Verslag 1
In plaats van eerdere plannen om de Italiaanse laars af te zakken en te overwinteren op Sicilië zijn we nog wat verder afgezakt en zijn nu onderweg naar “down under”.
We zijn al tijden van plan om een tweedehands camper te kopen in Australië maar dit is niet te verwezenlijken vanuit Holland en aangezien mijn zus en zwager momenteel thuis zijn gaan we bij hen op bezoek en beginnen onze trip in Cairns gelegen in het noordoosten van Australië.
We hopen zo snel mogelijk een goede Toyota Hi-lux 4×4 camper te vinden, ergens in het land, deze moet dan gekeurd en helemaal ingericht worden en dan kunnen we rond gaan trekken. In totaal hebben we bijna drie maanden de tijd (op 1 april zijn we weer terug in Nederland) en hopen ook nog een stukje van Australië te bekijken, we eindigen dan weer in Cairns, waar de camper gestald wordt bij Clary en Rob in hun garage.

We zijn gistermiddag, 6 januari 2015, vertrokken vanaf Schiphol ( hadden een prima plek in het vliegtuig !) en kwamen elf uur later aan in Tokyo, Japan op de luchthaven Narita.
Overdag hebben we er in een hotel geslapen en inmiddels is het acht uur ’s avonds en zitten we te wachten op onze vlucht naar Cairns, waar we na zeven-en-een-half uur vliegen hopen aan te komen.
Daar staat een huurauto voor ons klaar om het laatste stuk af te leggen naar Clifton Beach, iets ten noorden van Cairns, waar Clary en Rob een prachtig huis hebben.

En dan wordt het zoeken naar een mooie camper ……

Verslag 2
De rest van de reis verliep voorspoedig en ook nu hadden we weer een prima plek voor Wim’s lange benen.
Tegen zevenen ’s morgens zaten we al bij Rob en Clary aan de koffie, dit keer was het niet lang geleden dat we elkaar gezien hadden: in december waren ze nog in Holland voor het 60 jarig huwelijksfeest van onze ouders.




Clary had enkele dagen terug een camper (precies het type wat wij zoeken) langs de kant van de weg gezien, die te koop werd aangeboden door een particulier.

                   

 

Deze man kwam hiermee in de loop van de morgen langs en we hadden best interesse, alleen stond er al 350.000 km. op de teller. Een goede vriend van Rob en tevens monteur heeft de camper later op de dag uitgebreid gekeurd en raadde ons af deze te kopen, een advies wat we dan ook zeker opvolgen.

Het regenseizoen begint: regelmatig valt er een plensbui en ook waait het flink, bij een temperatuur van rond de dertig graden is het dan ook knap benauwd ! (Maar we klagen niet !!). De toeristen die er nog zijn moeten, wanneer ze de zee in willen, binnen de netten zwemmen vanwege de kwallen (jellyfisch) die er nu in het water zitten, er kunnen zelfs krokodillen in zee zwemmen !





’s Avonds zijn we met Clary en Rob naar hun restaurant geweest en hebben er heerlijk buiten gegeten met een verkoelend windje uit zee erbij.

Tegen elven liggen we plat, met een tijdsverschil van negen uur begint de jetlag nu zijn tol te eisen.

Verslag 3
We waren vanmorgen allebei al om vijf uur wakker, maar dat verandert wel met een paar dagen ! Ook sliepen we beter dan verwacht: het koelt ’s nachts nauwelijks af, maar met de plafondventilator aan en slechts een laken over je heen is het prima te doen.



We zijn met de auto, via een prachtige kustweg, naar Hartley’s Crocodile Adventures gereden, zo’n twintig kilometer noordelijk van Clifton Beach. In dit park leven honderden krokodillen in een natuurlijke omgeving, ook worden er diverse shows gegeven en kun je een bootcruise maken over de lagoon.









We hebben er een groot deel van de dag doorgebracht en ook nog andere Australische dieren gezien, o.a. koala’s, slangen, emoes en cassowaries.










De hele dag blijft het droog, wel horen we dat er over enkele dagen een cycloon met veel regen deze kant opkomt !

Verslag 4



Nadat we vanmorgen geholpen hebben met wat klusjes in en rond het huis zijn we vanmiddag via een prachtige slingerweg door de bergen naar Kuranda, een regenwoudstadje, gereden.

Je kunt er ook komen met een stroomtrein en vandaar met een kabelbaan (Skyrail Rainforest Cableway) over de prachtige rainforest zweven, jaren terug hebben wij deze trip ook gemaakt.





In Kuranda bevinden zich enkele ambachtsmarkten met een artistieke atmosfeer, wanneer we er rondlopen ruik je overal de wierook en waan je je terug in de zestiger jaren. Een eindje verderop bevindt zich de Barron River Gorge en na een mooie wandeling over hangpaden door het regenwoud komen we bij een lookout.




We kijken uit over de kloof, waar de waterval op dit moment maar weinig water naar beneden stort in de Barron River.





Tegen vijven zijn we terug in Clifton Beach waar we eerst het zwembad induiken, met ruim dertig graden en een hoge vochtigheidsgraad is dit toch iets verfrissend.
Ondertussen wordt er veel gekeken op internet naar beschikbare campers en regelmatig gaat er een mail of een telefoontje over en weer. Vandaag is Eddy, een in Australië wonende Hollander die wij ook ontmoet hebben in Nederland, zelfs nog voor ons wezen kijken in Sydney, bij twee campers. Helaas was de ene uitgeleefd en de andere veel te hoog geprijsd. We blijven zoeken en hebben het ondertussen prima naar de zin !

Verslag 5
We zijn vanmorgen (zondag 11 januari) weer naar Hardley’s Creek gegaan, binnen twee dagen mocht je nog een keer gratis het park in en we hadden nog niet alles gezien daar. De koala’s waren wakker vandaag, dus we hadden geluk want deze dieren slapen twintig uur per dag. Het zijn echte knuffeldieren om te zien, maar pas op, want ze hebben scherpe nagels.




(Deze vogel heet een Jabiru of Black-necked Stork en kan 1.4 meter worden)
Om tien uur was er een rondleiding door de krokodillenfarm, waar de eieren van deze dieren kunstmatig worden uitgebroed, een proces dat 86 dagen duurt. Ze houden hierbij tweeëndertig graden Celsius aan, want dan worden het namelijk mannelijke krokodillen en deze worden groter en leveren meer op. Een volwassen vrouwtjes krokodil wordt ongeveer 2.2 tot 2.5 meter, een mannetje 3.2 meter. Ook is hij natuurlijk veel zwaarder: zo’n driehonderd kilo, terwijl een vrouwtje niet verder komt dan 80-100 kg. De krokodillen van de farm eindigen allemaal als tas, schoen of riem en ook wordt hun vlees in restaurants en supermarkten aangeboden


Tegen elven wonen we nog een show bij waar de “salti’s” (zoutwaterkrokodillen) gevoerd worden en daarna verlaten we het park weer.

We rijden via kustweg 44, de Captain Cook Highway, door naar Mossman’s Gorge waar we drie en een halve kilometer door het regenwoud met z’n prachtige fig-trees lopen. Het is 36 graden en de luchtvochtigheid is er zo hoog dat Wim’s bril constant beslaat en we zijn drijfnat wanneer we het park weer uitkomen, maar het was zeker de moeite waard.









Het is druk met dagjesmensen die pootjebaden in de rivier, al zijn er natuurlijk ook waaghalzen die in het snelstromende water zwemmen.

Nadien rijden we weer zuidwaarts naar Port Douglas, een plaats met veel accommodaties en luxe resorts. Het is ook het vertrekpunt voor de boten naar het Great Barrier Rif, waar gesnorkeld kan worden. Wij gebruiken een heerlijke lunch aan de haven.


Nadien rijden we nog naar een lookout waar je een prachtig uitzicht hebt over het strand van Port Douglas en dan hebben we wel genoeg gezien voor vandaag. Onderweg maken we nog een laatste stop langs de kustweg met uitzicht op zee en daarna wordt het weer tijd voor een verkoelende duik in het zwembad !

Verslag 6

Gisteren was het zwaarbewolkt weer met af en toe een bui en daardoor erg benauwd, we hebben dan ook niet veel ondernomen. ’s Morgens hebben we enkele uren doorgebracht in het Smithfield winkelcentrum: een enorm overdekt complex waar het heerlijk koel is. Het was er goed druk, over twee weken beginnen de scholen weer dus er moet van alles aangeschaft worden voor de kinderen. ’s Middags hebben we geluierd en wat spelletjes gedaan en……. we hebben een camper op het oog ! Deze staat te koop in Perth, helemaal aan de andere kant van Australië. De eigenaars zijn Zwitsers en willen hem, na een trip van ruim tien maanden, weer verkopen. We hebben telefonisch en via de mail contact gehad en recente foto’s van de camper gezien. We hebben besloten er voor te gaan en vliegen donderdagmiddag, in vijf uur tijd, naar het zuidwesten van het continent.

Vanmorgen hebben we weer enkele mails verstuurd, vliegtickets geboekt en een huisje besproken bij Perth in het caravanpark waar de Zwitsers nu staan met hun camper. Vrijdagmorgen gaat dan de koop plaatsvinden, als wij de camper goedkeuren. Vervolgens gaan zij dan alles schoon- en leegmaken en wij kunnen dan záterdagavond over de camper beschikken. Ze hebben al een campingplek gehuurd tot en met maandagmorgen en deze mogen wij de laatste twee nachten gebruiken. Wij hebben dan vrijdagmiddag en zaterdag de tijd om allerlei spullen te kopen en kunnen zondag alles inrichten, spannend allemaal !!
Nadat alles geregeld was hebben we vandaag een lange trip gemaakt naar Atherton Tableland. Op weg ernaartoe hebben we eerst een wandeling gemaakt naar de Crystal Cascades vlakbij Cairns.





Daarna zijn we via vele haarspeldbochten omhoog gereden om uiteindelijk ruim zevenhonderd meter boven zeespiegel te eindigen bij de vulkanische hooglanden van de Tablelands. We maken een stop bij de twee mooiste kratermeren: Lake Barrine en Lake Eacham, bij de laatste wordt volop gezwommen.

In het tropische regenwoud bij Lake Barrine staan twee gigantische Kauris.


Iets verderop bevindt zich het stadje Yungaburra met veel historische gebouwen.




Het is inmiddels lunchtijd en het is de bedoeling bij Nick’s restaurant te gaan eten. De Europese eigenaar is een vriend van Clary en Rob en járen terug zijn wij er een keer samen geweest. Helaas is het restaurant gesloten maar we spreken wel met Nick: hij herkent ons nog en weet ook nog precies aan welke tafel we toen zaten !!



We komen terecht bij de oude pub van Yungaburra voor lunch en gaan daarna door naar de vlakbij staande beroemde Curtain Fig Tree, waar luchtwortels vanuit de boomtoppen naar beneden groeien en zo een vijftien meter lang “gordijn” vormen, prachtig om te zien.


We gaan door naar de Millaa Millaa Falls en zien onderweg nog een kleine waterval waar veel mensen verkoeling zoeken.


Bij de Millaa Millaa Falls is het erg druk, het is er dan ook erg mooi en ook hier wordt weer gezwommen.

Het wordt tijd om terug te gaan richting Clifton Beach, we zijn inmiddels honderdentwintig kilometer van huis. Via een mooie route rijden we in twee uur tijd terug, onderweg zien we bananen-trees en ook vele rijpe mango’s aan de bomen hangen. De hele dag schijnt de zon en het is weer ruim vijfendertig graden. In Perth is het ook aardig warm: tweeëndertig graden mét zon, maar daar is het lang niet zo vochtig en kennen ze geen tropische regenbuien !

Verslag 7
Het is inmiddels donderdagmiddag 15 januari en we zitten te wachten op de luchthaven van Cairns tot we aan boord mogen voor onze vlucht naar Perth. Het was vandaag weer knap heet en benauwd in Cairns: 39 graden en een luchtvochtigheid van 85, het is dan ook niet het juiste seizoen om hier te vertoeven.
Gisteren zijn we bij een overheidsinstelling langs geweest om uitleg te krijgen over de hele procedure van overschrijven en keuren van de camper. Daarna hebben we uren doorgebracht in diverse campingwinkels om alvast uit te zoeken waar we in Perth, bij dezelfde winkelketens, onze campingspullen kunnen kopen. (We weten nog niet wat we van de huidige eigenaars over kunnen nemen !) Aan het eind van de middag zijn we met Clary en Rob naar Cairns gereden, er is een prachtige zwembad aangelegd vlakbij zee waar iedereen gratis gebruik van mag maken.


Wij hebben enkele uren geborreld in het uitgaanscentrum van de stad, waar we diverse kennissen van Rob en Clary ontmoet hebben en daarna in een visrestaurant aan zee gegeten, het was voorlopig onze laatste avond samen.



We hebben een heerlijke week gehad in Queensland, nu op naar West Australië !


(Zo’n slang wil je niet in je achtertuin hebben, toch gebeurt dit hier regelmatig !!)

Verslag 8
WE HEBBEN DE CAMPER GEKOCHT !!!!!!!

We hadden vanmorgen om acht uur een afspraak met Annemarie en Bernhard, de Zwitsers die de camper te koop aanboden. Het tijdstip was geen enkel probleem aangezien het voor ons eigenlijk al tien uur was, het is in Perth twee uur vroeger dan in Cairns. De camper ziet er prima uit, zowel van binnen als van buiten en na een fijn gesprek, een grondige keuring en een proefrit wisten we het zeker: dit wordt onze camper. Het Zwitserse stel, van onze leeftijd, heeft er ruim tien maanden mee rondgetrokken door Australië en in die tijd hebben ze slechts 14.000 km. afgelegd en grotendeels over verharde wegen. Een eiland als Fraser waagden ze zich niet aan, bang dat de auto zou beschadigen. Ook had de camper pas een beurt gehad, zijn de wielen in prima staat en was hij van binnen opnieuw geschilderd, tevens zit er nog vier maanden garantie op. Alles ziet er pico bello uit ! Voor 20.000 AUD (14.000 euro) is de Toyota Hilux 4×4 uit 2009 met een kilometerstand van 273.500 van ons, inclusief: twee keer zestig watt zonnepanelen, een douchetent, een Garmin navigatiesysteem, een bandencompressor, een verrekijker, een ongebruikte porta potti (maar die hoeven we niet), mooi beddengoed, nieuwe kussens en nog diverse andere dingen. Nadat we alle papieren hadden ingevuld voor de overdracht zijn we gezamenlijk naar de bank gereden om de geldzaken te regelen en hebben daarna een heel gezellige lunch gehad. Het blijkt dat Annemarie en Bernhard al ruim vijf jaar van huis zijn: ze hebben vier en een half jaar zeilend doorgebracht en zijn met z’n tweeën naar de Pacific gevaren, soms zagen ze dagen geen enkel ander schip, een hele prestatie. In Brisbane hebben ze hun boot verkocht en deze camper aangeschaft (rechtstreeks van het verhuurbedrijf Apollo, waar wij ook al vijf keer zo’n zelfde camper gehuurd hebben), nu zijn ze moe van het reizen en willen naar huis. Na de lunch hebben we hen teruggebracht naar de camping en zijn we inkopen gaan doen: inmiddels hebben we twee goede stoelen, gereedschap, bakken voor kleding en levensmiddelen, borden en bestek en een fles champagne om de koop te vieren, morgen gaan we verder met inkopen doen. Dan worden ook de laatste persoonlijke spullen van de Zwitsers uit de camper gehaald, geeft Annemarie alles nog een sopbeurt en vervolgens kunnen wij ons nieuwe huisje in gaan richten.

Verslag 9
In tegenstelling tot Cairns koelt het in Perth ’s avonds wél af naar zo’n twintig graden, waardoor je veel beter slaapt. Zo goed zelfs dat we van vrijdag op zaterdag pas laat merkten dat het buiten stormde. Toen we hiervan wakker werden was onze eerste gedachte: de luifel. Deze stond nog uit toen we de camper achterlieten en voor de laatste keer in een huisje op de camping sliepen. Ook de Zwitsers slapen in een huisje maar deze kijkt uit op de camper terwijl wij een heel eind verderop slapen, we hoopten dan ook dat zij de luifel afgebroken zouden hebben.

Echter, toen we gistermorgen naar onze camper liepen zagen we de gebroken stangen er al naast liggen. Annemarie en Gerhard vonden het heel vervelend, ze waren gelijk opgestaan toen het begon te stormen, maar waren al te laat. Nou hebben we dit probleem al een keer eerder bij de hand gehad (een windvlaag op Moreton eiland en de luifel stond vertikaal omhoog), dus Wim wist hoe hij het moest repareren.

Weer zijn we gisteren lange tijd op pad geweest om spullen te kopen voor de camper: er moesten nog schappen gemaakt worden, pannen aangeschaft, meer gereedschap gekocht en ga zo maar door. In de winkels is overal airconditioning, maar zodra je naar buiten loopt komt de hitte je tegemoet. In de loop van de middag waren we terug op de camping en konden we eindelijk onze camper in, vanaf nu is dit ons verblijf en we hopen er vele jaren plezier van te hebben. ’s Avonds nodigden Annemarie en Gerhard ons uit voor een hapje en een drankje en we hebben er een heel gezellige avond gehad, vol met verhalen over hun avontuurlijke reis.

