Verslag 43

Cas en Anja hebben de eerste nacht in de daktent goed doorstaan al waren ze wel heel vroeg wakker, waardoor ook wij eerder dan normaal ons bed uitkwamen.

Al voor tienen staan we bij “Midas”, een garage waar ze banden verkopen. De achterbanden van onze camper worden slecht, dus hadden we, voor we naar de laatste camping gingen, een afspraak gemaakt deze te vervangen.

Binnen een half uur is dit bekeken en gaan we door naar een Woolworths, om boodschappen te doen, ook onze drankvoorraad wordt weer aangevuld.Vervolgens maken we een mooie tocht door de Adelaide Hills en zien onderweg enkele kangoeroes, voor Anja en Cas de eerste deze reis !

Tegen half twee zijn we in Hahndorf, een erg toeristisch Duits plaatsje opgezet in 1839, waar we binnen in een restaurant met “Deutsche Schlagers” zuurkool met worst en varkenspoot eten ! Het is buiten namelijk regenachtig en erg fris, zo’n zestien graden, een heel verschil met gisteren.

We rijden door naar Mount Lofty Summit waar koala’s in de bomen kunnen zitten, helaas zien we er geen vandaag, wel allerlei aparte bloemen.

Daarna volgt nog een lange rit, gedeeltelijk over slechte onverharde wegen,  naar onze gratis overnachtingsplaats: Saunders Gorge Sanctuary, waar we tegen half zes aankomen en midden in de natuur staan, er is slechts een simpel WC-tje.

Er staat een harde koude wind, maar met een zijkant aan de luifel en alles zoveel mogelijk afgeschermd zitten we redelijk beschut. Er vliegen honderden galah’s om ons heen, prachtige grijs met rose vogels die flink kunnen krijsen, maar dit horen we liever dan auto’s of vliegtuigen.

Na een avondmaaltijd van grote garnalen die we eerst moeten pellen gaat, sinds lange tijd, het kampvuur aan.

We zien nergens borden dat dit verboden is en we maken het niet te groot, maar hebben de warmte van het vuur echt nodig, zelfs met de lange broek en twee vesten aan !!

Verslag 44

De eerste twee nachten van Cas en Anja zijn wel heel verschillend verlopen: hadden ze de eerste keer genoeg aan een laken, afgelopen nacht lagen ze te rillen in de slaapzak bij zo’n zes graden Celsius. Gelukkig hebben we nog een paar dekentjes voor ze zodat het vannacht hopelijk beter gaat, want ook nu zijn er weer temperaturen van rond de acht graden voorspeld ! Vanmorgen zijn we eerst naar de Herbig Tree gereden, een drie tot vijf honderd jaar oude, holle “red gum” boom in Springton met een doorsnee van zeven meter, waar de zevenentwintig jaar oude Friedrich Herbig vijf jaar in gewoond heeft. De laatste twee jaar met z’n vrouw en de eerste twee van zijn in totaal zestien kinderen, waarvoor hij later een huis gebouwd heeft.

We gaan door naar Kaiserstuhl Conservation Park en lopen er de Stringybark Loop Trail, een ruim twee en een halve kilometer lange wandeling door bosachtig gebied waar we een groepje grote kangoeroes en een kookaburra spotten.

Overal in de omgeving is het ontzettend droog, de schapen en koeien worden bijgevoerd met grote balen hooi want er is geen gras meer te bekennen.

Nadat we gepicknickt hebben tussen de wijngaarden rijden we naar de Barossa Valley waar we bij het informatiecentrum een plattegrond halen van het wijngebied. We bekijken Bethany, de oudste plaats hier en bezoeken er de winery.

Nadat we er de hele lijst wijnen geproefd hebben rijden we naar onze kampplaats Greenock Centenary Park, weer een gratis plek met slechts een toiletgebouw, maar vlakbij allemaal wijnhuizen die we morgen willen bezoeken.

(Onderweg bekijken we nog even Chateau Tanunda.)

Marcel, Marieke en de jongens zijn inmiddels veilig thuis in Dodewaard aangekomen, al duurde het wat langer dan verwacht, want de accu van hun auto, die zes weken in Düsseldorf  had gestaan, was helemaal leeg. Ook het boodschappen doen was vreemd voor hen want in de supermarkten zijn veel lege schappen: iedereen is aan het hamsteren vanwege het coronavirus. We kijken elke dag op internet om op de hoogte te blijven van de pandemie: wereldwijd zijn er nu ruim 145.000 mensen besmet met het coronavirus en meer dan 5400, vooral oudere patiënten, zijn overleden. (Ook in Nederland zijn ruim acht honderd mensen positief getest en tien mensen zijn aan het virus overleden.)  Gelukkig is de helft van de patiënten ook alweer genezen, maar het is wel iets wat de hele wereld in z’n greep houdt. Vliegreizen worden geschrapt, evenementen gaan niet door en zelfs veel winkels, restaurants, bioscopen en openbare gebouwen zijn gesloten. In Australië is nog niet veel aan de hand en wij bekijken het dan ook, een beetje surrealistisch, van een afstand ! Hopelijk komt er snel een eind aan deze onwerkelijke, vreemde periode !

Verslag 45

Tijdens het ontbijt hebben we besloten om verder te trekken, het plekje is niet zo bijzonder en nogal winderig en wijntjes kunnen we overal proeven. Omdat Anja en Cas alleen de daktent gebruiken en niet de ondertent opbouwen is alles vrij snel ingepakt en rijden we tegen half elf richting “Whispering Wall”: een in 1990 gebouwde stuwdam (Barossa Dam) met een halfronde  betonnen muur met een heel aparte eigenschap: wanneer je aan de ene kant zachtjes iets zegt kun je het aan de andere kant van de dam duidelijk horen. Je hebt de neiging om te kijken waar de geluidsbox zit, maar door de ronding van de dam is het echt mogelijk elkaar zo goed te verstaan.

