Deze reis betreft de periode 10 januari t/m 13 april, we zijn in Cairns gestart en in Cairns geëindigd in totaal hebben we 12600 km afgelegd.  De hoogtepunten van deze trip zijn het Countryfestival in Tamworth,       4 weken Tasmanië en 2 weken Moreton Island, een zandeiland zonder wegen waar we 200 km over strand en zand hebben gereden.                                                                                     Dit verslag bevat 1078 foto’s.  

( Veel lees en kijk plezier. )

Verslag 1

We zijn weer in Australië. Nadat we maandag (10 januari 2017) tegen de middag met koud en nat weer uit Holland zijn vertrokken, komen we, met een tussenlanding in Hong Kong (waar we een heel luxe kamer hadden in het Regal Airport Hotel),

donderdagmorgen met heet (33 graden !) en nat weer aan in Cairns. Clary en Rob, bij wie onze camper staat, zijn niet thuis, maar we weten waar de sleutel ligt en zonder moeite komen we hun huis en garage in en kunnen we onze camper weer inrichten.

Na de flinke buien van de afgelopen dagen blijft het vandaag gelukkig droog, wel is het ontzettend benauwd en gaan we enkele keren het zwembad in om af te koelen.

Rond de middag is het meeste weer uitgepakt en vertrekken we naar een shopping centre voor de nodige boodschappen, ook wordt de telefoon weer geactiveerd. Tegen vieren is alles geregeld en hebben we zelfs nog tijd voor een spelletje.

De vermoeidheid begint parten te spelen en we duiken al vroeg ons bed in, waar we een warme, klamme nacht tegemoet gaan !

Verslag 2

We waren vanmorgen al erg vroeg wakker, wat niet vreemd is door het tijdsverschil van negen uur met Holland, ons slaapritme is volledig verstoord. Voor negenen waren we al uit het huis van Clary en Rob vertrokken; een nieuwe trip met onze camper kan beginnen ! Na ruim honderd kilometer rijden stoppen we bij Paronella Park in Mena Creek, hier heeft de Spanjaard José Paronella zijn droom verwezenlijkt door een kasteel te bouwen met een heel park eromheen, liggend bij de Mena Creek Falls. Hij creëerde een filmzaal, om te bouwen tot balzaal, tennisbanen, picknickplaatsen en zelfs een soort waterkrachtcentrale om alles van stroom te voorzien. Hij begon hiermee rond 1930 en vanaf 1935 was het publiek welkom om zich te vermaken in zijn park.

Na veel tegenslagen, zoals diverse overstromingen, een cycloon en een brand, is het park in 1977 gesloten en jaren heeft het er verwaarloosd bijgelegen. Sinds 1993 wordt het park weer langzaam hersteld om José zijn droom voort te laten leven. Omdat het de laatste week veel heeft geregend is de waterval nu prachtig om te zien en staan de picknickplaatsen zelfs gedeeltelijk onder water.

Dit zien we ook wanneer we later op de dag stoppen voor de lunch: de brug heeft een paar dagen terug nog onder water gestaan !

Ook vandaag is het weer erg warm met een hoge luchtvochtigheid (in Holland sneeuwt het nu !), dus rijden we door naar de kust en vinden bij Kurrimine Beach een leuk plekje onder de bomen met uitzicht op zee.

Hier doen we het de rest van de dag kalm aan. Net als op veel andere plekken aan de kust van Queensland ligt er een stringersnet in zee, zodat je veilig kunt zwemmen zonder ongemerkt  de tentakels van een giftige kwal te raken.

Tegen de avond steekt Wim de barbecue aan en genieten we van heerlijke lamskoteletjes, iets wat we nog vaak hopen te doen deze reis !

Verslag 3

Toen we gisteravond tegen tienen naar bed gingen, met de rollende golven van het opkomend tij als achtergrondmuziek, was het nog altijd zeven en twintig graden en zo bleef het de hele nacht. We hebben dus weinig geslapen, zeker ook omdat ik nog steeds flink verkouden ben en regelmatig alles bij elkaar blaf en nies ! Vanmorgen scheen de zon weer meedogenloos en hebben we in de schaduw ontbeten. We moeten weer even wennen aan het weer van Noord Queensland en willen dan ook zo snel mogelijk zuidelijk reizen waar de temperatuur vriendelijker is en minder vochtig. We passeren Hinchinbrook Island N.P. dat haast aan het vaste land geplakt zit.

Tegen de middag breekt er een flinke onweersbui met regen los waardoor het wat aangenamer wordt. Voorbij de plaats Ayr nemen we een afslag richting zee en komen uit bij Plantation Creek Boat Ramp, een gratis overnachtingsplaats met toilet. Hier staan we helemaal alleen op drassig land bij een rivier, tezamen met krekels, kwakende kikkers en duizenden muggen ! Ondanks het sprayen hebben we allebei al aardig wat muggenbulten, ook dit is Australië !!

Verslag 4

Na een prima nachtrust zijn we vanmorgen weer ruim drie honderd kilometer verder zuidwaarts getrokken. Langs de kant van de weg staan grote plassen en veel suikerrietplantages, waar het gebied zo bekend om is, staan onder water. In combinatie met de zon zorgt dit voor een heel groene omgeving. Onderweg krijgen we nog enkele regenbuien, maar wanneer we tegen de middag aankomen bij Smalleys Beach in Cape Hillsborough N.P.  schijnt de zon weer volop. We vinden een prachtig plekje voor onze camper in de schaduw met uitzicht op de baai.

Wel staat er een krachtige wind die in de loop van de dag steeds sterker wordt.

(Tijdens het koken moet Wim van alles verzinnen om de wind tegen te houden.)

Al vrij snel zien we het kopje van een grote zeeschildpad boven water uitsteken en even later loopt er vlakbij een guanna langs terwijl zijn gespleten tong constant zijn bek in en uit gaat.

Ook een kookaburra laat zich zien en horen.

We hebben vandaag aardig wat “wildlife” gespot, dat begon al vanmorgen met een grote kikker in de toiletpot !!

(Vanuit Holland krijgen we foto’s toegestuurd van onze kleinkinderen, voor het eerst in de sneeuw !)

Verslag 5

Vanmorgen is het windstil en boven zee hangt een dreigende onweersbui: we trekken weer verder ! Bij Mackay stoppen we bij een campingwinkel om nieuwe stoelen aan te schaffen, de oude zijn drie trips meegegaan en zakken nu door en veroorzaken rugklachten. We vinden bijna identieke modellen van het merk Coleman en ze zitten heel comfortabel, hiermee kunnen we weer enkele trips vooruit !! Na honderd kilometer rijden nemen we, net als gisteren, weer een afslag naar het strand en komen uit bij Carmila Campground, ook nu kijken we op zee uit.

Inmiddels is er weer een verfrissend windje opgestoken en kunnen we het prima uithouden onder de luifel en in de schaduw van enkele grote bomen. Ik maak nog een strandwandeling en verder vermaken we ons met een goed boek.

Ook nu lijkt het tegen de avond of er een stop uit de zee getrokken is: er blijft maar weinig water over. Vandaag staan we niet alleen, in de loop van de middag zijn er diverse auto’s aan komen rijden, waarvan de meeste personen een tentje opzetten, iedereen zoekt toch de koelte van de zeewind op !

Verslag 6

We waren vanmorgen al enkele uren onderweg toen we een bordje zagen: Capricorn Caves. Hier waren we nog nooit geweest dus dat werd tijd. Deze grotten liggen boven de grond en komen voort uit koraal dat miljoenen jaren terug onder de wateroppervlakte lag.

Tegen de middag hebben we een rondleiding van een uur. We wandelen door diverse grotten waarvan vooral de Cathedral Cave speciaal is, er worden hier regelmatig trouwerijen gehouden en de akoestiek is er prachtig. Lange wortels van bomen hangen in de grotten en ook zijn er vleermuizen aanwezig.

Aan het eind van de toer moeten we kronkelend door een heel smalle doorgang en vervolgens over een hangbrug weer naar buiten.

We zijn net weer onderweg wanneer we alweer een afslag nemen richting Yeppoon, waar we aan zee willen overnachten. Het is echter niet mogelijk hier vrij te gaan kamperen en de campings zien er waardeloos uit zonder schaduw of uitzicht. Uiteindelijk stoppen we tegen half vijf in een buitenwijk van Rockhampton (gevonden op WikiCamps) bij een groot park met een vijver, waar zich allerlei vogels bevinden. Hier mag je gratis kamperen, iets wat dan ook door meerderen wordt gedaan. Voor vandaag is het laat genoeg, morgen zoeken we de zee weer op !

Verslag 7

 

Vandaag hebben we ons ideale plekje gevonden. Na diverse uren rijden, waarvan het laatste stuk door bos over een onverharde weg, kwamen we tegen twaalven aan bij Eurimbula Campground in het gelijknamige Nationale Park.

Twee jaar geleden zijn we hier ook geweest, maar toen was het vrij druk en waren de mooiste plaatsen bezet. Nu kunnen we pal aan zee staan, een schitterende plek !

Voor het eerst deze reis gaat Wim vissen en heeft twee keer een grote vis aan de haak, beide keren zijn ze echter sterker dan het tuig en verdwijnen ze met haak en al in de diepte.

Er varen enkele bootjes langs met vissers erin en ook een amfibievoertuig vol toeristen rijdt en vaart voorbij.

Ook zien we de eerste dolfijn, deze trip, heel rustig langs zwemmend, maar moeilijk op de foto te krijgen.

Tegen de avond gaat de barbecue aan en we aanschouwen zelfs een zonsondergang en dat aan de oostkant van Australië !

Verslag 8

We zijn nog een dag gebleven op het prachtige plekje met uitzicht op zee. Wim brengt weer uren vissend door en krijgt twee tropische vissen aan de haak, die hij allebei terugzet.

Overdag staat er een harde wind die voor de nodige verkoeling zorgt (bij vijfendertig graden !), maar tegen de avond valt deze ineens helemaal weg en wordt het erg benauwd. Er komt bewolking opzetten en vanavond is er geen mooie zonsondergang. Wel zien we ineens duizenden vleermuizen overvliegen, iets wat we pas één keer eerder gezien hebben in Noord-Australië bij Mataranka. Inmiddels zijn onze voorraden op, dus morgen gaan we terug naar de bewoonde wereld !

Verslag 9

Vanmorgen zijn we eerst naar de twee vlakbij gelegen plaatsjes Agnes Water en 1770 gereden om boodschappen te doen. Het is een erg toeristisch gebied, maar de campings kunnen niet tippen aan het plekje wat wij hadden !!

Vervolgens hebben we weer uren in de auto gezeten en nu gaan we een stukje landinwaarts. Voor het eerst gaat de airco aan, normaal rijden we met ARKO: alle ramen kunnen open ! Tegen half vier stoppen we vlakbij Goomeri bij de Kinbombi Falls, waar de waterval droog staat en de temperatuur rond de zesendertig graden ligt.

Toch gaan we de tweehonderd negenentwintig treden af (en later weer op) om te kijken of er écht geen water valt !!

Ook hier is het weer gratis kamperen, tot nu toe hebben we pas één keer twintig dollar betaald ! Er staat nog een koppel op de kampplaats en deze komen tegen vijven een “praatje maken” van anderhalf uur, erg gezellig. De wind, die eerst nog voor wat verkoeling zorgde, gaat weer liggen dus waarschijnlijk krijgen we weer net zo’n benauwde nacht als gisteren ! We hebben de plantenspuit inmiddels met water gevuld om ons te kunnen verkoelen en de ventilator staat klaar, wél wat anders als de winterse kou in Holland !!

Verslag 10

Nadat we vanmorgen onze buurtjes gedag hebben gezegd stappen we weer in de auto om een kleine vier honderd kilometer zuidelijk te rijden. Tegen negenen is het al zesendertig graden, zweten dus ! De omgeving is niet echt inspirerend: heuvelachtig land, regelmatig een boerderij met veel koeien en landbouwgrond en af en toe een plattelandsdorpje waar getankt en gegeten kan worden. Tegen half vier stoppen we in de buurt van Tenterfield bij Girraween N.P., dit park bestaat uit diverse rotsen, waarvan de Pyramide de hoogste is. Je kunt deze beklimmen maar het is écht steil ! Jaren terug heb ik het gedaan op handen en voeten, dit keer bekijk ik hem alleen uit de verte.

We maken een wandeling door het park en zoeken daarna een rustig plekje.

Het heeft wat geregend en de temperatuur is gedaald naar twintig graden, heerlijk !! Wim heeft het zelfs koud en doet een vest aan !!

Terwijl we ’s avonds Triominos aan het spelen zijn, horen we vlakbij een vreemd geluid: twee possums zitten in de boom. Deze dieren slapen overdag en komen alleen ’s nachts tevoorschijn.

Verslag 11

Vannacht hebben we voor het eerst onder het dekbed gelegen en vanmorgen was het máár achttien graden, de helft minder als de dag ervoor ! Al snel loopt de temperatuur op naar boven de twintig, prima voor ons.

We hebben vanmorgen eerst nog een wandeling van ruim een uur gemaakt in het Girraween N.P. en hebben daarna zo’n honderd en vijftig kilometer afgelegd.

Tegen de middag passeren we de grens van de staat New South Wales en moeten we de klok een uur vooruit zetten (zomertijd, daylight saving noemen ze dat hier !). We staan nu bij het plaatsje Guyra op een veldje aan een meertje (Mother of Ducks Lagoon), samen met tientallen anderen die ook voor noppes willen overnachten. Wij staan hier vooral omdat we hier telefoon- en internetverbinding hebben, iets wat in deze regio op vele plaatsen niet vanzelfsprekend is ! Dennis is morgen namelijk jarig en dan willen we hem om twaalf uur  ’s nachts (Hollandse tijd) bellen, iets wat bij ons gebruikelijk is !!

Verslag 12

Vanmorgen om tien uur hebben we eerst met Dennis gebeld om hem te feliciteren met zijn eenendertigste verjaardag. We hebben drie kwartier “geface-timed” en ondertussen heeft hij onze cadeaus uitgepakt. Daarna is hij naar bed gegaan en wij op pad richting Tamworth, zo’n honderd vijftig kilometer verderop. In Tamworth is elk jaar van 20 tot 29 januari een groot countryfestival, dit keer voor de vijfenveertigste keer. We parkeren onze camper te midden van honderden andere kampeerders op één van de sportvelden, die elk jaar voor deze gelegenheid beschikbaar gesteld worden. Inmiddels is de temperatuur weer aardig opgelopen: veertig graden in de schaduw. We doen het de eerste uren dan ook kalm aan en gaan pas tegen half vijf de stad in.

Overal op straat wordt muziek gemaakt en in de cafés en restaurants spelen de betere groepen en zangers/zangeressen. Het is alleen al leuk om mensen te kijken, je komt van alles tegen !

Nadat we wat gegeten hebben in een pub met live muziek keren we terug naar onze camper, we blijven hier diverse dagen en voor vandaag is het genoeg geweest !!  Vanaf onze plek kunnen we trouwens ook volop muziek horen.