Toen we vanmorgen wakker werden waren we het samen eens: er moet een dikkere matras in, ook werd het in de loop van de nacht fris en hebben we geen goed dekbed. Dus wéér zijn we op pad gegaan (we hebben vandaag nog de beschikking over de huurauto), in Perth zijn zoveel winkels, dat we het beter nu gelijk goed kunnen regelen. Normaal geef je aan het eind van je vakantie veel spullen weg, nu is het een aanschaf voor langere tijd en wil je iets goeds !

Inmiddels is het tien uur ’s avonds, heeft Wim voor het eerst gekookt, hebben we een prima matras op bed liggen met een nieuw dekbed met mooie hoes erop, heeft Wim heel wat aanpassingen gedaan en hebben de meeste spullen een vaste plek gekregen !


(Zo zag de camper er van binnen uit toen wij hem overnamen.)

Verslag 10
Nu de camper aan de binnenkant helemaal naar wens is blijven er nog drie dingen over die gebeuren moeten: we willen een aluminium bak aan de achterkant van de camper om de zonnepanelen, de tafel en stoelen en wat ander spul in op te bergen. Aan de voorkant moet een bullbar komen (erg handig wanneer er een kangoeroe de weg oversteekt) met schijnwerpers erop én de radio in de cabine doet het niet. Gerhard had al meteen gezegd dat er een CD in vast zat, dus we wisten dat hij gerepareerd moest worden. We zijn vanmorgen, na afscheid te hebben genomen van Annemarie en Gerhard, eerst naar ACS gereden, een bedrijf gespecialiseerd in het maken en bevestigen van bakken op auto’s. We hadden in Cairns al contact gehad met dit bedrijf en Rob had hen een mail gestuurd, dus ze wisten dat we kwamen. De eigenaar heeft alle maten opgenomen en zou ons ’s avonds een prijsopgave doen, helaas vertelde hij ook dat hij erg druk is en dat het wel twee weken kan duren voor hij tijd heeft. Nadat we verteld hebben dat we eind maart helemaal in Cairns moeten zijn beloofde hij te kijken of het eerder kan. Dóór naar het volgende bedrijf: Irvin Bullbars, hier kan alles iets sneller geregeld worden maar toch niet eerder dan eind van de week. Daarna rijden we naar een Toyota dealer om een nieuwe radio/CD speler in te laten bouwen, dit kan dezelfde dag nog en om twee uur rijden we er, met een lekker stukje muziek in de auto, weer weg. We hebben ons ook nog even goed laten informeren over de distributieriem: deze hoeft pas na 300.000 km. vervangen te worden, dus voorlopig hebben we daar geen omkijken naar.

Aangezien we niet dagen in Perth willen blijven wachten tot de bak geplaatst kan worden besluiten we de binnenlanden in te gaan, namelijk naar Hyden, zo’n driehonderd kilometer verwijderd van Perth, waar een groot natuurwonder te zien is: the Wave Rock. We zijn nu voor de achtste keer in Australië, maar hebben dit fenomeen nog nooit gezien, omdat we meestal in het zuidwesten de kustroute nemen. Nadat we nog enkele boodschappen hebben gedaan rijden we alvast een stuk landinwaarts en komen tegen half vijf aan op een soort picknickplaats waar je gratis mag overnachten. We staan hier helemaal alleen en er zijn hier totaal geen faciliteiten, wat een verschil met de camping in Perth, waar zelfs een zwembad aanwezig was. Toch staan we veel liever hier, dan in de drukte.



(Ook hier gaat Wim door met kleine klusjes om de camper te perfectioneren.)

We zijn nog maar net aangekomen wanneer er een mail binnenkomt: ACS heeft donderdag en vrijdag tijd om de bak te plaatsen ! We bellen meteen op naar Irvin Bullbars om daar een afspraak te maken, dus hoogst waarschijnlijk is voor het weekend alles geregeld en kunnen we nog voor Australian Day (maandag 26 januari) richting Cairns gaan !

(Dit is geen bosbrand !)

Verslag 11
We werden vanmorgenvroeg weer uitgerust wakker op onze nieuwe matras (toplaag over de oude !) en hoorden de kookaburra’s al van verre hun aparte lachende geluid ten gehore brengen. Ook enkele gekleurde parkieten vlogen rond, heerlijk om zo wakker te worden ! Bij het ontbijt heeft Wim weer mailcontact gehad met de bedrijven van de bullbar en de aluminium kist: donderdagmorgen om half acht moeten we bij Irvin Bullbars zijn, daarna gaan we door naar ACS voor alle opmetingen en vrijdagmorgen wordt dan de bak geplaatst. We hebben nog een paar honderd kilometer te gaan voor we in Hyden zijn, onderweg wordt het steeds kaler en dorrer, de wol van de merinoschapen die er lopen heeft dezelfde kleur als het gras !

Voor het eerst heb ik een stuk in de camper gereden, het is wel even wennen en een paar keer gaan de ruitenwissers heen en weer in plaats van de richtingaanwijzer, maar het is belangrijk dat ik ook kan rijden.



We stoppen bij een drooggevallen zoutmeer waarvan we er later meerdere zien onderweg. Tegen twaalven arriveren we bij de Wave Rock, inmiddels is het 45 graden en zoemen de vliegen ons om de oren !! Er zijn maar weinig toeristen op dit moment, logisch natuurlijk, de meeste vertoeven aan de kust.

We maken diverse foto’s van de vijftien meter hoge grote granieten golf (ontstaan uit een blootliggende aardlaag die duizenden jaren lang is geërodeerd) en klimmen daarna de rots op.



Overal zijn muurtjes geplaatst om het regenwater tegen te houden zodat het opgevangen kan worden in een meer.






Na de wandeling rijden we via een weg vol dode bomen (ze overleven al het zout niet) naar Lake Magic, een knalgroen zoutmeer wat erg onnatuurlijk aandoet.



We besluiten vast een stuk terug te rijden richting Perth en niet op de camping te blijven die bij de Wave Rock hoort. In de auto is het meer comfortabel en het scheelt morgen weer een eind rijden. Ik rijd weer een stukje en zie dan opeens een oranje lampje oplichten, het blijkt dat het brandstoffilter vervangen moet worden. We bellen met de Toyota-garage, waar gister de radio/CD speler is geplaatst en morgenmiddag om twee uur kan het filter vervangen worden, maar goed dat we al een stuk op weg zijn richting Perth. Tegen half vijf stoppen we bij Kokerbin Rock, weer een grote granieten rots en hier parkeren we de camper onder een grote boom, zodat we nog een beetje schaduw hebben.

Inmiddels is het zes uur en geeft de thermometer nog steeds 42 graden aan in de schaduw !

Verslag 12
We hebben gisteravond genoten van de prachtige sterrenhemel, omdat er geen kunstlicht in de omgeving is zie je alles veel beter.

Na een warme nacht (de temperatuur bleef steken bij 35 graden) zijn we vanmorgen begonnen met een korte wandeling langs de Kokerbin Rock, de op twee na grootste monoliet van Australië. (De grootste is natuurlijk Ayers Rock en deze is zelfs het grootst van de wéreld !) Tegen half negen was het al bijna veertig graden, dus na een half uurtje zijn we alweer gaan rijden.






Onderweg komen we weer langs aparte zoutmeren en tegen twaalven arriveren we in York, een historisch stadje, gesticht in 1831. Hier bevindt zich het York Auto Museum, waar onder andere een Rolls uit 1925 en een Benz uit 1886 moeten staan. Het gebouw ziet er donker uit maar er staat wel “open” op de deur, echter wanneer we deze met moeite open hebben gekregen en naar de entree lopen, gaat er ineens een alarm af (hebben wij weer !) We blijven een tijdje wachten of er een reactie komt maar het alarm blijft loeien en verder gebeurt er niets. We melden het maar bij het infocentrum en daar zoeken ze het verder uit.




We wilden nog naar de oude gevangenis en de rechtbank, maar beiden zijn deze tijd van het jaar gesloten. We bekijken wat leuke winkeltjes en een negentig jaar oude hangbrug, gemaakt door gevangenen en gaan dan we verder, want we moeten om twee uur in Midland, een voorstad van Perth zijn, bij de Toyota-garage.






Om half drie zit er een nieuw brandstoffilter in de camper en een uurtje later staan we op Midland Touristpark, slechts tien minuten verwijderd van de bedrijven waar we morgen moeten zijn.

Er waait een verkoelend windje (volgens Rob heet deze: “the Fremantle Doctor”) en ik denk dat het vannacht zo’n twintig graden koeler zal zijn dan afgelopen nacht !

Verslag 13

Vandaag was een dag van veel wachten: om half acht waren we present bij het bedrijf voor de bullbar en deze zat er twee uur later op,






(Voor en erna !)

daarna moest er een elektricien komen om de schijnwerpers te monteren en alles bij elkaar waren we om half twaalf klaar bij het eerste bedrijf. Wel hadden we ondertussen een Hollander ontmoet die een bedrijf had naast Irvin Bullbars en het is al geregeld dat wanneer we onze camper in Perth achter willen laten, om later weer verder te trekken, we deze bij hem kunnen stallen, op een groot terrein achter het bedrijf. Altijd handig om te weten ! Door naar ACS voor de aluminium bak. Ze zijn nog druk bezig met een andere klus dus het duurt allemaal een beetje langer, weer zitten we een beetje te lezen en wat mails te beantwoorden.

Het heeft geen zin ergens heen te gaan, want er zit alleen maar industrie in de buurt, de shoppings centra zijn te ver weg. Om vier uur hebben ze alles goed opgemeten, een ijzeren frame gemaakt en diverse andere voorbereidingen getroffen. Morgen tegen tienen worden we weer verwacht en wordt de bak geplaatst en vastgezet. Als het goed is hebben we dan alles gehad en kunnen we de drukte van de stad uit !!

Verslag 14
Vandaag wordt Dennis 29 jaar, de afgelopen twee jaren hebben we dit samen gevierd (in Nieuw-Zeeland en Thailand), nu zijn we een heel eind van elkaar verwijderd. Toch is de wereld door alle communicatie heel klein geworden en kun je op ieder moment van de dag contact hebben. We hebben Dennis vannacht om twaalf uur gebeld (hier was het al zeven uur ’s morgens) om hem te feliciteren, ook heeft hij z’n cadeaus al gekregen (deze lagen verstopt in mijn kleerkast). We hebben afgesproken om later op de dag nog een keer terug te bellen ! Wij rijden voor de laatste keer naar ACS, waar de kist nu geplaatst gaat worden.


Dit gaat weer enkele uren duren, de werklui daar zijn heel precies (gelukkig maar) en willen het honderd procent perfect hebben. Wij brengen enkele uren door onder een luifel bij een eettentje in de buurt en tegen drieën keren we terug naar ACS. Adam en Jerry (twee broers die samen het bedrijf runnen) zijn met de laatste dingen bezig en tegen half vier rijden we, helemaal tevreden, de garage uit.

Met de bullbar en de kist blijft de lengte van de camper precies onder de zes meter en past deze nog net in de garage van Rob en Clary. We gaan nog even langs een Visitor Centre om een All Year Park Pass te kopen, zodat we alle Nationale Parken van West Australië gratis in mogen. We rijden door tot zo’n honderd kilometer zuidelijk van Perth en krijgen met diverse files te maken. Dan wordt het tijd om een kampplaats te zoeken, we weten dat dit moeilijk wordt, omdat de Australiërs een lang weekend vrij hebben en iedereen is gek op kamperen. Helaas is Herron Point, een leuke plek aan een meer, helemaal vol en ook een tweede camping geeft aan “no vacances”.

Gelukkig is er plek vrij bij Martins Tank Lake in Yalgorup N.P. waar we tegen zevenen aankomen.

(Zo zag de achterkant er eerst uit)

(Dit is veel stoerder en praktischer.)

Hoogste tijd om Dennis weer te bellen, want die heeft nu net middagpauze. Na vijf en twintig minuten kletsen verbreken we de verbinding, er moet ook nog gekookt en gegeten worden ! We nemen nog een wijntje op de verjaardag van onze jongste zoon en kruipen dan lekker onder ons dekbed, het is namelijk nog maar (!) twintig graden !!!

Verslag 15
Toen we gisteravond het laatste stuk, over heel slechte gravel, naar de kampplaats reden, maakte de bullbar een heel irritant blikkerig geluid. Vanmorgen was dit dan ook het eerste wat Wim ging onderzoeken en proberen op te lossen. Natuurlijk kwam er al snel een Australiër kijken en helpen, dat is hier heel gewoon. Wim heeft een stukje ijzer weggezaagd aan de onderkant en siliconenkit tussen de platen en bouten gesmeerd, ook bleken de schijnwerpers los getrild te zijn, deze zitten nu weer goed vast !

Bij dit Nationaal Park hoort een heel ondiep meer, waar we vanmorgen naartoe gelopen zijn, verder is het hier bosachtig.




Omdat alle campings nu overvol zijn hebben we nog een nacht bijgeboekt (we hebben geen zin om weer zo lang naar een nieuwe plek te moeten zoeken !) en zijn toen naar Preston Beach gereden, een klein plaatsje vlak aan zee. Jaren terug zijn we hier ook geweest, je kunt hier zo het strand oprijden, wel moet je dan eerst je banden een stuk leeg laten lopen. Wij kwamen toen gigantisch vast te zitten in het mulle zand en zagen het langzaam vloed worden !!! Ik heb Wim dan ook verboden om vandaag weer deze zandbak in te rijden, we krijgen nog mooie stranden genoeg, waar het minder mul is !





Tegen de middag waren we terug op ons plekje en heeft Wim de laatste klusjes aan de camper gedaan, ook hebben we de zonnepanelen uitgetest, deze werken prima.

We zijn nu helemaal klaar om de reis naar Cairns te gaan maken. Dit keer heb ik geen planning, zoals anders, omdat we nog niet wisten waar we de camper zouden gaan kopen. Maar we hebben nog negen weken om helemaal naar het noorden te gaan, dus dat gaat zeker lukken !!

Ik heb wat foto’s gemaakt van de binnen- en buitenkant van de camper zoals het er nu uitziet. Het bed wordt niet meer ingeschoven maar blijft zo liggen, eronder staan de bakken met kleding. Het gasstel is verwijderd, we koken toch alleen buiten. Ook zijn er enkele schappen gemaakt en heb ik nu veel meer praktische ruimte. Wim heeft tevens voor de kraan buiten een handig systeem ontworpen, zodat de jerrycans kunnen blijven staan !!

Verslag 16
We hebben vandaag geen grote afstand afgelegd, al na zo’n twintig kilometer zijn we de hoofdweg afgedraaid naar Myalup, weer een gehucht aan zee met een mooi strand erbij. Dit keer hebben we onze stoelen, parasol en vishengel meegenomen en enkele uren doorgebracht aan het strand.


Het is druk met gezinnen, vissers en er vindt zelfs een huwelijksplechtigheid plaats iets verderop aan zee. Het is ruim dertig graden, er staat geen wolkje aan de hemel en met een licht briesje is het heerlijk op het strand.


Tegen de middag rijden we verder, zoveel mogelijk langs zee. In Bunbury, een plaats waar vaak dolfijnen gezien worden, eten we een boterham aan de waterkant en wanneer we weer verder rijden spotten we opeens enkele dolfijnen. Ze zijn echter ver van de kust af en gaan regelmatig langere tijd onder water.


Vijf en dertig kilometer zuidelijk van Bunbury vinden we een leuke overnachtingplaats in het Tuart Forest N.P., maar omdat het nog vroeg is rijden we nog een keer richting zee (zo’n zes kilometer verderop), waar we in een beschutte baai nog enkele uren doorbrengen. We gaan allebei het verkoelende water in en Wim gooit zijn hengel nog een keer uit.





Tegen vijven rijden we naar Pine Plantation Picnic Area ,waar we gratis mogen kamperen (we blijven Hollanders !!), hier staan we onder de bomen wat wel lekker is, want als we aankomen is het nog vijf en dertig graden !

Verslag 17
Het is vandaag (maandag 26 januari) “Australian Day”, de geboortedag van de natie. De meeste mensen hebben een vrije dag en overal wordt van alles georganiseerd. Wij rijden eerst naar Busselton, waar we een ochtendwandeling maken over de 1.8 kilometer lange jetty. Er rijdt ook een toeristisch treintje over de steiger, maar wij kunnen wel een beetje beweging gebruiken.



We gaan door naar Ngilgi Cave, één van de vele druipsteengrotten die voorkomen in het gebied Margaret River, gelegen in het zuidwesten van Australië. Dit keer krijgen we geen uitgebreide uitleg over de stalactieten en stalagmieten, we mogen zelf rondlopen door het gangenstelsel en vele trapjes op en af gaan.



De streek Margaret River is ook bekend om zijn vele mooie stranden en natuurlijk vanwege zijn wijngebied met vele topwijnhuizen. We stoppen voor een proeverij bij Cape Naturaliste Vineyard, waar zowel de witte als de rode wijn heerlijk naar binnen glijdt ! (Er zit maar een bodempje drank in het glas !) Er zitten netten over de druiventrossen in het veld, dit is niet alleen tegen de vogels, maar het blijkt dat kangoeroes ook gek zijn op druiven. Een stukje zuidelijker houden we halt bij Arimia Estate, een wijnhuis waar een restaurant bij hoort. Het complex ligt erg afgelegen aan een gravelroad en als we de tip niet van een local gekregen hadden, waren we hier nooit terecht gekomen. We brengen enkele uren door in de tuin van het wijnhuis, genietend van een goede maaltijd met een sauvignon blanc erbij.


