vervolgens 2 keer over met een soort glijbaan steeds dieper de berg in.

In Hallstatt zijn de oudste (al 7000 jaar) nog werkende zoutmijnen van de wereld. Midden in de berg ligt een groot zoutmeer, zo groot als een voetbalveld, waar we langs lopen en de nodige uitleg krijgen. Met een treintje komen we via een smalle gang de berg weer uit.

Op de terugweg naar de camping rijden we nog even door Bad Mitterndorf, waar Hans en Annie Singer (Wim’s nicht) een huis hebben. We zijn er jaren terug geweest, maar kunnen hun onderkomen niet meer terug vinden, ook van het dorp zelf herkennen we weinig.

Weer op de camping breken we de tent van Dennis vast af, want ’s morgens blijft hij lang vochtig en we willen morgen vroeg verder trekken. Wim gaat nog een poosje vissen (hij vangt 7 vissen van rond de 10 cm. lengte!! helaas geen forel)

en tot half 6 genieten we nog van het zonnetje. Daarna duiken we de caravan weer in, waar we ons ook prima vermaken met spelletjes, lezen en een DVD-tje kijken.

Verslag 2

Woensdagmorgen zijn we weer vertrokken uit Oostenrijk. In de loop van de dag werd er regen voorspeld, dus het werd tijd om verder naar het zuiden te trekken. Via Slovenië zijn we Kroatië ingetrokken, we hebben de hele dag gereden en kwamen pas na zessen op de camping in Drage aan. De camping (autocamp noemen ze het hier) heet Oaza Mira en ligt op een soort schiereiland en we kijken uit over een mooie baai.

Er zijn nog maar enkele kampeerders, waardoor er vele mooie plekjes beschikbaar zijn.(Wij staan dan ook pal aan zee).

Voor de kust van Dalmatië (zo heet deze streek) liggen allemaal kleine eilandjes. Kroatië is een vrij langgerekt land, wij zitten ruim 100 km. boven Split en Dubrovnik, helemaal in het zuiden, ligt hier (helaas) zo’n 320 km. vandaan, te ver om even te gaan bekijken.

We hadden tijdens het rijden de hele dag prachtig weer, ruim 26 graden en ook op donderdag gaf het kwik ruim 26 graden aan. Die dag hebben we dan ook heerlijk geluierd, de kano opgepompt, gezwommen en gewandeld.

Wim en Dennis zijn een stuk langs de kust wezen peddelen

en daarna hebben we een duik in zee genomen, het water is erg helder, je ziet de vissen zo voorbij zwemmen.

We hebben, net als woensdagavond, lang buiten kunnen zitten (in Nederland is het inmiddels nog maar 15 graden en regent het !).

Helaas was het vrijdag de hele dag bewolkt, wel was het ’s morgens vrij broeierig en toen we aan het begin van de middag met de auto op pad wilden, kwam er opeens een heel donkere lucht aan en zagen we bliksemflitsen. We zijn toen maar op de camping gebleven en niet veel later begon het te stortregenen, eerst konden we nog onder de luifel zitten, maar even later ging het ook nog hard waaien en dat heeft het de rest van de dag en hele nacht gedaan. We hebben zelfs de luifel af moeten breken, want er waren flinke rukwinden bij.

Vandaag (zaterdag 3 oktober) is de lucht weer strak blauw en geeft de thermometer 23 graden aan, wel is de wind nog vrij fris, ideaal weer om op pad te gaan. Zo’n 60 km. hier vandaan ligt Nationaal Park Krka, een prachtig natuurgebied met veel watervallen.

Je kunt er via een houten looppad een wandeling van ruim een uur maken en onderweg kom je steeds stromend water tegen met grote en kleine watervallen.

Skradinski Buk is de spectaculairste: van een hoogte van 45 meter stort het water zich in 17 fasen over een afstand van 800 m. omlaag.

We hebben echt genoten van de mooie route. ’s Middags zijn we met een boot over de rivier Krka gevaren naar een klein eilandje, Viscovac, waar nog monniken wonen. We hebben een rondleiding gehad van een half uurtje en daarna zijn we weer stroomafwaarts gegaan, terug naar Skradin, waar onze auto geparkeerd stond.