Vervolgens gaan we via Gawler richting de Gulf St. Vincent waar we tegen half twee aankomen bij Port Wakefield.

Nadat we aan het water de lunch (tosti’s) genuttigd hebben rijden we de Yorke Peninsula op, een schiereiland in de vorm van een laars. Ook hier waait de zuidenwind weer hard over het vlakke land en hebben we moeite om een leuk plekje te vinden uit de wind in de zon. We eindigen in Port Julia op een simpele kampplaats, maar kunnen er wel een wijntje drinken, heel beschut en in het zonnetje.

We wandelen nog even naar zee maar daar is het echt niet behaaglijk, voor de komende dagen is er echter prachtig weer voorspeld, hopelijk komen deze voorspellingen ook echt uit !!

Verslag 46

Het schiereiland Yorke is erg vlak en droog, alleen de kustlijn is mooi en vaak ruig.

Rond  Yorketown liggen veel zoutmeren, waarvan we er enkele bekijken.

Op weg naar de vuurtoren Troubridge, staand  in de hak van de “laars”, rijden we door erg kaal gebied waar de weinige bomen die er groeien allemaal verbrand zijn, net als de enkele huizen die er staan, heel triest om te zien.

(Onderweg zien we een “blue tongue  lizard”, deze dieren liggen vaak midden op de weg in het zonnetje.)

Iets voorbij de vuurtoren bevindt zich een schitterende baai waar we enkele uren verblijven.

Cas is de enige die er een duik in het frisse water neemt en beide mannen hebben er lange tijd gevist.

Tegen half vier verlaten we het strand om een overnachtingsplek te zoeken, deze vinden we bij Foul Bay, in de duinen met uitzicht op zee.

De buitendouche wordt gebruikt zodat iedereen vanavond weer schoon naar bed kan en ook krijgt Cas kookles van Wim. We eten heerlijke steak met gebakken piepertjes, sla en bruine bonen. We komen echt niets te kort deze reis !

Verslag 47

Op het uiterste puntje van het schiereiland Yorke (de tenen van de laars !) ligt Innes N.P., wat we vandaag gaan verkennen.

We rijden naar het Cape Spencer Lighthouse, bekijken het begin 19de eeuw bewoonde historische plaatsje Inneston, zien de restanten van het scheepswrak Ethel dat in 1904 verging en gaan naar diverse strandjes.

Ook zien we enkele emoes, waarvan sommige erg dorstig zijn.

Het was ook de bedoeling  te overnachten in het Nationale Park maar alle kampplaatsen liggen in de duinen verscholen en hebben geen uitzicht. Het is vandaag rond de dertig graden dus wij willen graag verkoeling uit zee en komen, na een flinke omweg, uit bij Gleesons Landing, een prachtige plek met zicht op zee.

We vermaken ons prima met z’n vieren, met het rijden wisselen we elkaar af en ook het eten koken is een feestje op zich. Cas vindt het erg leuk om van alles van Wim te leren,….. aan het eind van de trip is hij een “topkok” en wie weet gaat hij thuis ook wel koken !

Verslag 48

Terwijl er gisteravond, net als vannacht, duizenden sterren boven ons straalden, liepen er bij onze voeten twee schorpioenen rond, die we zo snel mogelijk een eind verderop gedumpt hebben.

We rijden vanmorgen eerst zo’n vijftig kilometer voor we uitkomen bij Flaberty Beach, hier rijden we tien kilometer over het strand, iets wat Anja nooit eerder gedaan heeft.

Het laatste stuk strand is erg mul dus keren we om en gaan dezelfde weg terug. Anja rijdt nu voorop en neemt op het laatst een verkeerde afslag waardoor ze even vast komt te zitten, maar ze komt er zelf weer uit.

We vervolgen onze weg in noordelijke richting en stoppen rond tweeën bij Wauraltee Beach Camp, een prachtige plek pal aan zee waar we onze “huisjes” in de duinen parkeren.

Hier maken we er een luie middag van: Wim en ik doen, sinds lange tijd, een spelletje Carcassonne en ook is er tijd voor een leesboek.

We gaan allemaal het water van de “Spencer Golf” in en gebruiken daarna de buitendouche.

Het enige minpunt hier is de aanwezigheid van honderden vervelende vliegen, die in je oren, neus en mond willen gaan zitten. We gebruiken zelfs voor het eerst onze vliegennetjes al zijn deze wel erg onhandig wanneer je iets wilt eten of drinken.

Zodra het donker wordt zijn de vliegen verdwenen en komen er andere insecten tevoorschijn, we eten dan ook boven op een duin in de wind en genieten er tegelijkertijd van het prachtige uitzicht.

(We zien zelfs in de verte een dolfijn zwemmen !)

Net als de afgelopen twee nachten zijn er op onze overnachtingsplek geen voorzieningen en moeten we onze behoeften in de duinen doen. Met de schep graven we een gat in het zand en voor we weer vertrekken gooien we deze weer dicht ! Voor alle vier is dit geen enkel probleem en genieten we van de vrijheid en de mooie natuur van Australië !

Verslag 49

Het eerste wat we ’s morgens doen wanneer we wakker zijn is via internet naar de laatste updates van het coronavirus kijken. Tot nu toe merkten we er hier weinig van, maar we zaten dan ook erg afgelegen.