We vervolgen onze weg weer in zuidelijke richting en buigen af en toe af richting zee, waar diverse surfers actief zijn in de sterke branding,



ook rijden we door de Boranup Forrest met z’n hoge karribomen.

Onze reis voor vandaag eindigt bij Hamelin Bay, hier komen de stingrays heel dicht langs de kust, je kunt ze zelfs aanraken.


Er ligt ook een camping bij de baai en hier hebben ze nog net een vrij plekje voor ons (het blijkt dat de zomervakantie nog een week duurt !!!). Ik maak gelijk gebruik van de wasmachines (ben ik daar voorlopig weer van af) en ook hebben we al dagen geen douche meer gezien !


Tegen zevenen lopen we nog een keer naar het strand om te genieten van een prachtige zonsondergang.

Verslag 18


Nadat we vanmorgen nog kort een blik hebben geworpen op Hamelin Bay, een baai waar vroeger een houten jetty lag, zijn we naar Augusta gereden, het zuidelijkste plaatsje van de streek Margaret River.
We doen er uitgebreid boodschappen want we zijn door al onze voorraden heen, gaan op bezoek bij de plaatselijke “hardware store”, want Wim vindt nog steeds kleine dingen die aangepast moeten worden aan de camper én kopen daar ook een goede compressor. Degene die bij de camper zat heeft een uur nodig om één band op te pompen; handig bij een lekke band, maar niet als je bent wezen strand rijden en vier halflege banden hebt ! Bij Augusta ligt een prachtig binnenmeer: Hardy Inlet, met een open verbinding naar zee.

We zien er drie dolfijnen zwemmen, ze zijn totaal niet schuw en komen vlakbij enkele kanoërs. We blijven ze een tijd lang observeren en rijden pas na de middag weg, de binnenlanden in.



We gaan op weg naar Pemberton, waar veel hoge karribomen staan. Meteen voel je de warmte op je afkomen wanneer de koele zeewind weg is.


Tegen vieren maken we een korte wandeling in het Beedelup N.P. en rijden dan door naar Warren N.P. waar we gaan overnachten.


(Het piesstraaltje van de Beedelup Falls !)


De gelijknamige rivier loopt door het park, maar we vinden deze niet geschikt om in te zwemmen. We staan nu heerlijk rustig in een bos, Wim is weer aan het klussen en dát bij een temperatuur van ruim dertig graden!

Verslag 19

In het Warren N.P. bevindt zich ook the Dave Evans Bicentennial Tree, één van de drie hoge karribomen in de buurt, die vroeger dienden als brandwachtpost. Je kunt erin omhoogklimmen langs lange ijzeren pinnen, tot op een hoogte van ruim zestig meter en komt dan uit bij een platform, iets wat we beiden in 2008 gedaan hebben. Dit keer ga ik niet verder dan enkele meters hoog, alleen voor de foto !


We rijden zo’n honderd en twintig kilometer zuidoostelijk naar Walpone-Nornalup N.P., weer richting de kust.

Eerst volgen we de Knoll Drive langs de Nornalup Inlet,


een prachtige weg langs het water en vervolgens maken we een wandeling naar the Giant Tingle Tree, een immens grote, holle eucalyptus boom die nog steeds bladeren heeft.


Wanneer we naar the Valley of the Giants rijden begint het te onweren en te regenen (het was de hele morgen al knap benauwd), we bewaren deze wandeling onder de hoge bomen voor de volgende keer !
Ongeveer vijftien kilometer voor de plaats Denmark bevindt zich het William Bay N.P. gelegen aan zee en bekend vanwege zijn prachtige beschutte baaien. Helaas is ook hier het mooie weer (even) weg en is het geen weer om te gaan zwemmen bij the Green Pools.


Heel mooi om te zien zijn de Elephants Rocks, deze granieten rotsen lijken precies op een kudde olifanten.


Járen terug heeft iemand uit Denmark ons een heel mooi plekje aangewezen (a secret place) om te kamperen, we hebben hier in het verleden al diverse nachten doorgebracht. Nu was het even zoeken, maar we hebben het weer gevonden: het ligt tussen Walpole en Denmark en heet Boat Harbour (niet verder vertellen !!), je moet eerst vijf kilometer 4WD-en door de duinen om er te komen, maar dan heb je ook een eerste klas plek !!




Helaas staan we nog maar net wanneer de onweersbui ons weer gevonden heeft, we krijgen rukwinden en harde regen en moeten naar binnen verhuizen. Maar we laten ons niet wegjagen, we hebben al besloten om hier gewoon nog een dag te blijven staan, het wordt vanzelf weer mooi weer !!

Verslag 20
We zijn al diverse keren bordjes tegengekomen met daarop: “Bibbulmun Track”, dit is een wandelroute in West Australië die langs allerlei mooie plekken loopt van Perth tot aan Albany. Totaal is deze route zo’n duizend kilometer lang en natuurlijk kun je hem in gedeeltes afleggen. Onderweg staan er steeds simpele hutten waarin overnacht kan worden. Vanmorgen zagen we drie mensen lopen die bezig waren met de track.


Vandaag hebben we een heerlijke dag gehad bij Boat Harbour: de zon schijnt volop en er waait een verkoelende zeewind.


We hebben gewandeld, oude plekjes opgezocht en door zee gewaad.





(Deze platte rots maakt geluid wanneer je hem heen en weer beweegt.)

Wim heeft gevist en de laatste klusjes (waarschijnlijk !) opgeknapt. De zonnepanelen doen het prima en houden de accu goed vol, zodat we steeds verzekerd zijn van een koud biertje uit de koelkast.



We hadden net besloten nog een dag te blijven toen er een wagen met een ranger erin bij ons stopte: het is niet toegestaan om hier te kamperen, er zijn genoeg campings in de buurt. Gelukkig blijft het bij een waarschuwing en krijgen we nog geen 100,00 dollar bekeuring, ook hoeven we pas morgenvroeg te vertrekken !

We checken regelmatig het weer in diverse landen en in Sicilië wordt het niet warmer dan veertien graden met regelmatig regen, zijn wij blij dat we in Australië zitten !

Verslag 21
Gistermorgen was ons prachtige plekje niet zo idyllisch meer: het was zwaar bewolkt en er stond een loeiharde wind zodat we nauwelijks normaal konden ontbijten. We waren dan ook al vroeg weg bij Boat Harbour. Ik heb er trouwens nog een “leuk” souvenir aan overgehouden: het stikte daar van de muggen, wat je door de wind nauwelijks merkte en natuurlijk hadden we ons goed ingespoten met “insect repellent”, maar toen ik in het donker even buiten in de luwte ging plassen, kwamen deze krengen massaal af op het stuk onbespoten huid. Het gevolg is dat ik zo’n honderd muggenbulten op m’n billen heb !! Erg ongemakkelijk en vooral ’s nachts jeukt het ontzettend en houdt het me uit m’n slaap !

(Dit is een replica van de brik Amity, die in 1826 de eerste kolonisten uit Sydney naar Albany bracht.)

Via Albany, vooral bekend als voormalig centrum van de walvisjagers (tot 1978 werden er jaarlijks 850 walvissen gedood !!), zijn we naar Waychinicup N.P. gereden, een vrij klein park, waar eigenlijk alleen ruimte is voor tenten, gelukkig kunnen we er toch onze camper kwijt. Het park heeft een rivier die in open verbinding staat met zee, maar wel met een beschutte baai.




Het is een prachtige plek om te vissen en ook zijn er enkele duikers met harpoenen actief, die me later trots hun vangst tonen.



We blijven hier twee nachten en genieten volop van de mooie omgeving, ook is de camper nu naar volle tevredenheid ingericht en hebben we tijd voor een boek en een spelletje. Het is niet meer zo warm als het geweest is en de wind is fris, maar met vijf en twintig graden zijn we dik tevreden !!



(Dit een quenda en lijkt op een Afrikaanse rockdassie !)

Verslag 22

We hebben vandaag (zondag 1 februari) zo’n drie honderd en vijftig kilometer afgelegd en zijn uitgekomen bij Mason Bay, een mooie kampspot aan zee gelegen tussen Hopetoun en Esperance.



De hele dag staat er een harde wind en tijdens een strandwandeling worden we haast gezandstraald. Er is dan ook niemand aan de waterkant om te vissen of te zwemmen.


Wel zien we enkele stingrays dicht langs de kust.

Tegen de avond wordt het echt te fris en spannen we voor het eerst een groot zeil als windscherm. Zo kunnen we toch genieten van het mooie uitzicht en lekker buiten leven !

Verslag 23
We hebben vandaag hemelsbreed niet veel kilometers afgelegd, maar wel zijn we regelmatig zijwegen ingeslagen om bekende en onbekende kampspots te bekijken.



Zo kwamen we ook bij Stokes Inlet N.P. terecht. Vele jaren terug was hier een leuke kampplek waar je zo naar het water liep om te vissen, in 2008 was dit Nationale Park afgesloten omdat er brand had gewoed en nadien is alles opnieuw opgebouwd. De inlet is er natuurlijk nog, maar de campsites zijn vernieuwd en doen nu heel onpersoonlijk aan: aan drie kanten zit je ingesloten tussen de bomen en je hebt geen uitzicht meer. Wel zijn er mooie toiletgebouwen en een plek om te barbecueën ! Wim heeft een tijdje gevist in het vrij ondiepe water, maar net als gisteren staat er een harde, koude wind en is het niet echt aangenaam aan de waterkant.





Natuurlijk gaan we hier nu niet kamperen en trekken verder naar Quagi Beach, een voor ons onbekende plek waar we in de zon en uit de wind kunnen staan. De schoolvakanties zijn nu definitief voorbij en nu kom je alleen nog Australische echtparen tegen,die lange tijd rondtrekken, of toeristen.

Als je een Nationaal Park bezoekt betaal je meestal een vergoeding, die hebben wij afgekocht door een “WA Annual All Parks Pass” te kopen (kosten 88 dollar voor een heel jaar, 44 dollar voor een maand !). Als je wilt overnachten in een N.P. of op een campsite (niet te verwarren met een camping met alles erop en eraan!) sta je óf voor niets, óf de ranger komt langs voor kampgeld (meestal 10 tot 15 dollar), óf je doet geld in de “honesty box”: je vult een envelop in met je gegevens en stopt daar dollars in ! Dit zijn de regels in West Australië (ongeveer één derde van het hele continent) en zodra we in Zuid Australië zijn gelden er weer andere wetten. Vandaag hebben we tien dollar in een envelop gedaan en de afgelopen drie nachten is de ranger niet langs gekomen (terwijl dit op een bord vermeld stond) en hebben we voor niets overnacht. Kamperen is dus niet echt duur in Australië !!

Verslag 24
We zijn vanmorgen eerst naar Esperance gereden om diesel te tanken, water aan te vullen, boodschappen te doen en bij Telstra voor dertig dollar 800 MBs en heel veel belminuten te kopen. Hierdoor kunnen we weer een maand lang de verslagen verzenden en naar Holland bellen, mits we verbinding hebben natuurlijk.
Vijftig kilometer oostelijk van Esperance ligt het mooie Cape Le Grand N.P. met z’n prachtige witte zandstranden en granieten rotsen.


(Dit is Frenchman Peak)


We vinden een plekje op camp Lucky Bay, waar een toiletgebouw staat met zelfs douches erbij, deze hebben we sinds Hamelin Bay niet meer gezien ! (We wassen ons bij de kraan en gaan ’s avonds met onze voeten in de wasbak zitten !)




We maken een wandeling langs het mooie strand en zien daar enkele kangoeroes zitten, duidelijk gewend aan mensen en totaal niet schuw.




Helaas waait er nog steeds een harde wind, maar verder is het prima weer, wél gaan vanavond voor het eerst de dikke vesten aan !

Verslag 25
We hebben weer een heerlijke dag gehad: als eerste zijn we vanmorgen met de camper het strand van Lucky Bay opgereden, je blijft je verbazen hoe het strand zó wit en de zee zó blauw kan zijn.

Wim heeft er een tijdje gevist, maar de baai is te ondiep. Vervolgens zijn we naar Rossiter Bay gegaan, ook een baai maar met veel rotsen. Hier heeft Wim in korte tijd acht herrings gevangen, maar omdat ze maar vijftien tot twintig centimeter lang waren, zijn ze allemaal weer terug beland in zee.



Bij Frenchmans Peak zijn we gestopt om de mail te verzenden, het is de enige plek in het park waar je verbinding hebt. Ook Hellfire Bay heeft een prachtig wit zandstrand waar je veilig kunt zwemmen en er zijn grote granieten rotsen om op te klimmen.


Tussen de middag zijn we “le grand beach” opgereden en hebben er gegeten en genoten van het prachtige uitzicht.



Toen werd het tijd om terug te gaan naar onze kampplaats op Lucky Bay, onze huid had genoeg zon gehad voor één dag. In de schaduw lezen we en doen een spelletje Carcassonne, terwijl de kangoeroes om ons heen hippen. Deze hadden trouwens vannacht onze vuilniszak kapot getrokken en de stoelen omgegooid. Vanavond zorgen we er dus wel voor dat alles goed opgeruimd is !

Verslag 26

We hebben vanmorgen het prachtige Le Grand N.P. verlaten via het strand en hebben twee en twintig kilometer langs zee gereden.

De meeste tijd was het goed te doen, maar af en toe kwamen we op zandheuvels en had Wim al z’n stuurmanskracht nodig, maar hij genoot !

Terug in Esperance hebben we eerst, voor de veiligheid, een nieuw gasstel gekocht: de oude had haast geen druk en na een reparatie spoot er juist veel te veel gas uit en kregen we steekvlammen. Daarna werd het tijd om eens flink te gaan gassen, tot nu toe hebben we nog geen grote afstanden afgelegd, maar we moeten nog wel helemaal naar Cairns !!

Eerst rijden we twee honderd kilometer noordelijk naar Norseman en onderweg komen we langs diverse droge zoutmeren. Wanneer we daar tegen enen, na diesel getankt te hebben, weer in de auto stappen, geeft de thermometer één en veertig graden aan in de schaduw. We doen de ramen dicht en zetten de airco maar aan, dat rijdt toch aangenamer dan met alles open. Nu gaan we beginnen aan de lange rit over de Eyre Highway: twaalf honderd kilometer lang alleen maar een tweebaansweg, zonder dorpen of steden onderweg. Om de honderdvijftig tot twee honderd kilometer staat er een roadhouse waar je kunt tanken en wat kunt eten. Ook zijn er overal plekken waar je kunt kamperen, meestal zonder voorzieningen. Het is rustig op de weg, gemiddeld kom je elke vijf minuten een auto of “road train” tegen (achter hun truck hangen nog twee of drie aanhangers met een maximale lengte van 36,5 meter !), ook verandert het landschap langzaam en worden de bomen vervangen door lage struiken.


Helaas zien we langs de kant van de weg veel dooie kangoeroes liggen, waar de roofvogels weer op af komen. Voorbij Balladonia krijg je het langste rechte stuk weg van Australië, namelijk 146,6 kilometer lang zit er geen enkele bocht in de weg !

Ik rijd sinds lange tijd ook weer een stuk, zodat Wim even z’n ogen kan sluiten. Tegen half zes tanken we (1,65 dollar per liter, normaal ongeveer 1,25 !) en zoeken een kampplek, helaas zwermen er daar allemaal wespen rond en bijten de mieren ons gelijk in de tenen.

We rijden verder naar een volgende plek (Olwolgin Bluff) en hier is gelukkig geen ongedierte. Totaal hebben we vandaag ruim zevenhonderd kilometer afgelegd en morgen volgt er nog zo’n zelfde afstand voor we weer in de bewoonde wereld zijn !


(Zijn we nu in Australië of in Afrika ?)

Verslag 27
Toen we vanmorgen wakker werden was de camper helemaal nat van de dauw, voor Wim een mooie gelegenheid om al het zand en vuil van de auto af te wassen, ons huisje ziet er nu (tijdelijk) weer schoon uit. We zijn nog maar net onderweg wanneer we de Madura Pass over gaan, hier zie je pas hoe kaal en uitgestrekt het land is.


Toch komen we enkele fietsers tegen, die het blijkbaar een uitdaging vinden om de twaalf honderd kilometer lange weg te rijden.

Bij de Eucla Pass, ruim honderd zestig kilometer verderop, kun je de ruïnes zien van het telegraafstation uit 1877, nu verzwolgen door de duinen. Het is minder warm als gisteren, ik kan nu met blote voeten in het zand lopen en ook hebben we vandaag de airco niet aan.

Na vijftien kilometer gaan we de grens met South Australia over bij Border Village. Hier moet iedereen die uit Zuid Australië komt zijn verse groente, fruit en honing afgeven bij een landbouwcontrolepost, kom je echter vanuit het westen (zoals wij) dan krijg je pas na vijf honderd kilometer deze controle !! Dit alles moet er voor zorgen dat er geen fruitvliegjes en insecten over de grens gaan !! Toen wij met het vliegtuig in Perth landden moesten we ook ons fruit in een bak deponeren, wij vonden dit echter zonde en hebben onze appels ter plekke opgegeten, wat leuke reacties opleverde van mede reizigers. Bij Border Village staat ook een bizar richtingsbord met afstanden van verre plekken en een zes meter hoge kangoeroe, waarmee we tóch even op de foto gaan.