Verslag 13

We zijn inmiddels twee dagen verder (het is woensdagavond 25 januari) en we bevinden ons nog altijd in Tamworth, the music capital.

Afgelopen twee dagen hebben we heel wat countrysongs gehoord, op straat, in pubs, maar ook in de Town Hall, waar, gesponsord door Coca Cola, allerlei artiesten enkele songs ten gehore brengen. Een bijkomend, en niet onbelangrijk, voordeel is dat er airconditioning in het gebouw is.

We zitten er vandaag al diverse uren, wanneer we een telefoontje krijgen van Eddy, een vriend van Clary en Rob, die wij inmiddels ook al diverse keren ontmoet hebben. Hij bevindt zich, samen met z’n vrouw Magda ook in Tamworth en we spreken een plek af waar we elkaar kunnen ontmoeten.

We hebben uren gezellig samen  doorgebracht bij Wests Diggers Club, een leuke pub met goede muziek.

Tegen negenen zijn we terug bij de camper, het zijn vermoeiende dagen met het hete weer en …. de nodige biertjes !!

Verslag 14

Vandaag (26 januari) is het Australia Day, de geboortedag van de natie. Voor de meesten is dit een vrije dag en er zijn dan ook nog meer mensen op de been dan de voorgaande dagen.

Helaas begint het, na een benauwde nacht en ochtend, tegen de middag te stortregenen, maar gelukkig stopt dit na een uurtje en is het daarna minder warm.

We zien weer diverse shows, met een speciaal feesttintje en nadat we weer heerlijk gegeten hebben in het Tudor Hotel (dit is de plaatselijke pub met livemuziek en lijkt totaal niet op een hotel !) lopen we naar het Toyota-park, waar elke avond live optredens zijn.

Vanavond is er een gigantische show met, tegen half tien, een groots vuurwerk.

We genieten weer volop, het is voor ons een prachtige afsluiting van vier dagen Tamworth. Het countryfestival gaat nog enkele dagen door, maar wij vertrekken morgen weer. We hebben een prima plek gehad voor onze camper: rond om ons heen staan diverse tenten en caravans in plassen water of in de modder, wij staan op vlak terrein met gras zonder een enkele plas !! We zitten nog een tijdje buiten bij de camper onder een heldere sterrenhemel (om elf uur is het nog altijd tweeëntwintig graden) en horen op de achtergrond countrymuziek, want dat gaat gewoon door tot een uur of twee !!

Verslag 15

Pas in de middag zijn we vertrokken uit Tamworth en allebei hebben we dezelfde gedachte: we komen hier weer terug !! We hebben echt genoten van alle muziek en de ongedwongen sfeer ! Ook al was het heet en hebben we diverse stevige regenbuien gehad, het was het waard !

We rijden ruim anderhalf honderd kilometer zuidwaarts en stoppen bij Lake Liddell Recreation Area, zestien kilometer zuidelijk van Muswellbrook. We vinden een plekje met uitzicht op het meer waar zwarte zwanen en ganzen huizen.

Ik had gehoopt dat er wasmachines bij de kampplaats zouden zijn, iets wat ik na twee weken wel kan gebruiken. Helaas moet ik alles op de ouderwetse manier doen, met de hand, maar er staat wel een heel harde wind die er voor zorgt dat alles snel droog is.

Eten doen we zelfs achter de camper anders zou het van ons bord waaien !! Al met al hebben we een leuk plekje en komen we even bij van de afgelopen dagen !!

Verslag 16

Wanneer je in de buurt bent van de Hunter Valley móet je natuurlijk enkele wijnhuizen bezoeken. Tegen elven zijn we naar binnen gestapt bij “Domaine de Binet” en hebben er een heel gezellige tijd doorgebracht met de eigenaar, ondertussen allerlei wijntjes proevend.

Je krijgt niet meer dan een bodempje vocht in je glas, anders houd je het niet lang vol. Ook kun je de wijn natuurlijk uitspugen, of weggooien, maar dat vinden we zonde !

Nadat we een beetje rondgereden hebben door het wijngebied en nog even gestopt zijn bij “Lindemans” (hier zijn we jaren terug met mijn ouders geweest vanwege onze naam: Lingeman), die helaas gesloten was,

zijn we geëindigd bij Tatler Wines, waar ook een tapas café bij hoort.

Hier brengen we enkele uren etend en drinkend door en daarna besluiten we niet ver meer te rijden, ook al merkt Wim niets van de alcohol ! Via WikiCamps komen we terecht bij Drovers Bar waar we de enige kampeerders zijn. Af en toe worden hier concerten gegeven, maar de eigenaar is nu in Tamworth, vernemen we van een caretaker.

Het is weer een hete dag (bijna veertig graden) en in tegenstelling tot gisteren is er nu totaal geen wind. We zitten dus weer met de plantenspuit en ventilator buiten én met een verkoelende doek die we in Tamworth hebben gekocht. Deze heet: Big Chilly Pashmina Cool Tower Wrap, je maakt hem nat onder de kraan, wringt hem uit, schudt een keer en dan geeft hij je enkele uren verkoeling zonder dat je nat bent, heerlijk ! Ik denk dat we hier vannacht maar onder gaan slapen !!

Verslag 17

Gisteravond vielen er opeens allemaal dennennaalden naar beneden: er zat een possum in de boom, direct boven ons.

In Amerika reden we de historische “Route 66”, hier nemen we de toeristische “route 33” die van de Hunter Valley richting Sydney loopt. Deze weg is, net als die in Amerika, erg geliefd bij motorrijders.

Via slingerende smalle wegen rijden we langs wijngaarden en door bossen, zien paardenmaneges en kleine dorpjes, tot we afslaan richting Wisemans Ferry en langs de brede Hawkesbury River gaan. Ook hier is het mooi rijden: soms is de rivier ver beneden ons te zien, even later stroomt hij haast op gelijke hoogte met de weg.

We zijn nog maar net de pont over bij Wisemans Ferry wanneer we een leuke kampplaats zien aan de rivier (NSW Ski Gardens). Er is ruimte genoeg aan het water omdat de schoolvakantie net ten einde is, dus hier zetten we onze camper neer. Wim vindt diverse stukken hout, achtergelaten bij kampvuurplekken en nadat hij deze gekloofd heeft zit de voorraadzak helemaal vol. Tot nu toe hebben we nog geen vuur gemaakt, daar was het veel te heet voor, maar dat komt zeker nog wel !

Er waait een kalm briesje over het water en regelmatig zien we een boot of waterskiër voorbij komen. We doen weer eens een spelletje Carcassonne (pas de derde deze trip !) en verder luieren en lezen we wat. Zo direct gaat de barbecue aan, ook dat is alweer een tijdje geleden !

Verslag 18

We waren vanmorgen bijna klaar om te vertrekken toen onze buurman, een man alleen met een 4wheeldrive camper én in het bezit van een speedboot, ons vroeg of we zin hadden in een boottochtje. Daar zeiden we natuurlijk geen nee tegen en even later vlogen we bijna over de Hawkesbury River met een op volle kracht draaiende 150 PK motor !

De omgeving deed ons denken aan de “Gouden Ham”: overal zijn campings pal aan het water en de meeste gasten hebben er een bootje bij. We hebben genoten en het was heerlijk verkoelend op het water, een goed begin van de dag !

We gaan nog een keer met een pont, kosteloos, de rivier over en gaan daarna via Kurrajong Heights naar Lithgow over de Bells Line Road.

Een prachtige route met rechts van ons Wollemi N.P. en links Blue Mountains N.P.. We nemen een paar keer een onverharde afslag en kijken vandaar op de Mount Hay Range, behorend bij de Blue Mountains.

We gaan nog verder westelijk naar Bathurst en vervolgens zuidelijk, waar we tegen vieren stoppen bij Abercrombie River Camp.

We vinden een leuk plekje aan de ondiepe rivier en proberen hier zoveel mogelijk in de wind te zitten, de temperatuur ligt namelijk weer rond de veertig graden.

Het is zelfs zo warm dat de kangoeroes spontaan het water inspringen !

Verslag 19

We zijn vanmorgen eerst naar de dichtbijgelegen Abercrombie Caves gereden, helaas zijn deze gesloten en kunnen we de grotten alleen van een afstand bekijken.

Vervolgens rijden we zo’n driehonderd kilometer over heuvelachtig, droog, dunbevolkt gebied en komen in de loop van de middag aan in Tumut, waar we enkele boodschappen doen. Net zuidelijk van deze plaats begint het Kosciuszko N.P. en daar zetten we onze camper neer aan een groot meer (Yachting Point Campground). Het barst hier van de kangoeroes dus ik heb er heel wat op de foto proberen te krijgen.

In tegenstelling tot gisteren hebben we hier internetverbinding, we krijgen weer heel wat filmpjes en foto’s binnen van Stijn en Ruben, die nu de hele kamer doorkruipen en op verkenningstocht gaan.

Na de barbecue legt Wim enkele stukken hout in de bak en hebben we ons eerste kampvuur, meer voor de gezelligheid dan voor de warmte, want het is nog steeds vijfentwintig graden !!

 

Verslag 20

Vanmorgen heeft Wim voor het eerst z’n vliegvishengel, die hij mee heeft genomen vanuit Holland, uitgeprobeerd. Er zijn hier geen bomen of struiken langs het water dus kan hij mooi oefenen, want het is een heel aparte techniek.

Pas tegen de middag verlaten we de kampplaats en gaan enkele bekende plekjes opzoeken, want vijf jaar terug hebben we ook enkele dagen doorgebracht in het Kosciuszko N.P..  De Jounama Creek, waar we toen pal naast stonden,  heeft nu veel minder water al blijft het een leuk plekje.

Echter, de Blue Waterholes Campground, waar we na een rit van dertig kilometer dirtroad uitkomen, is haast nog mooier als dat we het in herinnering hadden. Onderweg spotten we twee keer een groep wilde paarden, brumbies, waar voor gewaarschuwd wordt, omdat ze vaak ’s nachts op kampplaatsen verschijnen.

Ook maken we een stop bij de oude Coolamine Homestead, begin negentiende eeuw gebouwd en nu behorend bij het Nationale Park.

Nadat we ons geïnstalleerd hebben en Wim weer een heleboel hout verzameld heeft, maken we een wandeling naar de Blue Water Holes, ook lopen we over stenen door een ondiepe rivierbedding, waarbij ik bijna natte voeten krijg !

 

Aan het eind van de middag komt er weer een hele familie kangoeroes tevoorschijn, die duidelijk niet bang zijn voor mensen.

Wel hebben we ander weer gekregen: het regent en voor het eerst spannen we het groene plastic doek, zodat we toch gewoon buiten kunnen zitten, al is het ineens wel een stuk minder warm !

Verslag 21

We hebben gisteravond uren bij het kampvuur gezeten, het was bewolkt en af en toe regende het een beetje, maar we hadden de warmte nu echt nodig want het koelde snel af.

’s Nachts was het nog maar vijf graden, wat zeker te maken had met de  twaalf honderd meter hoogte waarop we zaten, dat was dus lekker onder het dekbed slapen !! Vanmorgen stonden er een heleboel hoefafdrukken rondom de camper en er zat modder op de motorkap, er moet vannacht minimaal één brumby rondgelopen hebben, maar we hebben niets gehoord. Al het eten en afval was opgeborgen, dus er was niets te halen. Later vanmorgen kwam er paard over het kampterrein wandelen, maar we hebben er totaal geen last van gehad.

Toen we gisteren aankwamen bij de kampplaats stond er een personenauto geparkeerd zonder mensen erbij. Vanmorgen stond deze er nog, wat vreemd is want we zitten erg afgelegen. Wim heeft foto’s van de wagen gemaakt en deze later, toen we een ranger tegenkwamen, aan hem laten zien, het is altijd mogelijk dat iemand verdwaald is en hulp nodig heeft !

We hebben nog uren in het Kosciuszko N.P. doorgebracht rijdend over de smalle, bochtige wegen van de Snowy Mountains op zo’n zestien honderd meter hoogte, waar in de winter volop sneeuw ligt. We zien enkele bergmeren met een stuwdam waar elektriciteit opgewekt wordt en veel dode bomen die vreemd afsteken tussen het nieuwe groen.

Tussen de middag vinden we een prachtig plekje voor een picknick, waar het prima toeven is.

Om drie uur gaan we de grens over naar de staat Victoria, maar dit keer hoeft er geen horloge verzet te worden.  We stoppen tegen vieren om te overnachten bij een, onverwacht, leuk plekje: “Staceys Bridge”, vijfenveertig kilometer zuidelijk van Corryong. We staan bij een snelstromend riviertje, waarin helaas geen vis te bekennen valt (in Oostenrijk zou het vol met forellen zitten !), anders had Wim hier heel goed kunnen vliegvissen.

Weer hebben we een gratis overnachtingsplek, ik denk dat we pas een keer of vijf iets betaald hebben op een kampplaats. Ook staan we weer helemaal alleen, we hopen nog veel van dit soort plekjes te vinden !!

Verslag 22

Vanaf onze overnachtingsplaats wordt de weg in zuidelijke richting onverhard en deze volgen we enkele uren. Hij gaat door het Alpine N.P. met veel bochtenwerk en we laten grote stofwolken achter ons.

(Lunchpauze bij lookout !)

Vanaf Omeo nemen we de mooie slingerende Great Alpine Road richting Bairnsdale, maar voor we daar zijn zien we langs een rivier enkele caravans staan (Tambo Crossing) en WikiCamps bevestigt dat daar gratis gekampeerd mag worden.

Ook wij vinden er een leuk plekje pal aan het water en Wim probeert hier weer zijn nieuwe hengel uit. Hij krijgt het ingooien steeds meer onder controle, alleen moeten de vissen nu nog gaan happen naar dat kunstvliegje !

Hoog in de bergen was het fris maar hier is het weer dertig graden, al staat er wel een harde, frisse wind. Zodra de zon verdwenen is koelt het snel af en we plaatsen het groene zeil om toch buiten te kunnen zitten, uit de wind !

 

Verslag 23

Ons plekje bij Tambo Crossing was prachtig en wanneer we meer tijd zouden hebben waren we waarschijnlijk nog een dagje gebleven. Het enige wat er ontbrak was een wc’tje dus daarvoor gebruikten we de schep om een gat te graven. Thuis heb je niet zo’n mooi uitzicht op een rivier wanneer je je behoefte doet!

(Dit zie je regelmatig onderweg bij wegwerkzaamheden: geen stoplicht maar iemand met een stopbord in de hand !)

Onze eerste stop is bij Bairnsdale waar we nog enkele boodschappen doen en een Bunnings (een soort grote Praxis !) bezoeken. Bij deze zaak staat op zaterdag altijd een plaatselijke vereniging broodjes worst met gebakken ui te verkopen en heel toevallig hebben we deze trip al twee keer tegen etenstijd op zaterdag iets nodig bij Bunnings !! Natuurlijk sponsoren wij dan de local club !! (Een Australiër zei ons ooit dat wanneer we die  “shit” aten we echte Aussies waren !!)