Vanmorgen wilden we in Moonta naar het “Mines Railway” museum, maar deze is tot 30 maart gesloten vanwege……. het coronavirus. Op Yorke Peninsula werd rond 1860 koper gevonden waardoor er veel mijnwerkers uit Cornwall hier naartoe kwamen, de streek wordt dan ook “de koperkust of Australiës Klein Cornwall” genoemd, waar Moonta ook bij hoort.

We hebben dit oude stadje bekeken en zijn daarna naar Kadina gereden om onze voorraden aan te vullen. Hier werden we voor de tweede keer geconfronteerd met de gevolgen van het virus: iedereen is aan het hamsteren, net als in Holland. Er is geen toiletpapier of keukenrol te krijgen, ook macaroni en spaghetti zijn erg gewild, waardoor de schappen helemaal leeg zijn. Helaas is er ook geen brood te krijgen dus zullen we het de komende dagen met bruine bolletjes en crackers moeten doen.  Bij de kassa werden we erop gewezen dat we te veel blikken groente in de kar hadden liggen, we mogen slechts twee blikken kopen, de rest gaat netjes terug de winkel in.

Het is nog steeds rond de dertig graden dus rijden we bij Wallaroo North Beach het strand op om te gaan zwemmen.

Uiteindelijk gaat alleen Cas echt het water in, de rest houdt het bij “pootje baden”.

Wim spoort Anja aan om, voor de film, nog een stukje over het strand te crossen, iets wat ze meteen doet, alleen wat te fanatiek:  ze gaat veel te hard én rijdt door het zoute zeewater, wat niet zo goed is voor de

auto !!  Op onze kampplek (Alford Recreation Park) wordt de wagen dan ook grondig gewassen en van onderen schoongespoten en Anja heeft beloofd voortaan iets rustiger over het zand te rijden !!

Verslag 50

We waren vanmorgen nog maar net op pad toen we een “blue tongue lizard” op de weg zagen, dit keer laat hij z’n tong, uit zelfverdediging, wél zien !

 

We rijden naar Port Pirie, ooit de eerste provinciestad van Zuid-Australië. Hier bekijken we het oude spoorwegstation, alleen van de buitenkant, want het is een “National Trust” en net als gisteren, is het gebouw vanwege het coronavirus gesloten.

(Bij de Aldi scoren we zowaar vier broden !)

We gaan door naar Weeroona Island waar een oud scheepswrak (York Wreck) in het ondiepe water ligt.

Vervolgens rijden we naar de plaats Port Germein, hier bevindt zich de langste houten pier (historic jetty) van Australië. Met z’n drieën wandelen we helemaal naar het eind van de pier en wanneer we weer terug zijn bij Anja hebben we drie kilometer afgelegd !

Dan wordt het tijd om het “binnenland” in te gaan en rijden we naar Mount Remarkable N.P., waar we een prachtige wandeling maken door de Alligator Gorge.

Nadat we ook nog gestopt zijn bij Hancocks Lookout (500 meter hoogte) wordt het tijd om naar een overnachtingsplek te gaan en pas tegen half zeven arriveren we bij Chinaman Creek gelegen in het Winninowie Conservation Park, waar we onze auto’s parkeren, uit de wind, met uitzicht op de rivier.

(Primitief én romantisch: samen de voeten schoonweken !)

Weer hebben we een prachtige sterrenhemel boven ons, maar ook een frisse zuidenwind, toch blijft het zo’n vijftien graden vannacht, wel iets anders dan in Holland waar het ’s nachts nog vriest !!

Verslag 51

We zijn vandaag (zaterdag 21 maart) heel wat minder actief geweest dan gisteren. We rijden naar de noordelijke punt van de Spencer Gulf waar Port Augusta ligt; vroeger een belangrijke havenplaats, maar nu genereren de energiecentrales daar veertig procent van de elektriciteit van de staat. We bezoeken er het “Wadlata Outback Centre”, waar op originele wijze het verhaal verteld wordt van de Far North, over de streek die vijftien miljoen jaar geleden bedekt was met regenwouden, via de komst van de Aboriginals en Europeanen tot op de dag van vandaag. Allemaal heel interessant !

Ook zien we er hoe de School of the Air werkte en wat de Royal Flying Doctor Service, de “vliegende dokter” inhoudt. Deze luchtambulancedienst verleent zowel noodhulp als eerste hulp aan Australiërs die afgelegen wonen.

Het was de bedoeling de post van de RFDS in Port Augusta te bezoeken, maar die is, heel logisch, vanwege het virus gesloten. We komen dan ook al tegen half drie aan op onze kampplaats Flintstone Beach,vlakbij Fitzgerald Bay, met uitzicht op het water.

Cas gaat natuurlijk weer zwemmen en we zitten geruime tijd lekker in het zonnetje te lezen, helaas met de vliegennetjes op, want deze diertjes zijn weer erg irritant !

Er staat echter een harde, koude wind en tegen zevenen hebben we alle vier de lange broek en het vest aan. Net als de meeste avonden doen we weer een spelletje, terwijl we op de achtergrond het geluid van de rollende golven horen !

Verslag 52

(De zonsopkomst, gezien vanuit bed door het muggengaas !)

Nadat we vanmorgen bij Point Lowly de oude vuurtoren (1883) bekeken hebben rijden we door naar Whyalla, de toegangspoort tot het schiereiland Eyre en tevens de grootste provinciestad van de staat.

We willen er de HMAS Whyalla bekijken, een marineschip uit 1941, maar zoals we al verwacht hadden is deze op het moment gesloten voor publiek, vanwege het coronavirus. Wel mogen we gratis het bijbehorende Maritime museum bezichtigen en natuurlijk het grote schip van de buitenkant bewonderen. We bekijken enkele interessante films, krijgen informatie over de Tweede Wereldoorlog en zien zelfs een prachtige modeltreinbaan.