Al met al was het een prachtige dag.

Verslag 3

De laatste vijf dagen is het schitterend weer en ook de komende dagen blijft dat nog zo: 25 graden, windkracht 1 en geen wolkje aan de hemel. We leven de hele dag buiten, grotendeels in zwemkleding. We staan al 8 dagen op dezelfde plaats, wat bij ons niet vaak gebeurd, maar het plekje is gewoon prachtig, een mooi uitzicht op de baai, we kunnen in de zon en in de schaduw zitten en je kunt zo de zee in. Het gevolg is wel dat we erg lui zijn geworden: we lezen, doen spelletjes,

lopen af en toe naar het dorp voor brood en melk,

kanoën een stukje

en duiken regelmatig het water in.

Op tijd een natje en een droogje en haast elke avond barbecue.

Dinsdag zijn we in de loop van de middag naar het plaatsje Zadar gereden, ruim een half uur hier vandaan, het heeft een oud centrum op een schiereiland,

maar het was niet echt bijzonder. We hebben gelijk de boodschappen voor de komende dagen gedaan en verder is de auto van de week niet van de plek geweest. Toch genieten we elke dag !!

Vandaag hebben we een motorbootje gehuurd en zijn de hele dag op zee geweest.

Er zijn heel veel eilandjes voor de kust, bewoond of onbewoond en met leuke inhammetjes om aan te leggen of het anker uit te gooien. Het is nog best druk voor de tijd van het jaar, we hebben heel wat zeilboten gezien, die met hele gezinnen op pad zijn. We hadden van alles te eten en drinken meegenomen en ook de vishengels waren aan boord. Een paar keer hebben we het anker uitgegooid, Wim heeft 2 visjes gevangen met pieren (!!), hij had geen ander beet bij zich

Dennis is diverse keren over boord gesprongen.

Tegen vieren hebben we nog een strandje opgezocht om een laatste keer een duik te nemen en daarna werd het tijd om terug te gaan,

want de zon gaat steeds vroeger onder. Tegen half zeven verdwijnt hij in zee en om 7 uur is het pik donker.

Verslag 4

Vrijdag was het “wasdag”. Ik probeer het te beperken tot 1 keer in de vakantie, maar dan moeten ook alle badlakens, hand- en theedoeken en ondergoed gewassen worden. Er zijn maar 2 wasmachines op de camping en helaas had er nog iemand van de weinige campinggasten het idee opgevat om vandaag te wassen. Dus ik moest het doen met 1 machine en pas 2 uur later (!!) kwam de was er prachtig schoon, maar kletsnat uit. De mannen moeten dus voor “cetrifuge” spelen

en daarna moest de was bij windkracht 1 nog drogen. Toen nog zo’n zelfde machine vol, dus ’s avonds om 8 uur had ik de was eindelijk weer droog in de kast liggen. Lang leve de “wasdag”! Wel hebben we ondertussen lekker gezwommen, in de zon gelegen, gelezen en spelletjes gedaan.

Zaterdag hebben we het kleine eiland Trogir (vlakbij Split) bezocht, een van de juweeltjes aan de Dalmatische kust. Via diverse bruggetjes is het verbonden met het vaste land.

Er ligt een muur om het stadje en er zijn veel historische gebouwen te bewonderen. We zijn de klokkentoren van de Laurentiuskathedraal ingeklommen

en hadden vandaar een prachtig uitzicht over de hele omgeving.

Het was een aardige klim naar boven en normaal heeft Dennis last van hoogtevrees, maar deze heeft hij nu overwonnen. (Dit werd gevierd met een flinke pul bier!).

In een leuk restaurantje hebben we een heerlijke visschotel gegeten.

