11 weken op pad met de caravan

Een persoonlijk verslag van een Vagebond groepsreis naar Turkije, we zijn in 11 weken tijd door 15 landen gereisd en hebben ruim 11000 kilometer afgelegd met 13 campers en 2 caravans in totaal 30 personen. De samenkomst was in Boedapest en de ontbinding 7 weken later in Dubrovnik. De tijd daarvoor en erna hebben we op eigen gelegenheid gereisd.

In dit verslag zijn ruim 800 foto’s verwerkt. Veel lees en kijkplezier.

Reacties kunnen worden gestuurd naar:   wblits@hotmail.com

Verslag 1

 

Begin vorig jaar hebben we met Vagebondreizen een groepsreis naar Marokko gemaakt, dit was erg gezellig en is zo goed bevallen dat we tijdens een reünie besloten hebben om nog een keer met dezelfde mensen op reis te gaan. Dit keer gaan we Turkije en Griekenland bezoeken en de start van de trip is in Budapest, hier moeten we allemaal op 31 augustus zijn. Wij zijn gisteren, 20 augustus vertrokken uit Dodewaard, nadat Wim eerst nog voor een eindcontrole van een staarbehandeling in het Tielse ziekenhuis moest zijn.

We vertrekken dus pas na elven en de temperatuur is inmiddels opgelopen tot ruim vijfentwintig graden, niet echt ideaal weer voor een lange autotrip. We hebben 475 kilometer te gaan naar Oberhof camping am Lütschestausee in Frankenhain, wat in het Thüringer Wald ligt. We komen pas tegen zessen aan en zijn helemaal gaar van de warmte want het is ruim 32 graden geworden. We vinden een mooi plekje vlakbij het meer en na een barbecue maaltijd en een spelletje duiken we ons bed in.

Na een prima nachtrust wordt het vandaag tijd de omgeving te verkennen, we starten met een wandeling rond het stuwmeer, wat je na twee kilometer al rond bent.

Daarna pakken we de auto weer en rijden een mooie route door de bossen en langs kleine dorpjes met oude vakwerkhuizen. In Trusetal maken we een wandeling langs de mooie, door mensenhanden gemaakte waterval en omdat de temperatuur weer rond de dertig graden ligt, is de nevel van het water heerlijk verkoelend.

Bij ons volgende punt is het zelfs koud en hebben we een vest nodig: de Marienglashöhle in Friedrichroda. In het verleden werd er uit deze grot gips gedolven, maar toen deze gevuld werd met water met calciumsulfaat, wat op den duur kristalliseerde, ontstond er een prachtige kristalgrot. Tot 1848 waren hoofdzakelijk kerken en kloosters grote afnemers van deze gipskristallen, die mooi glinsterden bij kaarslicht rond Mariabeelden (vandaar de naam Marienglas !). Tegenwoordig is het beschermd gebied en na diverse restauraties worden er rondleidingen gegeven.

De overgang van tien naar dertig graden was groot en voor vandaag hebben we genoeg gezien. We luieren verder bij de caravan en genieten van een zwoele avond.

Verslag 2

 

Midden in de nacht kwam dan de langverwachte onweersbui vergezeld met een heleboel regen, waardoor het vanmorgen met twintig graden gelijk een stuk minder benauwd aanvoelde. De zon kwam echter weer tevoorschijn, ideaal weer dus ! We zijn eerst naar Oberhof gereden, hemelsbreed slechts enkele kilometers verwijderd van de camping, maar alleen bereikbaar via een tocht van twintig kilometer. Oberhof is een populaire wintersportplaats met uitstekende skischansen en ook nu was het er aardig druk.

Via een prachtige route door het Thüringer Wald, waar we regelmatig borden met “Rennsteig” zagen: een lange wandelroute die dwars door het gebied loopt en welke je in gedeelten kunt lopen, kwamen we uit bij Frauenwald vlakbij Suhl. Hier vind je onder de grond een bunker die stamt uit de tijd van de “koude oorlog”. We zitten hier natuurlijk in voormalig DDR gebied, wat het extra interessant maakt iets van die periode te weten te komen. In 1973 is er in het geheim een hele bunker gebouwd gelijktijdig met een hotel, zelfs de naaste omgeving had er geen idee van dat veel materiaal niet bestemd was voor de bouw van het hotel, maar voor een militair doeleind.

De bunker is 3600 m2 groot en bood ruimte aan 130 personen in tijde van crisis. Men moest het er een jaar uit kunnen zingen met alle voorraden en voorzieningen. Je ziet er slaap- en eetzalen, maar ook veel communicatiemateriaal.

De muren en stalen deuren zijn erg dik en de temperatuur ligt er rond de vijftien graden, al met al was het zeer indrukwekkend.

Eenmaal terug op de camping genieten we nog een tijdje van het mooie weer. Morgen trekken we verder, we rijden deze vakantie door dertien landen (Nederland niet meegeteld) en ons volgende land wordt Tsjechië !

Verslag 3

Vanmorgen om acht uur was het maar elf graden wat niet verwonderlijk is want de camping ligt op zevenhonderd meter hoogte. De zon was echter al vroeg op en had flink wat kracht, zodoende konden we voor vertrek toch buiten ontbijten. We moeten vandaag driehonderdvijftig kilometer rijden naar de volgende camping genaamd: Slunce Autokempink in Zandov. Tegen twee uur gaan we de grens naar Tsjechië over, waar we eerst een tien dagen vignet voor 12,50 euro kopen. Ook doen we netjes onze dimlichten aan wat verplicht schijnt te zijn in dit land. Zodra we de grens over zijn stuurt de TomTom ons van de snelweg af en rijden we langs mooie hoge groene heuvels afgewisseld door kleine dorpjes met oude huizen. We zijn nog geen kwartier in Tsjechië wanneer we onze eerste bekeuring al op zak hebben: we worden aangehouden door de plaatselijke politie en blijken 65 kilometer te hebben gereden binnen de bebouwde kom. De boete is 500 kronen, wat omgerekend uitkomt op twintig euro ! Contant betalen graag ! (Dit wordt dus met kaart betalen want we hebben nog geen kroon op zak !)

Vanaf dat moment staat de “cruise controle” constant aan, want je rijdt dorpje in dorpje uit met dan weer 70 km. en dan weer 50 km. op de borden ! Tegen drieën rijden we de camping op waar de eigenaar alleen maar Tsjechisch spreekt, maar met heel gebrekkig Duits komen we er samen toch uit. We staan nu op een grasveldje en met een “geleende” stekker hebben we stroom.

Er is een groot zwembad met “groen” water en ook is er een terrasje waar we een biertje kunnen drinken. Het is inmiddels 24 graden dus dat lusten we wel, alleen… we hebben geen kronen. Een Hollander, die met z’n vrouw op het terras zit biedt gelijk aan 500 kronen te wisselen en even later zitten we voor vijfentachtig cent ! aan een halve liter bier ! We raken in gesprek met de “Fries” en blijken veel overeenkomsten te hebben: ook hij is net aan staar geopereerd, heeft een eigen bedrijf, heeft dezelfde telefoon en fotocamera…. dus gesprekstof zat bij een (tweede) halve liter bier !

Tegen de avond gaat de barbecue weer aan en ook komt er nadien hout op, wel lekker want ook hier koelt het ’s avonds snel af !

Verslag 4

Vandaag (24 augustus) hebben we het Nationaal Park Ceské Svycarsko, dat in het noorden van Tsjechië ligt, bezocht. Via smalle wegen kwamen we, na ruim vijfentwintig kilometer, aan bij het plaatsje Hrensko. Hier vandaan loopt een route langs de Kamenicekloof, waarvan de steile rotswanden 50 tot 150 meter loodrecht omhoog steken.

Het pad langs de oever is in de 19e eeuw aangelegd, maar stopt enkele keren, waardoor je met een boot verder moet, dit gebeurt op de ouderwetse manier met punteren.

Na zo’n twintig minuten varen kom je aan bij een volgend stuk route.

Een ander interessant punt in het park is Pravcika brána, de grootste natuurlijke rotsbrug van Centraal Europa met een lengte van 26 meter, een hoogte van 16 meter en de breedte is 7-8 meter.

Ook staat hier het Valkennest, een kasteeltje uit 1881. Hier zijn we naartoe gewandeld via een rotsachtige oplopende weg.

Helaas bleef het niet droog en hebben we onderweg een paar flinke buien gehad met onweer. Tijdens het grootste noodweer hebben we onder de rotsen geschuild, maar aan het eind van de dag waren we allebei flink nat !

Toch hebben we ons prima vermaakt vandaag: we hebben ruim vijftien kilometer gelopen door bos, langs de rivier en in de bergen. Ook hebben we enkele lieflijke dorpjes doorkruist. Morgen zullen we wel spierpijn hebben !

Verslag 5

We zijn vandaag heel lui geweest ! Gister waren we de hele dag op stap en ook morgen zitten we weer uren in de auto, dus nu hebben we een dagje “camping” gedaan, wat met vijfentwintig graden niet verkeerd is! Toch wilden we wel wát zien en zijn daarom net na de middag naar het dorpje Benesov nad Ploucnicí gereden, slechts twaalf kilometer van onze kampplaats verwijderd. Tijdens de rit ernaartoe verbaas je je over de staat van de meeste huizen: het pleisterwerk ziet er erg slecht uit en van verf hebben de meesten blijkbaar niet gehoord. De natuur is hier echter erg mooi met hoge groene heuvels en veel riviertjes.

Het plaatsje Benesov heeft een mooi plein met verzorgde bouwwerken en ook een leuk restaurantje. Hier zijn we op het terras neergestreken en voor 160 kronen (zo’n 6,50 euro) hebben we er een heerlijke maaltijd genuttigd inclusief een halve liter “pivo” (bier). (Ik had rundvlees met gebakken uien, stukjes salami en augurk wat een heerlijke combinatie was !) Na een korte rondwandeling zijn we daarna weer teruggekeerd naar Zandov.

Daar was het weer tijd voor een spelletje Carcassonne, wat nog steeds onze favoriet is (al verlies ik de laatste tijd wel vaak !) We besluiten dat we de volgende keer Tsjechië wat langer gaan bezoeken, waarschijnlijk volgend jaar de hele maand mei !

Verslag 6

Zaterdagavond hebben we lang buiten kunnen zitten bij het kampvuur, de lucht trok langzaam helemaal dicht en ook de hele volgende dag was het zwaar bewolkt.

(Ook kwam de temperatuur zondag niet boven de twintig graden.) Nadat we ’s morgens het luttele bedrag van nog geen vijfhonderd kronen hadden afgerekend (bijna 20 euro: staangeld met stroom voor drie dagen !) zijn we vertrokken richting Slowakije. We hadden een lange weg te gaan: de route voerde ons door allerlei kleine dorpjes waar je steeds flink kon remmen, want overal hadden ze flitspalen of politiecontroles en één bekeuring is genoeg ! Ook kregen we twee wegomleggingen, waardoor we pas tegen zessen op camping “Slnecné Skaly” in Rajecké Teplice aankwamen. De kampplaats ligt net onder de stad Zilina bij het gebergte de Kleine Fatra; achter onze caravan kabbelt een riviertje,

voor ons rijst een beboste berg uit de grond omhoog. (Helaas zorgt deze ervoor dat de zon om vijf uur verdwenen is !) ’s Avonds koelt het snel af en voor het eerst brengen we de avond binnen in de caravan door.

Vanmorgen (maandag 27 augustus) zijn we eerst naar het fraaie dorpje Cicmany gereden, door het hele plaatsje heen vind je houten huizen die versierd zijn met witte geometrische patronen, geschilderd met kalk.

Daarna hebben we onze weg vervolgd richting Prievidza waar vlakbij de Bojniceburcht te bezichtigen is.

(Bij gebrek aan tijd en ander voedsel een snelle lunch in de vorm van een gekookte maiskolf !)

Deze romantische burcht is een van de grootste toeristische attracties van Slowakije en dateert uit de 12e eeuw. Nadien is het kasteel vaak verbouwd wat goed te zien is aan de verschillende stijlen in het gebouw. We hebben een rondleiding van ruim een uur, al verstonden we geen woord van wat er gezegd werd ! De burcht is echter te groot om zonder gids in rond te wandelen, je zou geheid verdwalen.