Bij de haven van Whyalla spotten we een groep dolfijnen die er rustig rondzwemmen op zoek naar vis.

Daarna gaan we kilometers maken en na een korte lunchstop onderweg komen we tegen half vier aan bij Point Gibbon een gebied met prachtige zandduinen.

We  klauteren over de steile hellingen en rennen de zandheuvels weer af, tot we bij het strand komen waar een grote zeehond ligt te rusten. We zouden er haast over gestruikeld zijn ! Hij laat zich rustig fotograferen, af en toe z’n kop bewegend, maar we houden voor de zekerheid toch enkele meters afstand.

Daarna rijden we nog een uurtje tot Lipson Cove waar we weer een prachtig plekje vinden met uitzicht op de Spencer Gulf, nu gezien vanaf de andere kant.

De zuidenwind is nog steeds fris, maar onze camper dient weer als windscherm en dan is het buiten goed uit te houden en ……. we hebben hier geen last meer van vliegen !!

(Wel zien we een grote spin !)

Verslag 53

Via Tumby Bay zijn we vanmorgen naar Port Lincoln gereden waar we eerst naar het informatiecentrum zijn gegaan. Hier krijgen we te horen dat de bijzondere kampplek Mikkira Station, waar een koalakolonie huist, tegenwoordig alleen in de wintermaanden geopend is. Voor Cas en Anja erg jammer, want zij hebben nog geen koala gezien deze trip. We kopen een parkpas voor twee maanden zodat we alle Nationale Parken van Zuid-Australië in mogen en ook boeken we een plaats bij Memory Cove in Lincoln N.P., een speciale en geliefde plek met slechts vijf kampeerplaatsen.

We kunnen er pas donderdag terecht dus gaan we eerst bij Fishermans Point staan, ook in Lincoln N.P.. Maar voor die tijd bezoeken we een garage: omdat het vanmorgen erg fris was draaide Cas de verwarming van de auto aan en deze wilde daarna niet meer uit, zodat het wel erg heet werd binnen. Gelukkig was het probleem snel verholpen, alleen kun je de verwarmingsknop nu niet meer gebruiken !

Tegen vieren hebben we een heel leuke, beschutte plek gevonden met uitzicht op een baai waar we minimaal twee nachten blijven staan, morgen wordt het dus echt een relaxdag !

Verslag 54

Zoals gezegd hebben we er vandaag een heel luie dag van gemaakt. We hebben de omgeving verkend, de mannen hebben uren gevist en ook kwamen de E-readers tevoorschijn.

(Weer zien we een groep dolfijnen zwemmen !)

’s Morgens was het bewolkt maar tegen de middag liet de zon zich zien en moesten we zelfs de schaduw opzoeken. Natuurlijk is Cas nog even de zee in geweest.

Nu was er tijd voor enkele klusjes en is Wim weer gekortwiekt.

Ook al hadden de mannen met vissen niets gevangen, toch stond er vanavond heerlijke vis op het menu, klaargemaakt door Wim, we komen hier niets te kort !!

Verslag 55

Vanmorgen hebben we Lincoln N.P. tijdelijk verlaten,  onderweg nog enkele andere kampplaatsen in het park bekijkend, waar we Anja aardig op de proef gesteld hebben met het rijden over de slechte wegen.

Het werd hoog tijd een wasserette op te zoeken, samen hebben we vier zakken vol vuile was ! Tegelijkertijd kunnen we in Port Lincoln ons afval dumpen, vers water en nieuw ijs voor de koelbox halen. Ook doen we nog even een supermarkt aan waar we nu, vanwege het coronavirus, gepaste afstand van elkaar moeten houden.

Nadat we de vissershaven bekeken hebben rijden we in de loop van de middag terug naar het Nationale Park en parkeren de auto’s bij Horse Rock, een simpele kampplaats (zonder toilet) pal aan het water, waar Wim en Cas meteen gaan vissen.

Er ligt een zeehond te zonnen op het strandje, maar deze verdwijnt zodra Wim te dichtbij komt.

Weer hebben we een prachtige overnachtingsplek weten te vinden, ver van de bewoonde wereld !

Verslag 56

Vanaf Horse Rock rijden we vandaag vijfendertig kilometer door Lincoln N.P. om uit te komen bij Memory Cove, de kampplaats die we enkele dagen terug al besproken hebben bij het infocentrum.

Je hebt een sleutel nodig om het hek te openen, zodat je naar de Wilderness Protection Area van Memory Cove kunt gaan.

De weg ernaartoe is een echte track vol kuilen, hobbels en scherpe stenen. Voor de laatste negentien kilometer wordt dan ook ruim een uur gerekend, bij ons duurde dit nog wat langer omdat we regelmatig gestopt zijn vanwege het mooie uitzicht of om elkaar te filmen en te fotograferen.

Maar het einddoel is de moeite waard, de beschutte baai is prachtig en geeft je echt zo’n “bounty” gevoel.

We brengen de hele middag op het strand door tot de zon tegen zevenen verdwijnt achter de bomen.

Pas dan keren we terug naar ons stekje vanwaar we ook uitzicht hebben op de baai.

Zoals gewoonlijk koken de mannen samen, dit keer wordt het een heerlijke maaltijd met zalm en macaroni.

We hebben hier totaal geen bereik dus even twee dagen geen nieuws over het coronavirus of foto’s en filmpjes van de thuisbasis !