We rijden nog een stukje door en komen tegen drieën uit bij Harriers Swamp Campground in het Holey Plains State Park.

De “swamp” bevat gelukkig geen water anders zou het er stikken van de muggen, wel is het  ruim dertig graden en we zoeken dus een plekje op in de schaduw.

Weer is er verder niemand aanwezig, pas tegen vijven komt er een ander stel aanrijden dat gelijk een praatje komt maken, maar later weer vertrekt. Het blijkt dat wij toevallig dezelfde plannen hebben als zij: we gaan namelijk morgen (met dezelfde boot) naar Tasmanië voor vier weken ! We zijn nu nog twee honderd kilometer verwijderd van Melbourne en morgen tegen half zeven ’s avonds kunnen we daar  inschepen. Onze planning vanaf Cairns naar Melbourne is dus goed verlopen, we hebben op een heel relaxte manier ruim vier duizend kilometer afgelegd !

(En weer komen er na zonsondergang possums tevoorschijn terwijl we bij het kampvuur zitten !)

Verslag 24

Gisteren (zondag 5 februari) hebben we de tweehonderd kilometer naar Melbourne grotendeels over snelwegen afgelegd, wat dus saai rijden was. We komen ruim op tijd aan bij de haven waar het dan nog broeierig warm is.

(Deze houten boot gaat ook mee met de veerboot naar Tasmanië)

Echter, tegen de tijd dat wij inschepen, komt de regen met bakken uit de hemel ! (Is gelijk al het stof van de camper !) Uit voorzorg hadden we een soort magneetbandjes tegen zeeziekte omgedaan, maar het water is vrij kalm en we hebben totaal geen last van de lichte deining.

De tocht van ruim driehonderd kilometer duurt negen uur en we hebben een cabine aan boord om te overnachten. Deze is eigenlijk vrij simpel, maar voor ons is het een luxe: stromend water, een toilet en een douche. In het schip (Spirit of Tasmania) kunnen we bij een infobalie alvast een Parkpas en een visvergunning kopen en ook zijn er veel folders over Tasmanië te vinden.

Na het nuttigen van een flesje wijn (zijn we goed verdoofd) gaan we tegen half elf naar bed want … voor zes uur zitten we alweer in de camper te wachten om van boord te gaan !

Tasmanië is ruim twee keer zo groot als Holland, maar er wonen slechts een half miljoen mensen en hiervan woont één derde in Hobart. Tien jaren geleden hebben we twee weken op het eiland doorgebracht, dit keer zijn we er bijna vier.

Wanneer we in Devonport aankomen gaan de supermarkten al open (ze spelen handig in op de aankomsttijd van de boot), wat goed uitkomt want we hebben totaal geen voorraden meer. Je mag geen groente en fruit meenemen naar het eiland, bang dat er dan schadelijke insecten meekomen !?! Een uurtje later zijn we weer helemaal voorzien en hebben nog een hele dag voor ons. Het is nog fris, de temperaturen zijn te vergelijken met Holland, alleen is het hier zomer.

We rijden eerst naar Beauty Point waar een Platypus House is, hier zien we het vogelbekdier, een zoogdier dat eieren legt, net als een vis in het water leeft en een eendenbek heeft. Dit dier komt alleen in Australië voor en we hebben al diverse keren ergens aan de waterkant gezeten om hem te spotten, maar dit is nooit gelukt. Ook lopen er enkele echidna’s rond, een groot soort egel, die verwant is aan de platypus.

Nadien rijden we via onverharde wegen naar Narawntapu N.P. waar we aan een soort lagune gaan staan en later een lange strandwandeling maken.

Bij de camper, tussen de struiken, zien we de eerste pademelon, een klein soort kangoeroe dat meer lijkt op een heel grote muis, dit dier komt heel veel voor op Tasmanië.

(Net voor we naar bed wilden gaan kwam deze wombat langs lopen !)

Verslag 25

We hebben onze TomTom in Tasmanië veranderd van “de snelste route” in de “kortste route”, waardoor we regelmatig op onverharde wegen uitkomen.

Vanmorgen moesten we, op weg naar Launceston, ineens een rare afslag nemen waarna we vrij steil omhoog gingen. Na zo’n tien kilometer stopte de weg en kwamen we uit bij een brandwachterstoren. Er was iemand aanwezig en de man nodigde ons uit om boven in zijn domein te komen.

Hiervandaan hadden we een prachtig uitzicht over het noorden van Tasmanië. Het is dit jaar vrij rustig, wat branden betreft, vertelt de brandwacht, omdat het veel heeft geregend, alles ziet er ook heel groen uit. De man zit zo’n zes uur per dag alleen boven in de toren, dus hij vond het waarschijnlijk wel gezellig dat er iemand langskwam !

In Launceston bezoeken we Cataract Gorge Reserve, een stukje wildernis op vijftien minuten lopen van het centrum. In de stoeltjeslift, die de langste centrale overspanning ter wereld zou hebben, hebben we een mooi uitzicht over de kloof, die al in de 19de eeuw ontdekt is.

We maken een wandeling langs de Cataract Gorge en daarna rijden we naar “the National Automobile Museum of Tasmania”, een vrij klein gebouw met zo’n veertig oldtimers, dat zich ook in Launceston bevindt.

Het is inmiddels vier uur en we wilden overnachten bij Old Mac’s Farm Stay, een kampeerplek aan het water, vijf kilometer buiten de stad. Het is er echter erg druk met caravans en campers, bovendien zijn alle mooie plekjes bezet. We besluiten nog ruim vijftig kilometer verder te rijden naar Ben Lomond N.P. waar ook een kampplaats moet zijn. Weer klimt de weg vrij snel en al gauw zitten we op duizend meter hoogte, waar de camping zich bevindt.

We gaan echter eerst nog verder omhoog via de “Jacobs Ladder”, een weg vol S-bochten vergelijkbaar met de “Trollenstiege” in Noorwegen.

Op het laatst (1450 meter hoogte) rijden we in de mist naar het eindpunt: enkele hotels bij een skipiste, die nu natuurlijk gesloten zijn.

(Zagen we gisteren echidna’s in een opvanghuis, vandaag zien we er één in de vrije natuur !)

We gaan een koude nacht tegemoet op duizend meter hoogte, maar met de lange broek aan en twee vesten én een kampvuur redden wij ons wel !!

Verslag 26

Vanaf Ben Lomond N.P. gaan we honderd kilometer over grotendeels onverharde wegen naar St.Helens, aan de noordoost kust, om “bait” te kopen en diesel te tanken. Soms is de weg erg smal en kun je zien dat er lange tijd niemand gereden heeft, maar het is natuurlijk veel mooier rijden dan over de highway.

Onderweg veroorzaakt een tegenligger met een steentje een barst van ongeveer twintig centimeter in onze voorruit, Wim doet er wat lijm op en hopelijk wordt de scheur niet groter !

Vervolgens gaan we nog zo’n zeventig kilometer in noordelijke richting naar Mount Williams N.P. en hier zijn we echt ver van de bewoonde wereld af: internet en telefoon werken hier niet en ook zijn er geen dorpjes in de buurt.

Bij Stumpys Bay Campground (nr.3) vinden we een open plek, vlakbij zee, waar we uit de wind kunnen gaan staan en hier blijven we twee nachten.

Wim gaat gelijk vissen, al is het zeewater koud, net als de harde oosten wind.

Vanaf onze plaats kun je de zee horen bulderen, een heerlijk geluid. Ook is het hier toegestaan een kampvuur te maken (op enkele andere kampplaatsen mocht dit niet !) dus onze voorraad hout zal deze twee dagen wel flink slinken !

Verslag 27

De dag begint zonnig en warm, lekker om naar het strand te gaan ! Ik wandel wat rond en vind bij al het aangespoelde wier enkele lege haaieneieren.

Wim gaat vissen en vangt een herring, die we tussen de middag gelijk oppeuzelen, verser kan niet !

Weer hippen er enkele tamme wallabies rond onze camper en ook zien we een zwarte slang (tiger snake) over de weg kronkelen.

In de loop van de middag begint het te regenen, Wim moet zelfs een geultje maken.

De lucht trekt volledig dicht en de rest van de dag wordt het niet meer droog, tijd voor een spelletje en een leesboek !

Verslag 28

Vanmorgen stond Wim al voor negenen op het strand te vissen, dit keer was hij niet alleen en stonden er nog verschillende mannen met de voeten in het koude water.

Na een uurtje had hij het wel bekeken en kwam hij terug voor een ontbijt met hete koffie. We verlaten Mount William N.P. weer en rijden zuidwaarts naar de Bay of Fires Conservation Area, waar langs de kust oranje stenen het landschap kleuren.

Het is blijkbaar een erg populaire streek: we gaan vijf kampplaatsen af en overal staat het vol met caravans, campers en tenten, je mag hier dan ook gratis een maand lang staan !! Wij vinden een plek bij “Grants Lagoon”, waar het heel rustig is omdat je niet direct aan zee zit, maar we hebben wel uitzicht op de lagune.

Weer gaat Wim vissen, hij vangt hier niets maar zit wel op een prachtig plekje !

Vanavond wordt er op hout gekookt, waarna de grotere blokken voor de warmte moeten zorgen !

Verslag 29

Het bleef gisteravond lang licht: we zitten natuurlijk een eind van de evenaar af en ook hadden we een heldere sterrenhemel én volle maan. Pas tegen tienen kwamen er ineens drie possums tevoorschijn, altijd weer mooie dieren om te zien.

Vanmorgen hebben we diverse uren doorgebracht in het vlakbij gelegen St. Helens, waar we vier dagen terug, voor we naar Mount Williams gingen, ook al geweest zijn. De plaats heeft een wasserette waar ik dankbaar gebruik van maak. Terwijl de grote wasmachine draait doen wij boodschappen, dumpen ons vuil en vullen onze watertanks. Nadat ook alles in de droogtrommels is geweest en de was weer schoon opgeborgen is, rijden we naar de haven van het dorp, want St.Helens is omgeven door water.

We eten wat bij een vissersboot en gaan dan in zuidelijke richting naar St. Marys, een plaats in de bergen waarvoor we twee passen (St.Marys Pass en Elephant Pass) over moeten rijden, iets wat Wim altijd leuk vindt om te doen. Bij Douglas-Apsley N.P. maken we een korte wandeling naar een waterhole, waar enkele mensen aan het zwemmen zijn.

Wij vervolgen onze weg om uit te komen in het Freycinet N.P. waar diverse kampplaatsen zijn. Net als gisteren is het overal erg druk, het is natuurlijk hoogseizoen in Tasmanië, maar ook is het weekend en hebben de inwoners van Hobart maandag een vrije dag vanwege het tweejarige “Wooden Boat Festival”.  We vinden gelukkig een plekje bij “River en Rocks Campground”, dit keer staan we niet pal aan het water, maar we staan niet verkeerd !

Na ons komen nog heel wat busjes, campers en auto’s langsrijden op zoek naar een gratis plaatsje en sommigen parkeren hun wagen op de meest vreemde plekken om toch te kunnen overnachten. Ik hoop niet dat dit de komende weken zo blijft, het lijkt er haast op dat Tasmanië té populair is geworden !!

Verslag 30

Vanmorgen zijn we het Freycinet N.P. verder gaan verkennen. Rond tienen waren we al op weg,  via een steile klim, naar de befaamde Wineglass Bay lookout. We merken dat door de langdurige verkoudheid (die nu gelukkig over is) onze conditie flink achteruit is gegaan, maar daar gaan we aan werken !

Het uitzicht is werkelijk schitterend en lange tijd staan we de baai, in de vorm van een wijnglas, te bewonderen.

Na een uur zijn we terug bij de auto en gaan door naar Cape Tourville, ook behorend bij het park, ook hier kijken we weer prachtig uit over zee.

Aangezien het park aan de “Great Oyster Bay” ligt maken we nog een stop bij een oesterfarm, waar tevens mosselen te koop zijn. We verorberen ieder een portie, in chilisaus gekookte, mosselen en een dozijn oesters gaan mee in de koelkast !

Daarna vervolgen we onze weg in zuidelijke richting over de Tasman Highway, al lijkt deze smalle tweebaansweg vol bochten niet echt op een snelweg. Net voorbij Swansea is een “Spiky Bridge” te zien, ooit gemaakt door gevangenen.

Tegen vieren komen we aan op het Tasman schiereiland, inmiddels is het bewolkt en staat er een heel harde, koude wind. Het valt weer niet mee een kampplek te vinden, maar in Taranna kunnen we terecht bij een boer, die zijn land, voor een kleine vergoeding,  ter beschikking stelt.

We zitten nog buiten, om zeven uur, maar het is al afgekoeld naar tien graden en een kampvuur maken mag wel, maar is, door de draaiende wind, geen optie. We zullen wel heel vroeg op bed liggen !!

Verslag 31

Tasmanië is in 1642 ontdekt door Abel Tasman en hij noemde het eiland in die tijd Van Diemensland naar de gouverneur van Nederlands Oost-Indië. De Hollanders deden verder niets met deze ontdekking en in 1803 besloten de Britten om hier een strafkolonie te vestigen. Hobart werd gesticht en aan de westkant van het eiland bij Macquarie Harbour kwam een gevangenenkamp. In 1830 is Port Arthur ontstaan als strafkolonie  voor recidivisten, zo’n 12.000 jonge mannen hebben er gezeten tot in 1877  de gevangenis gesloten werd. Ontsnapping was bijna onmogelijk: de zee is koud en onberekenbaar, de kaap is verbonden met de rest van het eiland door een landengte (Eaglehawk Neck) van amper negentig meter breed, die bewaakt werd door wachten en woeste honden. Behalve gevangenen, die vooral te werk gesteld werden als houthakkers, woonden er ook  gezinnen, waarvan de vader bewaker, dokter of gouverneur was en veel soldaten. Wij hebben vandaag het hele complex bekeken: de resten van de cellen, de “seperate prison” waar gevangenen in totale afzondering leefden, de wachttoren, de luxe huizen van de leidinggevenden en de grote kerk.

Het weer zat niet echt mee, regelmatig kregen we een plensbui over ons heen en er stond een harde, koude wind, maar af en toe scheen de zon ook even. We begonnen met een boottocht door de natuurlijke haven en voeren langs het “Island of the Dead” , waar 1769 gevangenen begraven liggen en daarna volgde een wandeling langs diverse gebouwen met een gids, die ontzettend veel wist te vertellen over Port Arthur.

We hebben er diverse uren doorgebracht en weten nu iets meer over de historie van Tasmanië. Op weg naar onze kampplaats nemen we een afslag naar Remarkable Cave, een prachtig ruig punt aan de zuidkant van het schiereiland, behorend bij het Tasman N.P..