Zodra we de grens over rijden moeten we de klok twee en een half uur vooruit zetten (!!), zelfs in Cairns is het nog een half uur vroeger, omdat ze in Zuid Australië ook nog de zomertijd hanteren, iets wat ze in Queensland niet doen. Het is hier nu dus negen en een half uur later dan in Nederland. Nu komt er een stuk weg met enkele look outs waar we uitkijken over de steile klippen op de Great Australian Bight. Ook hier is in de jaren wel wat veranderd: de laatste keer dat we hier waren (2008) konden we zo op de rand van de klip gaan staan, nu zitten er overal hekken voor en moet je op de paden blijven.


Jammer genoeg zien we vandaag weer veel dode kangoeroes aan de kant of midden op de weg liggen. Zodra het schemerig wordt gaan deze dieren het warme asfalt op en worden vervolgens aangereden. Echter wanneer we de grens met Zuid Australië gepasseerd zijn zien we geen enkel dood dier meer liggen ! Of de kangoeroes durven de (onzichtbare) grens niet over, óf ’s morgens vroeg worden de kadavers opgeruimd door een rijdende patrouille. Nadat we bij Nullarbor getankt hebben (1,77 dollar de liter, maar het moet natuurlijk wel van veraf aangeleverd worden !), rijd ik weer een tijdje. We komen nu op het enige stuk Eyre Highway dat echt door de boomloze Nullarbor Plain loopt, maar na zo’n dertig kilometer komen er toch weer hoge struiken en bomen in zicht.

We stoppen tegen zeven uur (nieuwe tijd) bij Colona Rest Area, weer een prachtige, rustige plek zonder voorzieningen. We gaan vanavond onze eigen gemaakte barbecue uitproberen en vervolgens ons eerste kampvuur (deze vakantie) maken, in West Australië was een “total fire ban” tot eind april.

Verslag 28
We waren vanmorgen pas om acht uur wakker, twee en een half uur tijdsverschil ineens is ook heel wat, thuis heb ik al een week last van het uur verschil met de zomer- en wintertijd ! Als ze in Holland nu aan het ontbijt zitten hebben wij al happy hour ! Vanmorgen hebben we ons laatste fruit opgemaakt en eenmaal bij Ceduna wilden ze (de landbouwcontrole op fruitvliegjes) alleen maar in onze koelkast kijken, om te controleren of we nog groente en fruit bij ons hadden. Het blijft grote onzin natuurlijk, ruim honderd kilometer terug heb ik de schillen van de kiwi en de grapefruit achter gelaten en deze komen gewoon uit West Australië.

In Ceduna is een mooie grote supermarkt met volop verse spullen, waar we gelijk weer voor vijf dagen boodschappen doen. Ook worden hier volop oesters gekweekt dus tussen de middag hebben wij heerlijk vis gegeten.

Het wordt even zoeken naar een mooie kampspot, het liefst wil ik een plek waar wasmachines zijn, want na Hamelin Bay heb ik deze niet meer gezien, maar dan kom je op een gewone camping, tussen muren zonder uitzicht ! We komen uiteindelijk terecht op Perlubie Beach, gelegen tussen Streaky Bay en Smoky Bay. We staan hier op het strand, hebben schaduw, er is een toilet en kraanwater.

Ik heb dus enkele uren met de hand alles staan wassen, maar dat ben ik wel gewend van Marokko en Zuidelijk Afrika. Er waait een warme wind (in de schaduw is het om zeven uur nog ruim dertig graden) dus alles is zo droog.

Het belangrijkste is dat we weer een schitterende plek hebben met als extraatje een prachtige zonsondergang !

(Dit lieve beestje heet een bobtail en is ruim twintig centimeter lang !)

Verslag 29
We laten onze camper nog een dag en nacht staan op het prachtige strand. Bij eb trekt het water zich ver terug en moet Wim een eind lopen om te kunnen vissen.

Later wandelen we bij opkomend tij door de ondiepe plassen naar de hoge witte zandduinen, vanwaar je een mooi uitzicht hebt over de baai.




Weer klimt de temperatuur op naar ruim dertig graden en zitten we de hete uren onder een mooi afdak.




Bij vloed gaan we enkele keren het ondiepe, warme water in en gebruiken daarna voor het eerst onze opvouwbare douche. Met een pompsysteem krijgen we heerlijk warm water om het zout mee weg te spoelen en zelfs na twee keer douchen (beiden), blijft er nog genoeg water over voor de afwas.

Het was een heerlijke relaxte dag !

Verslag 30
Het was de bedoeling om vandaag (maandag 9 februari) naar het ruim driehonderd kilometer verderop gelegen Port Lincoln te gaan, maar we zijn maar net halverwege uitgekomen, terwijl we toch drie honderd en veertig kilometer afgelegd hebben. We hebben de Flinders Highway, een weg langs glooiende dorre velden, regelmatig verlaten om richting de kust te rijden. Bij Streaky Bay begon de eerste omweg naar Cape Bauer, waar blowholes te bewonderen zijn, alleen is het eb wanneer wij er arriveren en spuit er geen water uit de gaten in de rotsen, toch blijft het een mooie omgeving.

We rijden verder naar Point Labatt waar een kolonie zeehonden en zeeleeuwen huist. Op dit moment liggen er maar enkele tientallen zeeleeuwen lui op de rotsen en ook de zeehonden zijn niet erg actief.



Weer via een onverharde weg (we laten een aardige stofwolk achter !) gaan we een stukje het binnenland in naar Murphy’s Haystacks: een verzameling aparte granieten rotsen die ineens omhoog steken uit de verder vlakke, dorre omgeving.



Tussen de middag stoppen we bij Venus Bay, Wim gooit z’n hengel uit vanaf de jetty en ik bekijk de pelikanen die geduldig staan te wachten op het afval wat enkele vissers achter laten tijdens het schoonmaken van hun vangst.



Ook hier is de kustlijn weer schitterend.


Zo’n vijftien kilometer verderop nemen we weer een afslag richting zee, bij Talia zijn twee heel aparte grotten te bewonderen, namelijk the Woolshed Cave en iets verderop the Tub, een grote, diepe open ruimte, waar je niet in moet vallen !









Inmiddels is het al ruim drie uur en moeten we nog steeds twee honderd kilometer rijden om in Port Lincoln te komen. We rijden nog een uurtje door tot Sheringa Beach, waar we een plek vinden in de duinen, uit de wind, maar wel met het geluid van de zee op de achtergrond !

Verslag 31
Toen we tegen de middag aankwamen in Port Lincoln zijn we eerst naar het Visitor Information Centre gegaan om van alles te regelen. Ten eerste wilden we een Multi Park Pass inclusief camping van Zuid-Australië voor een heel jaar. Deze is hier gewoonlijk precies één jaar geldig dus tot 10 februari 2016, maar we hebben het voor elkaar gekregen dat er 29 februari 2016 op de pas komt te staan, als het goed is zijn we hier namelijk volgend jaar dezelfde tijd weer en die extra dagen maken nét het verschil ! Ook wilden we naar een speciaal gedeelte van het Lincoln Nationaal Park, namelijk Memory Cove in de Wilderness Protection Area. Om er te komen heb je een vergunning en een sleutel nodig en er zijn slechts vijf plaatsen op de campsite. We hadden geluk, er was nog één plek beschikbaar en we hebben gelijk voor twee nachten geboekt. Daarna zijn we eerst onze voorraden weer aan gaan vullen: water, levensmiddelen en diesel om vervolgens te beginnen aan de lange weg naar onze mooie spot. Totaal moeten we zo’n vijftig kilometer afleggen, maar het grootste gedeelte ervan is een track vol kuilen en stenen.




Onderweg rent er opeens een familie emoes over de weg, opgeschrikt door onze camper.

Pas tegen half vier komen we aan op de plek van bestemming: een prachtige, rustige baai met een wit zandstrand. Hier kunnen we het wel een paar dagen uithouden !!!






Wim pakt z’n hengel, ik loop langzaam de zee in (het water is vrij fris !!) en tot zeven uur verblijven we op het strand. Dan trekken we ons terug bij de camper, vanwaar we nog steeds een mooi uitzicht hebben op de baai !

Verslag 32
Toen Wim vanmorgen vroeg wilde gaan zitten voelde hij iets kriebelen bij z’n hand, het bleek een grote spin te zijn, die in de armleuning van de stoel verstopt zat. Waarschijnlijk reist het dier al enkele dagen met ons mee, want ook ík had al diverse keren iets voelen kriebelen en dacht dat het een los draadje van de stoelleuning was.


Het beest blijft nu de rest van z’n leven in Port Lincoln N.P. waar hij naast andere insecten een goed leven zal hebben.

Er zijn hier namelijk ook heel veel zeer irritante wespen, die vooral op vocht afkomen. Bij alles wat je vastpakt moet je uitkijken geen wesp tussen je vingers te hebben.

Gelukkig is er ook ander “wild life”: een moeder kangoeroe met jong heeft lange tijd rustig blaadjes staan eten vlak bij onze camper.


Het is vandaag lang niet zo warm als gisteren en ook is het bewolkt. Na het ontbijt gaan we dan ook eerst een wandeling maken over de rotsen langs het water richting open zee.


Onderweg komen we langs een teken in de rots waar in vroeger tijden post werd achter gelaten voor bemanning van schepen.


De naam Memory Cove dateert uit 1802: een sloep met acht bemanningsleden, behorende bij het schip the Investigator, wilde in de beschutte baai aan land gaan voor vers water. Helaas zijn ze nooit aan wal gekomen, de sloep is kapot teruggevonden maar van de bemanning ontbreekt tot op heden elk spoor ! Hoogstwaarschijnlijk zijn ze opgegeten door de haaien, waarvan er hier veel zijn in de buurt !! Vanmorgen kwam er nog een rondvaartboot langs, waarmee je in een kooi opgesloten onder water kunt gaan, in de hoop witte haaien vlakbij te spotten. (Ze waren snel weer weg want er waren geen haaien in de buurt, gelukkig !)


We zitten weer uren op het strand en Wim vangt, net als gisteren, weer enkele vissen. Hij vindt ze echter niet groot genoeg om te fileren en vervolgens te bakken, dus gaan ze terug in zee. Ik heb hier ondertussen een heel boek gelezen en ook Wim is alweer een eind in z’n boek. Het wordt tijd dat we verder trekken, we worden veel te lui !

Verslag 33
Vanmorgen zagen we een groep dolfijnen in de baai, het waren er wel een stuk of tien en ze hebben er zeker een uur rondgezwommen. Twee jonge knapen, die ook kampeerden op Memory Cove, hebben hun snorkel en zwemvliezen aangedaan en een tijd lang tussen de dieren in gezwommen. Een jonge dolfijn sprong steeds uit het water en wilde spelen, prachtig om te zien.


Zoals gewoon is in een Nationaal Park neem je al je afval weer mee (vaak staan er bij de toegang enkele kliko’s en anders raak je het op een parkeerplaats wel kwijt in een grote vuilniston.) Toch laten we vandaag wat achter: een vaatdoek vol wespen, te riskant om aan te raken !

Op weg naar de uitgang (we rijden weer met een gangetje van maximaal dertig kilometer per uur over de hobbelige weg) zien we net als op de heenweg enkele emoes hard voorbij rennen op hun lange poten.

Binnen het park nemen we nog een afslag richting Wanna vanwaar je een prachtig uitzicht hebt over de Sleaford Bay.

Na zo’n twintig kilometer, buiten het park, komen we bij onze volgende bestemming: Mikkira Station, een speciale plek waar vroeger (1842 tot begin 1900) een schapenfarm gerund werd. In de loop der jaren zijn er diverse hutten gebouwd, waarvan er nog één te bezichtigen is.



Omdat er veel eucalyptus bomen en oude gumtrees staan bij Mikkira zijn er in 1969 zes koala’s vanuit Kangaroo Island gehaald en hier uitgezet, inmiddels hebben deze zich vermenigvuldigd tot een populatie van ruim honderd stuks, in bijna elke boom zie je wel een koala zitten. Wanneer we over het terrein rondwandelen zien we in één boom twee koala’s die ruzie maken, ze stoten erbij brulgeluiden uit en slaan hun klauwen uit naar elkaar. Gewoonlijk heeft elk dier z’n eigen boom en duldt geen ander binnen zijn territorium.




Koala’s eten de bladeren van de eucalyptus boom, hierin zitten giftige stoffen, waarvan een mens zou sterven. Bij deze dieren is hun lever constant bezig het gif te verwerken en daarom hebben ze weinig energie over en slapen of luieren het grootste deel van de dag.




Naast koala’s zien we ook diverse galahs, met hun mooie roze borst, in de bomen zitten of krijsend in grote groepen rondvliegen.



Vanaf onze overnachtingsplek kunnen we enkele koala’s zien slapen in de bomen en tegen de avond komen de kangoeroes ons vergezellen.

Dit is wel een heel bijzondere kampeerplek !

Verslag 34
Omdat we gisteravond een prachtige sterrenhemel hadden aan een wolkeloze hemel, zijn we heel verbaasd dat het vanmorgen zwaar bewolkt is. We doen het dan ook kalm aan, genieten uitgebreid van de enige warme douche op de kampplaats, er zijn toch geen andere gasten, en maken daarna nog een wandeling over het grote terrein. In korte tijd spotten we weer twintig koala’s, waarvan de meeste in diepe slaap zijn.

Eén is er echter klaar wakker en zo dichtbij dat ik hem gewoon aan kan raken.

Ook de “green ring-necked Port Lincoln parrot” laat zich vandaag in grote getale zien.




Pas tegen enen verlaten we Mikkira en gaan weer naar het dichtbij gelegen Lincoln N.P. We rijden diverse kampsites af op zoek naar die ene mooie plek waar wij willen staan. We rijden over tracks waar de camper net onder de bomen door kan en komen op plekken waar je niet bij de waterkant kunt komen of waar bij eb al het water verdwijnt.


Pas tegen vieren vinden we onze droomplek op het noordelijkste puntje van het park bij Donington Beach: we kijken uit over zee, kunnen zo het water inlopen en Wim kan hier goed vissen. Weer hebben we de plek helemaal voor ons zelf en in zee zien we de zeehonden en dolfijnen regelmatig voorbij zwemmen, wat wil je nog meer !

Verslag 35
Al dagen terug was er voorspeld dat het vandaag (14 februari) een hete dag zou worden en dit is ook uitgekomen. De temperatuur is tegen de veertig graden geweest en nu, om negen uur ’s avonds is het nog bijna dertig graden. We zijn dan ook bewust nog een dag aan zee blijven staan, voor verkoeling en het grootste gedeelte van de dag hebben we aan en in het water doorgebracht. In Mikkira hadden we gisteren onze douchezak al gevuld, zodat we na het zwemmen in zee ons af kunnen spoelen.







We zitten hier trouwens stukken beter dan in Cairns, waar het nu elke dag stortregent en erg benauwd is. Van Clary hoorden we dat zelfs hun zwembad overloopt en dat diverse wegen onder water staan. Lincoln N.P. is een schiereiland bij Port Lincoln met diverse soorten kustlijn en een dierrijke omgeving. We zien weer emoes, dolfijnen en veel zeehonden, maar deze laatste dieren zijn erg moeilijk op de foto te krijgen: ze kunnen lange tijd onder water zwemmen en springen dan ineens speels omhoog.

Behalve verschillende boten hebben we maar een paar mensen even langs zien komen, we voelden ons dan ook bijna “Robinson” en hebben een heerlijke ontspannen Valentijnsdag gehad !!

Verslag 36
We hebben gisteravond nog lange tijd buiten naar de prachtige heldere sterrenhemel liggen kijken, het bleef lang warm en er was weinig wind. Echter, midden in de nacht konden we ons bed uit om de luifel op te rollen, ineens was er een krachtige wind op komen zetten en ondanks dat de luifel was vastgezet, klapperde hij volop in de wind. Vanmorgen stond er nog steeds wind en was het weer bewolkt, tijd om verder te trekken. Na vijftig kilometer rijden hebben we in Port Lincoln de sleutel weer ingeleverd bij het infocentrum, alles weer aangevuld (water, diesel en levensmiddelen) en zijn daarna in noordoostelijke richting gegaan. Om in Adelaide of andere plaatsen oostelijk te komen moet je eerst de Spencer Golf voorbij. De veerpont waarmee je eerst een stuk af kon snijden bestaat niet meer, dus je moet helemaal naar Port Augusta en vandaar kun je weer zuidwaarts gaan. We rijden vierhonderd kilometer en komen tegen half zes aan bij Mount Remarkable N.P., waar we een plekje vinden op de vrij lege Mambray Creek Campground. Onderweg steeg de temperatuur langzaam naar de zevenendertig graden, niet echt aangenaam en eenmaal op de kampplaats wisten de vliegen ons gelijk te vinden, welkom in de outback !! Ook zagen we weer guena’s, kookaburra’s en kangoeroes wat we juist wél waarderen.




Na twee nachten slapen pal aan zee valt het op hoe stil het hier is zodra het donker wordt, zo heeft ieder plekje z’n charme !