Verslag 57

We hebben een heerlijke dag gehad bij Memory Cove: terwijl Wim vanmorgen aan het vissen was ben ik met Cas en Anja een eind wezen wandelen langs de baai op zoek naar een markering waar in vroeger tijden de post achter gelaten werd, uiteindelijk vinden we deze tussen de rotsen.

Weer brengen we de dag grotendeels door op het prachtige strand, waar we een zeehond en een grote manta voorbij zien zwemmen.

Vandaag gaan we alle vier het, vrij koude, zeewater in om ons daarna door de zonnestralen te laten drogen.

Ook maken we tegen de avond allemaal gebruik van de buitendouche zodat we vannacht schoon ons bed in kunnen duiken.

Het was voor ons echt: “just another day in Paradise” !

Verslag 58

Na twee dagen verlaten we het prachtige Memory Cove en natuurlijk moeten we dezelfde slechte weg terug. Weer schudden we enkele uren flink heen en weer in de auto.

Onderweg zien we twee kangoeroes en verschillende emoes, de meeste rennen zo hard dat je ze niet op de foto kunt krijgen.

Tegen de middag stoppen we bij Wanna Lookout, een schitterende plek waar we weer heel wat foto’s maken.

Daarna gaan we naar de noordkant van Lincoln N.P. waar we ineens weer contact hebben met de buitenwereld. We krijgen allemaal App-jes binnen van verontruste familie en vrienden omdat we twee dagen niet bereikbaar waren. Het is vandaag zo’n dertig graden dus willen we nog in het park blijven en gaan op zoek naar een overnachtingsplek, het is overal heel erg rustig en we kunnen dan ook de mooiste plekjes uitkiezen. De kampplaats Taylors Landing valt tegen, wel eten we er een boterhammetje en zien daar dat de toiletten gesloten zijn in verband met COVID-19, het wel bekende coronavirus.

We komen uit bij Fisherman Point, waar we eerder gestaan hebben, maar helaas gaat daar iets mis. We hebben net de luifel uitgezet wanneer  een windvlaag er voor zorgt dat deze de lucht in vliegt en kapot breekt. Wim en Cas zijn uren bezig geweest de stangen te repareren, maar het is gelukt.

Al die tijd staat er een harde wind vanuit zee, waardoor alles onder het zand zit en we tegen vijven verkassen naar de andere kant van Fisherman Point. Daar is zelfs een prachtige plek met uitzicht op zee om “happy hour” te houden !

Hier komen we, terwijl we onze telefoons raadplegen, er achter dat sinds gisteren de Nationale Parken alleen nog voor de lokale bevolking te bezoeken zijn en dat alle kampplaatsen gesloten zijn, toch staan we hier gewoon en ook de toilet is nog te gebruiken.

We zullen vanaf nu per dag bekijken waar we nog terecht kunnen, gelukkig zijn we “zelfvoorzienend” en hebben we geen toilet, douche of barbecue nodig ….. en we genieten nog steeds elke dag van het mooie Australië !

Verslag 59

Toen we vanmorgen de vijfendertig kilometer vanaf onze overnachtingsplek in Lincoln N.P. naar de plaats Port Lincoln hadden afgelegd werden we weer met de neus op de feiten gedrukt ! In vier dagen tijd is er alweer het nodige veranderd betreffende de maatregelen tegen het coronavirus. Het infocentrum, waar we de sleutel voor Memory Cove weer willen inleveren, is inmiddels gesloten, gelukkig kunnen we telefonisch duidelijk maken dat we onze vijftig dollar borg (per sleutel) terug willen en komt er even later iemand om dit te regelen. In de supermarkt kun je nog maar twee broden krijgen en ook blikvoer is nog altijd “op de bon”. Toiletpapier en vloeibare zeep zijn totaal uitverkocht en je moet nu zelf weer je boodschappen inpakken, zoals we in Holland al gewend zijn. Toch gaan ook wij “hamsteren” en hebben we  voor zo’n twee weken eten ingeslagen en de hele voorraad pakken rode wijn opgekocht !

Ook is het niet meer mogelijk om buiten te lunchen: alle picknicktafels zijn met rood-wit lint ingepakt !! We gaan zo snel mogelijk de stad uit naar rustiger gebied, maar wanneer we in Coffin Bay N.P. aankomen staat er een groot bord dat ook daar de kampplaatsen en faciliteiten gesloten zijn.

We rijden toch het park in maar komen daar de ranger tegen: een jong broekie dat alleen op afstand met ons wil communiceren en duidelijk stelt dat we op één plek moeten blijven recreëren, maar niet in zijn Nationale Park.

Nadat we “Point Avoid” en “Golden Island Lookout” bekeken hebben gaan we het park uit (Wim baalt wel, want hij wilde graag door de duinen rijden en vissen in het N.P.) en rijden verder langs de kust.

Wel haal ik nog even een dozijn oesters in Coffin Bay, deze staan bekend als de beste van Australië !

Tegen vijven komen we uit bij Ricky Bates Reserve, een mooie plek pal aan het water waar we gratis mogen verblijven en hier staan gelukkig geen borden met “gesloten …” erop !!

Verslag 60

We hebben vandaag (maandag 30 maart) maar een korte afstand afgelegd naar onze volgende kampplaats: Point Drummond, een schitterende, afgelegen plek met uitzicht op zee.

Onderweg stoppen we enkele keren om de prachtige kustlijn te fotograferen en om te kijken of de plek geschikt is om te overnachten.