We zien o.a. een waterput van 26 meter diep, een Gouden Zaal, waarvan het plafond versierd is met 183 verschillende engeltjes in bladgoud verguld.

Ook de kapel, de graftombe en de marmeren zaal zijn erg mooi.

Het kasteel rust op een druipsteenrots waar we als laatste ook nog een kijkje nemen. Al met al een imposant bouwwerk !

De smalle weg (nr 64) voert ons trouwens over de bergen met lang aanhoudende hellingen van twaalf procent en deze route moeten we ook hebben naar Boedapest. We hebben dus al een alternatieve rit opgezocht !

Eenmaal terug op de camping pakt Wim voor het eerst deze vakantie z’n hengel en binnen een half uur heeft hij al vier forellen gevangen ! Die zullen best smaken op de barbecue !

Ook nu genieten we tot tien uur buiten van het kampvuur. Tegen die tijd is de temperatuur gedaald naar elf graden en wordt het tijd om naar binnen te verhuizen, waar de vloerverwarming al een tijdje aanstaat, het lijkt Schotland wel !!

Verslag 7

We hadden vandaag een prachtige dag met ruim vierentwintig graden en geen wolkje aan de lucht. Toch begon de dag fris: om negen uur was het nog maar elf graden, brr !

We hebben niet veel ondernomen en zijn niet verder gekomen dan het stadje Zilina, hier tien kilometer vandaan. Hier hebben we een half uurtje rondgelopen en hadden het toen wel bekeken. Het vierkante marktplein “Marianské námestie” met z’n terrasjes en kerken is nog het meest interessante van de stad.

Wel valt het ons op dat ze hier goed “verwesterd” zijn, er is een heel modern overdekt winkelcentrum en ook de prijzen zijn zo goed als gelijk aan Holland. (Alleen de horeca is hier veel voordeliger !)

Eenmaal terug op de camping pakt Wim af en toe de vishengel (het blijft vandaag bij één grote forel !) en ook nemen we tijd voor een leesboek.

Voor je het weet is het vijf uur en verdwijnt de verwarmende zon achter de berg. Meteen kan de lange broek weer aan en even later ook het kampvuur.

Morgen trekken we verder naar Hongarije, waar we op de camping in Boedapest vast al veel bekenden zullen treffen !

Verslag 8

Gistermorgen zaten we al om negen uur in de auto, we vertrokken met miezerig weer en elf graden !! De temperatuur liep echter snel op en ook de zon kwam tevoorschijn en voor de middag was het al ruim vijfentwintig graden. De route richting Hongarije was erg mooi: we reden langs (en niet óver) bergen via smalle wegen en weer door diverse dorpjes (afremmen dus !) Bij de plaats Sahy zijn we de grens naar Hongarije overgegaan en hebben daar bij een pompstation, waar we ook LPG getankt hebben (iets wat tot nu toe steeds goed gelukt is !) een e-vignet gekocht, een elektronisch ticket waarvoor je je kenteken op moet geven; op tolwegen wordt je dan via camera’s gecontroleerd. Tegen tweeën kwamen we aan op camping Haller in de stad Boedapest. Er waren al heel wat koppels van de groep gearriveerd en natuurlijk was het gelijk weer heel gezellig en vertrouwd om iedereen te zien. We kregen helaas ook te horen dat Jos en Francien op het laatste moment moesten afhaken vanwege ziekte, terwijl hun camper al gepakt stond !

Het is inmiddels dertig graden en we vinden een plekje voor de caravan in de schaduw, iets wat nu wel welkom is ! Van de campingbaas krijgen we uitgebreid uitleg over de metro en de bus en ook van John horen we hoe we het snelste in de stad kunnen komen.

Op deze camping zijn wasmachines en met dit warme weer is het een fluitje van een cent om alles droog te krijgen dus heb ik maar gelijk alles in de machines gedouwd. We zitten de hele avond in hemdje en korte broek buiten, want het koelt hier niet erg af. (Beter dan die elf graden op de vorige camping !)

Vanmorgen waren we al vroeg op pad, voor negenen zaten we al in de metro ! Het is hier prima geregeld voor de toeristen: ben je boven de vijfenzestig dan heb je gratis vervoer met bus, tram en metro. Ook is hier een uitgebreid systeem met “hop on hop off” bussen, die er voor zorgen dat je de hele stad te zien krijgt, zelfs een boottocht hoort hierbij. Wij hebben vanaf de camping het stukje naar de metro gelopen (zes minuten) en voor ongeveer vier euro hebben we retourtickets met de metro naar het centrum. Op de camping hadden we al kaartjes voor de “city-tour bus” gekocht ( achttien euro per persoon en de tweede dag is gratis !) en binnen no-time zaten we boven in de eerste rode bus die vandaag startte.

Het is nu al vijfentwintig graden en in de loop van de dag wordt het zelfs drieëndertig graden ! In Hongarije werken ze nog met de forint, maar de euro is voor sommige winkeliers ook geen probleem !

Ik had van te voren al een beetje bekeken wat voor ons interessant was en we stappen voor het eerst uit de bus bij de “Citadel”. Deze ruïne staat op een hoog punt (de Gellértheuvel) in het zuidwesten van de stad. Boedapest wordt gescheiden door de rivier de Donau, het westelijk gedeelte van de stad is Buda en het oostelijk deel heet Pest.

Vanaf de heuvel heb je dus een mooi uitzicht over het zuiden van Buda en over Pest !

Ook staat hier het Bevrijdingsmonument, wat vanuit alle windrichtingen zichtbaar is en uitgegroeid is tot een symbool van de stad.

(Het beeld van bisschop Gellért, de beschermheilige van de stad die in de 11de eeuw werd vermoord.)

Even ervoor hadden we een mooi bouwwerk gezien en door de routes van de bus (de gele en rode lijn) te combineren staan we even later bij het Vissersbastion.

Ook hiervandaan is het uitzicht mooi, maar interessanter is het monument (1910) zelf en de grote drukte van toeristen eromheen. Ook speelt er een Hongaars duo op viool en gitaar, wat erg mooi klinkt.

Hiervandaan dalen we de Burchtwijk (Noord Buda) af en komen bij de Szécheny Iánchid brug, waar we de bus weer “in hoppen”.

Een ander interessant gebouw is het Parlement, het grootste bouwwerk van Hongarije, welke vanaf het water nog het best te zien is. Het rijkversierde meesterwerk (gebouwd tussen 1885-1904) telt 691 kamers. Wij hebben alleen de buitenkant bewonderd !

Na onze boottrip hebben we genoeg gezien van Boedapest, wij vonden het geen bijzondere stad, maar wij houden nu eenmaal meer van de natuur ! (Onze tickets voor de “tweede dag gratis” geven we later aan Roel en Janna, die net gearriveerd zijn en alleen morgen nog hebben om de stad te bekijken, wij vinden één dag Budapest genoeg !)

Tegen vijven zijn we terug op de camping waar inmiddels de laatsten van de groep van de “Turkije reis” zijn aangekomen. Dit keer hebben we veertien equipes en morgen hebben we onze eerste “officiële” samenkomst ! Ik weet zeker dat het weer een heel gezellige tijd zal worden !

Verslag 9

Vandaag (vrijdag 31 augustus) is onze laatste dag in Boedapest. De hele groep is aanwezig, maar ieder gaat nu nog z’n eigen gang., morgen begint de reis officieel. Sommigen gaan de stad nog een keer in, anderen brengen een bezoek aan één van de vele thermale baden die hier in Boedapest zijn. Wij maken er een klusjesdag van: de caravan krijgt nog even een schoonmaakbeurt, er zit nog een kastje los,

Wim klooft nog wat hout en we slaan in de supermarkt nog wat extra levensmiddelen in. Ook vandaag is het weer knap heet: ruim 33 graden op ons plekje in de schaduw !

Om vijf uur hebben we onze eerste bijeenkomst waar John en Joke nog wat dingen met ons doornemen en natuurlijk ontbreekt een lekker drankje niet ! De sfeer zit er gelijk weer goed in.

Tegen half zeven gaan we met z’n allen naar restaurant “Pampuska” wat op de camping staat en krijgen daar een heerlijke goulashsoep, op leuke wijze geserveerd.

Ook hier wordt gezellig bijgekletst en voor je het weet is het donker en zijn we weer de laatsten die vertrekken (samen met Roel en Janna !). Morgen gaan we naar Roemenië waar we voor het eerst de klok een uur vooruit moeten zetten.

Verslag 10

We verlieten vanmorgen Boedapest met regen, maar al snel kwam de zon met volle kracht weer tevoorschijn en tegen twaalven was het alweer ruim dertig graden. (Om drie uur zelfs 36 graden !) De weg naar Roemenië in zuidoostelijke richting was vrij saai: Hongarije is vlak met veel landbouw (waarvan veel velden met verdroogde zonnebloemen !) en over snelwegen rijden is zo wie zo niet interessant ! Het land is ruim twee keer zo groot als Nederland en telt tien miljoen inwoners, waarvan er twee miljoen in Boedapest wonen, dus verder is het vrij dun bevolkt.

Bij de grens naar Roemenië hebben we voor vijf euro weer een elektronisch ticket gekocht en ook moesten we onze paspoorten laten zien, wat op zich vreemd is voor een land dat bij de Europese Unie hoort ! Eenmaal in Roemenië viel het op dat er veel verschil is tussen arm en rijk: er staan prachtige villa’s die niet misstaan in Bloemendaal met daarnaast armoedige boerderijtjes. Ook rijden er heel krakkemikkige auto’s rond en de parkeerplaatsen lijken meer op een vuilnisbelt.

We moesten dwars door de stad Arad waar je echt goed uit moest kijken, want het Roemeense verkeer schiet je aan alle kanten voorbij en ook de wegen zijn niet altijd even goed (zacht uitgedrukt !)

Al met al was de tocht van vandaag niet erg interessant, maar soms moet je een eind rijden om daarna iets moois te zien !!

De camping: Baile Lipova is klein maar goed, met de veertien campers/caravans is hij ook gelijk vol,

maar we kunnen heerlijk in de schaduw zitten op een grasveld onder de bomen, de toiletgebouwen zijn oké en er is zelfs een zwembad (met groen water) vlakbij. In Roemenië is het één uur later dan in Holland en pas tegen negenen, na een zeer uitgebreide “happy hour” eten we een lekker maaltje van de houtskoolbarbecue. Later gaan er weer stukken hout op en zo zitten we tot ruim elf uur rond het kampvuur !

Verslag 11

Het begin van de route voert ons vandaag langs bergachtig gebied en tot Deva zijn de bochtige wegen een prettige afwisseling met de autoweg van gisteren. In de plaats Hunedoara staat een mooi kasteel Corvin waar we een uurtje rondgewandeld hebben.

Daarna gaat de route verder richting Sibiu, waar we morgen met de groep een rondleiding hebben. We rijden vandaag door Zuid-Transsylvanië en we zien hier net als in Marokko af en toe paard en wagen als vervoersmiddel.

Zoals je in Australië regelmatig dode kangoeroes langs de kant van de weg ziet liggen, vind je hier honden dood in de berm. Ook liggen er veel kapotte autobanden langs de weg, wat niet verwonderlijk is met al die kuilen in het asfalt. We blijven ons tevens verbazen over het rijgedrag van de Roemenen, volgens mij vinden ze het een uitdaging om net voor een bocht of helling in te halen, met vaak gevaarlijke situaties tot gevolg. Iedereen van de groep klaagt erover ! Ruim vijftig kilometer na Sibiu ligt onze camping “de Oude Wilg” bij de plaats Cirta, waar we twee nachten blijven. Elke avond wandelt iedereen even naar de auto van John waar de laatste informatie over de volgende dag van de reis te lezen is !

De kampplaats ziet er leuk uit en na een gezamenlijke borrel, een lokaal drankje aangeboden door de eigenaresse van de camping, gaat ieder zijn eigen gang.

Tijd voor de laptop, een spelletje of gewoon luieren. Het is inmiddels half acht en nog achtentwintig graden!