’s Morgens was het nog prachtig weer, maar in de loop van de dag kwam er bewolking en tegen de avond, weer terug op de camping, hebben we de luifel afgebroken en alles vast opgeruimd, want we wilden zondagmorgen vertrekken naar een volgende camping. Helaas regende het de hele nacht en ook ’s morgens was het nog slecht weer. De tent van Dennis was kletsnat, dus besloten we nog maar een dagje te blijven (we staan inmiddels al anderhalve week op dezelfde camping!). Maar ’s middags kwam ineens de zon erdoor en werd het weer stralend weer. In een half uurtje hadden we alles ingepakt en zijn we alsnog vertrokken naar camping Paklenica in Starigrad. Het was maar een uurtje noordelijk rijden en tegen half 4 stond alles alweer opgebouwd op de nieuwe plaats. De zon deed nog steeds goed zijn best (27 graden) en we genoten van ons nieuwe stekje met uitzicht op het water.

(Is het een boei, of de appel van Willem Tell, Dennis weet het wel !)

’s Avonds hebben we bij een prachtige zonsondergang gebarbecued en het bleef nog lang warm.

Helaas was er vanmorgen (maandag 12 oktober) geen zon meer te bekennen, af en toe rommelde het wat en spetterde het een beetje. We hebben nog buiten ontbeten en een eindje gewandeld. We staan hier vlakbij N.P. Paklenica en bij de receptie hebben we wat informatie ingewonnen. Even later begon het te waaien en te regenen en al snel werd het echt stormachtig. Iedereen begon spullen op te ruimen en luifels binnen te halen, want alles begon gevaarlijk te klapperen. Het rustige water was ineens een wilde zee geworden met hoge golven en de bomen gingen flink heen en weer. Iets verderop stond een groep wandelaars met kleine tentjes, waarvan er diverse door de lucht vlogen.

Ook de tent van Dennis is niet meer heel (er zijn een paar stokken gebroken). Een paar voortenten zijn eveneens gesneuveld en diverse kampers hebben een ander plekje gezocht.

De temperatuur is in korte tijd gedaald naar 10 graden en er wordt gesproken over de Bora Bora wind, die hier regelmatig te keer gaat.

Deze 2 foto’s van dit bootje zijn 24 uur na elkaar genomen.

We staan nog op dezelfde plaats, maar de caravan schudt regelmatig flink heen en weer. Het is inmiddels 9 uur ’s avonds en nog steeds regent en stormt het. Dennis slaapt vannacht in de caravan en morgen gaan we de schade wel bekijken !!

Verslag 5

De nacht van maandag op dinsdag hebben we geen oog dicht gedaan, net als alle andere campinggasten. De wind wakkerde steeds meer aan in de loop van de avond en de caravan schudde regelmatig flink heen en weer. Het was net of er een sneltrein aan kwam stormen, gevolgd door hevig schudden. De wind kwam ook van alle kanten. We zijn toch maar naar bed gedaan, maar zoals ik al zei, van slapen kwam niets. Tegen half vijf begaf de tent van Dennis het: hij hing nog aan een stevig touw aan de boom vast, maar tolde boven de grond in het rond, de stokken kwamen tegen de caravan aan, dus nu moesten we toch de storm in. Ik kon nog net de schoenen van Dennis redden, die nog in z’n tent stonden, maar zijn grondzeil was al helemaal weg. Met veel moeite hebben we zijn tent afgebroken en zijn grote luchtbed leeg laten lopen. Ondertussen gierde de wind om onze oren en waaide er van alles in het rond. Ook zagen we onze kano niet meer liggen, deze lag opgeblazen achter de caravan en weegt toch zeker 20-25 kg. Ik dacht dat iemand hem in veiligheid gebracht had, maar dit bleek de volgende morgen niet het geval, hij was “gewoon” weggevlogen. In de loop van de morgen nam de storm in een keer af en konden we de schade opmaken. Er waren mensen midden in de nacht met caravan verhuisd, omdat deze een meter de lucht in ging. Een ander had z’n “huisje” met stormbanden aan een boom gebonden, maar iedereen was erg geschrokken van de kracht van de wind. Voor ’s middags werd er een nieuwe “Bora” voorspeld, dus hebben we onze caravan verhuisd naar een meer beschutte plek (net als een paar anderen) en nu staan we op een kluitje vlak bij het toiletgebouw, een eind van het water af. ’s Middags zijn we met de auto op pad geweest op zoek naar de kano, we zijn zelfs het schiereiland Gap opgereden,

waar we op kijken vanaf de camping. Helaas hebben we geen kano gevonden. Hij zal wel gelijk kapot gestoten zijn tegen de bomen en in zee gewaaid zijn. Wim heeft de verzekeringsmaatschappij opgebeld, zodat ze al op de hoogte zijn van de schade.