Verslag 37



Nadat we vanmorgen nog een wandeling hebben gemaakt langs de red gum trees in het Mount Remarkable N.P., rijden we honderd vijf en zeventig kilometer oostelijk langs glooiende dorre graanvelden, waar de boeren zitten te smachten om regen, richting Burra. Hier vlakbij ligt Red Banks Conservation Park waar door erosie en regenval diepe ravijnen zijn uitgesleten. We lopen over opgedroogde klei door de oude, droge rivierbedding en besluiten om vandaag niet verder te trekken.





Op de bijbehorende kampplaats, met een eenzaam toiletje als enige voorziening, zoeken we een plekje met wat wind om zo de vervelende vliegen zoveel mogelijk te ontwijken. Weer is er verder geen sterveling in de buurt (behalve dan een heel leger vliegen !) en we vermaken ons met een spanning boek en een spelletje.


Voor het eerst gebruiken we de vliegennetjes die we aan het begin van de trip al gekocht hebben, ze houden de insecten wel een beetje op afstand, maar eten en drinken gaat erg lastig met zo’n net voor je mond. Toch zullen we er aan moeten wennen: we willen onze volgende trip (in september dit jaar) door de binnenlanden gaan maken en dan hebben we elke dag met veel vliegen te maken. Zodra het donker wordt verdwijnen de vliegen, maar daarvoor in de plaats komen vaak muggen, motjes of ander ongedierte !


Tegen de avond begint het hard te waaien en koelt het flink af, we draaien de camper een slag en kunnen zo toch weer tot bedtijd buiten zitten !

Verslag 38
Al sinds we Lincoln N.P. verlaten hebben hoorden we een vreemd piepend geluid tijdens het rijden. Eerst dachten we dat het zand of stof was van al de slechte wegen die we gereden hebben, maar gisteravond ontdekte Wim dat de schijnwerpers los zitten en dat de steunen afgebroken zijn. We hebben nog geluk gehad dat we de lampen niet onderweg verloren hebben. Dus zijn we vanmorgen als eerste terug gereden naar Burra, om een garage op te zoeken. Terwijl ze daar nieuwe degelijke steunen lassen bekijken wij het historische plaatsje dat rond 1845 de grootste kopermijn van Australië had en waarvan de enorme groeve nog te zien is.


Een uurtje later verlaten we Burra weer met vastgeklonken schijnwerpers en rijden door naar Leasingham Village Caravan Park en als we daar aankomen is de eerste vraag: hebben jullie wasmachines ? Het is namelijk de hoogste tijd dat ik de was doe: het beddengoed moet nodig verschoond en de vorige lakens liggen nog vuil in de waszak, ook ben ik met de laatste handdoeken bezig. Er is maar één wasmachine, maar in Australië duurt een draai maar een half uurtje al is dit meestal, helaas, met koud water ! Vier keer over prop ik een machine vol en met het warme weer is alles vrij snel droog. Tegelijkertijd wordt er allerlei apparatuur opgeladen, zoals de batterijen van de Australische boormachine ! Een leuke bijkomstigheid (van te voren uitgezocht !) is dat we in Clare Valley zijn, een belangrijke wijnproducerende streek.



Op loopafstand zijn er zelfs twee wijnhuizen waar geproefd en gekocht kan worden. Terwijl de laatste was draait lopen wij naar O’Leary Walker om enkele Rieslings en rode wijnen te proeven.

Onder het genot van diverse wijntjes vertellen we wat over onze reizen en geven ons kaartje af en bij het afscheid (we hebben niets gekocht omdat we de prijs/kwaliteitsverhouding niet goed vonden!) krijgen we zomaar een fles Cabernet Sauvignon wijn mee, omdat de dop al open is en het sluitingstijd is !!

(In Holland rijden zulke vrachtwagens rond gevuld met melk, hier zit er wijn in !)
Nadat de laatste was is opgehangen lopen we naar Claymore Wines (deze sluit een uur later !) slechts enkele tientallen meters verwijderd van onze camping. Ook hier proeven we weer diverse soorten wijn en hebben een leuk gesprek met de dame achter de bar. De wijnen zijn prima en hebben leuke titels, wij kopen twee flessen “You never walk alone”, een heerlijke shiraz.
We hebben de tijd hier goed besteed, de eerst komende weken hebben we geen camping meer nodig !!

Verslag 39
De Murray River is de langste (1883 km.) en enig bevaarbare rivier van Australië en voorziet tevens Adelaide van water. Ook is deze van vitaal belang voor de droogste staat van het land (Zuid Australië) en vormt een van de pijlers onder de plaatselijke landbouw, die veertig procent van alle Australische wijn produceert. Wij willen deze rivier de komende dagen gaan volgen en dan stroomopwaarts. Nadat we eerst nog door enkele welvarende plaatsen rijden waar de wijnindustrie de belangrijkste bron van inkomsten is komen we vervolgens zo’n honderd kilometer door bijna onbewoond gebied met enkel struikgewas. Hier is weer een quarantaine zone en je wordt verzocht je groente en fruit in een afgesloten bak te deponeren. Ik doe tijdelijk al mijn verse waar in een plastic zak en stop deze achter de bank in de cabine, (dit deden we ook in Zuidelijk Afrika bij controles !) het is jammer alles zo maar weg te gooien. Er volgt echter helemaal geen controle en eenmaal in Morgan stop ik alles weer in de koelkast. Hier zien we voor het eerst de Murray River en er liggen diverse woonboten aan de kant, die in de weekenden en tijdens vakanties de rivier af varen.


Op verschillende plaatsen kun je (gratis) met een pont naar de andere kant van de rivier.
Wij rijden nog een stuk verder tot vlak voor de plaats Renmark en vinden een prachtige plek bij Colligans Campground in het Murray River N.P.






In de wijde omgeving staat verder niemand en in de loop van de middag komt er slechts één woonboot voorbij varen, wél zien we pelikanen en ’s avonds zelfs een possum.


( Ik wilde net de deur van de auto openen !! )

Verslag 40
Het bleef gisteravond lang warm en we hebben nog een tijd zitten kijken naar de possums (het bleken er twee te zijn), die langzaam de boom uitkwamen, deze dieren komen alleen te voorschijn als het donker is en zijn erg schuw.


Nadat we vanmorgen (donderdag 19 februari) eerst in Renmark wat informatie over de Murray River gehaald hebben, bekijken we enkele mooie punten langs deze rivier.


We zien weer houseboats varen of langs de kant liggen, het zijn inderdaad hele huizen op het water met diverse slaapkamers, badkamers, uitgebreide keuken en terras, echt geschikt om er met een hele groep op uit te trekken.


De rivier kronkelt heel erg dus ook rijden we regelmatig een eind van het water af en lijkt het eerder of we in de dessert zijn. Wat temperatuur betreft klopt dit aardig want het kwik komt vandaag boven de veertig graden uit. Ook zien we weer kangoeroes en emoes die snel wegrennen wanneer wij voorbij crossen.




De Murray River is tevens de natuurlijke grens tussen Victoria en New South Wales (NSW), tegen tweeën vinden we een plek aan de zuidkant van de rivier en zijn zodoende in Victoria, waar het gelijk weer een half uur later is. (We hebben nu tien uur tijdsverschil met Holland). Overal langs de rivier staan Red Gum trees, sommigen zijn in slechte conditie en vallen spontaan om, je wordt ook altijd gewaarschuwd niet onder dode takken te kamperen.


Wim heeft weer uren gevist en twaalf karpers en vorens aan de lijn gekregen. De dertiende was een heel grote vis (Murray Cod), die er op het laatst met de haak vandoor ging.

Twee pelikanen maakten ruzie om de teruggeworpen vis. Hij gebruikt trouwens speciaal voer: maiskorrels uit een blikje, de vissen zijn er blijkbaar gek op !!

We zijn weer de enigen aan het water wat niet echt verwonderlijk is: het is eigenlijk veel te heet om hier nu te zijn, maar in de wijde omgeving heerst dezelfde temperatuur dus waar moet je heen ? Toch hebben we

Verslag 41
Vannacht was het voor ons de warmste nacht tot nu toe: tegen de tijd dat we naar bed gingen was het nog ruim dertig graden, dus zelfs een laken hadden we niet nodig ! Het koelde af naar eenentwintig graden om zeven uur vanmorgen en daarna steeg de temperatuur weer gestaag. We zaten deze ochtend echter heerlijk in de schaduw van de bomen en hebben heel rustig aan ontbeten, onderwijl genietend van de mooie omgeving bij Neds Corner. De galahs en kaketoes vlogen weer rond en de twee pelikanen die gister trouw bij Wim in de buurt bleven (hopend op een visje) zijn ook vanmorgen weer aanwezig.

Daarna volgt een rit van vijftig kilometer door het bushland, vaak over particulier terrein, waardoor ik eerst een hek open moet maken (zodat het vee niet weg kan lopen) voor we verder kunnen. In de buurt van Mildura komen we weer in de geciviliseerde wereld en zien veel fruitbomen en wijngaarden, die hun vruchten allemaal te danken hebben aan het water van de Murray River. We brengen enkele uren door in de stad, voornamelijk bij Woolworths, een supermarktketen die je door heel Australië heen vindt (de grote tegenhanger is Coles !) Nadat de voorraden weer zijn aangevuld kopen we bij een campingwinkel een groot muskietennet dat we onder onze luifel kunnen hangen. Zo zijn we in ieder geval voorbereid op een volgende vliegenplaag ! Daarna rijden we nog zo’n tweehonderd kilometer en stoppen, tegen vijven, weer bij de Murray River in het Vinifera State Forest, in de buurt van Swan Hill. Helaas zien we hier geen wildlife, wel een kanoer en enkele koeien die komen drinken in de rivier.


Ook krijgen we, vlak nadat we zijn gaan staan, buren: een caravan parkeert z’n huisje vlak naast het onze. Nu moeten we ons wel netje gedragen vanavond !!!!

Verslag 42
We hebben vandaag een heel leuke, gevarieerde dag gehad: voor tienen liepen we al rond in het Pioneer Settlement Museum in Swan Hill, een drie hectare grote reconstructie van een rivierdorp aan de Murray in de periode 1830-1930. Omdat februari de warmste en tevens de rustigste maand is, wat toeristen betreft, was het stoomschip, waarmee je een korte cruise kon maken, tijdelijk uit de vaart voor reparatie en ook waren er minder “inwoners”, gekleed in antieke kleding, aanwezig dan normaal. Er bleef echter genoeg leuks over in het mooi opgezette openlucht museum, dat zeker al vijfenveertig jaar bestaat. (We zagen een foto met daarop Koningin Elisabeth en Prins Philip in het museum, genomen in 1970 !)


We hebben een ritje gemaakt met paard en wagen en later zijn we nog met een oldtimer uit 1930 door het park gereden. Alle gebouwen die in een dorp aanwezig horen te zijn waren er, zoals een school, een smederij, een café, een postkantoor, een zadelmaker en ga zo maar door.











We hebben er enkele uren doorgebracht en zijn daarna doorgereden naar het honderd en vijftig kilometer verderop gelegen Echuca. Hier is een enorme, houten kade van driehonderd drieëndertig meter lengte, gebouwd van rode gumbomen, te bezichtigen. De totale hoogte hiervan is ruim twaalf meter boven waterniveau, dit omdat het waterpeil van de Murray River per jaar heel verschillend is. Rond 1860 was het de grootste binnenhaven van Australië waar veel raderboten vol wol en tarwe aanlegden.


Er lag een raderboot aangemeerd terwijl we op de hoge, oude werf rondliepen en de schipper vertelde ons dat ze elk moment konden vertrekken om een groep mensen op te halen van een wijnproeverij en we mochten zo meevaren, ook al hadden we geen ticket. Dus hadden we onverwachts een privécruise over de Murray River en zagen zo de woon- en raderboten vanuit een ander perspectief.










Een uur later waren we terug aan de kade, inmiddels is het vier uur en we besluiten niet ver meer te rijden. Zo’n veertig kilometer oostelijk ligt Barmah Forest, het moet het grootste rode gombomenbos ter wereld zijn (?) en hier vinden we een plek aan het Barmah Lake, een soort wetlands. Net als bij de Murray is het water groenbruin en niet echt aanlokkelijk om in te gaan zwemmen.


Het is weekend en we zijn nu duidelijk niet de enige kampeerders, maar we hebben een mooi uitzicht op het water en wat schaduw van de bomen. We hebben weer een warme nacht voor de boeg, maar waarschijnlijk wordt dit voorlopig de laatste !!

Verslag 43
De kampplaats van afgelopen nacht was meer een soort partyplaats, tot diep in de nacht stond de muziek keihard aan en werd er volop gefeest ! We hadden dus, mede door de hoge temperatuur, weer een onrustige nacht. Na een week in de hete binnenlanden gaan we weer richting de kust ! We hebben vanmorgen dan ook flink de sokken erin gezet en hebben vierhonderd en vijfenzeventig kilometer zuidelijk gereden. We gingen dwars door het drukke Melbourne en reden sinds lange tijd weer over vier- en zelfs vijfbaans wegen. Tegen vijven kwamen we aan in Tidal River, een geliefde kampplaats in Wilsons Promontory N.P.

Dit ruige, hartvormige schiereiland is het zuidelijkste puntje van het Australische vasteland. Onderweg komen we veel campinggasten tegen die, na het weekend, weer op weg zijn naar huis. We hebben dan ook geen moeite om een mooie plek te vinden.



Bij aankomst is het hier ook nog bijna veertig graden, maar er staat wat wind en tegen de avond koelt het lekker af. We lopen nog even de zee in, waar het net eb is, maar veel verder komen we niet. Morgen gaan we de omgeving verder verkennen !

Verslag 44
Het was vanmorgen nog prachtig weer, al kon je merken dat er onweer in de lucht zat, want het was knap benauwd. We waren dan ook al vroeg aan het wandelen: langs de Tidal River, die met het tij mee water naar zee of landinwaarts laat stromen, en dan via de voetbrug langzaam omhoog naar Pillar Point.

Onderweg heb je diverse mooie uitzichten en langzaamaan zien we ook een donkere lucht aankomen. Wanneer we tegen enen terug zijn bij de camper begint het net te regenen en te onweren, we spannen het groene zeil, zodat we gewoon buiten kunnen blijven zitten en vrij snel zakt de temperatuur. In de loop van de middag ligt het kwik rond de twintig graden, er waait een frisse wind en de lucht is helemaal grijs, dit zijn we niet gewend. (Tijdens de wandeling zei ik nog dat ik in zee af wilde koelen, maar dat was niet meer nodig !).Tegen zessen is het echter weer helemaal opgeklaard en kunnen we nog een tijdje genieten van de warme zonnestralen. Wel gaat, sinds lange tijd, de lange broek aan (bij mij) en hebben we allebei de dichte schoenen aan en de dikke vesten.

Verslag 45
Gisteravond laat zijn we met een felle zaklamp het kampterrein over gewandeld op zoek naar wombats. Het Nationaal Park is niet blij met deze dieren en had ons bij aankomst gewaarschuwd levensmiddelen goed op te bergen en verteld dat ze zelfs tenten kapot maken met hun poten om bij eten te komen. Wij willen ze echter graag zien, wombats kom je niet vaak tegen en bovendien leven ze ’s nachts en wonen overdag in holen. Al vrij snel hadden we er enkele gespot, ze lopen rustig, gras etend, over de kampplaats en trekken zich weinig van ons aan.



Vanmorgen hebben we het park weer verlaten, maar eerst zijn we nog gestopt bij enkele mooie stranden.
Het prachtige Squeaky Beach dankt zijn naam aan het kwartszand dat piept (squeaks) wanneer je erover loopt, ook zijn er mooie granieten rotsen.




Even verderop zijn de, bijna verlaten, stranden Picnic Bay en Whisky Bay te zien, slechts een schoolgroep is te vinden tussen de rotsen. Wilsons Promontory N.P. wordt druk bezocht door schoolkinderen, er is een speciaal terrein beschikbaar voor hun tenten, heerlijk toch om hier enkele dagen te vertoeven met schoolkameraden !


Na enkele uren rijden komen we uit bij Gippsland Lakes Coastal Park aan de Ninety Mile Beach, waar we een verlaten plek vinden achter de duinen.


Het is vrij fris aan zee en we blijven dan ook lui bij onze camper zitten. Tegen de avond betrekt het en er wordt weer wat regen voorspeld, maar wij zitten heerlijk droog, uit de wind, onder onze luifel !

Verslag 46
Net als de afgelopen dagen gingen we slapen met het geluid van de rollende golven op de achtergrond, af en toe overstemd door het tikken van de regen op het dak.
Vanmorgen is het droog maar eerst zwaar bewolkt, ook is het frisser dan we gewend zijn. We rijden nog een stuk langs de ninety mile beach, maar de golven hebben witte koppen en nodigen niet uit om te gaan vissen of te zwemmen. Via de Nicholson River, waar we tussen de middag pauze houden en Wim nog even vist, rijden we door naar Lakes Entrance, een grote vissershaven waar de meren en de zee samen komen.




Er staat een harde wind en zelfs de zwarte zwanen houden hun kop verscholen tussen hun veren.

We kopen verse garnalen om later op de kampplaats te nuttigen en rijden dan nog zo’n vijftig kilometer verder om uit te komen bij the Glasshouse Camping Area, bij het Lake Tyers Forest Reserve, een leuke plek aan de rivier en ook hier mag je weer gratis kamperen.



Het is inmiddels weer helemaal opgeklaard en we kunnen nog enkele uren genieten van de warme zonnestralen.