Verslag 12

We zijn vanmorgen (maandag 3 september) om half tien met een luxe bus naar Sibiu vertrokken, waar we van de eigenaresse van de camping een rondleiding krijgen.

De stad telt 135.000 inwoners en ligt aan de voet van de Karpaten. Sibiu wordt in het Duits Hermannstadt genoemd, gesticht door kolonisten uit Saksen en de Moezelstreek, die hier in de twaalfde eeuw naartoe zijn getrokken. We bezoeken een prachtige Roemeens orthodoxe kerk, die gebouwd is rond 1902.

We mogen binnen fotograferen en dit wordt dan ook volop gedaan.

We zien de stadsmuren, een paar leuke pleinen, waarvan Piatea Mare de mooiste en grootste is.

Ook worden we gewezen op de aparte dakkapellen van de huizen: een soort kattenogen !

Rond de middag nuttigen we een heerlijke “Duitse” maaltijd in restaurant Hermania en daarna heeft ieder de gelegenheid nog een tijdje rond te wandelen door de stad.

Het is echter weer ruim dertig graden dus wij zoeken, net als verschillende anderen, een terrasje op aan het grote plein.

De kinderen springen daar rond bij de fonteinen voor verkoeling en met uitzicht op het prachtige stadshuis en andere bouwwerken vermaken wij ons daar prima.

Tegen half vier rijden we terug naar de camping, waar de verkoelende douche goed bezocht wordt. De rest van de dag en avond vult ieder op z’n eigen manier in. Wij doen weer een spelletje Carcassonne (de stand is nu 4-3 voor Wim) en verder lezen we wat en bekijken vast de route voor morgen, dan rijden we namelijk naar de hoofdstad van Roemenië: Boekarest.

Verslag 13

We hebben vandaag een prachtige alternatieve route gereden door de zuidelijke Karpaten. Gisteravond kwamen Piet, Loes en Corry langs bij onze caravan met een mooie rit die dwars door de bergen liep (de 7C), deze weg is slechts twee maanden per jaar toegankelijk, maar schitterend om te rijden ! Bij Manette, de Nederlandse eigenaresse van de camping hebben we wat meer informatie gevraagd en zij vertelde dat de weg goed toegankelijk is voor caravans !

Dus vanmorgen om negen uur zijn we gestart en al snel zaten we hoog in de bergen, de auto moest er flink aan trekken en de ene S-bocht kwam na de andere.

Ook was er regelmatig een waterval te zien, het leek veel op de Trollstigveien in Noorwegen, alleen is die verboden voor caravans. Op 2050 meter hoogte moesten we een klein stukje door een tunnel en daarna gingen we via scherpe bochten weer naar beneden.

(Onderweg liepen er varkentjes over de weg !)

Daarna kwam, na een stuk weg door de bergen, een groot stuwmeer in zicht waar we ruim een half uur langs gereden hebben.

Na een lunch bij het meer, waar we Piet en Nans, Loes en Wim en Corry en Jan weer tegenkwamen (de andere drie stellen die deze route gereden hebben) hadden we nog een lange weg te gaan, maar hij was zeer afwisselend.

Aan het einde van de route konden we kiezen tussen de saaie snelweg of een binnenweg richting “Bucuresti”, we kozen voor het laatste en werden gevolgd door Nans en Piet, omdat hun TomTom kapot is en het moeilijk kon worden om de camping te vinden in Boekarest.

Ook deze weg was zeker de moeite waard: we zagen weer diverse keren “paard met wagen”, meestal gevuld met hout, koeien op de weg en ook weer veel zwerfhonden. Ook valt het op dat alle huizen los van elkaar staan (al zijn ze allemaal verschillend en vaak armoedig) met een hek eromheen en allen hebben een tuin met groente en fruit, dit wordt dan langs de kant van de weg verkocht. De geasfalteerde hoofdweg zit vol kuilen en hobbels en de zijwegen zijn meestal onverhard. We krijgen vandaag een goed beeld van het Roemeense leven.

De weg was grotendeels vijftig kilometer zone, maar dat schiet niet echt op, dus Wim heeft een beetje de “Roemeense” stijl van rijden overgenomen, waardoor het af en toe flink rammelde achterin de auto en ook in de caravan lag niet veel meer op z’n plaats ! Hoe dichter we bij de stad kwamen, hoe meer luxe huizen we zagen ! Tegen half vijf zaten we op de rondweg van Boekarest en reden we het laatste stuk naar de camping, helaas bleken de coördinaten niet te kloppen en kwamen we tweeëntwintig kilometer van de kampplaats verwijderd uit, bij een woonwijk. Daar kwam een jong stel ons te hulp en heeft ons, met hún auto, de weg naar de camping gewezen, waar we tegen zessen eindelijk, als laatsten, aankwamen. We staan hier twee nachten, morgen gaan we Boekarest bekijken.

Verslag 14

We zaten vanmorgen al om negen uur in de bus op weg naar het centrum van Boekarest. We hadden een Engelstalige vrouwelijke gids, die werkelijk ontzettend veel van Roemenië wist te vertellen.

Na een toer langs diverse mooie oude gebouwen en een korte wandeling door de drukke stad zijn we naar het werkelijk gigantische regeringsgebouw gereden, waar we, na inname van ons paspoort en verdere controle, een rondleiding van ruim een uur kregen.

Het “paleis”, gebouwd in opdracht van Ceausescu van 1984 tot 1989, is abnormaal luxe (en dit is nog zachtjes uitgedrukt). De zalen die we gezien hebben (slechts vijf procent van het totale gebouw) zijn ontzettend groot, hoog en duur bewerkt. De vloeren zijn van marmer in mozaïekvorm met daaroverheen speciaal gemaakte tapijten, er is veel bladgoud verwerkt in plafonds en muren, er hangen prachtige kroonluchters en elk vertrek is weer heel verschillend van het andere.

Er hebben zes jaar lang zestig duizend mensen gewerkt aan het complex en ook is er eerst een hele wijk met huizen, kerken en een ziekenhuis afgebroken om dit alles te kunnen verwezenlijken. Ceausescu kwam in 1965 aan het bewind en de eerste tien jaren heeft hij goed werk verricht, daarna is hij meer aan zelfverheerlijking begonnen en moest alles steeds luxer terwijl de bevolking in armoede leefde. In 1989 is hij, samen met zijn vrouw, berecht en meteen daarna doodgeschoten ! Het gebouw, wat eigenlijk ook bedoeld was als woning voor Ceausescu, is nooit helemaal ingericht !

Na deze rondleiding hebben we nog een tijdje door de stad gewandeld en kregen steeds meer informatie van onze actieve gids, terwijl de temperatuur weer steeg naar ruim dertig graden.

Daarna was het tijd voor de lunch: deze was uitstekend en de entourage van het restaurant was schitterend !

Met een overvolle maag zijn we daarna naar het openlucht museum van de stad gereden, waar oude gebouwen uit heel Roemenië te zien waren.

Het park was erg mooi aangelegd en de huizen, allen van hout, waren erg interessant om te zien. We hebben weer heel wat foto’s gemaakt !

Tegen zessen waren we weer terug op de camping, moe maar voldaan van een mooie dag in Boekarest !

Verslag 15

We hebben weer een leuke, afwisselende dag gehad. De route naar de volgende camping was vrij makkelijk te rijden over veel hoofdwegen, alleen moesten we eerst een lange rondweg om Boekarest nemen. Deze is niet te vergelijken met de wegen in Nederland: de weg zat vol kuilen, was dan weer vierbaans, dan weer smal en ook kwamen we weer paard met wagen tegen. Eenmaal op de E70/E85 reden we over wegen zoals we de laatste dagen gewend waren: hobbelig en wisselend van vijftig naar tachtig kilometer per uur. Bij de grens met Bulgarije, die gevormd wordt door de rivier de Donau, moesten we eerst zes euro betalen om de brug over te mogen (die erg smal was en waar ook nog druk aan gewerkt werd), daarna de paspoorten laten zien en in Bulgarije weer zes euro betalen voor een tolvignet.

Zodra we over de natuurlijke grens waren veranderde het landschap, het werd heuvelachtig met veel bomen en ook de weg op zich was van betere kwaliteit. Tegen tweeën waren we op de camping Strinava in Dryanovo, mooi gelegen in een kloof.

Het viel op dat er veel mensen “vrij” waren; het bleek dat vandaag de “geboorte van Maria” gevierd werd ! Vanaf de kampplaats hebben we een mooie wandeling gemaakt naar het Drynovo-klooster, langs een riviertje met een waterval en naar de Bacho Kirogrot ! Hier mochten we helaas niet naar binnen omdat we geen lev’s (Bulgaars geld) hadden.

Om half zeven zijn we met de hele groep gaan eten in een leuk restaurant bij het klooster waar de bediening heel apart was: we zaten aan vijf verschillende tafels en per tafel werd de bestelling opgenomen en uitgevoerd, wat er op neer kwam dat de eersten al aan het afrekenen waren terwijl wij (aan de laatste tafel) de bestelling nog op moesten geven ! Wel werden gelijk de drankjes geserveerd. Toch hebben we, voor slechts vijfentwintig euro (die hier wel welkom waren !) een heel gezellige avond gehad en heerlijk gegeten!

Eenmaal terug op de camping zijn we gelijk naar bed gegaan, de Bulgaarse wijn miste zijn uitwerking niet !

Verslag 16

Toen we vanmorgen van de camping vertrokken stonden de Bulgaarse campinggasten weer vol bewondering te kijken hoe Wim met de mover bezig was: hoe kan een caravan nou bewegen zonder auto ervoor !! Onderweg merken we ook dat onze “huisje” vaak nagekeken wordt, hij is natuurlijk vrij groot en ook wij zien maar weinig andere caravans, deze vakantie.

Onze route begon vanmorgen gelijk goed met een bergpas, helaas was het nog erg heiig en hebben we geen mooie foto’s kunnen maken, maar we zaten knap hoog en de auto moest er weer aardig aan trekken.

(Bij een verkeersbord twijfelden we nog even of we de pas wel opmochten.)

De wegen zijn redelijk goed, al zijn er ook stukken bij met kuilen en hobbels, maar daar raken we aan gewend. Ook zijn niet alle verkeersborden even duidelijk omdat ze in Bulgarije nog het cyrillische schrift gebruiken. Wel treft ons elke keer weer de armoede van de mensen, de huizen zien er slecht uit vooral de blokkendozen in de steden, de jeugd loopt er echter wel modern gekleed bij met een mobieltje in de hand en de meeste huizen hebben een satellietschotel en airco. Ook zien we nog veel Lada’s rondrijden. We moesten de grens naar Turkije over en dat is een heel “gedoe” ! We moeten een paar keer onze paspoorten laten zien, een visum kopen, de auto en caravan “invoeren” en ook wilde een douanebeambte de auto en caravan van binnen bekijken. Hij maakte alle kastjes open en had commentaar op de diverse flessen wijn die in de auto en caravan stonden (gelukkig heeft hij de helft nog niet eens gezien !), maar we kregen een stempel en mochten verder rijden. Wel waren we allemaal ruim anderhalf uur kwijt om de grens over te komen.

Daarna was het nog een stukje rijden naar camping Omür in Edirne, waar we twee nachten blijven staan. Wel lekker om morgen een dagje niet in de auto te hoeven rijden !

Verslag 17

De Turkse stad Edirne ligt vlakbij de Griekse en Bulgaarse grens en herbergt, naast vier andere moskeeën, één van Turkijes topattracties: de Selimiye-moskee. Dit gebouw heeft vier minaretten, een prachtige koepel en een ablutiefontein.

Wij zijn vanmorgen vanaf de camping met de plaatselijke bus met bijna de hele groep naar de stad gereden om deze moskee te bezichtigen.

Onze schoenen moesten uit en de vrouwen mochten niet zonder hoofddoek naar binnen, ook onze knieën moesten bedekt zijn ! (Wim liep gewoon in z’n korte broek en dat was geen probleem !!)

De moskee was inderdaad erg mooi en na een rondwandeling door het gebouw ging ieder op eigen gelegenheid de stad verder bekijken. De overdekte bazaar was erg interessant en ook de winkelstraten toonden een ander beeld dan een hoofdstraat in Tiel of Arnhem !