Voor we aankomen bij Lime Bay Campground komen we langs Coal Mines Historic Sites, waar ook veroordeelden onder barre omstandigheden geleefd en gewerkt hebben.

Bij aankomst op de overnachtingsplaats zijn we blij verrast:  de kampplaats is zo goed als leeg, we hebben een prachtig uitzicht over de baai én we staan redelijk uit de wind.

We bevinden ons nu op de uiterste noordwestelijke punt van het schiereiland. Het is nog wel fris en we hebben nog wel een lange broek en drie lagen kleding aan, maar het plekje is prima !!

Verslag 32

Gisteravond zagen we allerlei soorten wildlife waaronder een dikke possum, dus uit voorzorg hadden we het afval al weggestopt, toch vond hij onze vuile borden blijkbaar erg interessant, want vanmorgen was het één grote bende: overal stonden pootafdrukken en de glazen lagen omver !

We bekijken nog enkele bekende punten van de Tasman Peninsula: Devils Kitchen, Tasman Arch en de Blowhole, die vanwege eb geen water spuit.

Ook stoppen we bij Eaglehawk Neck om de wachtpost en de “dogfence” uit de 19de eeuw te bekijken, die er voor moesten zorgen dat de ontsnapte gevangenen uit Port Arthur hier gepakt werden.

We vinden het nog steeds erg mooi rijden in Tasmanië met z’n bochtige wegen, vaak langs water en over heuvelachtig land. Alles doet heel idyllisch aan alsof de tijd hier heeft stilgestaan. We komen weer langs diverse wijngaarden, die het hier blijkbaar goed doen, net als andere soorten fruit. Dan rijden we naar Richmond, één van de eerste plaatsjes waar vrije kolonisten uit Engeland zich vestigden. Er staan enkele oude bouwwerken, zoals de brug uit 1823 en de gevangenis uit 1825, gebouwd door gevangenen !

Het is inmiddels al bijna vier uur en via WikiCamps zoeken we een kampplaats en komen uit bij New Norfolk Boat Ramp, een gratis plek aan de Derwent River waar allerlei boten voorbij varen en Wim nog een tijdje zijn hengel uitgooit (Hij vangt zelfs een paling !).

In de loop van de middag komen er steeds meer minibusjes met jeugdige bewoners aanrijden en het wordt een gezellige muzikale happening waar we geen last van hebben. Het is gelukkig niet zo koud meer als de afgelopen dagen en de wind is gaan liggen, waardoor het weer aangenaam aanvoelt ! Het bevalt ons nog steeds prima op het eiland !

Verslag 33

Nadat we in New Norfolk onze voorraden aangevuld hebben rijden we naar Hobart, de hoofdstad van Tasmanië en tevens één na oudste stad van Australië. Na veel moeite vinden we een plekje voor de camper waar we één uur mogen staan, maar voor die tijd hadden we het al bekeken en ontvluchten we de drukte weer. Aan de haven bevinden zich nog enkele schepen van het “Wooden Boat Festival” en ook een groot cruiseschip ligt aan de kade.

We gaan door naar Kettering vanwaar je met een pont (we pasten er nog maar net op !) in twintig minuten tijd  op Bruny Island komt.

Dit eiland bestaat uit twee gedeelten gescheiden door “the Neck”, een smalle strook land en nadat we het noorder gedeelte verkend hebben klimmen we bij Truganini Lookout twee honderd en veertig treden op om te genieten van een prachtig 360 graden uitzicht over het eiland.

Vlakbij is een kampplaats maar helaas is deze weer overvol, terwijl er niets te zien valt, dus gaan we voor één keer op een camping vlak aan zee staan: Captain Cook Holiday Park en hier vinden we een prachtig plekje aan de zoetwater Captain Cook Creek, waar het lijkt of we helemaal alleen staan.

Wim werpt z’n hengel weer uit en de zon laat zich ook nog een poosje zien. Nog steeds waait er een vreemde, harde wind die alle kanten op gaat en voor vandaag is er dan ook een “total fire ban” afgekondigd ! Dus vanavond moeten we het doen zonder de warmte van een kampvuur !

Verslag 34

Het is vandaag (16 februari) prachtig weer: zonnig met weinig wind, iets wat nu prima uitkomt want we maken een cruise, die we gisteren in Hobart al geboekt hebben, langs South Bruny N.P.. Op enkele kilometers van onze kampplaats start de boottocht en vanwege het mooie weer is het goed druk. We zijn nog maar net vertrokken wanneer we in de Adventure Bay tientallen dolfijnen zien, ze zwemmen met de boot mee en springen boven het water uit, schitterend om te zien.

We volgen de kustlijn van het Nationale Park in zuidelijke richting en bij “the Monument” kun je zien dat de stuurman veel ervaring heeft want hij vaart  via een heel smalle opening tussen de rotsen door.

Bij een inham waar de zee tegen de kust aan slaat lijkt het net een “blowhole”, genoemd: breathing rock, voorin de boot wordt iedereen nat van het stuivende water.

We naderen open zee (Southern Ocean) bij Tasman Head en de golven worden hoger, Wim had uit voorzorg al een reistablet ingenomen en heeft gelukkig nergens last van. Op “the Friars”, enkele eilandjes bij de zuidpunt, huizen grote groepen zeehonden en veel zeevogels.

Nadat we deze dieren uitgebreid bewonderd hebben varen we terug naar het beginpunt, de zee is inmiddels iets ruwer geworden, maar met de water- en winddichte poncho’s aan is het goed te houden. Tegen tweeën zijn we terug bij de camper en gaan dan de rest van het eiland verkennen.

Regelmatig zien we mooie baaitjes en ook is Bruny Island erg bosrijk.

Tegen half vier komen we uit bij Jetty Beach Camp Area, gelegen in het zuidwesten van South Bruny N.P., we kijken uit over de beschutte Great Taylors Bay waar enkele boten voor anker liggen.

Het kampvuurverbod is gelukkig opgeheven, dus wij zitten vanavond weer bij ons “vuurbakkie” !

Verslag 35

Gisteravond liep er een dikke, brutale possum zo langs onze voeten naar de afvalzak en begon deze kapot te bijten om  er vervolgens van alles uit te trekken. Gauw opruimen dus die vuilnis én de afwas !

Vanmorgen hebben we, nadat we zo’n beetje alle wegen van het eiland gehad hebben, rond de middag Bruni Island weer verlaten

en zijn via de Channel Highway door de Huon Valley gereden: de Tasmaanse Betuwe vol fruitbomen, het is hier alleen wat heuvelachtiger. We stoppen al vrij vroeg bij Port Huon (Shipwrights Point Regatta), vlakbij Geeveston, een plaatsje aan de Huon River, waar Wim enkele uren aan het water doorbrengt en zes flatheads vangt.

Vanaf onze staanplaats kijken we uit over de brede rivier waar af en toe een boot voorbij vaart. Het is koud vandaag met soms wat zon en dan weer een buitje en natuurlijk is er weer die verraderlijke wind.  Zoals een vrouw vandaag tegen ons zei: Tasmanië heeft vier seizoenen op één dag !!

Verslag 36

(Dit is een bandicoot)

 

We zitten nog steeds aan de zuidoostkant van Tasmanië. Vanmorgen zijn we vanaf Geeveston eerst naar Hartz Mountains N.P. gegaan, waar we de Waratah Lookout en vervolgens de Arve Falls bekeken hebben.

Tijdens het laatste stuk van de wandeling werden we overvallen door een flinke regenbui en een bezoek aan Lake Osborne hebben we dan ook maar laten zitten. We rijden weer veel over onverharde, smalle wegen vaak met prachtige grote varens langs de kant van de weg.

In de buurt van Southport bevinden zich de Hastings Caves en Thermal Springs, de laatste hebben we overgeslagen: het is gewoon een zwembad van achtentwintig graden. Wel is er vlakbij een platypuscreek en hier zien we, in de vrije natuur, enkele platypus’ zwemmen !

We kwámen voor de grotten en om drie uur nemen we de laatste, vijfenveertig minuten durende, toer van deze dag, waarvoor we eerst nog door een stuk bos moeten wandelen. We zien weer een heleboel varens en bomen vol mos, eigenlijk verschilt de natuur hier niet eens zoveel met het uiterste noordenoosten van Australië: Cape Tribulation, waar we vorig jaar mei nog waren, daar was het alleen wel een stuk warmer !!

De caves zijn werkelijk prachtig: vol stalactieten, stalagmieten, kolommen en sprieten.

Nadien rijden we  nog een stukje zuidelijker en komen uit bij Catamaran River Campground behorend bij Recherche Bay Nature Recreation Area. Onderweg hadden we bij een “houtboer” een partij blokken hout gekocht dus Wim kon gelijk aan het kloven, een hele klus. (Dat ik daarna alles op mag ruimen en in de legertas moet doen is geen foto waard !)

Wim gaat nog even vissen, maar is snel terug, de vissen hebben geen trek. Wij ondertussen wel, dus gaat de barbecue weer aan en daarna moet er natuurlijk wel wat hout opgebrand worden !!

Ook “the Birds” lusten wel een stukje vlees !!

Verslag 37

We zijn vanmorgen nog enkele kilometers zuidelijker gegaan om uit te komen bij Cockle Creek, het meest zuidelijke plaatsje van Tasmanië en dus ook van Australië ! (Net zoals Texel bij Nederland hoort, is Tasmanië een deel van Australië !) Het is ook het uiterste puntje van het grote Southwest N.P.. De weg eindigt hier bij een onverhard pleintje waar een grote “Whale Sculpture” staat die je eraan herinnert dat hier in vroeger tijden veel walvissen omgebracht zijn vanwege hun traan en vet dat na verwerking gebruikt werd als lampenolie !

Vanaf dit punt kun je alleen te voet verder naar de Zuidkaap. We keren om en gaan nu dezelfde weg weer helemaal terug richting Hobart. Al snel maken we een korte stop bij Ida Bay, waar nog een oud treinstation is met een werkende trein.

Ook nemen we nog een partij hout mee (de camper ligt nu helemaal vol !)

Het is weer mooi rijden over de slingerende wegen, het enige wat erg jammer is zijn de vele dode dieren op de weg. Gemiddeld zie je elke kilometer wel een dode wallabie of possum liggen, deze dieren komen tegen schemer tijd tevoorschijn en springen zo voor je auto.

Ten westen van Hobart nemen we de afslag naar Mount Wellington, een twaalf honderd zeventig meter hoge berg, vanwaar je een prachtig uitzicht hebt over de hoofdstad, het is er alleen ijzig koud !!

Dan volgt nog een uurtje rijden en pas tegen half zes zijn we op Ellendale Bethune Camp Ground bij Lake Meadowbank. Het was één van de weinige plekken in de buurt van Mount Field N.P. (waar we morgen heengaan) waar we een kampvuur mogen maken en met temperaturen onder de tien graden willen we ons wel kunnen warmen bij het vuur !

Verslag 38

Mount Field N.P. is een van de oudste en meest geliefde parken van Tasmanië met watervallen, gematigd regenwoud, meren en hoge bergen. Sinds 2013 behoort het tot de Tasmanian Wilderness World Heritage Area. Wij maken er een tien kilometer lange wandeling door een bos vol grote varens en met “swamp gums” waarvan de hoogste boom zevenendertig meter hoog is.

Onderweg zien we drie verschillende watervallen, de “Russell Falls” is het meest bekend, maar de “Lady Barron Falls” en de “Horseshoe Falls” zijn ook prachtig om te zien.

We rijden het park nog vijftien kilometer, steeds verder klimmend, in en komen uit bij het op duizend meter hoog gelegen Lake Dobson. Hiervandaan beginnen lange, meerdaagse wandelroutes en ook kan er in de winter geskied worden.

Wij rijden weer terug en vervolgen onze weg naar het vijfenzeventig kilometer verderop gelegen Lake Pedder, behorend bij het Southwest N.P., waar zich twee kampplaatsen bevinden. Het was de bedoeling dat Wim hier kon gaan vliegvissen, maar je kunt niet eens bij het meer komen vanaf zowel Edgar als Huon Campground.

We vinden een beschut plekje bij Huon en blijven daar overnachten, er ligt zelfs ongekloofd  hout klaar voor een kampvuur en Wim leeft zich nog een keer uit met de kloofbijl ! Voor zessen zitten we al rond het vuur, want ook nu gaan we weer een koude nacht tegemoet !

Verslag 39

Gisteravond bij het kampvuur kregen we bezoek van een Brushtail Possum en een Spotted  Tail Quoll, een gespikkelde viervoeter.

Vanmorgen duurde het lang voor we zon kregen omdat we rondom tussen de hoge bomen staan.

Een paar kilometer van onze kampplaats is een leuk plekje aan Lake Pedder met een strandje erbij, hier verblijven we een tijdje terwijl Wim z’n hengel uitwerpt.

Tegen enen gaan we richting Strathgordon, nog verder afgelegen, waar een kampplaats moet zijn.

We rijden eerst weer de dertig kilometer onverharde weg terug en zijn net op de verharde weg in westelijke richting, wanneer Wim een afslag neemt richting Lake Gordon. Het was de bedoeling hier aan het water te lunchen, maar het blijkt dat deze weg daar niet op uitkomt. Het is meer een track,  met kuilen vol regenwater, veel bochten en harde stenen, ook zijn sommige omgevallen bomen doorgezaagd, zodat we er gelukkig kunnen passeren.

Af en toe vangen we een glimp op van het meer, waar veel dode bomen in staan, maar verder is het hobbelen. Onze TomTom is ook de weg kwijt en op een gegeven moment draaien we maar om, de weg wordt steeds slechter !

We zien onderweg op diverse plaatsen kasten met bijen staan en op de terugweg zien we een imker die de raten aan het nakijken is.

Zo’n twee uur later zijn we weer op de doorgaande weg met drie en veertig kilometer extra op de teller. We maken nog een stop bij een boothelling, gelegen aan Lake Pedder, om wat te eten en weer probeert Wim zijn vliegvishengel uit.

Lake Pedder is een groot grillig gevormd meer van veertig kilometer lengte (242 km2)  en op sommige plaatsen zes en twintig meter diep !

Wanneer we later bij de kampplaats (Teds Beach Campground) aankomen zien we dat je hier geen kampvuur mag maken, dus rijden we verder. Op een gegeven moment eindigt de weg gewoon en net voor het einde zetten we onze camper langs de kant aan het Pedder meer. We hebben een prachtig uitzicht, Wim kan weer vissen én we kunnen een kampvuur maken ! (Deze warmtebron is echt nodig want het koelt af naar zo’n vijf graden en binnen zitten is geen optie, want alles ligt vol met hout, dilemma !!!)

Verslag 40

Nadat we gisteravond genoten hebben van een prachtige heldere lucht vol sterren (er was verder nergens kunstlicht om ons heen, behalve ons kampvuur !), was het vanmorgen heel mistig en vochtig. Het duurde lange tijd voor de zon tevoorschijn kwam, maar daarna had hij ook veel kracht en hebben we een prachtige, warme dag gehad.