Tegen de avond komt de barbecue te voorschijn en later gaat er hout op, gesprokkeld rondom onze kampplaats. Het is pas de tweede keer deze reis dat we een kampvuur maken, tot nu toe was het haast overal verboden. Vanavond gaan we in ieder geval “gerookt” naar bed !

Verslag 47
We zijn vandaag weer verder over de Princess Highway gereden in oostelijke richting en ondertussen verandert het landschap: we rijden door heuvelachtig gebied vol hoge bomen en varens en alles is hier heel groen. Er zijn veel rivieren in de buurt die uitkomen in zee, een ideaal gebied voor vissers, vooral als je een bootje hebt. Regelmatig nemen we een afslag in het East Gippsland, zoals de streek hier heet en ook Marlo, gelegen aan de monding van de Snowy River, is een echte vakantiebestemming.




Hier begint Cape Conran Coastal Park, gelegen aan de Tasmanzee en vol met campings en kampeerplekken. Tussen de middag zoeken we altijd een leuk plekje om te lunchen en vandaag nemen we een onverharde afslag van de highway, eigenlijk een track en komen midden in het bos uit.




Daarna rijden we nog een stukje verder en bij Cann River nemen de afslag naar Peach Tree Creek Camping Area in het Croajingolong N.P. (wat een naam !). Na zo’n vijfentwintig kilometer, slingerend door de bossen, komen we uit bij een prachtige plek aan het water. Er staan meerdere kampeerders, waarvan de meesten met een boot op het water zijn. Vanaf de kant vissen lukt niet, Wim probeert het wel, maar het is te ondiep.




Onze “buren” komen na enkele uren terug met een vangst van achtendertig “black breams”, waarvan wij er ook één (al gefileerd en wel) krijgen, “for tea” .


We worden gewaarschuwd om vannacht alle etenswaren op te ruimen, hier moeten wombats zitten en er lopen enkele grote leguanen rond, die we al gespot hebben. Ook nu weer komt de zon in de loop van de middag tevoorschijn en stuwt het kwik gelijk omhoog. Tegen de avond koelt het echter weer af en kruipen we gewoon weer lekker samen onder het dekbed !

Verslag 48

We hebben vandaag het laatste stukje kust van de staat Victoria bekeken. Eerst reden we weer vanaf de kampplaats over een onverhard pad naar de snelweg (dit is slechts een kronkelende tweebaansweg) en bij het kleine dorpje Genoa zijn we richting Mallacoota gegaan, gelegen aan een prachtige, grillig gevormde baai, die uitkomt in zee. Het is hier echter erg toeristisch: er zijn veel campings (die allemaal vrij vol zijn) en motels en vrij kamperen is niet toegestaan. We volgen een vijftien kilometer lange track, vol kuilen, naar Schipswreck Creek, behorend bij het Croajingalong N.P., maar deze kampplaats stelt niks voor, dus keren we om. Wel hebben we onderweg diverse mooie stops met prachtige uitzichten.





Het valt ons op dat er ontzettend veel auto’s met caravans rondrijden, er zijn veel oudere Australiërs die hun continent aan het verkennen zijn, buiten de schoolvakanties om, iets wat wij in Europa ook doen !

We verlaten de inlet weer en rijden door naar Wallagaraugh River Retreat, een alternatieve camping gelegen aan een rivier. Helaas zijn de leuke plekjes aan het water allemaal bezet en komen we terecht op een grasveldje, waar wél allemaal kangoeroes rondhoppen.




Wim heeft nog wel een tijdje gevist een black bream gevangen. Er is hier wel stroom en er zijn douches, maar we zijn zover van de bewoonde wereld verwijderd dat er geen telefoon- of internetverbinding is, we zitten dan ook aan de “Wilderness Coast”, het uiterste zuidoostelijke puntje van Australië.

Verslag 49
Vandaag was een dag waarop van alles geregeld moest worden: ten eerste wilden we de camper wassen en zijn daar op de camping al mee begonnen, omdat we daar kraanwater hadden. De groene flappen, die alleen zichtbaar zijn wanneer het dak omhoog is, zaten onder het stof en dit heeft Wim eerst verwijderd. In de plaats Eden zagen we een carwash en hebben daar ons huisje verder grondig gereinigd (ik ben benieuwd hoelang hij schoon blijft !).

Daarna zijn we naar het infocentrum in Merimbula gegaan, we zijn namelijk weer in een volgende staat: New South Wales en daarom wilden we informatie over de Nationale Parken en de omgeving. We weten nu dat we van N.S.W. geen parkpas kopen, we betalen gewoon de entree wanneer dit nodig is. We waren ook nog op zoek naar een opticien, want Wim heeft vanmorgen een neusvleugel van z’n bril afgebroken, maar het is inmiddels zaterdagmiddag en veel winkels zijn al gesloten. Dit geldt ook voor de kapperszaken: ik ben al dagen overal aan het informeren voor een knipbeurt, maar steeds hebben ze geen tijd en moet je minstens wachten tot de volgende dag. Gelukkig waren de supermarkten wél open en nadat we daar weer het nodige hebben ingekocht rijden we nog vijftig kilometer landinwaarts, door een gebied dat Oostenrijks aandoet en komen tegen vijven aan in het South East Forst National Park bij Six Mile Creek.



We staan midden in het bos, maar op een open plek waar we ook een kampvuur mogen maken. Omdat we nergens hout konden kopen (in Zuid-Afrika was dit mogelijk bij elk tankstation !) zijn we weer aan het sprokkelen gegaan, helaas is Wim hierbij uitgegleden en door zijn enkel gegaan en kwam hij raar terecht op zijn arm. De komende dagen zal ik dus extra lief voor hem zijn, want al zijn spieren doen zeer !

Verslag 50
Vanmorgen tegen tienen begon de regen, die al dagen terug voorspeld was. Omdat er op onze plek haast geen wind was, konden we rustig blijven zitten onder de luifel. Een uurtje later was het weer droog en zijn we de omgeving gaan verkennen, we hebben de kreek gevolgd naar een kleine waterval en op de kampplaats zelf is een klein strandje. We komen hier beslist nog een keer terug, wanneer het weer wat beter is.



Met zwaar bewolkt weer rijden we via Bega, de plaats waar alle kaas vandaan komt, door naar Mystery Bay, een grote kampplaats in de bossen vlakbij Eurobodalla N.P. gelegen aan de kust. Van de beheerder vernemen we dat er met de kerstdagen (hier hoogseizoen) zo’n twee duizend man aanwezig is met ruim vijf honderd tenten en caravans, nu zijn er hooguit dertig plaatsen bezet. We zoeken een plekje uit de wind zodat we vanavond weer een kampvuur kunnen maken. Daarna wandelen we twee uur door het Nationale Park over aparte rotsen en langs de zee, het is werkelijk een prachtige omgeving.






Inmiddels is de zon weer tevoorschijn gekomen en wordt het warmer dan we verwacht hadden.



Tegen zessen zijn we terug en genieten nog even van de laatste zonnestralen voor ze achter de heuvels verdwijnen. Ondanks de pijn in z’n arm is Wim toch hout (wat we vandaag eindelijk konden vinden bij een pompstation !) gaan kloven en gebruikt hij voor het eerst deze vakantie zijn bijl. Het is inmiddels half acht: er ligt een hele berg hout klaar voor het vuur en het is ook de bedoeling om er vanavond het vlees op te braden, dus voorlopig is Wim nog wel even bezig !! (Hij zou niet anders willen !!)

Verslag 51
Vandaag, maandag 2 maart, is Marcel jarig en we hebben hem vanmorgen om acht uur, vanuit bed, gebeld om hem te feliciteren met z’n tweeëndertigste verjaardag. In Holland was het pas tien uur ’s avonds, dus we waren eigenlijk nog twee uur te vroeg, maar we weten dat hij en Marieke ’s morgens vroeg op moeten en inderdaad, ook zij lagen net op bed. We hebben ruim een half uur gezellig gekletst en ondertussen werden onze cadeaus uitgepakt, die Dennis al naar hun huis gesmokkeld had.
Het was al laat toen we van de kampplaats vertrokken, mede doordat ik Wim nog even gekortwiekt heb. We zijn nog even naar Tilba gereden, een historisch stadje met veel oude gebouwen, helaas staan er overal reclameborden en auto’s en kun je geen mooie foto’s maken.



In Narooma, tien kilometer verderop, vinden we een opticien, maar het blijkt dat Wim’s bril niet één, twee, drie gemaakt kan worden. Hij moet het de laatste maand doen met plakstrips die de bril recht houden, dit gaat goed alleen staat het een beetje raar !
Nadat ik weer bij vier kapsalons naar binnen ben geweest heb ik eindelijk een afspraak kunnen maken voor morgenvroeg. We hadden al een plek uitgezocht om te overnachten niet ver weg, dus is dit te doen. We komen weer terecht in het Eurobodalla N.P. bij Brou Lake, een soort inlet vol met zwarte zwanen.





Op ongeveer vijftig meter afstand is de zee, die we duidelijk kunnen horen, maar niet zien. Het strand is niet zo mooi als gisteren, met z’n aparte rotsen en Wim gaat ook niet vissen vandaag: hij wil z’n arm rust geven. De laatste dagen zien we eindelijk wat meer kookaburra’s, tot nu toe hoorden we ze alleen, maar nu komen ze heel dichtbij.


We mogen weer een kampvuur maken, wat we ook zeker doen. De borden van “firedanger” staan allemaal in het groen, omdat het geregend heeft en de kans op brand hierdoor een stuk kleiner is, toch blijft het per staat verschillend hoe ze over kampvuur denken. (In West en Zuid Australië is er een “total fire ban” tot eind april !).




We hebben inmiddels achtduizend kilometer afgelegd met de camper en nog geen één keer zijn we door een gebied gekomen waar bosbrand geweest is, terwijl we in Nederland, tijdens het journaal, de indruk kregen dat er geen bos meer over was in Australië !!

Verslag 52
We hebben gisteravond een (voor ons) nieuw dier gespot: een long-nosed bandicoot, hij scharrelde de hele avond rond onze camper, het beest heeft een lange spitse neus, is ongeveer zo groot als een konijn en kan razend snel zijn !

Een vriendelijke dame bij het NSW gouvernement wist ons vanmorgen te vertellen hoe het diertje heette. Na mijn bezoek aan de kapsalon zijn we namelijk naar de NSW National Parks & Wildlife Service gegaan, omdat we toch een pas wilden hebben en wat informatie over de vele parken in de staat én inderdaad: we hebben weer heel wat leuke tips gekregen.


Na enkele “tourist drives” langs de kust en een korte wandeling bij Guerilla Bay (waar we een echidna zagen, een stekelvarken dat zich gelijk verschool in de struiken), zijn we bij Batemans Bay afgeslagen naar Clyde River National Park, gelegen aan de gelijknamige rivier.



Na een rit over een vrij slechte, onverharde weg kwamen we aan bij Beach Camp, waar we, sinds enkele dagen, weer helemaal alleen staan op een prachtige plek met uitzicht op het water.

De rivier gaat mee met de tijden en tegen de avond is er van het mooie strandje, waar Wim heeft zitten vissen, weinig meer over.



Af en toe komt er een boot voorbij en met zo’n zevenentwintig graden is het heerlijk toeven hier.

Er ligt alweer een stapel hout klaar voor een kampvuur en in de koelkast bevinden zich enkele heerlijke steaks, wie doet je wat !!

Verslag 53

We zijn de hele morgen nog op ons mooie plekje blijven staan, het was er zo rustig, terwijl de plaats Batemans Bay maar op enkele kilometers afstand ligt. Daarna zijn we naar het Murramarang N.P. gereden, waar twee mooie stranden zijn namelijk Pebbly Beach en Pretty Beach.

Bij de tweede hebben we lange tijd genoten van het prachtige uitzicht, ondertussen garnalen pellend en etend. De koppen gooide Wim naar een kookaburra, die er zeker acht opgegeten heeft en er toen met een volle maag vandoor ging.


Overal zie je half tamme kangoeroes, ik denk dat ze hier een ware plaag worden, zo vlakbij een dorp en twee campings.

Iets noordelijker ligt alweer een ander Nationaal Park: Meroo N.P. Dit park staat slecht aangegeven, maar we vinden een onverharde weg en komen uit bij Termeil Point, gelegen tussen de zee en het Termeil Lake.




Deze kampplaats staat niet in het dikke boek: “Camps 8, Australia Wide”, waar ik meestal de kampplaatsen vandaan haal, maar toch zijn bijna alle twaalf plekken bezet, niet met toeristen maar met Australiërs, die weten duidelijk de mooie plaatsen wel te vinden zonder boek !!

Verslag 54
Het is vandaag allemaal wat minder wat het weer betreft ! Er staat een harde wind en de temperatuur komt maar net aan de twintig graden. We maken nog een korte wandeling in het Meroo N.P., maar het is erg fris aan zee en er zitten witte koppen op de golven. We hadden eigenlijk nog een dagje willen blijven, het strand is erg mooi en je kunt er goed vissen, maar nu trekken we toch verder.



In Ulladulla doen we boodschappen én Wim vindt een opticien die z’n bril kan maken, binnen tien minuten is het gefikst, nu is hij gelukkig af van die rare plakkers op z’n neus ! Het heeft geen zin een kampplaats aan zee te zoeken, dus rijden we bij Nowra een stukje landinwaarts en na dertig kilometer, waarvan tien over bochtige “dirt road”, komen we aan bij Coolendel Bush Camp, een heel aparte kampplaats aan de Shoalhaven River.


Het terrein is erg groot, verschillend van hoogte, je moet bruggetjes over, er is een rivier met diverse strandjes en je gaat maar ergens staan, maakt niet uit ! Nadat we onze camper neergezet hebben gaan we eerst op verkenning uit, ik stap bijna op een guanna die lui in de zon ligt en even later zie ik een grote slang (redbelly), ook lopen er overal pauwen rond, maar het is een leuke kampeerplek.

Wij hebben een prachtige plaats gevonden met uitzicht op de rivier en dichtbij is een paadje dat naar het water loopt. Weer mag er een vuurtje gestookt worden en vandaag is dit ook nodig want het koelt snel af ! Natuurlijk wordt er eerst vlees op bereid (heerlijke lamskoteletjes) en daarna gaan er weer grote blokken hout op het vuur !

Verslag 55
Gisteravond zagen we twee possums met hun prachtige dikke zwarte staarten: ze kwamen op de geur van ons eten af, maar het afval zat in een afgesloten bak. Toch zijn ze zo behendig dat ze in een grote plastic ton gaan (voor blikjes en lege flessen) en er even later ook weer uit klimmen, mooi om te zien.


Vannacht koelde het af naar twaalf graden, voor ons een vrij lage temperatuur, maar vanmorgen ging het kwik al weer snel omhoog en was het tijdens het ontbijt al haast te warm in de zon. Op de kampplaats zijn inmiddels enkele schoolklassen gearriveerd, het is ook een prachtige plek voor allerlei activiteiten. Toch trekken wij weer verder, altijd weer nieuwsgierig wat er nog meer te zien is ! Vandaag gaan we watervallen bekijken, we beginnen bij de bekende Fitzroy Falls, waar we tegen half twee, na een rit door de bergen met veel bochten, aankomen. Je kunt er naar verschillende uitkijkpunten lopen, om de falls te bekijken.



Een eindje verder in het Morton N.P. vind je de Belmore Falls, waar we natuurlijk weer stoppen en een wandeling maken.

De mooiste waterval is echter de Carrington Falls, die je van alle kanten kunt bekijken en zelfs van bovenaf kunt bewonderen.


Er is ook een kampplaats in de buurt: Blue Pool en deze ligt in het Budderoo N.P., ook hiervandaan verkennen we de omgeving en zien nog enkele watervalletjes.



Het is inmiddels half vijf en we hebben genoeg water gezien voor vandaag, tijd voor “happy hour”. We zitten op zes honderd meter hoogte, dus het zal vanavond wel weer afkoelen. Helaas mogen we hier geen kampvuur maken en zullen daarom wel vroeg op bed liggen !!

(Dit, voor ons, onbekende beestje, een halve centimeter groot, zat op onze snijplank !)

Verslag 56
We zijn vandaag in de bergen gebleven: vanaf onze kampplaats zijn we in noordwestelijke richting gereden naar de Blue Mountains. Je kunt merken dat je in de buurt van Sydney komt, want de wegen worden breder en drukker. Onderweg stoppen we in Emu Plains (vlakbij Penrith), waar Eddy en Magda, vrienden van Clary en Rob wonen. We willen Eddy even bedanken omdat hij voor ons naar enkele campers is wezen kijken. Magda is niet thuis (aan het werk), maar Eddy komt gelijk naar buiten om de camper te bekijken en vindt deze stukken beter dan degene die hij gezien heeft. We blijven een uurtje bij hem en rijden dan verder de Blue Moutains in.


De “Three Sisters” bij Katoomba is duidelijk het meest toeristische punt van het Nationale Park, er staan diverse bussen met Japanners, Indiërs en Europeanen.

Wij gaan weer verder en stoppen bij Blackheath waar een prachtig uitkijkpunt is over de steile kliffen en de bergen, deze danken hun naam aan de etherische olie van de eucalyptusbomen, die een blauwe nevel verspreiden.

Daarna rijden we de Blue Mountains weer uit en gaan zuidelijk naar de Jenolan Caves, een prachtige route langs bergwanden (niet toegankelijk voor caravans en aanhangers !) en eindigend bij een grote grot waar we dwars doorheen rijden.