We hebben net alles geïnstalleerd wanneer er een local komt die ons eigenlijk weg wil hebben: we staan op een heel populair punt waar het altijd druk is en in verband met het virus zouden we ons verder terug moeten trekken …. we hebben de hele dag verder niemand gezien of gesproken !! Wel lezen we dat de campings en betaalde kampplaatsen allemaal dicht gaan, het gaat voor ons steeds moeilijker worden ergens te kamperen !

’s Middags maken Wim en ik een strandwandeling maar het lijkt wel drijfzand waar we in lopen.

Cas wil eigenlijk gaan zwemmen maar komt ook niet ver, de golven zijn verraderlijk dus het blijft bij pootje baden.

(Wim haalt ons Hollandse vlaggetje eraf, zodat het lijkt of we Australiërs uit Queensland zijn, want volgens de laatste berichten moeten internationale reizigers allemaal in quarantaine in hotels !)

Maar ons uitzicht is werkelijk prachtig, we zien weer enkele dolfijnen die met de golven mee zwemmen en ook het geluid  van de rollende golven is overweldigend, wat zullen we lekker slapen vannacht !!

Verslag 61

Wereldwijd zijn er nu 750.000 personen besmet en 36.000 zijn er aan het coronavirus overleden. 160.000 mensen zijn gelukkig ook alweer hersteld ! In Zuid-Australië, waar we ons nu bevinden, zijn 390 besmettingen.

Elke morgen lezen we allemaal uitgebreid het nieuws en willen we weten wat voor nieuwe maatregelen er overal getroffen worden. In Australië zijn ze ook heel streng bezig en moet iedereen zo veel mogelijk thuis blijven. Veel winkels en bedrijven zijn gesloten en de grenzen tussen de staten zijn dicht.

(De laatste foto’s van onze reis ??)

We besluiten om niet langer op afgelegen plekken zonder voorzieningen te gaan staan maar naar een camping te verhuizen, deze  vinden we in Cummins, een plaats met onder andere een IGA supermarkt, een doe-het-zelfzaak, politiebureau, ziekenhuis en take-away.  Op het kleine caravan park mogen nu eigenlijk, vanwege het coronavirus, maar vier caravans/campers staan. Ieder heeft een eigen cabine (ensuite) met toilet, douche en wasbak zodat je elkaar niet kunt besmetten. Er was nog maar één cabine vrij op de kampplaats maar omdat we vertelden dat we familie van elkaar zijn en al weken samen rondreizen mogen we het sanitair samen gebruiken.

We hebben nu dus de luxe van een douche, stroom, gratis wasmachine en -droger en ook is er een barbecue, hebben we warm water en zijn er vuilnisbakken. Allemaal dingen die we de afgelopen weken niet of nauwelijks gehad hebben.

Het is alleen nog de vraag hoe lang we hier mogen staan: vanavond worden er door de regering nieuwe maatregelen aangekondigd, ook over sluitingen van campings en het rijden over de wegen. Voor vannacht hebben we een plek, morgen horen we meer !!

Verslag 62

We hebben dit keer wel een heel speciale trip in Australië: de eerste zes weken met Marcel, Marieke en de jongens waren schitterend, alleen het weer was iets minder dan verwacht en ook hadden we te maken met verbrande gebieden waar we niet heen konden, maar we kijken terug op een prachtige reis. We zijn wel ontzettend blij dat ze vóór alle problemen rond het coronavirus weer veilig in Nederland terug waren. Met Cas en Anja hebben we het heel gezellig en de eerste week verliep perfect, pas op 19 maart hoorden we voor het eerst over restricties in verband met het COVID-19 omdat we een museum niet in konden en vanwege het hamsteren in supermarkten. 25 maart kregen we van de vliegmaatschappij Emirates te horen dat onze vlucht op 28 april geannuleerd werd, voor ons leek de terugvlucht ver weg, we hadden immers nog vijf weken te gaan. Daarna zagen we elke keer als we in een stad kwamen om boodschappen te doen dat de regels aangescherpt waren, nu mag je met niet meer dan twee personen bij elkaar zijn (we houden dan ook bewust afstand als we boodschappen doen !)  en eigenlijk moet je op één plek blijven. Vanmorgen kregen we te horen dat we niet in het caravan park konden blijven, ook zij gaan sluiten. We hebben contact gezocht met de Nederlandse ambassade en ons aangemeld voor “bijzondere bijstand”, wat inhoud dat ze proberen een vlucht voor ons te regelen dat we terug kunnen naar Holland. (Alleen heeft Australië niet zo’n prioriteit omdat hier voldoende voorzieningen zijn, dus of ze echt iets voor ons zullen doen is maar de vraag !) Daarnaast  hebben we een E-mail gestuurd naar de ambassade in Australië zodat ze weten dat we rondtrekken met twee auto’s en eigenlijk nergens heen kunnen. Ook hebben we enkele keren contact gehad met m’n zwager Rob, die in Australië woont. (In heel Australië (4559 personen) zijn trouwens veel minder besmette mensen dan in Nederland:11.817 zieken) Nadat we nog een wasje hebben gedraaid en alle kleding weer schoon en fris in de camper ligt, verlaten we het park en rijden langzaam richting Adelaide, want daarvandaan zullen we uiteindelijk moeten vliegen.

Onderweg zijn we voor de lunch gestopt in Port Neill, waar we heerlijk aan het water konden zitten, zonder mensen om ons heen, ook tijdens het rijden zien we heel weinig auto’s.

(De grond is hier zo hard dat Wim een betonboor nodig heeft om een gat te boren voor de pinnen !)

Nu staan we bij Port Gibbon (Cliff Top Camp) in de duinen met uitzicht op zee, als je niet beter zou weten is er helemaal niks aan de hand !!