We rijden het laatste stukje weg naar de Gordon Dam die heel indrukwekkend is om te zien en vervolgens moeten we de hele B61, zo’n vijf en zeventig kilometer, terug rijden om weer uit te komen bij Mount Field N.P., vanwaar we verder gaan in noordwestelijke richting.

We hebben twee dagen geen verbinding gehad met de buitenwereld, dus zodra we weer in de bewoond gebied zijn begint de telefoon te “plingen” en  staan er weer heel wat mailtjes en App-jes voor ons klaar. Vanwege het warme weer rijden we niet te lang door en stoppen tegen vieren bij Bradys Lake, waar we weer een mooi plekje vinden aan het water.

Sinds lange tijd doen we weer een potje Carcassonne en natuurlijk wil Wim weten of er vis in het meer zit. Ook komt er weer een barbecue met daarna een kampvuur, al is het alleen maar om de zakken hout leeg te maken, zodat we  meer ruimte in de camper te krijgen !!

Verslag 41

In Derwent Bridge staat een heel apart gebouw: the Wall, hierbinnen staat een grote muur met aan beide zijden houten panelen van één bij drie meter hoog. Deze wanden, van Huon pine, zijn door Greg Duncan helemaal bewerkt en hóe !! De man is ondertussen al twaalf jaar bezig om allerlei vertellingen uit te beelden op een prachtige, maar ingenieuze manier, met diepte en precisie. Inmiddels is het werk bijna voltooid en staan er honderd panelen, waarvan sommigen niet helemaal “af” zijn, maar dit is bewust gedaan om je een idee te geven hoe houtsnijden in z’n werk gaat. We mogen er helaas niet fotograferen of filmen en zelfs je mobiele telefoon moet uit, maar hierdoor loop je wel rustiger rond en kun je het schitterende houtwerk beter bekijken. We hebben een boek gekocht van “the Wall” maar de foto’s die wij ervan gemaakt hebben laten het werk niet goed tot zijn recht komen, in het echt zijn de afbeeldingen veel mooier !

Ook heeft, de inmiddels zestig jarige, Greg “losse” voorwerpen gemaakt zoals de handschoen en pet !!

Nadien rijden we naar het vlakbij gelegen Lake St.Clair behorend bij het Cradle Mountain-Lake St. Clair N.P., hiervandaan worden “overland tracks” gemaakt van drie tot wel zes dagen en we zien diverse mensen met grote rugzakken die net aankomen of nog moeten vertrekken voor de lange wandeling.

Dichtbij ligt nog een ander meer: Lake King William en hier brengen we weer enige tijd door, het is op dat moment lekker zonnig, wat het zeker niet de hele dag is !

Nadat we weer een stuk over de Lyell Highway hebben gereden door het Franklin-Gordon Wild Rivers N.P., stoppen we bij de Nelson Falls, waar we na tien minuten lopen uitkomen bij een prachtige waterval.

Later nemen we nog een keer een afslag bij “Iron Blow Lookout” waar we uitkijken op een oude kopermijn, die nu onder water staat.

Nadat we in het mijnstadje Queenstown voor zo’n vijf dagen boodschappen hebben ingeslagen gaan we door naar Strahan, gelegen aan de westkust. Het is inmiddels vijf uur en druilerig weer, tijd om een kampplaats op te zoeken.

Bij “Ocean Beach”, pal aan zee zien we geen geschikte plaats dus rijden we door naar Macquarie Heads Campground waar we wel een leuk plekje uit de wind vinden. Met de luifel uit en het zeil gespannen, maken we er weer een gezellige avond van !

Verslag 42

Vanaf onze kampplaats bij Macquarie Heads konden we zo het strand op rijden, je kijkt uit over de Macquarie Harbour waar de Gordon River in uitmondt en verderop zie je de open zee (Southern Ocean).

De verbinding tussen deze twee heet : Hell’s Gates en de naam getuigt van de ontberingen die veel zeelieden en veroordeelden hier in vroeger tijden hebben geleden. Verderop in de haven ligt Sarah Island waar begin 19de eeuw een gevangenis was. Je kunt met een boottocht dit eiland bezoeken, maar dit hebben we vorige keer al gedaan, net als de treinrit over een opgeknapte rails die je naar Queenstown brengt. We verblijven enkele uren op het strand met afwisselend regen en zonneschijn.

Vervolgens rijden we naar de haven van Strahan waar je kunt zien dat het plaatsje leeft van de, alom aanwezige, hout-industrie.

Ik heb het geluk dat er bij de kapsalon van dit gehucht een klant te laat kwam, zodat ik even tussendoor geknipt kan worden, wat wel tijd werd !

We gaan noordwaarts richting Zeehan en onderweg, bij Henty Dunes, klimmen we “even” een duin op !

Zeehan was vroeger bekend vanwege zijn zilvermijnen en wij bekijken een oude tunnel (Spray Tunnel genaamd) en enkele ruïnes uit die tijd.

Na nog een uurtje rijden komen we tegen half vijf aan bij “Reece Dam”, die Lake  Pieman scheidt van de kronkelende Pieman River, waar we mogen overnachten. We staan weer pal aan het water, zonder voorzieningen, maar die hebben we ook niet nodig !

Verslag 43

Na een prachtig zonnig begin van de dag zijn we vanmorgen in noordelijke richting naar Arthur River gereden, ruim honderd en twintig kilometer over onverharde wegen. Al na zestien kilometer komen we bij de Pieman River die we via een kleine pont over moeten.

Daarna volgt een lange rit door onbewoond gebied waar we de meeste tijd niet harder dan vijftig kilometer per uur rijden. Tegen de middag komen we weer bij  zee uit waar de golven tegen de kust aan beuken. Geen wonder, want van de westkust van Tasmanië is er tot aan het zuidelijke puntje van Argentinië aan de andere kant van de aardbol niets anders dan zee.

Bij de plaats Arthur River zijn drie kampplaatsen, maar geen ervan ligt aan de rivier. Ook de river-cruise, die we eigenlijk wilden maken, blijkt niet erg interessant: je bent zes uur onderweg om vogels te spotten en een wandeling naar een waterval te maken !

Na een picknick aan de waterkant gaan we weer verder op zoek naar een overnachtingsplaats, iets wat niet mee valt want het is weekend ! Uiteindelijk stoppen we bij Montagu Campground, geen bijzondere plek, want ook hier is het druk met lokale campinggasten. We zijn inmiddels diverse dagen ingelopen op ons schema (plannen zijn er om aangepast te worden !!), maar voor de komende dagen is er prachtig weer voorspeld, dus dan kunnen we het kalm aan doen !

Verslag 44

We hebben vandaag (zondag 26 februari) niet veel kilometers afgelegd, maar het stuk dat we rijden lijkt veel op Holland: groene weilanden vol koeien en een vlak landschap. Tot we Stanley zien, een vissersdorp op een schiereiland met een imposant rotsig uitsteeksel: Circular Head,  beter bekend  als the Nut,  met een hoogte van honderd twee en vijftig meter.

We gaan eerst naar de haven waar we bij Hursey Seafoods een grote crayfish kopen, die overal aan de kust van Tasmanië gevangen worden.

Het is druk met vissers aan het water en Wim voegt zich bij hen, dit keer met succes: hij vangt twee barracouta’s en drie sand flatheads, waarvan er één groot genoeg is om op te eten.

Het is lekker zonnig weer, maar er staan natuurlijk weer een harde, koude (oostelijke) wind.

Na enkele uren houden we het voor gezien en gaan met een stoeltjeslift de Nut op, waar we boven rondlopen langs diverse uitkijkpunten.

(Een echidna boven op de berg !)

Vervolgens rijden we nog zo’n tien kilometer en komen dan uit bij Black River Campground. Er zijn hier geen plekjes waar je op de rivier of zee uitkijkt, dus zoeken we een zonnig plekje uit de wind. Hier genieten we nog enkele uren van de warme zonnestralen,  net Spanje in de winter, maar zodra de zon weg is kunnen de lange broek en het vest weer aan !

(Het is nog een hele klus om die crayfish te kraken en op te peuzelen !)

Verslag 45

Tasmanië is natuurlijk alles behalve vlak: vanmorgen zijn we een klein stukje van de kust af het binnenland ingegaan en meteen rijden we weer over hoge, beboste heuvels en door diepe dalen.

We komen uit bij “Dip Falls” waar water over vierkante basaltstenen naar beneden klettert,

ook is er vlakbij een, ruim vijf en zeventig meter, hoge eucalyptusboom te zien.

Weer terug aan de kust gaan we naar Rocky Cape N.P. (We proberen zoveel mogelijk Nationale Parken te zien !),

eerst aan de westkant waar de zee tegen de rotsen beukt en later aan de oostkant bij Sisters Beach, een lieflijk plekje aan zee waar we gelijk picknicken.

Bij Wynyard slaan we weer wat boodschappen in en gaan vervolgens zuidelijk over de Murchison Highway, een weg vol bochten, vooral bij de Hellyer Gorge. Daarna wordt het even zoeken naar een kampplek: één blijkt midden in een dorp te liggen en staat vol grote campers, een volgende plaats bestaat niet meer. WikiCamps wordt weer geraadpleegd en we komen terecht op een onverharde zijweg van de Belvoir Road, die leidt naar de noordkant van Cradle Mountain-Lake St.Clair N.P.. We kunnen weer redelijk uit de wind en in de zon staan, het bos is onze toilet en overal ligt hout voor een kampvuur.

In de verte zien we het topje van de vijftien honderd vijfenveertig meter hoge Cradle Mountain !

Verslag 46

We hebben vandaag een groot deel van de dag doorgebracht in Cradle Mountain-Lake St. Clair N.P., het meest bezochte park in Tasmanië en ook behorend bij de Tasmanian Wilderness World Heritage Area.

Nadat we de bergen vanmorgen eerst van grote afstand bekeken hebben rijden we daarna naar het Interpretation Centre waar we een film over het Nationale Park bekijken en er vervolgens een korte wandeling maken (Enchanted Walk), uitkomend bij de Cradle Mountain Lodge.

Daar zien we, bij een klein meertje, dat je hier mag vliegvissen dus daar is Wim het volgende uur mee bezig. Helaas lukt het hem niet één van de vele forellen te vangen, maar hij blijft oefenen !

We zetten onze camper bij het Visitor Centre neer om met een bus verder het park in te gaan, net als bij veel parken in West-Amerika is de plek te populair geworden om er met eigen auto in te gaan. We gaan helemaal tot het eind van de route naar Dove Lake, het meest bekende en gefotografeerde meer in Tasmanië.

Hiervandaan lopen we een route langs diverse meren: Lake Lilla, Wombat Pool en Crater Lake. De wandeling is erg vermoeiend omdat we steeds klimmen (in totaal bijna drie honderd meter !), maar voorbij Crater Lake, op duizend negentig meter hoogte,  gaan we langzaamaan weer bergafwaarts.

We nemen een stukje van de “Overland Track” en zien onderweg de mooie Crater Falls om uiteindelijk na twee en een half uur uit te komen bij Ronny Creek.

Eenmaal terug bij de camper rijden we nog een half uurtje naar Lake Gairdner, waar we een leuk plekje vinden aan het water. Voor vandaag hebben we genoeg beweging gehad !!

Verslag 47

Een buideldier dat alleen op Tasmanië voorkomt is de “Tasmanian Devil” en omdat we er nog steeds geen goed gespot hebben zijn we vanmorgen naar het Trowunna Wildlife Park in Mole Creek gegaan om dit vleesetende dier toch levend te zien. Om elf uur is er een toer waarbij diverse dieren gevoerd worden, zo zien we ook enkele echidna’s, wombats en tamme kangoeroes.

Maar de Tasmaanse duivel is natuurlijk het doel waarvoor we gekomen zijn. We worden niet teleurgesteld en zien zeven “duiveltjes”, die echter niet zo gevaarlijk zijn als hun naam doet vermoeden. Wel vallen ze gretig aan op een stuk vlees en hoor je ze de botten vermalen met hun kiezen. Er heerst al jaren een ziekte onder deze dieren, een soort kanker die ze aan elkaar overdragen door te bijten, waardoor ze door uitsterven bedreigd worden, maar in het park worden gezonde devils geboren en, wanneer ze oud genoeg zijn, in de vrije natuur teruggezet.

Vlakbij het park bevinden zich de Alum Cliffs hoog boven de Mersey River en na een half uurtje lopen komen we uit bij het uitkijkpunt.

Ik had een kampplaats uitgezocht in het Mole Creek Karst N.P., maar wanneer we de weg in willen draaien naar Lake Parangana blijkt deze gesloten: het hele gebied heeft schade geleden door overstromingen.

Gelukkig zijn er heel wat meren in Tasmanië en tegen tweeën komen we aan bij Lake Barrington waar we een tijdje zoeken voor we een leuk plekje vinden. We eindigen vlakbij de oever van het meer al zit er een smalle, onverharde weg tussen.

De eerste uren zitten we in de schaduw want het is vandaag ruim dertig graden, voor ons de warmste dag op het eiland. Aan het eind van de middag zoek ik verkoeling in het water en Wim volgt even later ook, iets wat hij niet gauw doet. Voor het eerst kunnen we de hele avond buiten zitten in hemdje en korte broek en hopelijk kunnen we dit nog heel wat keren doen deze trip !

Verslag 48

Ons avontuur in Tasmanië is bijna ten einde, morgenavond gaan we met de boot over naar het vasteland van Australië. We hebben ruim vier en dertig honderd kilometer afgelegd, heel diverse weersomstandigheden gehad, maar elke dag genoten van dit prachtige eiland. De laatste overnachting  is op dezelfde plek als waar we begonnen, Bakers Point in het Narawntapu N.P. en wel om drie redenen: het is maar een uurtje rijden van Devonport vanwaar we overvaren, we hebben hier een goede internetverbinding én je kunt hier veel “wildlife” spotten. Tegen de middag zijn we al op de kampplaats en de plek waar we nu staan is nóg mooier en dichter bij het water dan de vorige keer.

Wim heeft uren gevist en er liggen weer enkele visjes in de koelkast. Tegen vijven bellen we  Marcel op, die vandaag jarig is. Terwijl wij inmiddels aan ons laatste flesje wijn van de Hunter Valley zitten om z’n verjaardag te vieren, ligt hij nog op bed en is net de cadeautjes aan het uitpakken die hij van Stijn en Ruben gekregen heeft.

Op het kampterrein is ondertussen van alles te zien: er loopt een dikke wombat rond, die meer op een teddybeer lijkt, we zien een kangoeroe met jong en de wallabies zijn zo tam dat ze bijna de camper in hippen.

Helaas begint het, na dagen mooi weer, te betrekken. Hopelijk houden we het vanavond droog en spotten we nog veel dieren, ze noemen het hier namelijk de Serengeti van Tasmanië !