Je kunt hier diverse “caves” bezichtigen, maar het is al laat en we hebben nog een stuk te gaan naar onze overnachtingplaats.

Onderweg sprokkelen we vast wat hout, want eenmaal in een N.P. is dit niet toegestaan.

Na zessen komen we aan bij Boyd River Campground in het Kanangra-Boyd N.P. waar al enkele andere kampeerders staan. We horen kookaburra’s, enkele kangoeroes hippen rond én we mogen weer een kampvuur maken.

Verslag 57
De auto heeft vandaag maar vijftien kilometer afgelegd, iets wat wel lekker was na enkele dagen met grote afstanden. Vanmorgen hebben we eerst eens rondgewandeld over de kampplaats, die uit twee gedeelten bestaat. Er loopt een klein riviertje langs, de Boyd river en ook zijn er granieten heuvels.


Zeven kilometer verderop in het park bevinden zich de Kanangra Walls en een prachtige waterval, de Kalang Falls. We zijn naar de parkeerplaats gereden en hebben van daaruit de wandeling gemaakt, eerst naar de lookout en vervolgens zijn we ruim vier honderd treden afgedaald om bij de waterval te komen. Natuurlijk moesten we diezelfde treden ook weer omhoog, een iets zwaardere opgave, maar binnen een half uur waren we heen en terug. Vanzelfsprekend hebben we ook de tijd genomen om de waterval goed te bekijken !





Daarna zijn we teruggegaan naar de Boyd River camping en hebben een ander plekje opgezocht. Inmiddels zijn beide kampplaatsen helemaal verlaten (het weekend is bijna voorbij !) en we verzamelen wat hout dat is achtergebleven bij enkele vuurbakken. Samen met de takken die we onderweg weer gesprokkeld hadden hebben we genoeg voor vele uren warmte. De hele middag hebben we nu om te relaxen, een spelletje te doen, te lezen en wat huishoudelijke karweitjes op te knappen. Het is ongeveer zevenentwintig graden, half bewolkt en heerlijk rustig !! (Zelfs de telefoon werkt hier niet !)

Verslag 58
We hebben vanmorgen onze ochtendgymnastiek wel gehad: we zijn de dertig kilometer teruggereden naar de Jenolan Caves en hebben daar door de grotten gewandeld en de omgeving bekeken. Tijdens de tocht zijn we negenhonderd één en dertig treden op en af gegaan (Wim heeft ze geteld !) en om daarna weer bij onze camper te komen, moesten we dezelfde weg terug, dus in totaal hebben we op achttienhonderd twee en zestig treden gelopen. De Devil’s Coachhouse is schitterend om te zien net als de Carlotta Arch, je moet er alleen wel wat voor over hebben !






Daarna zijn we via Lithgow zo’n twee honderd kilometer noordelijk gereden naar het Wollemi N.P. om uit te komen bij Dunns Swamp-Ganguddy Campground. Er zijn diverse wegwerkzaamheden en hier gebruiken ze geen stoplichten maar staat er iemand met een bord en portofoon het verkeer te regelen.

Onderweg (we hadden weer even verbinding met de buitenwereld !) hebben we gebeld met mijn ouders (ze lagen nog op bed, het was namelijk pas half zes, oeps !), die weer terug zijn van hun vijftiendaagse cruise naar Noorwegen, een cadeau van de kinderen voor hun zestigjarige huwelijk. Ze hebben het reuze naar de zin gehad, veel sneeuw gezien en zelfs in een slee, getrokken door husky’s, gereden.


Dunns Swamp heeft heel aparte rotsen én een meertje waarin gezwommen kan worden en omdat het om zes uur nog steeds ruim dertig graden is, ga ik sinds lange tijd het water in, heerlijk verkoelend.


We blijven hier morgen staan en gaan dan verder de omgeving verkennen !

Verslag 59
Gisteravond kregen we gezelschap van enkele possums, ze kwamen soms dichtbij, maar waren ook zo weer hoog in een boom gekropen.

Vanmorgen (dinsdag 10 maart) hebben we het mooie Wollemi N.P. verder verkend tijdens een enkele uren durende wandeling, waarbij we ook heel wat geklauterd hebben.


We zijn de aparte “pagoda’s” opgeklommen en hadden zo een prachtig uitzicht over het langgerekte meer en de omliggende bergen.




Een eind verderop was “the long cave” te zien, een soort golfachtige rots waar je onder kunt schuilen.





Het was prima weer om te wandelen en na terugkomst zijn we samen het meertje ingegaan om af te koelen. Daarna hebben we heerlijk geluierd, met een voldaan gevoel over de mooie tocht en alles wat we gezien hadden. Helaas begon het aan het eind van de middag ineens te betrekken en even later te onweren: het donderde en flitste aan een stuk door en natuurlijk bleef het niet droog. We zijn onder de luifel gaan zitten en na een uurtje stopte de regen.

Even leek het erop dat het onweer nog een keer terug kwam, maar gelukkig viel dit mee en konden we later zelfs nog droog bij het kampvuur zitten !

Verslag 60
Het was vanmorgen helemaal mistig door de vele regen die er gisteren gevallen is. Al vrij snel echter klaart het op en zien we weer blauwe lucht. Via een prachtige route langs en door het Wollemi N.P. rijden we richting de kust.

(Deze vrachtwagen met lege watertanks reed lange tijd , met hoge snelheid, voor ons uit.)

Het was de bedoeling ergens aan zee te gaan staan, maar zodra we weer internetverbinding hebben zie, ik dat het de aankomende dagen slecht weer gaat worden met veel regen, alleen vandaag hebben we nog een hete, droge dag. Aangezien ik weer een grote zak met vuil wasgoed heb (ook al doe ik regelmatig een handwasje, zodra we ergens kraanwater hebben !), besluiten we, na drie honderd kilometer rijden, om een camping op te zoeken. Deze vinden we in Clarence Town (Williams River Holiday Park) en we parkeren onze camper tussen een grote kampeerwagen, die de hele tijd de airco aanheeft en een caravan waar de televisie aanstaat !!! Maar, ik kan wassen en douchen, alle apparaten weer oplaten en via internet de krant lezen !


Morgen gaan we weer naar een Nationaal Park, weer of geen weer !!

Verslag 61
We hebben vandaag nog geen honderd kilometer afgelegd en waren dan ook voor twaalven al op Karsmans Landing Campground in het Myall Lakes N.P.. Het is er erg rustig en we vinden een mooie plek in de schaduw, met uitzicht op het water. Wim gaat een tijdje vissen in het meer, maar krijgt totaal geen beet.





Wel zien we weer pelikanen, goanna’s die zelfs in de boom klimmen en op de kop aan de stam hangen en tegen de avond komen de kangoeroes tevoorschijn.





We doen, voor het eerst deze vakantie, zelfs twee potjes Carcassonne, ons favoriete spel én hebben tijd voor een leesboek, wel een heel verschil met gisteren. Ook is het de hele dag droog en wordt het ruim dertig graden, terwijl er onweer en regen voorspeld was.


Om zeven uur maakt Wim het vuur al aan, we hebben ruim voldoende hout (bij alle vuurbakken was wat achter gebleven, wat wel eerst gekloofd moest worden !) én we vinden het altijd weer gezellig,
die vlammen !

Verslag 62
Na een warme nacht, het kwik kwam niet onder de vijfentwintig graden, is het vanmorgen zwaar bewolkt. We hebben net alles ingepakt en stappen in de auto, wanneer het begint te regenen en dat blijft voorlopig zo. We rijden via de mooie Lakes Road door het Myall Lakes N.P. want het park is erg uitgestrekt. Bij Seal Rocks kom je bij zee uit, waar nog een groep surfers bezig is op de golven, het maakt niet uit dat het regent, nat word je toch wel.

We bekijken enkele kampplaatsen, misschien geschikt voor een volgende keer en rijden dan door naar de plaats Forster, waar we ruim de tijd nemen om boodschappen te doen. Nadat we heerlijk sushi’s gegeten hebben in het winkelcentrum rijden we nog honderd kilometer tot onze volgende overnachtingplaats, al die tijd blijft het regenen. Echter, zodra we tegen vijven aankomen bij Diamond Head Campground in het Crowdy Bay N.P. wordt het droog en dat blijft zo ! We zoeken een plek op de volle kampplaats, het is weer weekend (!!) en gaan daarna de omgeving bekijken.






Er zijn heel aparte rotsen op het strand en terwijl we daar naartoe wandelen begint zelfs de zon te schijnen. Ook hier zijn weer kangoeroes, al blijven ze uit de buurt van de camping.

Later bekijken we vanaf ons plekje onder de luifel de drukte om ons heen: er zijn weer heel wat families een weekendje van huis en natuurlijk wil iedereen (wij zijn niet de enige !) een kampvuur maken. Er wordt heel wat gehakt, gezocht naar aanmaakhout en daarna gestookt, ik weet zeker dat we morgen helemaal gerookt zijn !!

Verslag 63
Nadat we vanmorgen heerlijk een tijd over het strand en door het zeewater gelopen hebben, verlaten we de kampplaats weer, om een paar dagen landinwaarts te gaan.



Al na enkele kilometers rijden nemen we een afslag naar North Brother Lookout in het Dooragan N.P. en via een steil omhooglopende weg zijn we in korte tijd vier honderd en tachtig meter boven zeespiegel, vanwaar we een prachtig uitzicht hebben over het waterrijke gebied.


We hebben de TomTom op “kortste route” gezet en gaan via allerlei onverharde bospaden naar de Ellenborough Falls, de op één na hoogste waterval van Australië met een vrije val van twee honderd meter.




We bekijken de Falls van alle kanten en rijden dan verder, weer door prachtig bosrijk gebied naar Oxley Wild Rivers N.P. waar we tegen vijven aankomen. Onderweg stoppen we nog voor een grote slang die midden op de weg ligt.



Bij de kampplaats Apsley Gorge Campground zien we een bord Apsley Falls 600 meter, dus rijden we eerst nog even door om deze waterval te bekijken. Hij blijkt erg indrukwekkend te zijn en stort neer in een diepe kloof.


We nemen enkele foto’s en besluiten om morgen de omgeving verder te gaan bekijken. Het koelt hier snel af, de vesten moeten weer aan en natuurlijk ook het kampvuur !!

Verslag 64
We konden gisteravond genieten van een prachtige sterrenhemel, ons ondertussen warmend aan het kampvuur, want het koelde snel af. Vanmorgen tegen achten was het nog maar acht graden, maar de zon kreeg weer snel kracht en tijdens de wandeling naar de waterval liepen we alweer in T-shirt en korte broek. We hebben de Apsley Falls, horend bij de regio New England, van alle kanten bekeken, net als de grote kloof, waar het water in terecht komt. Ik wil de waterval nog wel een keer zien wanneer het flink geregend heeft, dat moet een machtig gezicht zijn !

Via Walcha en Uralla rijden we naar Inverell, de saffierenstad genoemd omdat hier het merendeel van alle saffieren ter wereld worden gedolven. Nog zo’n twintig kilometer verderop bevindt zich Billabong Blue Sapphire Park, hier zijn we drie jaar terug ook geweest: je kunt er zelf naar saffieren zoeken en er is een groot terrein waar je kunt kamperen. Vorige keer stonden we hier helemaal alleen, nu staan er diverse campers en caravans.


We maken nog een wandeling naar de creek en bekijken een grote machine die gebruikt wordt om saffieren te zoeken.


Tegen zevenen begint het te onweren en te regenen, hopelijk is het weer morgen weer opgeklaard !

Verslag 65
De dreigende lucht met regen en onweer viel gisteren achteraf erg mee, de wind blies het meeste weg en zorgde ervoor dat we weer een heldere hemel kregen vol sterren. Vanmorgen (maandag 16 maart) zijn we dan actief geworden met saffieren zoeken. We hebben eerst nog een keer uitleg gekregen hoe het proces in z’n werk gaat, want het was alweer drie jaar geleden en daarna zijn we nog goud wezen zoeken in Nieuw-Zeeland wat op een iets andere manier gaat. Er ligt een grote berg zand en daar schep je een emmer mee vol, hier ligt een zeef met grote gaten op zodat je de grote grove stenen al gelijk weg kunt gooien.


Daarna gaat het zand door een fijnere zeef, die op een paal staat (je doet dit al schuddend en krijgt er erg vieze voeten van !)


Vervolgens gaan de kleine steentjes die overblijven, met zand eromheen, in een heel fijne zeef waarmee je naar een waterbak gaat. Hier moet je de zeef onderdompelen, heen en weer schudden (je zit gelijk onder de spetters modder !)

en wanneer al het vuil van de steentjes af is, kieper je de zeef om op een jutten doek, die op een ton ligt in de zon. Nu moet je gaan zoeken of er iets glinstert en met een pincet haal je zo’n blauw of groen steentje er dan tussenuit.

 

 

Je verzamelt alles in een klein potje en na uren zoeken en zwoegen heb je dan en half bakje vol met glinsterende steentjes, die waarschijnlijk niets waard zijn.

We vinden één dag zoeken dan ook genoeg, de meeste mensen doen het een hele week achter elkaar ! We hebben ons daarna heerlijk gedoucht en omgekleed, want de kleren zitten onder de modder.

De steentjes gaan mee naar huis en kunnen bij het bakje waar de saffieren van de vorige keer nog inzitten !

(Als je de steentjes tegen het licht houdt of bij een zaklantaarn, kun je zien of ze “echt” zijn, ze zijn dan namelijk doorschijnend !)

(Wim heeft een grote steen gevonden, die misschien wel wat waard is !)

Verslag 66
Het “saffierengebied” hebben we weer achter ons gelaten en we rijden nu in noordelijke richting, we hebben nog ruim twee duizend kilometer te gaan tot we in Cairns zijn en over twee weken zijn we al thuis !! Zodra we de grens met Queensland over zijn kunnen we ons horloge weer een uurtje terug zetten, nu hebben we nog negen uur tijdverschil met Holland en dat blijft de rest van de reis zo. Onderweg zijn we gestopt om alvast telefonisch een afspraak te maken met een Toyota-garage in Maryborough, de camper moet een beurt hebben én we hebben een “road worthy” nodig (een soort APK) om de auto op onze naam te kunnen schrijven. De camper staan nog steeds geregistreerd op naam van de Zwitsers, we konden dit pas veranderen zodra we in Queensland zijn, omdat de auto een nummerplaat van deze staat heeft. (Een heel ander systeem als in Holland !)


Net als de afgelopen dagen hebben we op onze overnachtingplek (we staan nu op Heifer Creek, weer een gratis kampeerplek) geen telefonisch bereik, we kunnen dus ook niet naar huis bellen, vanwege het tijdsverschil, maar vanaf morgen komen we weer in dichtbevolkt gebied en zal dit probleem wel opgelost zijn !

Verslag 67
We waren gistermorgen nog maar net op toen het begon te regenen en onweren, we konden gelukkig op tijd de luifel uitrollen zodat we droog konden ontbijten en afwassen. Het bleef echter maar regenen en we moesten nog drie honderd vijfenzestig kilometer rijden naar Maryborough, waar we vandaag (donderdag 19 maart) een afspraak hebben bij de garage, ook moesten de levensmiddelen weer aangevuld worden, dus we konden echt niet wachten tot het een keer droog werd. We waren dan ook goed nat toen we vertrokken, maar zoals altijd: na regen komt zonneschijn en na een half uur rijden klaarde het op en tussen de middag pikte het zonnetje alweer op de huid, tijdens de lunch. Pas tegen vijven kwamen we aan op Cheery Nomad RV Park en Farmstay, een camping slechts zes kilometer verwijderd van de Toyota-garage.



(We zagen er ’s avonds nog “wild life”)

Vanmorgen waren we om half tien bij de garage en ze begonnen ook gelijk aan de “grote beurt”. Wij hebben eerst het stadje, waar de bedenker van “Mary Poppins” vandaan komt, bekeken en langs de Mary River gewandeld.






Veel huizen zijn een stukje boven de grond gebouwd op palen, om koele luchtstromen te creëren.


Het is echter een hete dag en al snel loopt de temperatuur op tot boven de dertig graden. We gaan terug naar de garage waar we in een gekoeld vertrek verblijven, er is koffie, thee en water én een televisie waarop het nieuws wordt uitgezonden. We zien daarop dat er morgen een cycloon kracht vier aan land komt bij Cooktown, een plaats ruim honderd kilometer boven Cairns. Zo’n cycloon gaat altijd gepaard met een heleboel regen waardoor wegen kunnen overstromen ! Hopelijk krijgen wij hier geen last van, want we moeten wel de dertigste maart vliegen vanuit Cairns. Tegen vieren (!) krijgen we te horen dat er een paar kleine dingen niet in orde zijn met de auto, die eerst gerepareerd moeten worden voor we de “road worthy” krijgen. Het komt er op neer dat we morgen vroeg (om acht uur) weer bij de garage zijn, waar ze dan nog vier uurtjes werk hebben. Dan hebben we de papieren en kunnen ons officieel in laten schrijven.


We rijden maar weer terug naar dezelfde camping en moeten er nog steeds aan wennen dat het ineens, tegen half zeven donker, is !