’s Avonds zijn we uit eten gegaan in het restaurant van de camping, echt Kroatisch eten, erg lekker.

We lagen al vroeg op bed, we hadden nog wat slaap in te halen. Er kwam trouwens ’s middags helemaal geen wind, we hebben zelfs nog even in het zonnetje gezeten, in de loop van de avond kwam er “wat”wind, maar zeker geen storm meer.

Vandaag zijn we naar het Nationaal Park Paklenica geweest. Om half 11 liepen we al te wandelen tussen de bergen.

In het begin was het nog knap fris, maar later werd het zo’n 15 graden, wel een heel verschil met een paar dagen geleden. Het park is werkelijk schitterend,

na anderhalf uur klimmen kwamen we uit bij een prachtige druipsteengrot, waar we een rondleiding kregen.

Daarna moeten we eerst een stuk afdalen en weer een eind wandelen

(de wegen bestaan alleen uit rotsblokken en keien) voor we bij een leuke herberg uitkwamen.

Tegen tweeën waren we daar en hebben in het zonnetje een biertje met een broodje worst op (het enige wat ze er verkochten).

Daarna zijn we weer teruggewandeld en waren tegen vieren weer bij de uitgang. Er waren veel bergbeklimmers in het park, sommigen waren beginnelingen en klommen maar een paar meter hoog,

maar we hebben ze ook gezien op tientallen meters hoogte, tegen de steile rotsen aangeplakt. Niets voor ons.

(ingezoemd van foto hierboven)

Terug op de camping hebben we nog een poosje aan het water gezeten, de zee is weer helemaal rustig

en de camping stroomt weer langzaam vol (na de storm was haast iedereen vertrokken). We gaan proberen morgen weer een mooi, zonnig plekje aan het water te krijgen.

Verslag 6

Donderdag (15 oktober) was een redelijk zonnige dag. We konden buiten in het zonnetje

ontbijten (wat ook kwam omdat het al half elf was) en er was gelukkig niet veel wind. De camping was weer zo goed als leeg dus konden we een goed zonnig plekje uitzoeken, dichter bij het water. Daar hebben de mannen ’s middags zelfs in hun blote body gezeten,

maar tegen vijven was het echt weer te fris en moesten we weer de caravan in. ’s Avonds was er folkloristische avond in het hotel bij de camping, dus daar zijn we tegen achten naar toe gewandeld. Het stelde alleen niet veel voor: een groepje van ongeveer 12 personen in klederdracht draaide wat rondjes en zong erbij (zelfs een beetje vals!). Dit duurde slechts 15 minuten en daarna verdwenen ze een etage hoger en we hebben ze niet meer terug gezien. Dus voor negenen waren we alweer in de caravan, de hal van het hotel was niet erg gezellig in tegenstelling tot ons knusse huisje.

’s Nachts om half 3 schrokken we wakker: het droogrek was tegen de caravan aangewaaid. Ook hoorden we de wind weer loeien. Je denkt meteen: nee, niet weer, hè! Wim is gelijk naar buiten gegaan om het rek binnen te halen en de stoelen en tafel plat te leggen (1 stoel lag al tegen de grond), verder kon er eigenlijk niets omwaaien. Gelukkig viel het dit keer mee en zijn we weer in slaap gevallen. ’s Morgens stond er nog een stevige wind, geen weer om bij het water te blijven. We zijn de binnenlanden ingereden naar Nationaal Park Plitvice-meren (Plitvicka Jezera), zo’n anderhalf uur rijden van de camping. De rit ernaartoe was prachtig: een slingerende weg tussen hoge heuvels met wat kleine dorpjes en veel bossen, de bomen kleuren al echt herfstachtig.