Verslag 49

We zijn gisteren nog de hele morgen op de kampplaats gebleven en Wim heeft genoeg vis gevangen voor een flinke maaltijd. Eenmaal in Devonport gaan we eerst naar een wasserette, zodat we met schone spullen Australië in gaan. Ook worden de voorraden weer aangevuld; mocht je op de heenweg naar het eiland geen groente en fruit meenemen, uitvoeren is geen enkel probleem. Tegen vijven komen we aan bij de haven en kunnen gelijk aansluiten in de rij, een half uurtje later zijn we al aan boord en dit keer staat de camper helemaal onderin het schip (wat betekent dat we als laatste weer aan wal komen !).

Nadat we een maaltijd gebruikt hebben in het buffetrestaurant gaan we al vrij snel naar onze hut. Net als de andere passagiers lopen we een beetje slingerend door de gangpaden, want ook al is er weinig wind, het schip deint toch heen en weer. Na een onrustige nacht zijn we al weer vroeg uit de veren, voor zessen komen we namelijk al aan in Melbourne. Nadien rijden we ruim twee honderd kilometer in oostelijke richting (met een zon die net opkomt schijnend door de voorruit !) naar the Quarries Campground vlakbij Briagolong, waar we al vroeg aankomen.

Het is een beetje “afkicken” vandaag: Tasmanië is zo’n prachtig eiland waar je een constant wisselende natuur hebt, op het vaste land rijd je vaak lange tijd over rechte, saaie wegen. We gaan beslist nog een keer terug naar Tassie en dan waarschijnlijk voor een week of zes ! Maar waar we nu eigenlijk het liefst zouden zijn is in Dodewaard bij onze kleinzoons, Stijn en Ruben worden vandaag (4 maart) één jaar. De hele dag is er veel visite en ze zijn nog te jong om te beseffen dat opa en oma er niet bij zijn, dus ze zullen ons niet missen. Wij vieren hun verjaardag later wel met ze, iets wat vaker zal gebeuren, want de wintermaanden zijn we niet vaak in Holland. We hebben hier in ieder geval internetverbinding dus we kunnen met Holland “facetimen” en de jongens zien !

Bij een verjaardag horen taart, slingers en ballonnen, daar hebben die twee boefjes veel lol mee !!

Verslag 50

Gisteravond hebben we onze kleinzoons toegezongen via FaceTime en later nog een tijdje met mijn ouders gecommuniceerd, we vonden het van beide kanten erg fijn elkaar weer te zien en te spreken. Vanmorgen zat de telefoon vol app-jes met foto’s en filmpjes van de verjaardag, zo hadden we toch een beetje het gevoel dat we erbij waren.

We hadden vanmorgen bijna alles ingepakt toen het begon te regenen en dit heeft het uren gedaan.

Tegen de tijd dat we de bergen introkken richting Jindabyne knapte het pas op. Het is weer prachtig rijden door het Alpine N.P. over onverharde, smalle wegen (net Tasmanië) en bijna onbewoond gebied.

Wanneer we langs een leuk riviertje rijden stoppen we om een kampeerplek te zoeken en komen uit bij Willis Campground, gelegen op de grens tussen Victoria en New South Wales.

Het is een prachtige omgeving en we staan weer eens helemaal alleen. Wim gaat nog een tijdje vliegvissen, maar volgens hem zit er geen vis in de rivier.

Wel in de pan, even later, wat nog een vangst is van twee dagen terug.

Het was natuurlijk weer de bedoeling een kampvuur te maken en Wim had al heel wat hout gesprokkeld, maar tegen de avond krijgen we last van rare draaiwinden, dus is het nu niet verstandig met vuur te spelen. We vermaken ons wel met een spelletje !

Verslag 51

Vanmorgen hebben we de smalle, onverharde Barry Way vervolgd die grotendeels langs de Snowy River loopt.

Stroomopwaarts wordt de rivier smaller en grilliger en we zien een groep reddingswerkers bezig met oefeningen in en over het water.

Inmiddels zijn we weer in het Kosciuszko N.P. waar we een kleine vijf weken terug ook waren, maar nu natuurlijk op een andere weg.

Bij Jindabyne gaan we richting Thredbo, een echte wintersportplaats op zo’n dertien honderd meter hoogte en net ervoor slaan we af naar de kampplaats Diggings, gelegen aan de Thredbo River. Er zijn hier meerdere kampeerders, wat niet verwonderlijk is, want het is een prachtige plek. Je kunt hier mountainbiken, wandelen, vissen of gewoon genieten van de omgeving, behalve het fietsen vermaken we ons met de andere opties.

Wel koelt het tegen de avond weer snel af, wat logisch is vanwege de hoogte. Het kampvuur gaat weer aan, net als de lange broek en het dikke vest, maar dat waren we nog wel gewend !

Verslag 52

Nadat we vanmorgen in Thredbo bevestigd zagen dat het inderdaad voornamelijk bestaat uit appartementen, skiliften, restaurants en winkeltjes, zijn we teruggereden via het stuwmeer Lake Jindabyne naar Cooma, waar we onze kasten en tanks weer aangevuld hebben.

Vervolgens pakken we de onverharde weg in noordoostelijke richting naar Braidwood en stoppen tegen vieren bij Wyanbene Caves in het Deua N.P.. Weer staan we helemaal alleen in een bosrijk gebied, kilometers verwijderd van de bewoonde wereld en natuurlijk zonder internetverbinding.

Je kunt hier een grot bekijken, maar dit lukt niet zonder natte voeten te krijgen en te kruipen in het donker, niets voor ons dus ! We lopen er wel naartoe en gaan de ladder af het donkere gat in, maar verder niet.

Onderweg hebben we weer hout gesprokkeld en al vroeg gaat het vuur aan, want het is fris, winderig met af en toe een buitje.

Verslag 53

Toen we vanmorgen wakker werden miezerde het en dat heeft het lange tijd gedaan. Nadat we een stukje dezelfde weg terug moesten, weer over het smal bruggetje dat bijna onder water staat,

kwamen we bij de doorgaande weg, waar de postbode het makkelijk heeft: hij kan in één keer voor de hele buurt de post in de bus kan doen.

We hebben de Snowy Mountains nu definitief verlaten en rijden via Morton N.P. naar de kust. Onderweg maken we een korte stop bij de Tianjara Falls, die gedeeltelijk in de mist gehuld is.

Het is geen weer om aan de kust te kamperen en via WikiCamps vinden we een plekje bij Kevin Walsh Oval in Jamberoo (vlakbij Kiama), aan de rand van het dorp.

Als we tegen drieën aankomen staan er twee campers, maar  regelmatig komt er een nieuweling bij. Het is inmiddels zeven uur en het staat hier nu bommetje vol met Europeanen en backpackers, elk vrij plekje wordt benut en er komen nog steeds mensen bij, dit is duidelijk weer een GRATIS plek !! Een heel verschil met afgelopen nacht (ook gratis !) toen we onze plek alleen met de kangoeroes deelden !

Verslag 54

We zijn vanmorgen eerst bij de Kiama Blowhole wezen kijken en regelmatig spoot er zeewater door de rotsformatie omhoog.

Vervolgens zijn we naar het Royal N.P., dat net onder Sydney ligt en tevens  het oudste Nationale Park van Australië (1879) is, gereden.

Het bestaat voor een groot gedeelte uit bos en wij vonden Wattamolla met zijn lagune en waterval het meest interessant.

Daarna volgde een lange, vermoeiende rit door de drukke voorsteden van Sydney. Je vindt hier geen leuke plekken om te overnachten dus zijn we doorgereden naar Patonga Foreshore Camping Area gelegen in het Brisbane Water N.P. , waar we tegen vijven pas aankomen. Vijf jaar terug zijn we hier ook geweest, je kunt hier zowel bij zee als aan de rivier staan.

Aangezien we de laatste dagen flink wat gereden hebben, boeken we gelijk voor twee dagen, morgen doen we lekker heel lui !!

Verslag 55

We zijn gisteren inderdaad heel lui geweest, al heeft Wim ook nog vijftien visjes gevangen, die vanwege de maat allemaal teruggezet zijn.

We lezen, doen een spelletje en genieten van de vele soorten vogels die hier hun thuis hebben.

(De mensen die hier wonen kunnen alleen met een bootje naar hun huis toe !)

Het was de bedoeling vanmorgen verder te trekken, maar gisteravond voelde Wim zich niet goed en de hele nacht heeft hij liggen spoken, diarree en koorts (39 graden). We hebben dus nog maar een dag bijgeboekt zodat hij hier kan herstellen, echter, de camping is helemaal vol (in het weekend komen er allemaal gezinnen uit Sydney hier relaxen !) en we kunnen niet op ons plekje blijven staan. We komen terecht op de plaats waar we vijf jaar terug ook stonden: de reserveplek met uitzicht op zee, iets wat niet erg is, want ons vorige plekje zou vandaag te warm geweest zijn. Wim heeft allerlei medicijnen op en voelt zich halverwege de dag een stuk beter. Terwijl hij het kalm aan doet maar ik een lange wandeling langs het strand, het is hier echt een leuk plekje om een paar dagen door te brengen.

Tegen de avond voelt Wim zich toch weer minder lekker en gaat vroeg naar bed, ik hoop niet dat het een herhaling wordt van enkele jaren terug in Marokko !

Verslag 56

Na een lange nachtrust voelt Wim zich vanmorgen gelukkig een stuk beter dus we verlaten Patonga en gaan een paar honderd kilometer noordelijk. Het is druk op de wegen, de meeste mensen zijn op weg naar een meer of de zee, beiden volop aanwezig ten noorden van Sydney, bovendien is het zondag én prachtig weer. Ons doel is uit te komen bij Myall Lakes N.P. en tegen tweeën zijn we bij Myall River Camp, vlakbij Hawks Nest, waar we een plekje vinden pal aan de rivier, waar regelmatig een bootje voorbij komt.

De eerste uren brengen we door in de schaduw en pas tegen de avond gaat Wim nog een tijdje vissen.

De barbecue kan weer een keer aan en ook mag je hier een kampvuur maken, iets wat we de laatste dagen gemist hebben.

Verslag 57

Vannacht begon het steeds harder te waaien en tegen drieën zijn we het bed uitgegaan om de luifel op te rollen. Vanmorgen was het helemaal bewolkt al is het niet koud. We gaan eerst het Myall Lakes N.P. verder verkennen en bekijken diverse kampplekken.

Nadat we met een pontje (Bombah Point Ferry) de rivier over gestoken zijn komen we uit bij Korsmans Landing Campground, waar we twee jaar terug ook gestaan hebben, we vinden dit nog steeds de mooiste plek in het Nationale Park. Je zit rondom aan het water, er is allerlei wildlife en je mag er kampvuur maken.

Wim vindt er een groot blok hout en begint gelijk te kloven, zodat we het in stukken mee kunnen nemen.

Via de Lakes Way rijden we naar Seal Rocks, een leuke plek aan zee met een prachtig strand.

Weer is de wind de boosdoener: het is nu echt niet aangenaam om aan zee te staan en dus gaan we verder op zoek naar een plaats uit de wind. Die vinden we in Wallingat N.P. waar we na een rit over een slechte, onverharde weg vol scherpe stenen, uitkomen.

Zodra we er aankomen herkennen we de plek, hier hebben we tien jaar geleden (heb ik even opgezocht !) ook gestaan aan de Wallingat River. Het is een afgelegen plaats en we staan weer helemaal alleen, wel zijn er veel muggen die Wim al flink lek gestoken hebben. Zelfs hier ligt een heleboel ongekloofd hout dus Wim heeft z’n armspieren goed gebruikt vandaag ! Ook is hij nog aan de gang geweest met de camper, de auto begint steeds meer te piepen, vooral over de onverharde wegen (gek, hé ?). Nadat de auto is opgekrikt spuit hij olie tussen de vering en het lijkt erop dat het euvel eindelijk verholpen is.

Met al dat hout volgt er natuurlijk een groot kampvuur, al hebben we het voor de kou niet echt nodig !

Verslag 58

We hebben gisteravond ruim zes uur bij het kampvuur gezeten, de avond was perfect: prachtig weer, geen wind en alleen enkele possums om ons heen.

Pas tegen twaalven begon het te regenen en dit heeft het de hele nacht gedaan, vanmorgen was het dan ook één grote modderpoel rondom de camper en tijdens de rit terug naar de beschaving zijn we door diverse grote plassen water gereden.

Weer gaan we zo’n twee honderd kilometer noordelijk al buigen we wel een paar keer af richting zee, onder andere naar Hat Head N.P., waar we geen leuke kampplek vinden.

Helaas is het weer helemaal veranderd, regelmatig valt er een flinke bui en dit blijft voorlopig zo. Door een typefoutje van mij op de TomTom komen we op een heel verkeerde plaats uit om te overnachten (ergens langs een mul zandpad)

dus we komen pas tegen half vijf aan bij Gumma Crossing Reserve ten oosten van Macksville. Hier bivakkeren we nu weer aan een rivier (Warrell Creek) die in verbinding staat met de open zee, waarvan we het geruis kunnen horen.

Uit voorzorg hebben we het groene zeil al gespannen en het hout voor het vuur ligt weer klaar, ondanks het minder goede weer vermaken we ons prima !

Verslag 59

Dinsdagavond begon het te regenen en dat heeft het vierentwintig uur aaneen gedaan, soms heel heftig, dan weer even iets minder. Het had geen zin om te verhuizen, overal was het slecht weer. We hebben ons vermaakt met spelletjes en de E-reader al word je niet echt vrolijk van dit weer.

Op een gegeven moment was alleen het stukje onder de luifel nog droog de rest van de camper stond in tien centimeter water ! Tegen de avond kwam er een “local” langs om ons te waarschuwen: we moesten de rivier in de gaten houden, zodra het bruin water werd en vloed, werd het tijd om te vertrekken, omdat de toegangsweg dan onder water kwam te staan ! ’s Nachts zou het nog wel goed gaan dus we hoefden nog niet weg. In Coffs Harbour, zo’n vijftig kilometer noordelijk stonden de meeste straten onder water, erg rustig zit je dan niet meer !

Vanmorgen (donderdag 16 maart) werden we wakker en het was stil, het regende niet meer ! We konden alles vrij droog opruimen, zelfs de zon liet zich weer zien, waardoor het ook gelijk erg benauwd werd. We zijn eerst  naar Nambucca Heads gegaan waar een wasserette en een supermarkt vlak bij elkaar liggen: tijdens het boodschappen doen draait de was en een uurtje later is deze weer droog en schoon, ideaal. (Tot voor kort gingen we altijd naar een camping om daar gebruik te maken van de wasmachines, maar dit is veel handiger en sneller !) Nadat ook de tanks van water, diesel en gas weer gevuld zijn rijden we naar Yuraygir N.P., ten oosten van Grafton, waar we uitkomen bij Illaroo Camp, een prachtige kampplaats pal aan zee waar we al eerder geweest zijn. Onderweg zien we enkele grote plassen langs de kant van de weg, maar verder merken we weinig van de wateroverlast.