Verslag 63

Vandaag zijn de regels omtrent het coranavirus in Australië weer aangescherpt: er wordt strenger op toegezien dat je op één plek blijft en ook lees ik dat het waarschijnlijk nog wel negentig dagen kan duren voor alles weer “normaal” wordt ! We moeten er niet aan denken om drie maanden op één kampplaats te staan, toch bellen we met een camping in Adelaide om een plekje te reserveren voor misschien wel langere tijd.

Onderweg richting Adelaide beslissen we om, wanneer de kosten enigszins redelijk zijn, toch te proberen een vlucht naar huis te boeken.

Dus tijdens de lunch komt de laptop tevoorschijn en wordt er gezocht bij vliegmaatschappij Qatar naar een mogelijke terugreis.

Een uur later hebben we de trip geboekt: als de vlucht niet alsnog geannuleerd wordt vliegen we op 8 april terug van Adelaide naar Melbourne, dan door naar Doha om na zo’n dertig uur en een dag later aan te komen op Schiphol. Nu is het maar te hopen dat de vlucht doorgaat !!

We rijden door tot halverwege de middag en stoppen bij Lawrie Park, vlakbij Germein Bay, weer een gratis overnachtingsplek met toilet, vuilnisbakken en een schone barbecue.

Tegen de avond wordt deze gebruikt en gaan er lekkere spiesen, hamburgers en worstjes op, ook de maïs en tomaten ontbreken niet.

We kunnen tot laat in de avond buiten zitten in korte broek en hemdje en voelen ons, na de rollercoaster van de laatste dagen, weer redelijk relaxt !!

Verslag 64

We zijn vanmorgen ( vrijdag 3 april) nog lange tijd op de kampplaats Lawrie Park blijven staan, het is prachtig weer en allerlei parkieten vliegen regelmatig over ons heen, alleen is het erg moeilijk om ze op de foto te krijgen !

Tijdens het ontbijt krijgen we via een mail van de ambassade te horen dat er morgen en overmorgen vliegtuigen van de KLM naar Australië vliegen om Nederlanders op te halen, als we belangstelling hebben moeten we dat melden en zelf een vlucht naar Sydney regelen ! Wij hebben gelukkig al een vlucht geboekt en hoeven dus niet te reageren ! We  moeten nog zo’n twee honderd kilometer rijden voor we bij Adelaide zijn en onderweg stoppen we nog een keer bij de plaats Two Wells voor de lunch en enkele boodschappen. In Bolivar is een “carwash” waar we al het zand en vuil van de auto’s spuiten, Cas is zelfs geruime tijd met de stofzuiger bezig, want ook ín de auto zit alles onder het stof.

Tegen drieën komen we aan bij “Highway 1 caravan park”, waar we zullen verblijven tot we aankomende woensdag naar huis vliegen. De camping heeft een zwembad en een overdekte recreatieruimte, maar, zoals we al verwacht hadden, zijn deze gesloten.

Voor de komende dagen is minder goed weer voorspeld dus bouwen we ons grote zeil op om comfortabel te kunnen zitten,

we zijn er net klaar mee wanneer het begint te regenen ! Het tikken van de regen heeft ook wel wat en de Australiërs zijn blij met regenwater, het is overal zo droog ! We zullen vanaf nu wel veel spelletjes doen, een boek lezen en lange “happy hours” houden, maar vervelen doen we ons zeker niet !!

Verslag 65

Het is vreemd weer vandaag: af en toe komen er windvlagen over en ben je bang dat alles de lucht in vliegt, dan volgt er een plensbui en even later is het heerlijk weer en zitten we in het zonnetje !

Tussen de buien door zijn we actief met schoonmaken, klusjes doen en spullen uitzoeken, ook nemen we tijd om vogels te spotten.

En natuurlijk pakken we regelmatig onze telefoons om helemaal op de hoogte te blijven betreft alle gebeurtenissen in de wereld. We hebben de tweede tafel opgebouwd zodat we anderhalve meter uit elkaar kunnen zitten, mocht er iemand op de camping vervelend doen over de regel dat we afstand moeten houden.

Tijdens de schoonmaak komen er allerlei etenswaren tevoorschijn, ook wij hebben afgelopen weken gehamsterd en hebben veel te veel blikvoer, macaroni en keukenrollen in voorraad. Ook de wijn en whiskey krijgen we niet op voor we naar huis vliegen, al doen we wel ons best zo min mogelijk over te houden !!!

Verslag 66

Inmiddels staan we alweer vier dagen op de camping en beginnen we onze buren aardig te kennen !! Sommige Australiërs staan hier een heel jaar op de kampplaats, iets wat we ons niet voor kunnen stellen en nooit zouden willen.

We hebben nu alles schoongemaakt en ingepakt en kunnen morgen aan de reis naar huis beginnen.

(We hadden toch wel erg veel blikvoer en macaroni gehamsterd !)

Toch hebben we ons de afgelopen dagen niet verveeld, het weer is gelukkig opgeknapt (geen plotselinge stortbuien meer !) en we hebben het nog steeds heel gezellig samen.

(Cas is al helemaal voorbereid op het coronavirus !)

Afgelopen weekend is de klok hier een uur teruggezet, er is nu nog een tijdsverschil van zeven en een half uur met thuis, hopelijk is dit binnenkort gereduceerd naar nul en zetten  we donderdagmiddag  weer voet op Hollandse bodem ! Daar gaan we alle vier twee weken in thuisquarantaine, voor de zekerheid, je weet nooit of we iets oplopen tijdens de vliegreis of op de luchthavens !

Laatste verslag (67)

Woensdag 8 april hebben we de laatste spullen in de camper opgeruimd en de jerrycans leeg gemaakt, de auto’s worden voor langere tijd weggezet, dus alles moet schoon zijn.