Het N.P. is er werkelijk schitterend! Tussen de bergen liggen 16 meren, waarvandaan het water op natuurlijke wijze, via spectaculaire watervallen,

van het ene naar het andere meer stroomt.

Er liggen allerlei paden en houten bruggetjes waarover je kunt lopen om zo het hele gebied te verkennen.

Het was er erg fris, ongeveer 6 graden, maar de zon scheen volop en dat maakte alles goed.

We hebben heel wat gefilmd en gefotografeerd (Dennis heeft geloof ik elke waterval wel op de foto gezet!), maar de natuur was ook zo prachtig.

We hebben er 5 uur rondgewandeld,

onderweg zijn we met een boot over een van de grootste meren gevaren en het laatste stuk zijn we met een speciale bus teruggereden.

We hadden dit niet willen missen!

Op de terugweg zagen we allerlei stalletjes met eigengemaakte kazen

(de mensen zijn hier nog vrij arm en staan vaak de hele dag met een paar produkten aan de straat in de hoop wat te verkopen, dit hebben we al diverse keren gezien), dus die wilden wij ook proberen. We hebben 3 verschillende kazen gekocht, dus de verkoopster had een goede dag. Ze waren allemaal gerookt, maar erg lekker. Dennis heeft zelfs geitenkaas gegeten, wat hij normaal nooit lust.

Ook deze tank zagen we onderweg staan en moest van Dennis op de foto gezet worden.

Zaterdag was het weer zo’n halfbewolkte dag, met weinig wind. Volgens de weersvoorspellingen zou dit zondag wel anders zijn: stevige wind met misschien een bui. We besloten de boel op te breken en alvast een stuk naar het noorden te rijden. Volgens het ACSI-campingboek van 2008 was er in Selce (vlakbij Rijeka) nog een camping open. We hebben de route langs de kust genomen, welke werkelijk schitterend was: de weg slingert constant tussen het water en de bergen en je ziet diverse eilanden o.a. Pag, Rab en Cres in de blauwe zee liggen.

Tegen half 3 waren we bij de camping, alleen hadden we pech want deze ging sluiten. Ze waren al druk bezig de elektriciteit en alles af te sluiten.(Ze waren inderdaad 2 weken eerder dicht dan het jaar ervoor, dus aankomend jaar koop ik een nieuw campingboek met de juiste sluitingstijden!!) De receptioniste was erg behulpzaam en heeft diverse campings gebeld of ze nog open waren. Dit was echt een probleem, ze wilde ons al naar Postogna in Slovenië sturen. Gelukkig was er op het eiland KRK nog 1 camping open en daar staan we nu. Het is hier vrij vol en we zitten niet dicht bij het water,

maar het uitzicht is goed en het is toch geen strandweer meer.

’s Avonds hebben we het restaurant bij de camping uitgeprobeerd, werkelijk prima!

Na het eten hadden ze nog een speciaal zelfgestookt drankje, gemaakt van olijven, dit smaakte erg lekker en we hebben er vandaag een paar flessen van gekocht.

Vandaag, zondag de 18e, waait het weer flink. Het blijkt zelfs dat je niet eens van het eiland af kunt. Krk is namelijk met 2 grote hoge bruggen verbonden met het vaste land en het is te link om er overheen te rijden. (wie weet kunnen we straks niet eens naar huis!!) We zijn met de auto een eindje wezen toeren. Eerst naar het plaatsje Krk zelf en daarna langs de kust naar Punat en Stara Baska. Het eiland is erg bergachtig en heeft leuke kleine stadjes.

Begin van de middag waren we terug op de camping en hebben de rest van de dag doorgebracht met diverse spelletjes. Het waait flink, maar toch is het hier lang niet zo dreigend als in Starigrad: daar stonden we tussen de bomen, vlak bij hoge bergen, waar de wind van alle kanten leek te komen, hier schudt de caravan niet eens!!

Verslag 7

Het is inmiddels vrijdagavond 23 oktober en we moeten nog 450 km. rijden om thuis te komen.

We zijn gistermorgen vertrokken van het eiland KRK, het mooie weer was helemaal op.