Verslag 68
We waren vanmorgen netjes om acht uur bij de garage, wat op zich niet zo moeilijk was: het kwik kwam vannacht niet onder de vijfentwintig graden, waardoor we om zes uur al klaar wakker waren en om half acht was het al dertig graden in de schaduw !! Nadat we de camper afgeleverd hebben zijn we eerst weer naar het Queens Park gewandeld, een prachtige plek vlakbij de Mary River met veel aparte, eeuwenoude bomen.



We zaten liever hier in de schaduw met een beetje wind, dan binnen bij de Toyota-garage met airco ! Tegen twaalven zijn we terug bij de garage, de camper staat al buiten klaar en nadat er diverse papieren ingevuld zijn en de rekening betaald is kunnen we vertrekken. Een uurtje later hebben we ook het gebouw van “the gouvernement of transport” verlaten en zijn we, na bijna twee maanden en elf duizend kilometer rijden, eindelijk officieel eigenaars van de camper !!


We rijden twee honderd en vijftig kilometer noordelijk in de richting van Agnes Water en Seventeen Seventy, naar aanleiding van een tip, die we een week eerder kregen, dat het hier zo mooi is. Onderweg komen we langs ananasplantages en later, wanneer we in de buurt van Bundaberg komen, worden deze vervangen door rietsuikervelden, deze worden gebruikt voor de rum waar Bundaberg zo bekend om is.

Tegen vieren komen we aan bij “campsite on the beach”, die helaas afgesloten blijkt te zijn en na nog wat rondrijden en diverse plekken bekeken te hebben komen we uit bij “1770 campground”, een vrij dure camping, maar wel aan het water en omdat we geen zin hebben verder te zoeken boeken we hier voor één nacht.

Nadat we de omgeving verkend hebben gaan we, sinds lange tijd én om te vieren dat de camper nu officieel van ons is, uit eten bij het campingrestaurant met uitzicht op zee.

Het leuke is dat we hiervandaan de zonsondergang kunnen zien en dát aan de oostkant van Australië !!


We brengen er een paar aangename uurtjes door en bedenken dat we vanaf nu nog ruim een week hebben om in Clifton Beach te komen !

Verslag 69
Vanmorgen vertelde een buurvrouw op de camping me, dat ze geraakt was door de tentakels van een “blue bottle jellyfish” en ze liet me de rode striemen zien op haar benen. Wanneer zo’n kwal je raakt kan hij je zenuwsysteem aantasten en je moet niet in paniek raken, anders kun je een hartaanval krijgen. Ze had erge pijn en ging naar een dokter. Dit soort jellyfish komt voor in deze tijd van het jaar als het zeewater steeds warmer wordt, maar in de beschutte baai van de camping zag je hem normaal niet ! Wij verlaten de drukke kampplaats weer en rijden eerst naar Round Hill Head, vanwaar je mooi op de baai kijkt.



Daarna verlaten we Town 1770 weer en rijden richting Eurimbula N.P. wat aan dezelfde lagune ligt. De wegen in het park zijn natuurlijk weer onverhard en vol stenen en helaas levert dit onze eerste lekke band op, deze reis. Gelukkig weet Wim heel goed hoe zo’n ding vervangen moet worden, maar het is wel even zweten bij dertig graden in de schaduw !


We rijden toch verder het park in (nu zonder reserveband !) en de weg wordt steeds smaller en zanderiger

tot we uiteindelijk aankomen bij Eurimbula Creek, een prachtige kampplaats aan een inlet vlakbij zee.
De mooiste plekken zijn natuurlijk al bezet (we komen hier gewoon volgend jaar weer !), maar we vinden een plek vlakbij het water en besluiten hier gelijk twee nachten te blijven, morgen is het zondag en kunnen we toch niet op pad voor een nieuwe band.


We wandelen langs het strand, Wim vist sinds lange tijd weer en het spel Carcassonne komt tevoorschijn.

Ook vandaag kunnen we genieten van een mooie zonsondergang


(Ook zo kun je de zonsondergang bekijken !)
én we kunnen hier een kampvuur maken en aangezien we nog drie zakken met hout hebben wordt er, zelfs bij vijfentwintig graden, weer flink gestookt !!

Verslag 70
We hebben volle maan wat betekent dat bij vloed het water extra hoog komt en omdat we vlakbij zee staan én op dit moment hoog tij ’s nachts is, slaap je in met het heerlijke geluid van de rollende golven. Er zit ook wat wind bij, zodat het tijdens de nacht nog een beetje afkoelt, al blijft het kwik steken bij zevenentwintig graden ! Dit hoort nu eenmaal bij Queensland deze tijd van het jaar: een hoge luchtvochtigheid en temperaturen van ruim dertig graden. Toch hebben we weer een heerlijke dag gehad.


Wim heeft vanmorgen uren gevist, waarvan we de vangst tussen de middag opgepeuzeld hebben en we hebben, bij eb, heerlijk langs en door het water gewandeld.


Tegen half drie is één van de twee mooiste plekken van Eurimbula Creek vrij en binnen vijf minuten hebben wij onze camper er staan, alles al weer kant en klaar !


We genieten van het prachtige uitzicht over zowel de zee, als de kreek en we zijn het er over eens dat dit één van de mooiste overnachtingsplekken is, deze trip. Regelmatig vliegen er groepjes prachtige blauwe vlinders voorbij, die we enkele dagen terug ook al zagen en natuurlijk leven hier ook guanna’s, die snel wegschieten wanneer ze zich bedreigd voelen.

Helaas zit er tegen zessen net een grote wolk voor de zon, dus we zien hem niet achter de bergen verdwijnen.

Langzaamaan wordt het weer vloed en hoor je het zeewater dichterbij komen, het kampvuur gaat aan, er speelt een muziekje op de achtergrond en zo beleven we weer een prachtige dag !

Verslag 71
We werden vannacht gewekt door het harde tikken van de regen op het dak, alle andere geluiden verdwenen naar de achtergrond en ook vanmorgen vroeg kregen we nog een flinke bui, waardoor we maar iets langer in bed zijn gebleven. Daarna kwam de zon weer snel tevoorschijn met bijbehorende klamme warmte. Tijdens het ontbijt kwamen we erachter dat al ons brood beschimmeld was, ook een gevolg van de vochtige hitte, tijd om te gaan !


We rijden de veertien kilometer “dirt road” van het Nationale Park extra voorzichtig, zodat we geen tweede lekke band krijgen en bij Gladstone, de eerstvolgende grote plaats stoppen we bij een “Beaurepaires” om te praten over nieuwe banden.

Het was de bedoeling twee banden te vervangen en de voorste naar achter te verplaatsen, maar uiteindelijk hebben we een hele set nieuwe banden gekocht, inclusief reservewiel. We hebben nu iets grotere, bredere banden, die meer gewicht kunnen hebben (wat nodig is vanwege de bak met diverse spullen achterop de camper) en ook zijn ze beter geschikt voor “off road”. Als het goed is kunnen we nu weer 50.000 kilometer vooruit !!


Wel moeten we een kleine twee uur wachten voor alles gefikst is en we rijden dan ook niet verder dan naar Rockhampton waar we de camper, tegen vijven, langs een rivier parkeren (Woolwash Lagoon), in het campingboek aangetekend als een officiële overnachtingplaats.

Nog elf honderd kilometer te gaan tot onze stallingsplek !!

Verslag 72
We hebben vandaag een kleine vier honderd kilometer afgelegd in noordelijke richting, maar omdat we al vrij vroeg vertrokken waren, komen we net na tweeën aan op onze volgende plek. Toch zijn we enkele keren gestopt al was het alleen maar voor een toiletbezoek, diesel tanken of om wat te drinken.


Het is mooi rijden in Queensland: er zijn altijd groene bergen in de omgeving en veel rundveebedrijven, die later plaats maken voor suikerrietvelden. Het is net of er zelfs een zoetige geur in de lucht hangt van al die stengels ! Nog iets noordelijker, voorbij Mackay, komen we langs bananen plantages. We buigen af naar Cape Hillsborough N.P. waar we een prachtige plek vinden, met uitzicht op zee, bij “Smalleys Beach”.




Net als bij het vorige Nationale Park boeken we telefonisch onze plek, iets wat vrij lang duurt vanwege onze lange naam. Het oude systeem, een envelop vullen met geld, was veel simpeler en het gaat maar om elf dollar per overnachting !


Langzaamaan wordt het eb en trekt het water zich steeds verder terug, we wandelen een eindje over het strand en doen het verder rustig aan.


Enkele brutale kookaburra’s komen steeds dichterbij en bij schemer produceren ze hun kenmerkende lachende geluid. Het blijft lang warm en we maken, ook al is het toegestaan, vanavond geen kampvuur !

Verslag 73
De baai waar we aan stonden veranderde bij eb helaas in een modderpoel waarin je noch kon zwemmen, noch kon vissen ! Het uitzicht op het water was echter prima en we hadden genoeg schaduw, wat erg belangrijk is. Ook vanmorgen ging het kwik al snel weer naar de dertig graden en na een ontbijt, uit de zon, zijn we weer vertrokken uit Smalleys Beach. Vandaag rijden we weer ruim drie honderd en vijftig kilometer en komen tegen tweeën aan bij Alligator Creek Campground in het Bowling Green Bay N.P. Ik was in de veronderstelling dat de kampplaats aan zee lag, maar deze was iets landinwaarts en stelde weinig voor. Wel was er een riviertje waarin je kon zwemmen, maar nu zat er weinig water in, je moet hier gewoon een andere tijd van het jaar naar toe gaan.

Nadat we wat gegeten hebben rijden we maar weer verder en komen een uurtje later aan bij Saunders Park, vierentwintig kilometer noordelijk van Townsville. Het is een openbaar park aan zee, waar gratis gekampeerd mag worden (Ook al zijn de borden niet erg duidelijk !).



Er is een toilet, een buitendouche en gelegenheid om te barbecueën. We vinden een mooie plek, maar kunnen hiervandaan nét de zee niet zien, dus verhuizen we onze tafel en stoelen en brengen enkele uren door op het grasveld met een prachtig uitzicht op het water.




Langzaamaan wordt het druk in het park, maar wij staan hier prima, met niemand voor ons ! Wim bereidt weer een heerlijke maaltijd (nog een paar dagen, dan moet ik weer koken !!) en met een verkoelende wind uit zee is het hier prima toeven !

Verslag 74
Onze overnachtingsplek in het park leek meer op een camping: in totaal stonden er tien campers, al lijken de meeste meer op gewone auto’s en zijn de bewoners allemaal van jeugdige leeftijd. De enige buitendouche is ’s morgens druk bezet en het kleine bakje bij de toiletten wordt gebruikt voor tanden poetsen en de afwas. Wij hebben gelukkig alles bij de hand in de camper en zijn nooit afhankelijk van kraanwater of een kampkeuken. De politie komt, net als de avond ervoor, langs om te kijken of iedereen op de aangewezen plek staat, maar verder dan een waarschuwing, omdat er verkeerd geparkeerd is, gaan ze niet.

We hebben weinig schaduw vanmorgen en zijn dan ook weer vrij vroeg op weg en tijdens het rijden, met allebei de ramen open, is het weer prima uit te houden bij ruim dertig graden !

Tegen twaalven stoppen we bij het prachtige strand van Wongaling Beach waar je uitkijkt over Dunk Island.

Vlakbij ligt het, vooral bij backpackers, bekende Mission Beach en van daaruit loopt een prachtige, smalle weg langs de kust naar Bingil Bay. Hier bevindt zich de gelijknamige, kleine camping, pal aan zee en wij zetten er onze camper neer. Er staat verder niemand, omdat de meeste toeristen zuidelijker trekken vanwege cycloongevaar, vertelt de eigenaresse.
Wij zijn verrast, onze laatste overnachtingsplek (voor we in Clifton Beach zijn) is tevens één van de mooiste en we krijgen weer dat “bounty” gevoel.
We brengen uren door, in de schaduw van enkele palmbomen, met uitzicht op zee en Wim gooit, voor de laatste keer deze trip, z’n hengel uit.

Vlakbij de kampplaats is een mooie kreek, die bij vloed uitkomt in de baai.



Er komt een verkoelende wind vanuit zee en omdat de vloed tegen de avond opkomt hebben we ook weer dat heerlijke slaapverwekkende geluid van de rollende golven op het strand, beter kon de laatste overnachting in ons huisje niet zijn !!

Verslag 75
Omdat we gistermorgen (vrijdag 27 maart) op de mooie kampplaats nog gedeeltelijk in de schaduw stonden hadden we daar alvast verschillende dingen schoongemaakt van de camper en nadat we de laatste honderd en vijftig kilometer gereden hebben (totaal hebben we twaalf en een half duizend kilometer afgelegd !), stoppen we in Cairns bij een “carwash” voor een grondige schoonmaakbeurt, alle hoekjes en gaatjes worden onder handen genomen.

(Deze gaat in ieder geval niet mee op onze volgende trip !)

Daarna rijden we naar “Smithfield Shoppingcentre” om voor de laatste dagen nog wat spulletjes in huis te halen. Omdat Clary en Rob niet thuis zijn (ze zijn ruim een week geleden naar Holland gevlogen en gaan van daaruit met hun campertruck op de boot naar IJsland.) gaan we bij Roxanne (hun boekhoudster) langs, die een sleutel heeft van hun huis. Tegen tweeën rijden we onze camper in hun garage waar we mooi de ruimte hebben om ons huisje van binnen en buiten verder klaar te maken voor een volgende trip. De buitenbakken moeten grondig gereinigd worden, ze zijn namelijk niet waterdicht (in elke bak zit een gat dat ervoor zorgt dat, wanneer je door een rivier rijdt, het water weer weg kan). Wim heeft een goed idee: hij gaat deze gaten dichten met een rubber dop die op een twee literpak wijn zit. (Nu hebben we vier buiten bakken en twee wijnpakken zijn zo goed als leeg, dus moeten we toch nog aardig doordrinken !!) Ik bemoei me ondertussen met de was: alle handdoeken en het beddengoed moeten gereinigd worden en weer schoon klaar liggen voor de volgende reis, dit alles bij een temperatuur van ruim dertig graden !

Gelukkig hebben we een zwembad tot onze beschikking waar we regelmatig even in duiken.

Ik ging er steeds van uit dat we maandagmorgen naar Tokyo zouden vliegen, maar ik heb me een dag vergist, het blijkt dat we pas dinsdag uit Cairns vertrekken, tijd zat dus om alles schoon te maken (en om de wijn op te maken !) Tegen vijven vinden we het genoeg en relaxen bij de pool,

’s avonds koelt het weer wat af (vijf en twintig graden !) en we genieten nog even van de mogelijkheid om de hele avond buiten te kunnen doorbrengen. Voor ons is dit zo gewoon, maar straks, terug in Holland, wordt dit wel even anders ! Wim zet overal kaarsen neer en zo hebben we een heel romantische avond !

We waren vanmorgen alweer vroeg aan het werk: alle bakken worden grondig nagekeken (we hebben nog allerlei spullen bij ons die we van Bernhard en Annemarie gekregen hebben, maar nooit gebruiken !) en de stoelen, de gordijnen en de kussens, alles moet schoon !

Weer zijn we uren bezig en lijkt het soms wel of we in de sauna zijn, het zweet drupt letterlijk van je lijf ! Aan het eind van de dag zijn we zo goed als klaar, voor de laatste dingen hebben we nog twee (!!) dagen de tijd. We weten nu dat we bij een volgende trip genoeg hebben aan ander halve dag om de camper weer start klaar te maken voor een volgende reis !

Verslag 76
De laatste twee dagen hebben we in luxe doorgebracht: ’s morgens gaan we zo uit bed de pool in, even de spieren losmaken. Dan douchen, buiten ontbijten onder de ventilator en daarna de laatste klusjes aan de camper doen.



Tussendoor zoeken we verkoeling in het zwembad en genieten van de mooie omgeving. We zijn nog een keer naar zee gewandeld, maar deze is erg ruw en het water ziet helemaal bruin. Zwemmen mag toch niet met al die kwalletjes en ook krokodillen komen hier voor !


De koffers zijn gepakt en natuurlijk maken we ook tijd voor een potje Carcassonne of Triominos.


’s Avonds zijn we, met de auto van Clary en Rob, naar hun restaurant gereden en hebben er heerlijk gegeten.



Er is een nieuwe afdeling bijgekomen, waar pizza’s gemaakt worden en ook deze hebben we gekeurd.


Een gitarist speelt en zingt “golden oldies”, we kennen inmiddels verschillende medewerkers en hebben het er erg gezellig gehad.

Morgenvroeg (31 maart), gaan we rond negen uur naar het vliegveld, waar we om twintig over twaalf vertrekken naar Tokyo. Daar overnachten we en gaan dan woensdagmorgen weer het vliegtuig in voor de laatste elf en een half uur, om drie uur ’s middags landen we, als alles goed is, op Schiphol en is onze prachtige reis ten einde, maar de camper staat alweer helemaal klaar voor een volgende trip. Het is de bedoeling om in september terug te keren naar Australië en dan door het binnenland naar het noordwesten te rijden, vervolgens zuidwaarts te gaan tot Perth en daar de camper te stallen, rond eind november. In januari 2016, nadat we de decembermaand in Holland hebben doorgebracht, vliegen we weer naar de andere kant van de wereld en brengen onze camper, in drie maanden tijd, weer terug naar Cairns. We hebben nog heel wat plannen, nu maar hopen dat we gezond blijven, zodat we ze ook allemaal uit kunnen voeren !