Tegen de middag waren we terug op de camping en net als alle andere dagen deze vakantie was het kwik alweer opgelopen tot boven de dertig graden, het zwembad op de kampplaats werd dan ook druk bezocht !

Na een relaxte middag aan de pool hebben we tegen vijf uur met z’n allen een toast uitgebracht op het feit dat we het al een week samen uithouden, deze borrel duurde tot na zevenen !

Daarna hebben we samen met John en Joke gebarbecued en zo weer een dag gezellig afgesloten.

Verslag 18

We zijn vandaag in zuidelijke richting gereden vanaf Edirne naar de plaats Kabatepe op het schiereiland Gallipoli. De route ging gedeeltelijk langs de kust, wat erg mooi rijden was.

(Bij een benzinestation stond een grote machine om zonnebloemen te oogsten.)

Onderweg was er de mogelijkheid om bij Troje het beroemde “paard” te bekijken. Nans en Piet zijn één van de weinigen die deze replica gefotografeerd hebben. (Dank je wel Nans !)

Onze camping “Hotel Kum” ligt aan de westkant van de “peninsula”, vanwaar we uitkijken op de Egeïsche zee. Aan de oostkant ligt de strategische waterweg de Dardanellen, die we morgen overvaren. In de Eerste Wereldoorlog is er op het schiereiland één van de bloedigste veldslagen geleverd, waarbij 500.000 Turken en geallieerden omkwamen. Er zijn diverse monumenten, musea en vele begraafplaatsen hier in de buurt, ter erkenning van de grote historische waarde.

Vanaf onze kampplaats loop je, via een bruggetje over een riviertje vol schildpadden, zo naar de zee, waar de meesten van ons wel een duik in genomen hebben.

Het zeewater heeft een prima temperatuur, waardoor je er zo inloopt ! We hebben echt een relaxte dag en genieten volop van onze vakantie !

Verslag 19

 

Vanmorgen hebben we het mooie heuvelachtige schiereiland met olijf- en naaldbomen verlaten door met de veerpont de Dardanellen over te steken. In de oudheid stond deze diepe zee-engte bekend als de Hellespont, hij geeft toegang tot de Zee van Marmara, de Bosporus en de Zwarte Zee.

Zodra we aankwamen aan de andere kant van het water bij de plaats Canakkale, zaten we aan de Egeïsche kust en hebben we Europa achter ons gelaten! We kwamen nog apart veevervoer tegen onderweg !

Het is vandaag knap winderig en we hebben een lange weg te gaan naar Bergama. Regelmatig rijden we langs de kust door drukke steden en overal waar we rijden wordt er druk aan de wegen gewerkt; het is goed opletten geblazen.

Bij de kustplaats Ayvalik stoppen we om de natuurlijke haven te bekijken en een hapje te eten. We vonden een mooi overdekt marktterrein om de caravan en auto te parkeren.

Tegen vieren komen we aan bij de camping aan de Ataturk Boulevard, waar al diverse campers van de groep staan. Vanavond gaan we met de hele groep in het restaurant van de camping eten, dus we hoeven weer niet te koken, net als gisteravond, toen hebben we ook met een aantal mensen genoten van het buffet in Kabatepe, de camping bij de zee.

Verslag 20

We stonden vannacht in de buurt van een moskee en werden al vroeg gewekt door de oproep voor het gebed, dit galmt vijf keer per dag door de luidsprekers op de minaret. (We zullen dit de aankomende tijd nog wel vaak horen !) We hebben vandaag rond de tweehonderd kilometer gereden, gedeeltelijk langs de kust, door de grote, drukke stad Izmir, een stuk tolweg en daarna door naar de kustplaats Kusadasi, waar luxe cruiseschepen aanleggen en waar tevens een grote jachthaven is.

We staan hier op camping Önder, aan de boulevard vlakbij het strand, maar op de camping merk je niets van de drukte en staan we heerlijk onder de bomen.

Ook is er, zoals op de meeste campings tot nu toe, een zwembad, waar weer veel gebruik van wordt gemaakt. Turkije is geen goedkoop land, natuurlijk is de alcohol duur, maar ook bij het pompstation is het schrikken. We kunnen gelukkig nog steeds LPG tanken en betalen voor een liter “otogaz” ongeveer 250 lira, wat neerkomt op 1,25 euro. Voor een liter benzine betaal je echter 460 lira !!

Aan de Egeïsche kust wonen ruim 26 miljoen mensen, ongeveer éénderde van de totale bevolking, de inkomens liggen hier doorgaans hoger en de mensen zijn meer westers dan elders in het land. (Alleen de oudere vrouwen dragen een hoofddoek, de rest is heel gewoon gekleed.) We blijven drie dagen op de camping staan en gaan morgenvroeg naar Efeze.

Verslag 21

Gistermorgen zaten we al om negen uur met de bijna voltallige groep in de bus op weg naar de oude stad Efeze, een half uurtje rijden van de camping. Efeze is één van de mooiste ruïnecomplexen van de westerse wereld.

Rond 1000 v.C. bouwden de Grieken hier voor het eerst een stad, later maakten de Romeinen van Efeze de belangrijkste haven aan de Egeïsche Zee. De meeste overblijfselen dateren uit die periode. Toen de haven echter steeds meer dichtslibde, raakte de stad in verval. Efeze speelde ook een grote rol in het Christendom.

De mooiste overblijfselen zijn de Tempel van Hadrianus, met z’n marmeren beeltenissen van mythische goden en godinnen, de zestien meter hoge Bibliotheek van Celsus, gebouwd ruim 100 n.C. waar in de marmeren leeszaal 12.000 perkamentrollen in de nissen lagen opgeslagen (er werden dubbele muren gebruikt om de kostbare rollen te beschermen tegen vocht) en het Theater dat plaats biedt aan 24.000 mensen en nog steeds gebruikt wordt voor concerten, de akoestiek is verbazend goed.

Vroeger heeft hier ook één van de zeven wereldwonderen gestaan: de Tempel van Artemis, geheel opgetrokken uit marmer.

Ze zijn in Efeze nog steeds druk bezig met opgravingen en in oude gebouwen worden mozaïeken en muurschilderingen blootgelegd.

Als we tegen half twee terug komen op de camping staat daar de camper van Jos en Francien, Jos is inmiddels gedotterd en voelt zich weer prima en ze wilden daarom toch graag de reis met de groep maken. In ruim vier dagen hebben ze 3200 kilometer afgelegd, een hele prestatie. Ze worden door iedereen met open armen ontvangen en tegen vijven is er een extra “welkomsparty” om hun komst te vieren.

We lopen ’s middags nog even de stad in, het is er erg druk en toeristisch. Op de markt graaien de Turkse vrouwen in bergen kleding en bij de winkels wordt je weer aangesproken om binnen te “komen kijken” !

’s Avonds komt de stad helemaal tot leven en tot diep in de nacht hoor je de geluiden van de disco’s en de “live music” bij de restaurants.

Vandaag, donderdag 13 september, hebben we een “rustdag”. Er staat niets op het programma en iedereen kan doen wat hij wil: de camper een beurt geven, een wasje doen, de stad in of op de laptop aan de gang….

De temperatuur ligt rond de 28 graden en de zon schijnt weer volop. We slapen eerst uit en tegen elf uur lopen we richting zee en zien een gigantisch cruiseschip liggen, erachter ligt een flinke viermaster, maar deze valt helemaal in het niet naast de reus.

We wandelen de boulevard helemaal af tot voorbij de grote schepen en komen terecht op een eilandje genaamd Duiveneiland, wat door een weg met het vasteland is verbonden, hierop staat een Genuees fort uit de 14e eeuw. Hiervandaan heb je een prachtig uitzicht over de stad.

Op de terugweg halen we bij de overdekte vismarkt wat garnalen en een “red snapper”, die vanavond de barbecue op gaan.

Eenmaal terug op de camping duiken we het zwembad weer in om af te koelen, de rest van de dag doen we het heerlijk kalm aan !

Verslag 22

We hebben Kusadasi weer verlaten en zijn via een mooie tocht door de bergen, een stukje tolweg (waarvoor we bij de grens al een kaart gekocht hadden, want alles gaat elektronisch, zonder mensen, tegenwoordig) en verder over prima wegen naar Pamukkale gereden. In de verte zagen we de witte rots, ook wel “katoenen kasteel”genoemd, al liggen.

De spectaculaire terrassen in Pamukkale zijn sinds jaar en dag één van de populairste bezienswaardigheden van Turkije. De trapsgewijs opgebouwde witte kalksteen lagen zijn ontstaan doordat uit het water van de warmwaterbronnen kooldioxide opstijgt en calciumcarbonaat neerslaat. We staan op camping Baydil Büfe, die aan de voet van de “witte berg” ligt en lopen zo de terrassen op. ’s Middags maken we samen een wandeling, op blote voeten, door het warme water en om zes uur gaan we met de hele groep, via de officiële weg omhoog.

Tussentijds genieten we weer even van het verkoelende water van het zwembad, want ook vandaag komt de temperatuur weer boven de dertig graden.

Vijf jaar terug zijn we ook in Pamukkale geweest, maar alles zag er toen veel minder schoon/mooi uit. Ook stroomde er toen geen water over de terrassen, waarschijnlijk is er in de tussentijd veel gerestaureerd, alles zag er nu prachtig uit. We hebben een paar uur (tot het donker werd) over de witte kalk en door het water gelopen, ondertussen veel foto’s nemend.

Boven Pamukkale liggen de ruïnes van Hiërapolis, we hebben er nog even rondgewandeld (wat lastig ging op blote voeten, onze schoenen stonden beneden !), maar vonden de witte terrassen interessanter.

Er is vanavond een bruiloftsfeest onderaan de berg met mooie muziek en deze weergalmt prachtig, hier genieten we van. Vlakbij de camping staat een moskee, die de gelovigen oproept voor het gebed, wat betekent dat we morgenvroeg om half zes weer gewekt worden, daar zijn we wat minder blij mee !!

Verslag 23

De rit van Pamukkale naar Koycegiz voerde ons gisteren, zaterdag 15 september, over de bergen. De route was schitterend met grote hoogteverschillen, onze auto had er af en toe best moeite mee, vooral toen er een oud autootje voor ons reed, dat we niet in konden halen ! (de temperatuurmeter schoot aardig omhoog !) De meeste tijd was de weg van prima kwaliteit, maar ook moesten we stukken over onverharde wegen vol kuilen rijden, omdat ze nog volop met de weg bezig waren.

Eenmaal aangekomen in Koycegiz bleek de camping van slechte kwaliteit en de toiletten waren écht goor. Als alternatief zijn we met z’n allen aan het meer gaan staan, een prachtige plek aan de boulevard, waar de plaatselijke bevolking graag over wandelt. (Wij vormden voor hen een “speciale attractie”)

Vanwege het hete weer zijn we weer massaal het water ingeponst, al bracht het nauwelijks verkoeling.

We hebben tot laat in de avond (ruim half één) met een groepje buiten gezeten genietend van ons mooie plekje.

Vanmorgen zijn we eerst over de boulevard richting Koycegiz gelopen, waar in de haven diverse schepen voor toeristen klaarliggen om een prachtige tocht te maken. Deze voert je over het meer van Koycegiz, via de rivier van Dalyan, naar de Middellandse Zee.

De boottocht over de uitgestrekte delta is erg afwisselend: je ziet bergen, vaart door hoog oeverriet, passeert de leuke plaats Dalyan en ziet onderweg de prachtige in de rotsen uitgehouwen Lycische graven, daterend uit de 4de eeuw v.C.

Bij het “Iztuzu Plaji”, een prachtig strand dat gedeeltelijk de monding van de Dalyan afsluit, leven schildpadden, waarvan we er een paar hebben zien zwemmen. We leggen er aan om in zee te zwemmen en later aan boord de lunch te gebruiken.

In de loop van de middag varen we terug en stoppen bij Ilica, waar we weer een nieuwe ervaring opdoen door ons in een modderbad onder te dompelen, we zien er prachtig uit allemaal !