Het is prachtig weer en tegen enen rijden we de laatste vier kilometer naar de stalling (Adelaide RV), voor ons een onbekend bedrijf, maar alles ziet er betrouwbaar en goedverzorgd uit.

Met twee taxi’s worden we in twintig minuten tijd naar de nationale luchthaven gebracht, een bijna geheel leeg gebouw (alleen enkele schoonmakers zijn druk bezig met ontsmettingsmiddelen.) waar we zelf elektronisch inchecken bij “Jetstar” voor de vlucht naar Melbourne.

Alle winkels en barretjes zijn gesloten, ook zijn veel stoelen met tape afgezet zodat je niet te dicht bij elkaar kunt zitten.

Het vliegtuig is maar voor een kwart gevuld en terwijl we onderweg genieten van het mooie uitzicht, landen we binnen twee uur op het vliegveld van Melbourne, waar we onze koffers weer mee moeten nemen.

We gaan namelijk naar de internationale luchthaven en reizen verder met de maatschappij Qatar International Airways, behorend bij de Staat Qatar, gelegen in het Midden-Oosten en grenzend aan Saoedi-Arabië en Bahrein. Het land heeft een oppervlakte van 11.000 km2 en ca. 850.000 inwoners waarvan de helft in de hoofdstad Doha woont. Ook in Melbourne zijn er strenge regels wat betreft het coronavirus en zitten we weer een eindje van elkaar af te wachten tot we kunnen beginnen aan de lange trip van veertien uur naar Qatar.

We zijn dan ook zeer verbaasd wanneer we aan boord gaan: alle plaatsen zijn bezet, het vliegtuig zit bommetje vol, een ideale besmettingshaard waar we geen kant opkunnen. Wim dient z’n beklag in maar krijgt de keus of gaan zitten of uitstappen ! We zullen de hele vlucht goed uit moeten kijken met wat we aanraken en vaak handen wassen en ontsmetten, heel veel mensen zitten met mondkapjes op, maar gelukkig horen we niemand hoesten of niezen.

Onderweg hebben we alle vier, ondanks de  smalle ruimte, toch nog redelijk geslapen en komen vrij uitgerust aan op het vliegveld van Doha. Weer valt het op dat ze hier niet zo streng zijn met de regels: we kunnen gewoon naast elkaar zitten op de luchthaven, ook zijn de kinderspeelplaatsen en diverse restaurantjes open, wel zijn alle winkeltjes gesloten en zelfs helemaal leeggehaald.

Na weer enkele uren wachten beginnen we aan het laatste gedeelte van de reis, een vlucht van bijna zes uur naar Amsterdam. Nu hebben we wel weer veel ruimte in het vliegtuig, dit keer zitten er voornamelijk Nederlanders in, waarvan we er inmiddels al enkelen kennen.

Ook nu hebben we, door het vrijwel onbewolkte weer, een prachtig uitzicht vanuit het vliegtuig: ik zie besneeuwde bergtoppen en later zelfs de bollenvelden onder me.

Tegen half drie (donderdagmiddag) komen we aan op een vrijwel leeg Schiphol, waar we vrij snel door de douane zijn en ook hoeven we niet lang op onze koffers te wachten. We hadden verwacht dat we gecontroleerd zouden worden op corona of op z’n minst iets zouden horen over quarantaine, maar we mogen zo de luchthaven verlaten zonder een enkele controle.

Cas en Anja hebben hun auto nog in Düsseldorf staan, omdat we daar oorspronkelijk gezamenlijk op 29 april aan zouden komen met een vliegtuig van de maatschappij Emirates, ze worden nu gelukkig opgehaald door  een bevriende buurvrouw. Ook wij hebben vervoer, Marcel haalt ons op, al blijft de gebruikelijke “knuffel” nu achterwege en gaan Wim en ik samen achterin de auto zitten. Eenmaal thuis blijven we ook op gepaste afstand van Dennis om zo het risico van een mogelijke besmetting te minimaliseren.

De reis zit er (vroegtijdig) op, we hebben weer een prachtige tijd gehad: de eerste zes weken met de kinderen waren nog onbezorgd en ook de eerste weken met Anja en Cas hebben we genoten. (We hebben het zo wie zo de hele trip heel gezellig gehad met elkaar !!) We vinden het dan ook voor hen bijzonder sneu dat we, nog niet eens halverwege de trip, al terug moesten keren naar Adelaide. In totaal hebben we met z’n vieren 2.875 kilometer afgelegd, waarvan de laatste zes honderd door al bekend gebied omdat we dezelfde weg teruggenomen hebben. Oorspronkelijk zouden we met Cas en Anja ruim 4.500 kilometer af leggen, wie weet komt het er nog van om op een later tijdstip de reis af te maken ! Wij hadden alweer een vervolgtrip geboekt: half juli zouden we met Dennis door het binnenland van Australië gaan trekken, maar door de coronacrisis is het nu voor iedereen onzeker of en wanneer je weer op reis kunt !!

We gaan nu in ieder geval twee weken in thuisquarantaine om zo uit te sluiten dat we anderen kunnen besmetten !  Deze procedure is in Australië nu standaard wanneer je terugkomt van een reis, in Nederland is dit gewoon op vrijwillige basis. Hopelijk blijven we allemaal gezond, dat is het allerbelangrijkste !!

 

(Inmiddels zijn er wereldwijd 1.614.400 mensen besmet met het coronavirus en al 96.789 patiënten overleden. In Nederland zijn 2.396 sterfgevallen, in heel Australië 53 mensen.)