We maken een strandwandeling en Wim leeft zich nog even uit met houtkloven, maar eigenlijk is het daar vandaag veel te warm voor (ruim dertig graden !).

Wat kan het weer toch van dag tot dag verschillen !!

Verslag 60

Nadat we vanmorgen in de zon ons ontbijt genuttigd hebben komt er ineens een donkere lucht aan en kunnen we nog net voor een grote regenbui alles inpakken. We gaan weer verder noordelijk (we moeten tenslotte uitkomen in Cairns !) en stoppen na de middag in Byron Bay, een populaire badplaats, vooral voor  backpackers, surfers en hippies. Bij een infocentrum boeken we voor zondagmiddag de overtocht naar Moreton Island, een zandeiland waar we twee weken op willen verblijven. Daarna rijden we naar Cape Byron State Conservation Area, waar we  haast de zee in waaien, wanneer we bij de vuurtoren aankomen, maar we hebben nu het meest oostelijke puntje van Australië bezocht !!

Na nog een half uurtje rijden komen we uit bij Mullumbimby Leagues Club, we vinden er een plekje met uitzicht op een rivier, waar verschillende soorten vogels huizen.

Alweer ziet de lucht er dreigend uit en spannen we ons groene zeil, het weer blijft onstabiel, dat kan nog wat worden op Moreton Island !

Verslag 61

We hebben een apart dagje gehad: gisteravond hadden we telefonisch contact  met Jerry en Denise, Australiërs die we op onze vorige reis in Coober Pedy hebben leren kennen en tijdens die trip nog diverse keren zijn tegengekomen. Ze wonen in de buurt van Brisbane en we hebben afgesproken elkaar vanmiddag tegen vieren te ontmoeten. We hebben ruim de tijd om eerst ergens aan de waterkant te gaan zitten, het is prachtig weer vandaag.

De stoeltjes staan net (bij Pottsville) en Wim wil z’n hengel uitgooien wanneer ik zie dat de linkervoorband een scheurtje heeft. We hielden de banden al steeds in de gaten omdat ze slecht werden, maar met een beschadiging aan het rubber kunnen we geen twee weken op een zandeiland rijden, waar verder weinig voorzieningen zijn, dat risico is te groot. Mensen die naast ons aan het water staan vertellen ons dat er een garage in het dorp is, we kunnen onze spulletjes gewoon laten staan en later terugkomen. Het is zaterdag en helaas is de garage gesloten. We halen onze spullen op en gaan op zoek naar een bandenzaak die nog wel open is en komen na enen uit bij “Bob Jane T-Marts” in Tweed Heads, die gelukkig de goede maat banden heeft en tot twee uur open is.

Net voor sluitingstijd is alles gefikst en als het goed is kunnen we tachtig duizend kilometer (!!) rijden met deze twee nieuwe banden. We parkeren onze camper aan de haven van de plaats en nuttigen daar de lunch, waarna we iets verderop weer een stop maken langs de rivier en alsnog een tijdje aan de waterkant zitten.

Omdat we vervolgens de grens met Queensland overgaan kunnen we de klok een uur terugzetten, maar we zorgen dat we voor vieren bij onze vrienden zijn en het weerzien is allerhartelijkst.

Tot elf uur ’s avonds zitten we buiten gezellig bij te praten, al moeten we de laatste uren onder een afdak zitten, want het begint flink te onweren en te stortregenen. Gelukkig konden we onze camper bij hen op de oprit zetten, dus na enkele wijntjes kunnen we zo ons bed induiken !!

Verslag 62

We moesten vanmorgen nog de grote voorraad boodschappen halen om twee weken te kunnen overleven op een, bijna onbewoond, zandeiland. Jerry stelde voor om samen met zijn auto te gaan, zodat de camper nog even kon blijven staan met het dak omhoog, waardoor je makkelijker bij alle kastjes kunt komen. Tegen twaalven hadden we alles een plek gegeven in de camper en niet veel later nemen we afscheid en vertrekken richting Port of Brisbane waar we ruim op tijd aankomen.

Om half drie vertrekt de veerboot Micat en anderhalf uur later komen we aan bij Tangalooma op Moreton Island, waarbij we veertig kilometer over zee (Moreton Bay) afgelegd hebben. Onderweg krijgen we nog een flinke regenbui maar bij aankomst is het gelukkig droog. Het wordt de vierde keer dat we hier zijn, de andere keren waren we hier slechts enkele dagen en vijf jaar terug ruim een week. Terwijl we stonden te wachten op het vaste land heeft Wim de banden alvast een stukje leeg laten lopen zodat je meer grip hebt wanneer je door het zand rijdt.

(Er staan al een flink aantal auto’s te wachten voor de terugtocht naar Brisbane.)

Het eiland heeft een lengte van zevenendertig kilometer en is tien kilometer breed, je kunt overal langs het strand kamperen op aangegeven plekken waar het hoog genoeg is, zodat je met vloed geen natte voeten krijgt. We rijden vandaag niet ver, omdat het hoog water is en vinden al snel een leuke plek met uitzicht op zee.

Het zeewater is heerlijk van temperatuur en we maken een korte wandeling om de omgeving te verkennen.

Waarschijnlijk gaan we elke dag wel een stukje rijden om iets van het eiland te zien, maar dat ligt aan het getij en het weer. Vanaf nu wordt het twee weken relaxen en zullen we maar af en toe contact hebben met de rest van de wereld !!

Verslag 63

We zijn gisteren heel lui geweest, het was vrij slecht weer en we hadden geen zin om te verhuizen.

Regelmatig kwam er een bui over en tegen de avond werd het steeds slechter weer, waardoor het kampvuur bijna uitging. Het is echter totaal niet koud en we zitten tot bedtijd in hemdje en korte broek. We genieten van de rust en de natuur om ons heen.

Vandaag (dinsdag 21 maart) is het gelukkig prima weer al zien we wel donkere wolken boven het vaste land, daar regent het waarschijnlijk. We worden wat actiever en rijden eerst een stuk noordwaarts naar een dumppunt om ons afval weg te gooien. We gaan via het strand en landinwaarts, waar je kunt zien dat het flink geregend heeft, overal staan grote plassen.

Vervolgens rijden we naar the Wrecks, dit zijn oude wrakken die ze bewust hebben laten zinken voor de kust, waardoor er een beschutte plek is ontstaan voor boten. Ook wordt hier veel gezwommen, gekanood, gesnorkeld en gedoken. We parkeren er onze camper en brengen er diverse uren door.

Regelmatig gaan we voor verkoeling het water in en natuurlijk gooit Wim z’n hengel uit. Het is vrij druk met toeristen en scholieren die hier voor een dagje overkomen met de boot.

In de loop van de middag, nadat we onze jerrycan met water bijgevuld hebben, gaan we weer op zoek naar een nieuw plekje om te overnachten. Weer hebben we uitzicht op zee en horen we het heerlijke geluid van de ruisende golven !

Verslag 64

We zijn inmiddels drie dagen verder en genieten nog steeds volop.

Woensdag zijn we verhuisd naar een nog mooier plekje ten zuiden van het Tangalooma Resort en hier gaan we nu de derde nacht in.

’s Morgens bij het ontbijt zien we dolfijnen voorbij zwemmen en ook springt de tonijn boven het water uit.

Het slechte weer dat steeds voorspeld is valt erg mee, de meeste regen valt ergens anders !

(Dit is een Bush-Stone Curlew)

(en dit ons toiletje !)

We brengen de dagen door met vissen, zwemmen, wandelen, lezen en spelletjes doen, er is tot nu toe genoeg te eten en te drinken in de camper en de koelkast doet nog steeds z’n werk.

Vanmorgen hebben we voor het eerst een tijdje de motor van de auto aangezet omdat de meter erg terug liep: het is steeds vijfentwintig tot dertig graden en met bewolkt weer kunnen de zonnepanelen de accu niet genoeg bijvullen ! We verblijven steeds aan de westkant van het eiland maar hebben helaas nog geen mooie zonsondergang gezien, tegen de avond trekt de lucht steeds helemaal dicht, we blijven hier gewoon staan tot we de zon in de zee hebben zien zakken !!

Verslag 65

Weer hebben we een prachtige dag gehad: na een regenachtige nacht klaarde het vanmorgen snel op en nadat we een strandwandeling gemaakt hebben ruimen we ons boeltje op en gaan een stuk van het eiland verkennen. Omdat het eb is kunnen we naar de zuidelijke punt rijden, iets wat met vloed onmogelijk is.

We komen langs de wrakken van twee stoomschepen die hier ruim honderd jaar geleden vergaan zijn.

Bij de “little sandhills” krijg ik even de kriebels: vijf jaar terug zijn we hier vast komen te zitten terwijl het zeewater begon te stijgen en zijn er toen door een Australiër uitgetrokken met z’n auto. Dit keer gaat alles prima al moet je wel in de eerste versnelling in fourwheeldrive door het zand ploeteren.

We komen langs mangrovebossen, de “mirapool” lagune en rijden vervolgens achttien kilometer langs de oostkant van het eiland in noordelijke richting.

Daarna buigen we af en nemen de “middle road” om weer uit te komen aan de westkant van het eiland.

Na twee en een half uur hebben we zo’n vijftig kilometer afgelegd en eindigen weer op ons prachtige plekje. Gelukkig is er niemand anders gaan staan, iets wat goed gekund had, want het is weekend en er zijn heel wat auto’s met de Micat aangekomen op het eiland, ook zijn er diverse zeilboten in de Moreton Bay voor anker gegaan. En …..eindelijk kunnen we foto’s maken van een mooie zonsondergang !!

Verslag 66

Ook zondag zijn we weer actief geweest en hebben vijf uur doorgebracht met het bekijken van de noordkant van Moreton Island N.P..

Bij the Wrecks, waar het nu gigantisch druk is, hebben we ons afval in een container gedumpt en de jerrycans met schoon water gevuld (Je moet dit water wel drie minuten laten doorkoken voor je het kunt drinken !). Er staan tientallen auto’s geparkeerd en ook liggen er veel boten voor de kust met mensen die een weekendje overkomen vanaf Brisbane en omgeving.

Wij gaan noordelijk, eerst via het strand waar je uit moet kijken voor enkele kreeks die in zee uitkomen en vervolgens inland.

Bij Bulwer, een heel klein plaatsje waar vroeger de loodsen woonden die voor een veilige tocht door de Moreton Bay zorgden, stoppen we bij een cafetaria annex winkel waar je terecht kunt voor de eerste levensbehoeften. Nadat we er wat gegeten hebben rijden we weer ruim tien kilometer door mul zand naar de North Point, ook een punt waar je alleen met eb kunt komen.

We wandelen naar de Honeymoon Bay, een prachtige beschutte baai en vervolgens laten we ons natspuiten bij de champagnepool, waar zeewater over de vulkanische rotsen spat.

Nadat we een stuk dezelfde weg terug gereden zijn buigen we af naar de oostkant om het Honeyeater Lake en de Blue Lagoon te bekijken.

Daarna mag Wim weer een stuk scheuren over het harde zandstrand van de oostkust om vervolgens uit te komen bij de middle road die ons weer naar de andere kant van het eiland brengt.

Tegen vijven zijn we terug op ons vertrouwde stekje, inmiddels zijn de meeste boten weer vertrokken en tijdens de zonsondergang zien we de dolfijnen boven water uitspringen, wat een paradijselijke plek !!

Verslag 67

De camper is vandaag niet van z’n plek geweest, de afgelopen twee dagen hebben we het hele eiland rondgetoerd en alle wegen bereden. Nu is het tijd voor relaxen: lezen, een spelletje doen, zwemmen en vissen.

Wim had net zo’n grote vis aan de haak dat z’n hele hengel doormidden brak, gelukkig heeft hij een reservehengel bij zich. Tot nu toe heeft hij nog niet veel gevangen, het is maar goed dat we een flinke voorraad eten bij ons hebben en dat we niet afhankelijk zijn van zijn vangst ! Je hebt eigenlijk een bootje nodig om een eind de zee op te gaan, daar zit de grote vis, maar Wim op een dobberende  boot !?!

Bijna iedere avond maken we een kampvuurtje alleen voor de gezelligheid, want voor de warmte (de temperatuur komt ’s nachts niet onder de vijfentwintig graden)  hebben we het echt niet nodig !

Verslag 68

Moreton Island is het op twee na grootste zandeiland ter wereld en bestaat voor 98 % uit ….zand ! Je ontkomt er dan ook niet aan dat er zandkorreltjes in je bed liggen en dat het tijdens het eten af en toe knarst tussen de tanden, het zand is overal !!

Iets wat erg belangrijk is op een klein eiland zijn de getijden: elke dag schuiven deze zo’n drie kwartier op waardoor je steeds wisselende tijden hebben met eb en vloed. Pas ruim na de middag (tot die tijd stond het strand onder water) verlaten we (tijdelijk) ons plekje en rijden weer de zes kilometer naar the Wrecks.

Hier verblijven we enkele uren en keren tegen de avond terug.

Afgelopen nacht is de cycloon Debbie, die zich al enkele dagen voor kust aan het opbouwen was, aan land gekomen in de buurt van Airlie Beach bij de Whitsundays. De tropische storm heeft een code vier gekregen en raast met windsnelheden van tweehonderd en vijfenzestig kilometer richting kust. Ook gaat zo’n cycloon gepaard met heel veel regen (een meter in achtenveertig uur !) en richt veel schade aan. Dertig duizend mensen moesten evacueren, hele steden zitten zonder stroom en dit is iets wat regelmatig gebeurt in Australië. Wij zitten er zo’n negenhonderd kilometer vandaan (zuidelijk) en merken er nu nog niets van, maar de komende dagen krijgen ook wij een staartje mee van de storm, met veel regen en wind. Zondagmiddag verlaten wij Moreton Island en moeten dan door het gebied waar nu veel wegen onder water staan en waar geadviseerd wordt er uit de buurt te blijven, hopelijk komen we gewoon op tijd in Cairns aan om het vliegtuig naar huis te nemen. We hebben nu nog twee weken de tijd, dus dit zal wel lukken. Mede door de storm kregen wij vanavond  een prachtige vuurrode lucht !!

Verslag 69

Woensdagmorgen konden we nog niets merken van de tropical cycloon Debbie, die een etmaal terug op minder dan duizend kilometer afstand zoveel verwoesting heeft aangericht. Het is zonnig en warm waardoor we weer regelmatig verkoeling zoeken in zee.

In de loop van de middag komt er bewolking opzetten en uit voorzorg bouwen we het groene doek alvast op.