Nadat we afgespoeld zijn duiken we even de zee in om vervolgens in een waterpoel met sulfiet te stappen, dit water heeft een temperatuur van 40 graden en ruikt niet al te fris.

Na een verfrissende douche ga ik nog even met m’n voeten in een bak met kleine visjes, die het eelt van je voeten “knabbelen”, dit geeft een kietelend gevoel.

Daarna wordt het tijd voor het laatste stuk varen en tegen half zes worden we netjes bij onze “kampplaats” afgezet. Al met al was het een fantastische dag !!

Verslag 24

We hadden gisteravond, net als de avond ervoor, weer volop drukte rondom ons. Aan het eind van de boulevard was een bruiloft aan de gang en ook op de camping was een feest, beide”live bandjes” speelden om het hardst hun Turkse muziek. Alles was in de open lucht en je kon er zo naar toe lopen: er werd volop gedanst en de rest van de bevolking zat op stoelen toe te kijken. Tegen half één waren de feesten afgelopen en keerde de rust terug, wij waren toen al lang “onder zeil”, na de inspannende dag op het water !

Vandaag zijn we weer via mooie bergpassen,met prachtige vergezichten, naar onze volgende plek gereden: de Saklikent kloof, deze hoge “gorge” is door smeltwater van gletsjers uitgesleten. We hebben er met zeven personen van onze groep een wandeling doorheen gemaakt van twee en een halve kilometer (en ook weer terug).

Eerst moest je door een vrij koude snelstromende rivier en daarna liep je door de steeds smaller wordende kloof, maar wel contant in het water, klimmend en soms tot je oksels in het ondoorzichtige, door kalksteen gefilterde water.

We zijn gestart om twee uur en kwamen om half vijf de kloof weer uit, we hebben genoten met z’n allen, al was het soms afzien ! Het is vrij druk op de camping omdat van hieruit van alles georganiseerd wordt: je kunt raften over de snelstromende rivier, safari rijden en natuurlijk de kloof in wandelen.

We hebben een prachtig plekje pal aan het water, met een beetje wind, wat heerlijk is bij ruim dertig graden.

Om half zeven hebben we met de hele groep forel gegeten, een specialiteit in dit gebied. Natuurlijk was het weer erg gezellig en werd er nog nagepraat over ons “avontuur”. We genieten volop van onze gevarieerde vakantie !

Verslag 25

Omdat we vandaag maar een korte afstand af hoefden te leggen naar de volgende bestemming zijn we nog een tijdje bij de Saklikent kloof gebleven. Er waren allerlei kraampjes van de lokale bevolking en ook de kloof hebben we nog een keer uitvoerig bekeken.

Pas tegen elven zijn we vertrokken en via een mooie route langs de kust kwamen we in Kas, een drukke toeristische havenplaats. Omdat de campings vol waren zijn we met z’n allen aan de oude haven gaan staan, waar het een drukte van belang is met zeilboten, cruisebootjes en kleine schepen vol met duikers met hun uitrustingen, die elke paar uur uitvaren.

Het is weer goed heet, ruim 32 graden (in Nederland is het nu 16 graden met regen) en we zetten onze stoelen op de havenmuur om lekker in de wind te zitten.

(Noemen ze dit een dakterras ?)

Tegen de avond zoeken we een leuk restaurant op waar we samen met Roel en Janna en onze begeleiders John en Joke een gezellige en goed verzorgde avond hebben.

(We mogen nog even een kijkje nemen in de kelders onder het restaurant, cistern genaamd daterend van 5 jaar v.C.) Er staat de hele dag een flinke wind, dat wordt nog wat als we morgen de hele dag met een boot gaan varen ! Reistabletten meenemen !!

Verslag 26

We hebben vandaag de dag doorgebracht op de mooie boot “Bermuda”, varend langs de kust van de Middellandse Zee.

We zijn verschillende keren voor anker gegaan om te zwemmen in het heldere water, Wim heeft lange tijd gesnorkeld maar veel bijzonders was er niet te zien.

Tussen de middag krijgen we een prima lunch aan boord en daarna varen we eerst langs de “verzonken stad”, die door een aardbeving onder water is komen te liggen (er is echter niet veel meer van over !) en vervolgens bezoeken we het schilderachtige plaatsje Simena.

’s Morgens was de zee vrij rustig, maar in de middag wakkert de wind aan tot windkracht vijf ! De boot gaat dan ook aardig op en neer, maar liggend in de zon (en met een reistabletje op) is het toch prima uit te houden.

We hebben genoten van een heerlijke zonnige dag op het water.

Verslag 27

Vanmorgen hebben we de drukke havenstad Kas weer verlaten.

Via een prachtige route langs de kust (we volgen steeds de D 400) kwamen we aan in Cirali, bij camping Artemis.

De kampplaats stelt niet veel voor en we hebben dit keer geen zwembad, wat wel lekker zou zijn bij ruim dertig graden. De zee is meer dan een kilometer verderop dus pakken we onze auto om even een duik te nemen, verder maken we er een luie middag van.

Om zeven uur zijn we met een tractor met aanhanger met de hele bups in een platte kar naar Chimaera gereden.

Onderweg hadden we veel bekijks, al die “grijze koppen” als arbeiders op een kar !

Dichtbij de stad Olympos ligt op 300 meter hoogte Chimaera, een plek met eeuwig brandende vuren. Uit de grond ontsnapt hier natuurlijk methaangas met een speciale samenstelling dat volgens zeggen uit zichzelf vlam vat. We klimmen naar boven om dit fenomeen te bekijken, een zaklamp gebruikend, want het is al vrij donker. Het is erg indrukwekkend om de “kampvuren zonder hout” te zien ! Tegen half negen zijn we weer beneden en maken we nog een keer de tocht met de boerenkar ! We zien er met z’n allen de lol wel van in, dit luxe vervoersmiddel van Vagebondreizen !!

Verslag 28

Vandaag (vrijdag 21 september) zijn we weer zo’n tweehonderd kilometer oostelijk gereden, totaal zitten we nu al ruim boven de vijf duizend kilometer deze reis en nog altijd gaan we steeds verder van huis ! We hebben de mooie hoge bergen achter ons gelaten en rijden door drukke steden zoals Antalya met ruim één miljoen inwoners. We blijven ons verbazen over de Turkse rijstijl: rechts inhalen is heel normaal en ook achteruit rijden op een drukke weg is gewoon ! Het is dus de hele tijd extra goed opletten geblazen ! Onze camping (Osay) voor vandaag ligt iets voorbij Manavgat, pal aan het strand.

Onderweg hadden we de optie om Aspendos te bezoeken, waar een prachtig Romeins theater te bekijken is. We passeerden de afslag tegen enen en de meter gaf tweeëndertig graden aan, dus zijn we maar doorgereden !! Eenmaal op de camping neemt iedereen natuurlijk een duik in zee, al is de douche erna meer verkoelend dan het zeewater !

Ook wordt er massaal gebruik gemaakt van de wasmachines op de camping, met de warme zeewind is alles zo weer droog !

Pal naast de kampplaats zijn ze een groot hotel aan het bouwen, de hele dag rijden de betonwagens af en aan.

Tegen de avond gebruiken we onze barbecue weer eens en starten met verse vis, de restjes vinden gretig aftrek bij de katten van de camping !

Het is inmiddels na achten en het is nog zevenentwintig graden !

Verslag 29

We hebben gisteren nog een heel gezellige avond gehad: na het eten (op de houtskoolbarbecue) heeft Wim hout op de kooltjes gelegd en hadden we een kampvuurtje. Eén voor één kwamen er groepsleden bij ons zitten en om half twaalf zaten we met z’n veertienen rond het vuur. (Hadden we ook écht nodig bij die Turkse temperaturen !)

Vanmorgen rijden we eerst weer een tijd door de drukke steden, waar hotel na hotel staat en de stranden lokken voor de toeristen. Na de plaats Gazipasa wordt het weer interessanter en begint een prachtige bergweg tot aan Anamur, waar de volgende camping ligt (Dragon Motel). De weg voert ons door de bergen vlak langs de kust en regelmatig zien we de zee opdoemen.

In de dalen worden volop bananen geteelt en natuurlijk hebben we er ook een paar gekocht (thuis eten we ze nooit !)

Onze kampplaats ligt weer aan zee en dit keer hebben we volop uitzicht op het water.

(Jan wilde met z’n camper in het zand gaan staan en kwam meteen vast te zitten !)

Er staat een stevige verkoelende wind en we zijn niet eens de zee ingedoken. Wel hebben we het Mamure Kalesi (marmeren kasteel) bezocht, één van de best bewaard gebleven kruisvaarderkastelen op de Turkse zuidkust.

We zijn via het strand naar het kasteel gelopen en door een gat in de muur naar binnen geklommen, waar we uitkwamen op een grote binnenplaats, waar een kleine moskee staat.

We zijn helemaal rondgewandeld in het imposante bouwwerk met zijn gekanteelde muren en vele torens.

(We zagen er een schildpad lopen en Wim heeft hem even naar een schaduwplekje gebracht.)

Aan het eind van de middag zijn we, op aanraden van Herman, de andere kant van het strand opgelopen waar in een meertje pal aan zee allemaal krabben zwommen.

Het was de bedoeling om weer te barbecueën maar door de harde wind besloten we, samen met de bijna voltallige groep, om in het restaurant van de camping te gaan eten. Daar heeft “oma” voor ons een prima maaltijd bereid en natuurlijk was het weer heel gezellig ! (én heel goedkoop: nog geen tien euro per persoon, inclusief drank !!)

Verslag 30

De route van gisteren was redelijk kort, ongeveer honderdtwintig kilometer, maar de weg slingerde de hele tijd langs de bergachtige kust, dus we waren wel enkele uren onderweg.

Weer valt het ons op dat er zo ontzettend veel troep aan de kant van de wegen ligt, de Turken gooien alles van zich af, vooral plastic flessen vullen de bermen, wat zo jammer is want de natuur is erg mooi. Tegen de middag komen we aan bij camping Akcakil, gelegen in een prachtige baai, net voor de plaats Tasuku, in de buurt van Silifke.

We krijgen een prima plek pal aan zee (al moest de eigenaar eerst een tak wegzagen !) en al snel liggen we in het lauwe (plusminus dertig graden !), heldere water. Er staat weer een lekker windje wat voor verkoeling zorgt, maar de rest van de dag gaan we toch regelmatig het water in.

Voor de lol proberen we onze satellietschotel weer eens, deze is al enkele weken niet gebruikt, maar we zitten nu zo ver van huis af, dat er geen verbinding meer is. Voor ons geen enkel probleem, we missen de televisie totaal niet, maar voor de sportliefhebbers in de groep, is het minder leuk !

Wat wel mogelijk is, is een “face time” verbinding met je (Apple) telefoon naar Holland: we hebben gisteren ruim een half uur gesproken met de kinderen en tegelijkertijd konden we ze zien, erg leuk ! (Het mooie is dat dit, via WiFi geheel gratis is !)

Tegen de avond eten we met het hele gezelschap in het open restaurant van de camping en natuurlijk staat er vis op het menu. We blijven dit keer twee nachten op dezelfde plek staan en voor vandaag (dinsdag 24 september) staat er helemaal niks op het programma ! We maken er dus een heerlijke luie dag van !

Verslag 31

Onze relaxte dag eindigde gisteren met een kampvuurtje voor twee, waarbij je heerlijk kunt wegdromen !

We moesten vanmorgen met onze “witte huizen” om tien uur verzamelen bij de parkeerplaats van Cennet-Cehennem Örenyeri, oftewel: de hemel en de hel. Allemaal hebben we stevige schoenen aan omdat er heel veel traptreden gelopen moeten worden.

Eerst bekijken we een grote grot van 120 meter diep, die je alleen van bovenaf maar kunt zien.

Daarna gaan we naar de hemel, nou ja ?!! We dalen 450 treden af in een kloof waar aan het eind een kapelletje staat (deze stelt niet veel voor !)

en dan begint het eigenlijk pas: we moeten nog 150 treden naar beneden die erg glad zijn door natte modder.