’s Maandags was het fris en bewolkt en hebben we bij het plaatsje Rudine een druipsteengrot bezocht. Via een paar trappen naar beneden, in een klein huisje op een vlakke rotsige grond, kwamen we in de grot terecht. Hij was vrij klein, maar wel mooi. Helaas was er veel zwart geblakerd door fakkels en ook vernield en afgebroken in het verleden.

We waren de enige bezoekers en een vrij ongeinteresseerde vrouwelijke gids vertelde een kort verhaaltje, binnen 10 minuten stonden we weer buiten. Daarna zijn we richting de brug gereden

en hebben het plaatsje Omisalj bekeken. Onderweg kwamen we een stel geiten tegen, die de weg blokkeerden.

Dennis heeft ook diverse keren gereden op het eiland KRK, het is toch heel anders rijden dan in Holland, met de bergen hier.

In Njivice hebben we heerlijk gegeten (helaas binnen) en daarna hebben we voor het laatst boodschappen gedaan.

Er was een grote Konzum in de plaats Krk, waar ze zelfs verse garnalen hadden en veel soorten groenten, wat we niet veel gezien hebben in deze vakantie, de meeste supermarkten zijn niet te vergelijken met andere Europese landen.

Dinsdag hadden we lekker zonnig weer en hebben we weer veel buiten kunnen zitten,

helaas was woensdag de zon weer helemaal verdwenen. We hebben de auto weer gepakt en hebben de rest van het eiland bekeken. Vooral Baska maakte een trieste indruk, de weg ernaartoe door de bergen was erg mooi, maar haast alles was gesloten, wat logisch is, want het toeristen-seizoen is voorbij.

Ook voor ons is de vakantie zo goed als over! We hebben veel prachtige dingen gezien en heel veel mooi weer gehad, maar nu wordt het tijd om weer richting huis te gaan, naar de warme kachel.

Gistermorgen zijn we dus vertrokken met regen en pas een het eind van de dag werd het weer droog. Bij Rijeka was de snelweg richting Ljublana afgesloten en werden we richting Zagreb geleid, dit is een flink eind om. Onze tomtom stuurde ons via een lange weg door de bergen weer naar de zelfde snelweg en omdat we een verkeersbordje misten (richting Pula) moesten we voor de derde keer het zelfde stuk rijden voor we eindelijk in de goede richting zaten, maar toen reden we wel op een bergpas, waar ze ook al met de weg bezig waren. Al met al hebben we een uur rond gecrost voor we weer op de goede weg zaten. Het goot inmiddels en er stonden grote plassen op de weg en ook was het mistig, echt een goed begin van de terugreis dus! In de loop van de dag zagen we verse sneeuw op de bergen en in de buurt van Spittal lag het zelfs op de snelweg. Ook hebben we weer door heel wat lange tunnels gereden.

In Eben im Pongau, in de buurt van Salzburg hebben we overnacht. De camping is het gehele jaar open en we zagen er diverse Nederlandse onbewoonde caravans staan. De omgeving is bergachtig met ski-pistes en wandelroutes. Ook het dorpje was erg gezellig.

Eenmaal terug in de caravan hadden we onverwacht bezoek, een wandelende tak die het slechte weer ontvluchtte, had een warm plekje binnen gevonden.

Vandaag hebben we gelukkig geen regen gehad, wel is er veel mist, dus zien we weinig van de omgeving, later wordt het iets beter. We hadden de tomtom ingesteld op snelheid: 70 km. per uur, waardoor we vanaf Neurenberg richting Wurzburg, via een binnenweg, langs leuke oude dorpjes en mooie wijngebieden kwamen.

Vannacht staan we op camping Main-Spessart Park, vlakbij Wurzburg. Onderweg had ik in het ACSI-boek een camping uitgezocht in de buurt van de snelweg en pas toen we er bijna waren, kwamen we erachter dat het dezelfde was, als waar we deze vakantie de eerste nacht ook gekampeerd hadden. We hebben het restaurant weer bezocht

en zitten nu voor de laatste avond in de caravan, als het goed is slapen we morgen weer in ons eigen bed!!