’s Avonds maken we een uitgebreid kampvuur en pas tegen tienen begint het te regenen. Dan houdt het ook niet meer op, de hele donderdag regent het aan één stuk door. Het voordeel van een zandeiland is dat het water vrijwel meteen verdwijnt, er vormen zich geen grote plassen op onze plek, alleen is alles vochtig zowel binnen als buiten. We doen diverse spelletjes, lezen een boek en houden een uitgebreide happy hour. Tegen de avond komt de ranger langs om ons te waarschuwen voor een harde storm vanuit het zuidwesten. Gelukkig staan we vrij beschut maar we zetten alles nog eens extra goed vast en bergen zoveel mogelijk spulletjes op. En dan komt de storm, hij giert om de camper, de zee buldert en het strand staan helemaal blank. De hele nacht houdt dit aan, je hoort van alles op het dak vallen en de wind blaast door het open gaas (het is te warm om de ramen dicht te ritsen !). Achter ons op het duin, op zo’n veertig meter afstand breekt een boom af en valt een stukje naar beneden, halverwege blijft hij gelukkig achter andere bomen haken. Vanmorgen is het weer droog, de wind is weer redelijk normaal en de zon schijnt: we kunnen weer gewoon buiten leven.

Alle natte prut kan buiten drogen en de zonnepanelen kunnen hun werk weer doen (gisteren hebben we een paar keer de motor aan moeten zetten om de accu van de camper op te laden, we willen natuurlijk wel een koud biertje hebben !). Wim verbrandt een groot deel van ons afval, want pas zondagmorgen komen we in de buurt van vuilcontainers.

We maken een wandeling naar de vlakbij gelegen “Desert”, een immens grote zandvlakte waar dagjesmensen vaak komen sleetje rijden. Dit keer zien we alleen in de verte een paar stipjes van mensen die door het mulle zand ploeteren.

’s Middags gaat Wim nog een keer vissen en dit keer vangt hij twee emperors, waar we een flinke maaltijd aan zouden hebben, ze gaan echter terug in zee.

Vandaag begint de Paasvakantie, de scholen zijn twee en een halve week gesloten, dus het is zo gedaan met de rust op het eiland. De eerste volle Micat kwam net al aan en morgen en zondag stroomt Moreton Island verder vol, dan wordt het tijd om verder te gaan !!

Verslag 70

Gisteren, onze laatste volle dag op het eiland, was het heerlijk rustig weer. We genieten dan ook extra van “ons paradijsje”, omdat we weten dat het jaren kan duren voor we hier weer terugkomen.

Een groep dolfijnen zwemt een paar keer vlak langs de kust voorbij net of ze ons gedag willen zeggen.

Nog een laatste keer een mooie zonsondergang, een kampvuur en slapen met het geluid van de golven op de achtergrond !!

Vanmorgen, tegen tienen hebben we alles ingepakt en rijden we nog een keer de zes kilometer door het zand naar the Wrecks, waar de MiCat al klaar ligt. We hebben ongeveer twee honderd kilometer gereden op het eiland en zijn geen enkele keer in de problemen gekomen.

Het is erg winderig vandaag, er liggen een paar bootjes voor anker maar deze gaan flink heen en weer op de golven. Ook wordt er “gewoon” gesnorkeld (door Japanners die van te voren geboekt hebben !), iets wat nu gekkenwerk is, want je ziet niet veel onder water (veel te troebel) en als je niet uitkijkt word je zo door een golf tegen de roestige wrakken aangesmeten.

Wij zitten het allemaal rustig te bekijken, we moeten wachten tot half één voor de boot vertrekt.

(Wim doet wat lucht bij de banden, zodat ze weer geschikt zijn voor asfaltwegen.)

Daarna zijn we in  ander half uur tijd bij Brisbane en rijden even later weer over drukke vijf-baanswegen, wel even wennen !

Bij een supermarkt doen we uitgebreid boodschappen, al is er niet veel keus bij de groente afdeling, wat te maken heeft met de orkaan Debbie. Tegen vijf uur komen we aan bij Glasshouse Mountains Camping Ground waar we onze camper parkeren op gras, weer eens wat anders dan zand ! Dit keer horen we alleen maar krekels op de achtergrond, helaas is er geen zee in de buurt !

Verslag 71

Als eerste zijn we vanmorgen naar een uitkijkpunt gereden om de Glasshouse Mountains te bekijken. Deze groep van tien vulkanen is twintig miljoen jaren geleden ontstaan en Kapitein Cook gaf ze in 1770 deze naam, omdat de toppen hem deden denken aan de glasovens in “zijn” Yorkshire. Wij konden deze aparte bergen, bij helder weer, vanaf Moreton Island ook al zien.

Vervolgens rijden we richting de kust, er staat vandaag een harde wind en het is vrij bewolkt. Onderweg zien we diverse afgeknapte bomen en veel takken aan de kant van de weg liggen, gevolgen van de tropische cycloon.

We maken een stop bij Noosa Head, een druk vakantieoord, waar op zee flink gesurft wordt.

Na nog een uur rijden komen we uit bij Nine Mile Cobb & Co, vlakbij de plaats Gympie. Het is een heel aparte kampplaats waar van alles te doen is voor kinderen, leuk om te zien.

Tegen de avond wordt het koeler, zo’n achttien graden en wat we niet verwacht hadden: we zitten weer met een vest aan !! Gelukkig mogen we hier kampvuur maken, dus deze gaat zo zeker aan !!

Verslag 72

We hebben vandaag (dinsdag 4 april) vierhonderd en veertig kilometer afgelegd in noordelijke richting. Begin van de middag maken we een lunchstop bij Lake Monduran waar de overloop van de dam volop in gebruik is vanwege de vele regen van de afgelopen week.

Onderweg kunnen we aan het zand en het grind dat achter blijft op het asfalt zien dat de wegen onder water hebben gestaan, ook is alles overal heel groen. Het water in de rivieren staat hoog met vies bruin water, maar hinder ondervinden we nog nergens, alleen enkele kampplaatsen zijn gesloten waardoor we meer rijden dan de bedoeling is. Toch zijn er nog gebieden die veel overlast hebben van de cycloon Debbie, al is het alweer ruim een week geleden dat deze aan land kwam. Gisteren kregen we van Rob enkele krantenartikelen toegestuurd:  inmiddels zijn er negen doden te betreuren (vooral door rivieren die buiten hun oevers zijn getreden), waarvan de meeste zuidelijk van Brisbane woonden. In Rockhampton, waar we morgen heen rijden, is de Fitzroy River in zestig jaren nog niet zo hoog geweest. Ook zitten er nog duizenden huishoudens zonder stroom.

Via WikiCamps vinden we een leuke kampplaats bij Alkoomi Adventure Farm in de plaats Marmor. We staan bij een soort boerderij waar de eigenaars hun grond ter beschikking stellen.

Er zijn toiletten, douches en een kampkeuken en voor dit alles hoef je slechts tien dollar aan Angel Flight te doneren !

Alleen een kampvuur kunnen we hier niet maken, wel koelt het ’s avonds weer flink af, het is tenslotte herfst, dus doen we het vest maar aan !

Verslag 73

Toen we gisteren door de stad Rockhampton reden konden we met eigen ogen zien wat de wateroverlast na een cycloon aanricht. De Fitzroy River is inderdaad helemaal buiten zijn oevers getreden en zorgt ervoor dat zowel straten als treinrails onder water staan. Door het laatste ligt het hele treinverkeer plat en staan er kilometers lange geschakelde wagons stil.

Er loopt één route door de stad, zodat het verkeer zo snel mogelijk verder kan en overal om je heen zie je huizen en bomen in bruin water staan. We gaan verder noordelijk over de Bruce Highway en op hele stukken merk je totaal niks van de overstromingen, dan ineens zie je aan beide kanten van de weg weer volop water. We stoppen bij Carmila Beach, waar we op de heenweg ook gestaan hebben. Deze kampplaats ligt pal aan zee en tegen de avond wordt het vloed en horen we weer de ruisende golven, net als op Moreton Island.

Vanmorgen zijn we richting Mackay gereden en komen zo steeds dichter bij het gebied waar de cycloon Debbie haar verwoestende werk deed. We zien weer veel omgevallen bomen en takken langs de kant van de weg, maar daar blijft het bij. Het leven gaat gewoon door, de wegen waar schade aan is worden hersteld en de takken worden opgeruimd.

We rijden vandaag niet erg ver, we hadden onderweg veel meer oponthoud verwacht en hebben nu nog ruim de tijd om in Clifton Beach aan te komen. We doen wat boodschappen en ik bezoek nog even een kapsalon en daarna gaan we naar Smalleys Beach in Cape Hillsborough N.P., ook een plek waar we drie maanden terug al geweest zijn. Het blijkt dat de kampplaats eigenlijk gesloten is vanwege de storm, maar we gaan er toch staan (op hetzelfde plekje !).

De toilet kunnen we gewoon gebruiken en er is zelfs water, zodat ik nog even een wasje kan doen. Ook nu staan we pal aan zee, dat wordt weer heerlijk slapen vannacht !!

Verslag 74

Het was de bedoeling nog een dag te blijven staan in het Nationale Park pal aan zee, maar terwijl we vanmorgen rustig aan het ontbijten waren kwamen er twee rangers naar ons toe met de vraag of we de borden niet gezien hadden dat de kampplaats gesloten is !! We kregen gelukkig alleen een waarschuwing en geen boete, maar werden wel vriendelijk verzocht zo snel mogelijk onze spullen op te ruimen en te vertrekken. Ze moesten alle bomen nakijken (of deze niet alsnog om zullen vallen !) en de hele kampplaats opruimen, zodat deze met de Paasdagen weer toegankelijk is voor bezoekers. Dus zijn we weer verder getrokken !

De barst in de voorruit, die al ontstaan is tijdens de eerste week in Tasmanië, wordt steeds een stukje langer en is nu bijna veertig centimeter. Tijdens het rijden kijk ik er steeds tegen aan, maar we hebben beslist dat we pas aan het begin van onze volgende trip de ruit laten vervangen. Bij Clary en Rob moet onze camper dit keer buiten staan, omdat hun garage helemaal vol gestouwd is met spullen uit hun restaurant. Het zou jammer zijn als de ruit net vervangen is en daarna schade oploopt.

Onderweg zien we weer duizenden afgeknapte bomen liggen en ook hebben veel reclame- en verkeersborden het niet overleefd.

We nemen de afslag naar Airlie Beach bij the Whitsundays om te zien hoe het er anderhalve week na de cycloon voorstaat. Nog steeds is er geen elektriciteit en zijn veel winkels gesloten en degene die open zijn werken met een groot aggregaat. Iedereen is druk bezig met puin ruimen en overal zijn elektriciens aan het werk. Toch is het druk met backpackers en varen er alweer boten naar de eilanden om te gaan snorkelen, business has to go on ! Enkele zeilboten liggen op hun kant op het strand en het prachtige lagune-vormige zwembad, waar het normaal wemelt van de mensen, is gesloten en ziet er vies en onverzorgd uit.

We rijden nog even langs het huis van Peter en Caroline (Australiërs die we vijftien jaar terug hebben leren kennen in West-Australië en vorig jaar weer opgezocht hebben) en zien dat er jongelui op het terras zitten, dus hun backpackers bedrijf  is alweer geopend. We gaan ze nu niet bezoeken, want ze hebben wel wat beters te doen !

Dan verlaten we Airlie Beach weer en rijden nog een stukje noordelijker naar Bowen, waar we zowaar op een camping gaan staan. Deze ligt namelijk pal aan zee en we weten uit ervaring dat er verder geen mooie kampplaatsen hier in de buurt zijn !

Ook hier heeft de orkaan zijn sporen nagelaten, je moet zelfs uitkijken dat je niet onder een palmboom gaat staan, want dan kan je een kokosnoot op je hoofd krijgen !

Verslag 75

De afgelopen twee dagen zijn we rustig verder noordwaarts gereden richting Cairns. Terwijl we gister tussen de middag op een leuk plekje ten noorden van Townsville zaten te picknicken, zagen we op WikiCamps een gratis kampplaats pal aan zee op nog geen vijf kilometer afstand. Het was prachtig weer en we hadden al een paar honderd kilometer afgelegd dus besloten we niet verder te rijden en daar te overnachten. Daar aangekomen bleek het een plek waar we vorig jaar ook hebben gestaan: Balgal Beach. Het is geen verkeerde plaats en er was ruimte dus daar zijn we gaan staan. Met dertig graden op de thermometer is een flinke zeewind een verademing !

Vanmorgen waren we al voor negenen op pad en tegen elven draaien we, na twee honderd kilometer rijden, de weg in naar Bingil Bay Campground, onze favoriete stek, die we nu voor de derde keer aandoen. Het is een heel kleine kampplaats maar ook nu is er een plek pal aan zee vrij, die we natuurlijk gelijk in beslag nemen.

We maken twee keer een strandwandeling  en genieten van het prachtige uitzicht en het geluid van de rollende golven.

Morgen leggen we de laatste anderhalf honderd kilometer af en dan wordt het tijd dat we gaan schoonmaken en inpakken. Wat zal het straks, wat temperatuur betreft, tegen vallen wanneer we weer thuis zijn: hier wordt het ’s nachts niet kouder dan drieëntwintig graden en slapen we onder een laken, als we donderdag in Holland aankomen is het daar, na weken mooi weer, slechts negen graden met regen !!

Laatste verslag

Terwijl we het laatste stuk afleggen op weg naar Cairns zien we, net als de dag ervoor, weer veel velden met suikerriet afgewisseld met bananenplantages en af en toe een ananasveld.

De camper krijgt een grote wasbeurt en bij Smithfield doen we nog enkele boodschappen.

Dan rijden we door naar Ellis Beach, zo’n vijf kilometer verwijderd van Clifton Beach, waar een prachtige kampplaats is pal aan het strand. We zetten de camper in het zand en kunnen heerlijk de hele tijd op blote voeten lopen.

Weer komt ’s avonds de volle maan op boven zee waardoor het water prachtig belicht wordt.

(Wim heeft deze reis duidelijk gewonnen met Carcassonne, de stand is: 24 – 16 !)

Vanmorgen zagen we de zon tegen half zeven opkomen en we beseffen dat dit écht (voorlopig) onze laatste nacht was in de camper.

We rijden naar het huis van Rob en Clary en zijn daar lange tijd bezig met poetsen (Wim zet de auto nog even goed in de was), de camper uitpakken en koffers ínpakken, ook maken de wasmachine en droger overuren. Tegen de avond rijden we naar Palm Cove om de zaak (Apres Beach Bar en Restaurant) van Rob en Clary te bekijken die helemaal verbouwd is. Het ziet er allemaal heel mooi en gezellig uit, bovendien lijkt de ruimte nu veel groter.

Nadat we er wat gegeten hebben gaan we terug naar Clifton Beach, de reis zit erop. Weer hebben we ons prima vermaakt in Australië: bekende en nieuwe plekken gezien, over asfalt, gravel en door zand gereden, het heel heet en flink koud gehad en ruim veertig keer een kampvuur gemaakt. We hebben deze trip twaalf duizend zeshonderd kilometer afgelegd en onze driekleur is daardoor flink afgesleten.

Morgen (12 april) stappen we tegen drieën in het vliegtuig en komen donderdagmorgen rond zes uur aan op Schiphol, daarna hebben we weer ruim de tijd om te genieten van onze kinderen en kleinkinderen.

 

Goodbye Australia, until next time !!