De meeste tijd heb je voeten én handen nodig om af te dalen, het wordt dan ook de hel, de poort naar de onderwereld van Hades genoemd. Slechts zes mensen van onze groep lopen helemaal naar het einde waar je het ruisen hoort van een onzichtbare rivier, die je in de aanwezigheid van een orakel moet laten geloven.

Nat bezweet en onder de modder komen we weer boven. In Europa was zo’n wandeling ondenkbaar geweest: er zouden betere wegen aangelegd zijn en touwen om je aan vast te houden ! Maar we hebben het er allemaal heelhuids van af gebracht en het blijft natuurlijk je eigen verantwoording hoe ver je loopt !

(Ook dit kom je helaas tegen op zo’n mooie plek !)

Vervolgens hoeven we vanaf de parkeerplaats nog maar twintig kilometer te rijden naar onze volgende sta-plaats: Halk Plaji Kocahasanli. We staan op het strand zonder schaduw of elektriciteit, maar we hebben de zee voor ons en een koude douche om af te spoelen, wat wil je nog meer !

De brandweer komt nog langs om de grond nat te spuiten en de toiletten te reinigen,

tevens krijgt onze auto een straal water om het Turkse stof te verwijderen !

Verslag 32

Gisteren hebben we een gezamenlijke barbecue gehad: John en Joke zorgden voor een lekkere vis voor iedereen, de mannen voor de barbecue en de drank en de vrouwen hebben in groepjes van twee (wat een paar dagen ervoor al via loting geregeld was !) een salade verzorgd. Iedereen was weer heel creatief en de maaltijd was prima. Astrid en Ria hadden, naast twee soorten salades, ook nog een heerlijk dessert klaargemaakt, baklava met roomijs !

Na afloop zijn we naar het strand verhuisd waar Wim het kampvuur had opgestookt in de vuurbak, met dertig man zaten we rond de vlammen, erg gezellig !

Vanmorgen waren we al weer vroeg wakker, we zagen de zon opkomen en hebben een duik in zee genomen, de laatste voorlopig, want we trekken nu de binnenlanden in.

De rit van vandaag was ruim driehonderd kilometer, grotendeels over nieuwe snelwegen. Lange tijd gingen we omhoog de bergen in, wat prachtig rijden was, maar we kwamen uit op een saaie hoogvlakte. Af en toe passeerden we kleine dorpjes, waar de mensen nog vrij primitief leefden, maar verder was het weinig spectaculair. Pas het laatste stukje werd het interessant, want we komen nu in Cappadocië: een sprookjesachtig gebied met heel aparte rotsen en ondergrondse steden. We blijven hier vier nachten op camping Kaya in Ortahisar en gaan van hieruit van alles bekijken. We hebben een prachtige plek met uitzicht op de mooie bergen.

Om vijf uur hebben we een welkomstborrel bij de eigenaar van de camping, tevens onze gids de komende dagen en krijgen uitleg over het programma, dat belooft nog wat …. !!

Verslag 33

In tegenstelling tot de afgelopen tijd koelde het gisteravond aardig af en was het ’s nachts rond de veertien graden, geen wonder ook want we zitten nu in de binnenlanden en op twaalfhonderd meter hoogte. Volgens onze gids Yasser kan het over ruim een maand al gaan sneeuwen !

We hebben een fantastische, afwisselende dag gehad, het begon al vanmorgen vroeg toen we om half zeven opstonden: we zagen tientallen luchtballonnen rustig hangen boven de mooie vallei.

Langzaam verkleurde de lucht en steeds kwamen er nieuwe ballonnen langs varen, een prachtig gezicht.

Tegen negenen stond er een bus voor ons klaar om ons een gedeelte van Cappadocië te laten zien. Het sprookjesachtige gebied, met rotsen in de vorm van puntmutsen en zogeheten “feeënschoorstenen”, ondergrondse steden en mysterieuze schuilkerkjes trekt elk jaar meer bezoekers. De vreemde rotsen zijn ontstaan door een combinatie van vulkanisch gesteente, erosie, wind en water.

Wij zijn eerst naar Göreme gereden waar we de in de rotsen uitgehouwen huizen konden bekijken, van binnen bestaan ze uit wel vijf verdiepingen, verbonden door simpele ladders, waar het lekker koel is.

Vervolgens was de ondergrondse stad Dorinkuyu aan de beurt voor een bezoek, deze stad is in 1963 per toeval ontdekt en is vermoedelijk rond 1400 voor Christus al gebouwd. De stad bevat wel achttien verdiepingen waarvan er acht voor publiek toegankelijk zijn. De eerste verdiepingen werden gebruikt voor eet- en slaapzalen, keukens, wijnkelders, stallen en toiletten. De overige verdiepingen voor schuilkelders, vuilnisbelten en begraafplaatsen. Via luchtpijpen van 70 tot 80 meter lengte kwam er frisse lucht in de stad. Er zijn in Cappadocië zesendertig van deze ondergrondse steden gevonden. We hebben er een uur rondgewandeld, vaak door heel smalle gangen en bijna constant gebukt lopend, je moet geen last hebben van claustrofobie !

Bij de Soganlikloof hebben we een uitstekende lunch gehad met allemaal specialiteiten uit het gebied en daarna hebben we er een rondwandeling gemaakt, ondertussen twee rotskerken bezichtigend met oude fresco’s en graven.

Overal zie je aparte rotsformaties die als kerk of huis gediend hebben, heel indrukwekkend.

De aparte, kleurige lappenpoppen die in heel Cappadocië te koop zijn, worden in Soganli vervaardigd.

Inmiddels was het al laat in de middag en zijn we via het plaatsje Ürgüp, waar we wat boodschappen konden inslaan,

teruggereden naar de camping, waar we tegen zessen aankwamen. Daar stond een lekker, verkoelend windje en na een hapje en een drankje (en natuurlijk het maken van dit verslag !) zijn we vroeg ons bed ingedoken !

Verslag 34

We moesten vanmorgen vroeg op, want om half zes reed de bus al weg naar het dal van Göreme waar een luchtballon voor ons klaar “lag”.

Nadat hij vol hete lucht zat hebben we, samen met de toeristen van zo’n vijfentachtig andere luchtballonnen, het betoverende landschap van spectaculair geërodeerd tufsteen (versteende vulkanische as) van bovenaf bekeken.

In onze mand stonden vierentwintig mensen, allen van de Vagebond-groep en samen hebben we genoten van de stuurkunst van de ballonvaarder. Soms waren we nog maar een paar meter van de grond en erg dicht bij andere ballonnen, die hij dan een “kusje”wilde geven, even erna gingen we bijna recht omhoog en bekeken we andere luchtreizigers weer van bovenaf !

We zagen de zon opkomen, waardoor de rotsformaties er ineens weer anders uitzagen. Na ruim een uur parkeerde hij de ballon heel rustig op de aanhanger van een auto en konden we, nadat de ballon zo goed als leeg was, weer op de vaste grond stappen.

We kregen een certificaat en een glaasje (alcoholvrije) champagne om onze veilige landing te vieren, een ervaring om nooit te vergeten !

Tegen achten waren we terug op de camping en hadden we tot half twee de tijd voor ons zelf. Daarna stonden er weer twee busjes klaar om ons naar de plaats Avanos te brengen. Daar ben ik, samen met enkele andere vrouwen van de groep, naar de kapper geweest, terwijl Wim met de rest over een markt rondstruinde, na ruim een half uur zouden we dan gezamenlijk naar de hammam gaan.

De kapper heeft prima werk verricht en ons netjes geknipt en geföhnd, hij wist niet dat al zijn werk na een uurtje al niet meer zichtbaar was ….

De hammam was echt een belevenis: na een saunabezoek wordt je geschrubd, overgoten met bakken water, in het sop gezet en gemasseerd. Daarna wordt je weer met water overgoten en bij deze laatste keer ging de bak water ook over het net geföhnde kapsel !! Geen probleem, de “coupe” zat er natuurlijk nog goed in ! (en na even föhnen op de camping zagen we er weer “pico bello” uit !) Je moet het allemaal een keer meemaken !

Op de camping genieten we, uitkijkend over het dal, nog een tijdje na over weer een prachtige dag in Turkije !

Verslag 35

We hebben vanmorgen een schitterende wandeling gemaakt door de roze vallei. Om negen uur zijn we gestart en tegen half één waren we terug op de camping. De route voerde ons langs steeds weer anders uitziende rotsformaties qua kleur en vorm.

Onderweg stonden wat “kraampjes” met iets te eten of te drinken, maar de meeste tijd waande je je in een betoverende omgeving.

Vele rotsen hadden uitsparingen waar duiven in konden broeden en ook kon je zien dat er vroeger mensen in de rotsen gewoond hebben. Op verschillende velden zagen we druivenstruiken, bij sommigen hingen de trossen er nog aan.

Er was ook een oud kerkje uitgehouwen in de rotsen, waar we naartoe konden klimmen. Onze gids Yasser vertelde dat er een prachtige akoestiek in zat en vroeg of er een solist was die iets wilde zingen, Wim heeft een stuk van “cantique Noël” gezongen, wat echt prachtig klonk, sommigen van de groep waren echt ontroerd of hadden kippenvel ! (Ik vond het wel jammer dat Wim de camera bij zich had, ik heb er dus niets van kunnen filmen !)

Al met al was het weer een heel speciale tocht waar we echt van hebben genoten !

Vandaag zijn Herman en Willy vijfenveertig jaar getrouwd. We hebben ze vanmorgen met z’n allen toegezongen en gefeliciteerd en straks om vijf uur hebben we een gezamenlijke borrel om te proosten op hun gezondheid !

Na het zingen van een speciaal voor hen gemaakt lied werd het heel gezellig …….

Verslag 36

Gisteravond hebben we een heel leuke folklore avond met diner gehad bij de plaats Avanos. In een soort ondergrondse ruimte, waar de tafels in tribunevorm waren neergezet kregen we een lekkere maaltijd voorgezet, met veel kleine hapjes, terwijl ondertussen vóór ons twaalf dansers en danseressen hun kunsten vertoonden.

Later kwam er een buikdanseres, die erg soepel in haar ledematen was. Natuurlijk werden er mannen uit het publiek bijgehaald om hun “buik” te tonen. Van onze groep werd Herman eruit gepikt, hij deed het heel netjes en stond niet voor paal zoals sommige anderen.

Omdat het zaterdag (29 september) was, waren er niet alleen toeristen, maar ook veel Turken, aan het eind van de avond kon iedereen vrij dansen en het was erg leuk om samen met hen een Turkse dans uit te proberen. Helaas gingen we om kwart voor twaalf terug naar de bus, ik had nog wel een tijdje door willen gaan op het ritme van de Turkse muziek.

Vanmorgen hebben we helaas het mooie Cappadocië weer verlaten en al snel kwamen we op saaie wegen waar de droogte van de laatste tijd weer goed opviel; het heeft al vier maanden niet geregend in dit deel van Turkije en alles is even droog en stoffig. Je merkt het aan alles: je huid droogt gauw uit, je neusgaten zitten vol stof en de caravan ziet er niet uit, maar dat geeft allemaal niet. We hebben nog steeds heerlijk weer en als het nu zou regenen waren we ook niet blij ! Na honderddertig kilometer kwamen we bij camping Kervan in Sultanhani, waar een goed bewaarde karavanserai staat.

Deze pleisterplaatsen (er stonden er ongeveer tweehonderd in de streek Anatolië), die ongeveer dertig kilometer uit elkaar lagen, waren in vroeger tijden bestemd voor de kamelenkaravanen op de zijderoute naar China. Ze zorgden voor bescherming voor de kooplieden en ook werd er in de karavanserais handel gedreven. Het gebouw wat wij bezichtigen (gebouwd tussen 1226 en 1229) had ruimte voor honderdtwintig kamelen en ook was er slaapgelegenheid, een badhuis en een moskee, in de grote stallen was het opvallend koel. Wij zijn met paard en wagen naar de Sultanhani gereden en hadden veel bekijks onderweg.

Ook zagen we in een oud huis een vrouw die tapijt aan het knopen was en later op de camping lagen de tapijten op de grond uitgestald voor de verkoop.

Eenmaal terug bij de caravan misten we toch wel het lekkere, verkoelende zwembad wat we op de vorige camping hadden ! Het is vandaag weer ruim dertig graden en het is windstil !

Verslag 37

Vanmorgen werden we om half zes uit onze slaap opgeschrikt door de oproep tot gebed uit de minaret van de moskee die vlakbij de camping staat. Even later werd dit “geschreeuw” overgenomen door de volgende moskee en na zes verschillende oproepen stopte het eindelijk, echt slapen doe je daarna niet meer ! De laatste keer dat het zo hard klonk was in Pamukkale en op de plek waar we nu staan, bij Ankara, staan ook diverse moskeeën erg dichtbij !

Toen we om acht uur gezamenlijk aan het ontbijten waren, lekkere pannenkoekjes gemaakt door vrouwen uit Kocahassani, hoorden we het Turkse volkslied volop spelen. Het blijkt dat elke maandagmorgen op de scholen dit lied gespeeld wordt als aanvang van de leerweek.

We hadden een aardig stuk te rijden vandaag, ruim driehonderd kilometer, dus zijn we redelijk vroeg vertrokken. Kwamen we gisteren langs velden met aardappels en suikerbieten, nu reden we door dorre zoutvlakten met aparte begroeiing.

Toen we stopten om er een foto te nemen zagen we dat er een hele tak aan onze caravan hing, dáárom stond iedereen zo te lachen als we langs reden !!

De dorpjes die we passeerden zijn armoedig: de kippen, schapen en ganzen lopen over straat en een enkele koe staat vastgebonden langs een lemen huisje.

Op weg naar Ankara hebben we een stukje “binnenweg”genomen, wat ruim twintig kilometer scheelde, de weg bleek vrij slecht en onverhard waardoor we flink wat stof deden opwaaien.

Toen we later moesten tanken stond er iemand met een hogedrukspuit die onze auto en caravan weer netjes schoonspoot ! Tegen de middag waren we bij “Esenboga Airport hotel”, waar een camping bij ligt.

Deze kampplaats stelt echter niet veel voor: we staan met z’n allen binnen hekken op een soort parkeerplaats. Wel mogen we gebruik maken van de faciliteiten van het hotel, dat er van binnen trouwens prachtig uitziet.

Er is een sauna, een hammam en een zwembad en natuurlijk zijn er toiletten en douches. Wij zijn, bij dertig graden, toch even in alle ruimtes geweest !

Verder blijven we in de schaduw van de luifel van onze caravan en doen het kalmpjes aan !

Verslag 38

We hebben vandaag Ankara bezocht, de hoofdstad van Turkije met viereneenhalf miljoen inwoners. Het is een moderne stad met veel musea, ziekenhuizen en universiteiten, maar ook zijn er nog krottenwijken met huizen zonder stromend water en toegankelijke wegen.

Ze zijn druk bezig deze wijken op te ruimen en te verruilen voor vormloze hoogbouw. We hebben eerst de Citadel bekeken, aan de noordkant van de stad, deze stelt niet zoveel voor, maar vanwege z’n hoge ligging heb je een mooie uitkijk over Ankara.

In de buurt vind je veel oudere woningen en winkeltjes en ook is er een marktje met kruiden en noten, hier wordt door iedereen wel wat lekkers gekocht.

Daarvandaan lopen we naar het museum van Anatolische Beschavingen (volgens mijn boek het mooiste museum van Turkije !), waar allerlei voorwerpen uit de oudheid te bekijken zijn.

Als laatste bezoeken we het Atatürk-mausoleum, welke op een heuvel in het westen van de stad staat. Atatürk, wat vader der Turken betekent, was onder zijn naam Mustafa Kemal een gerespecteerd legerofficier, die er mede voor gezorgd heeft dat er vrede kwam in Turkije. Eenmaal leider van de staat, heeft hij vele hervormingen doorgevoerd en hij wordt nog altijd gezien als de grote Turkse leider. Hij overleed in 1938 en van 1944 tot 1953 zijn ze bezig geweest met de bouw van het monument.

In het gebouw staan enkele persoonlijke bezittingen en cadeaus, hele veldslagen worden uitgebeeld op schilderijen en er zijn bronzen plaquettes van belangrijke personen. Er staan diverse militaire wachten opgesteld buiten bij het mausoleum, waarvan sommigen pal in de zon.

Binnen lopen veel bewakers rond, die er voor zorgen dat je geen foto’s maakt van de vele schilderijen, foto’s en afbeeldingen van Atatürk. In de marmeren zaal komen ook bezoekende staatshoofden hun respect tonen voor de voormalige Turkse leider. Het gehele bouwwerk met z’n grote centrale plein wordt gezien als de indrukwekkendste bezienswaardigheid van Ankara.

Verslag 39

Vannacht hebben we sinds lange tijd een beetje regen gehad en ook vanmorgen drupte het op ons dak. We hebben ons dus nog een keer omgedraaid en werden pas laat (na achten) wakker én waren ook de laatsten die van de kampplaats vertrokken ! We rijden de laatste dagen in noordwestelijke richting en hebben inmiddels ruim zes-en-een-half duizend kilometer afgelegd. We komen dus dichter bij Europa en de satellietschotels gaan weer omhoog,want alle televisiezenders zijn weer te krijgen ! Vandaag hebben we tweehonderd tachtig kilometer afgelegd, grotendeels over snelwegen. De meeste tijd zaten we in de bergen en het was voortdurend klimmen en dalen. Onze kampplaats (camping Hamburg) ligt bij de plaats Akcakoca, aan de Zwarte Zee.

De zee is niet zo indrukwekkend als de Middellandse Zee, maar dat komt misschien omdat de lucht vandaag niet zo blauw is.

Ook het strand is niet mooi: het zand is grijzig en overal ligt vuil, de temperatuur van het water is echter prima.

In Akcakoca bekijken we het haventje waar de vissers druk bezig zijn met hun netten.

Het is de tijd van de tonijnvangst en in de stad zie je overal kraampjes met verse vis.

We hebben bij de kampbaas vis besteld, die morgenvroeg voor iedereen vers en schoon afgeleverd wordt ! Je kunt goed merken dat we weer aan zee zitten, de lucht is gelijk een stuk vochtiger !

Verslag 40

Het heeft vanmorgen vroeg uren hevig geonweerd en ook flink geregend, al het stof is nu wel weer van de campers af ! Toen we van de camping wegreden was het nog steeds aan het motregenen en de kampbaas raadde ons af de kustweg te nemen; deze is erg smal en bochtig en vanwege de eerste regenval sinds lange tijd, is alles dan spek glad. We vertrokken met achttien graden, maar de temperatuur liep snel op en tegen elven scheen de zon weer en was het alweer zevenentwintig graden ! We hebben bijna driehonderd kilometer gereden om in de metropool Istanbul, met z’n zestien miljoen (!) inwoners, te komen.

We zijn via de Sultan Mehmed bridge (FSM) de Gouden Hoorn overgestoken en zitten nu weer in het Europese gedeelte van Turkije. De Gouden Hoorn, een overstroomde riviervallei die zuidoostwaarts de Bosporus instroomt, is de grootste natuurlijke haven ter wereld. De Bosporus staat weer in verbinding met de Zwarte Zee en ten zuiden van Istanbul, vroeger Constantinopel genoemd, bevindt zich de Zee van Marmara.

Het was gigantisch druk op de wegen, je wordt links en rechts ingehaald en “snijden” is ook heel gewoon ! Maar we zijn weer op onze bestemming aangekomen: een bewaakt parkeerterrein in de buurt van het treinstation, dat je naar de oude binnenstad brengt. Ze zijn nog druk bezig om de toiletten en douches werkend te krijgen, ook hebben we een mooie grasmat voor de deur liggen !

We hebben helaas wat problemen met onze auto, de stuurbekrachtiging lekt olie, maar de parkplaatsbeheerder (een bekende bij Vagebondreizen) neemt de wagen vanavond mee naar een garage en brengt hem (hopelijk !) morgenavond weer gemaakt terug ! We blijven vier nachten in Istanbul en gaan morgen met de hele groep de stad in.

Verslag 41

We zaten vanmorgen al om half negen in de bus en kwamen pas anderhalf uur later, vanwege de drukke wegen, aan op het Sultanahmet-plein, waar de twee bekendste monumenten van de stad vlakbij elkaar staan: de Blauwe Moskee en de Haghia Sophia. Wij hebben eerst de moskee bezichtigd, omdat deze, vanwege de gebedsdag, om elf uur niet meer toegankelijk is voor publiek.

Het gebouw, met z’n zes minaretten dankt zijn naam voornamelijk aan de blauwe Iznik-tegels in het interieur en stamt uit de 17de eeuw. Binnen is het gigantisch druk met toeristen, het is namelijk één van de beroemdste religieuze gebouwen ter wereld.

De Haghia Sophia, de voornaamste kerk van Byzantium, is meer dan veertien honderd jaar oud, maar opvallend goed bewaard gebleven. In de 15de eeuw verbouwden de Osmanen hem tot moskee: de minaretten, graven en fonteinen dateren uit die tijd. De Haghia Sophia heeft twee verdiepingen en iedereen is onder de indruk van de enorme ruimte, die op een hoogte van zesenvijftig meter is overdekt door een reusachtige koepel.

Na de bezichtiging van de twee beroemde gebouwen is het tijd voor een lunch en vervolgens lopen we naar het Topkapi-complex, waar vierhonderd jaar lang de Osmaanse sultans en de vrouwen van de harem woonden. Het paleis is nu als museum toegankelijk voor publiek.

We bekijken de fraaie vertrekken en lommerrijke binnenplaatsen, die helaas ook weer gevuld zijn met talrijke mensen.

Het paleis staat wel op een prachtige kaap: de Bosporus en de Zee van Marmara vloeien hier samen en vanaf het complex heb je hier een mooi uitzicht op.

Na deze bezichtiging stappen we weer in de bus, die ons naar het “Pierre Loti café” rijdt, vanwaar je een prachtig uitkijkpunt op de Gouden Hoorn hebt.

Als laatste vandaag bezoeken we een zaak waar leren jassen gemaakt en verhandeld worden, het is interessant om te zien hoe hoofdzakelijk mannen deze kleding maken.

Er worden diverse jassen gepast, maar we zijn echte Hollanders: kijken, kijken, niet kopen !

Dan hebben we genoeg bekeken voor één dag en keren terug naar ons “huis op wielen” !

Verslag 42

We hadden vandaag (zaterdag 6 oktober) een “vrije dag”, ieder kon de dag besteden zoals hij zelf wilde,

wij zijn samen met Roel en Janna de oude binnenstad van Istanbul in geweest. Met de trein, die redelijk dichtbij onze kampplaats vertrok, waren we in ruim een half uur in het oude centrum.

Via het Sultanahmet-plein, waar ook een Egyptische Obelisk staat, komen we bij ons doel: de Grote Bazaar, deze is grotendeels overdekt en heeft duizenden winkeltjes met de meest uiteenlopende artikelen.

We hebben er uren rondgezworven en ook enkele leuke aankopen gedaan. Zowel Wim, Janna als ik zijn een mooie leren jas rijker en verder hebben we nog wat kleine dingen gekocht. Natuurlijk moet je flink afdingen, iets wat haast “verplicht” is, anders betaal je gewoon te veel ! Midden in de bazaar hebben we gegeten, tussen de jassen en de schoenen, heel uniek, maar het eten was prima.

Het was er gigantisch druk, niet alleen met toeristen, maar ook met Turken. Vervolgens zijn we naar de Kruidenbazaar gelopen, waar behalve kruiden ook veel andere waar wordt aangeboden, ook hier kon je weer over de koppen lopen.

Vlakbij de bazaar, waar ook een grote moskee staat, is de Galata-brug, die over de Bosporus ligt.

Vanaf deze brug werd druk gevist en ook lag er een grote vissersboot die brood met ui, sla en gebakken vis verkocht. Dit is blijkbaar een specialiteit voor de Turken want het werd volop verkocht, hierbij hoorde een “speciaal” roze drankje: azijn met citroen, zout, kool en augurken ! We hebben deze combinatie ook geprobeerd, de vis was prima maar het drankje viel minder in de smaak.

Tegen half vijf zijn we terug gereden naar onze “camping” in een overvolle, maar zeer schone trein (voor slechts drie lira per rit !) en tegen vijven waren we, moe maar voldaan, terug bij onze standplaats !

Verslag 43

We zijn vanmorgen om tien uur met de hele groep op de trein gestapt richting Eminönü, de haven vanwaar je een rondvaart over de Bosporus kunt maken.

Vlakbij ligt de Egyptische bazaar, waar we nog even rondgelopen hebben en ook zagen we de boten, waar vis verkocht werd, weer en de kraampjes met hun aparte drankjes !

Overal wordt volop handel gedreven met de meest uiteenlopende waar.

De tocht over de Bosporus, die de zee van Marmara verbindt met de Zwarte Zee en tevens de scheidingslijn is tussen Europa en het Aziatisch gedeelte, duurde anderhalf uur en onderweg zagen we diverse mooie gebouwen o.a. het Dolmabahcepaleis en het Europa-fort.

Aan de Aziatische zijde staan veel fraaie houten gebouwen.

(We hadden een grote rondvaartboot waar alleen onze groep op zat !)

Na de rondvaart zijn we, nadat we voor Wim nog een leuke pet gekocht hadden, teruggekeerd naar de camping, waar we een tijdje heerlijk lui in de zon gezeten hebben.

Tegen vijf uur hadden we een “afscheid-van-Turkije” borrel en een uurtje later werd er door de

“kampplaatsbeheerders” een maaltijd verzorgd.

Onze auto is inmiddels ook gerepareerd (enkele onderdelen van de leidingen van de hydraulische stuurbekrachtiging zijn vervangen) en netjes gewassen en volgetankt weer afgeleverd en dat alles voor tweehonderd euro. (En passant hebben ze ook nog even de koplampen van binnen gereinigd, waarvan ze bij ónze garage zeiden dat die binnenkort vervangen moesten worden !) Arif, hartelijk dank !! Morgen gaan we de grens naar Griekenland over.

Verslag 44

We hebben vandaag (maandag 8 oktober) Turkije na ruim een maand weer verlaten en zijn in de buurt van Ipsala de grens overgestoken. Het land uit gaat vele malen sneller dan het binnenkomen, we kregen slechts één stempel en drie paspoortcontroles en met een kwartiertje waren we in Griekenland. Op dat moment begon ook de zon te schijnen, deze had zich nog niet laten zien vandaag.

Helaas blijft hij maar een paar uurtjes, want tegen vieren komt er een donkere onweerslucht opzetten, we zijn dan al op de plaats van bestemming: een mooie camping (Municipale Alexandroupoli) pal aan de Thracische zee.

Ook begint het flink te waaien en het koelt aardig af, we hebben nog een stukje langs zee gewandeld, maar zijn het water niet meer in geweest. We wachten maar af wat het weer gaat doen…

Verslag 45

Gisteravond hebben we de houtskoolbarbecue weer eens gebruikt en daarna nog tot bijna elf uur, samen met Herman en Willy, buiten bij het kampvuur gezeten. Wel was het afgekoeld naar zestien graden, maar bij de vuurhaard was het goed uit te houden en erg gezellig !

Vanmorgen scheen de zon weer en hebben daar ook echt van geprofiteerd, was het tot voor kort zo dat je de schaduw op zocht om te ontbijten, nu is het heerlijk in de zon en wil je elk straaltje meepikken.

Toch merk je duidelijk dat we alweer een stuk westelijker zijn en de temperatuur is vandaag nauwelijks boven de twintig graden gekomen, helaas verdween de zon ook weer in de loop van de morgen. We zijn zo’n tweehonderdveertig kilometer naar het westen gereden en staan nu pal aan zee bij de plaats Asprovalta.

Je kunt goed merken dat het toeristenseizoen, wat natuurlijk al veel minder is dan normaal, nu helemaal voorbij is: de boulevard is uitgestorven en slechts enkele restaurantjes zijn nog open.

Alleen Loes en Willem hebben nog in zee gezwommen, verder loopt iedereen met een vest aan !

Om half zes hebben we een “groepsfoto” gemaakt, we zijn dus met z’n dertigen én met Sil, de hond van Nans en Piet vereeuwigd ! Het is voorlopig de laatste dag dat we de zee zien en we genieten nog even van het zachte ruisen van de golven !

Verslag 46

We hadden vanmorgen geen haast om te vertrekken, de afstand naar de volgende plek was maar honderdvijftig kilometer, toch was Wim redelijk vroeg wakker en zag de zon (tegen half acht) opkomen.

Toen we wilden vertrekken stond er een groep militairen op de straat te exerceren, maar gelukkig liep er nog een andere weg richting snelweg.

De laatste twee dagen hebben we veel snelweg gereden (af en toe betaal je zes euro om over de weg te mogen rijden), met uitzicht op de bergen en de zee. Ook passeerden we veel katoenvelden, waarvan de witte plukken in de bermen bleven hangen. Tegen twaalven waren we in Vergina, waar we op een bewaakte parkeerplaats staan.

Hier vlakbij is in 1977 een graf gevonden van Phillippus de tweede (vader van Alexander de Grote) die leefde van 359-336 voor Christus. Dit vorstengraf was nog helemaal in tact en de botten van de koning lagen in een gouden kistje samen met vele andere prachtige voorwerpen.

We hebben dit vanmiddag allemaal bekeken en het is onvoorstelbaar dat alles er nog zo ongeschonden uitziet. Ook vandaag wordt het niet echt warm en blijft de temperatuur steken bij twintig graden !

Verslag 47

Gisteravond hebben we heel gezellig, met een groot gedeelte van de groep, Grieks gegeten in een leuk restaurantje. Nog altijd is de sfeer prima en heeft iedereen het goed naar de zin.

Het weer heeft zich gelukkig hersteld en vanmorgen startten we gelijk met een mooie blauwe lucht, meteen lijkt alles dan veel mooier ! Natuurlijk trekken we weer verder en het eerste stuk rijden we nog snelweg, waar we regelmatig door tunnels gaan. Bij Grevena verlaten we de tolweg en voor het eerst sinds dagen rijden we een prachtige bergpas, waar we langs mooie kloven komen en steeds berg op berg af gaan.

Ons eindpunt vandaag is Kalambaka waar heel aparte rotsen zijn, meteora, waar monniken in het verleden kloosters op gebouwd hebben.

Van de vierentwintig zijn er nog zes over, waarvan we er morgen enkele gaan bezichtigen.

We staan op de prachtige camping Vrachos Kastraki, onder bomen die al herfstkleuren krijgen. De temperatuur is weer naar ruim vierentwintig graden geklommen, dus een beetje schaduw is wel lekker !

Verslag 48

We hebben de Griekse keuken goed geproefd in de paar dagen dat we in het land zijn, ook gisteravond hebben we, met de bijna voltallige groep lekkere Griekse salade, gebakken feta en andere gerechten gegeten. Helaas ontbrak Elzelies, ze is onverwachts in het ziekenhuis opgenomen met problemen aan de maag, iedereen is hier flink van geschrokken ! Hopelijk mag ze morgen weer naar “huis”.

Vanmorgen zijn we om tien uur met de bus de bergen ingereden om enkele kloosters te bezoeken, deze meteora, beschermd door UNESCO en het meest belangrijke in Thessalië, zijn in de 14de eeuw gesticht.

Als eerste bekijken we het klooster Megilo Metéoro (Groot Meteoron) dat op 623 meter hoogte ligt en een prachtige kerk heeft met ikonen en fresco’s.

Ook is er een ruimte waar schedels opgeslagen liggen, een oude keuken en een wijnkelder.

Natuurlijk moesten we onze benen bedekken, net als in de moskeeën van Turkije en kreeg ik een charmant rokje aan !

In de 16de eeuw werden mensen en goederen met een lier naar boven gehesen, nu gaat het met een soort kabelbaan.

Vanaf de berg heb je een prachtig uitzicht op andere kloosters, zoals het Varlaam dat vlakbij de Metamorphosis ligt.

Als tweede bezichtigen we Agios Stefanos, dat nog gerund wordt door nonnen en daardoor maar gedeeltelijk te bekijken is, ook hier is weer een prachtige versierde kerk aanwezig. (Natuurlijk is het hier binnen weer verboden om foto’s te maken !)

’s Middags verblijven we op de camping waar, net als gisteren, druk gebruik wordt gemaakt van de wasmachines. Sinds Cappadocië hebben we niet veel gelegenheid gehad om te wassen en morgen gaan we naar Albanië, waar we ook weer enkele dagen op parkeerplaatsen met weinig voorzieningen staan.

Verslag 49

Vanmorgen om half negen hebben we Piet toegezongen voor z’n 63ste verjaardag en daarna vertelde Rob dat z’n vrouw Elzelies vannacht nog geopereerd is en dat alles gelukkig goed gaat !

Het voelde allemaal heel dubbel en iedereen stond een beetje vreemd Piet te feliciteren en van Rob, Jos en Willeke (die bij elkaar blijven) afscheid te nemen, want hoogst waarschijnlijk zien we ze deze reis niet meer terug. Elzelies moet zo wie zo nog een paar dagen in het ziekenhuis blijven en hoe ze daarna verder reizen is nog onzeker !

Met de resterende groep trekken we verder, via een mooie route kwamen we in Albanië, waar we in ruim een kwartier de grens gepasseerd zijn. Albanië zelf ziet er vrij armoedig uit met half afgebouwde of afgebrokkelde huizen en ook het laatste stuk weg naar onze staanplaats, net voorbij Gjirokaster, is niet al te best. We staan bij een hotel op een stuk asfalt waar in een hoek het vuil opgestapeld ligt.

Toch vermaken we ons weer prima: de zon schijnt volop dus genieten we nog even van de warme stralen en om vier uur (de klok moest weer een uurtje teruggezet worden !) zorgen Piet en Nans voor een verjaardagsborrel en diverse lekkere hapjes. Door Willeke en Joke is er een leuk lied in elkaar gezet wat vol vuur gezongen wordt !

Helaas begint het om vijf uur ineens te regenen en duiken we onder de luifel en enkele paraplu’s om gewoon door te feesten !

’s Avonds gaan we met een groot gedeelte van de Vagebondreizigers lekker uit eten in het restaurant van het hotel en wordt Piet nog een keer in het zonnetje gezet, terwijl het buiten gewoon doorplenst, hopelijk is het morgen weer droog!

Verslag 50

Het heeft de hele nacht flink geregend en geonweerd en ook vanmorgen vroeg ging het nog een tijdje door, overal staan flinke plassen en het meertje Freskia (vlakbij onze kampplaats), dat gisteren bijna leeg stond, ziet er weer uit als een flinke plas. Het was vandaag een “spannende” rit: sommige wegen zijn redelijk goed te noemen, maar dan ineens zit de weg vol kuilen, sleuven of hobbels.

We hebben een stuk snelweg gehad die niet onderdeed voor Nederland, maar helaas was de straat pas gedeeltelijk af en even later hobbelden we weer vrolijk verder over een stuk onverharde weg.

Dit is niet erg goed voor de schokbrekers van de auto en ook in de caravan stond niet alles meer op z’n plaats. De Albanezen weten precies waar de “gaten” zitten en zigzaggen met hun auto van links naar rechts, waar dus ook weer extra op gelet moet worden. Zelfs een grote putdeksel ontbrak midden in een dorp en Wim kon gelukkig precies over het gat heen rijden ! Ook zijn we dwars door het centrum van Tirana gecrost, omdat het alternatief een bergpas met 22 % helling was !

We staan nu bij een Resort “teater Kame” bij de plaats Ibe op een parkeerplaats vlak voor het restaurant.

De menukaart ziet er weer goed uit dus er wordt weer niet gekookt vanavond !! Net als gisteren staan er weer veel Italiaanse gerechten op de kaart, we groeien ondertussen dicht van al het “uit eten gaan”, maar het kost hier haast niets en het is gezellig met een heel stel !

Verslag 51

Gisteravond begon het weer te regenen en tijdens het eten viel de stroom een paar keer uit, heel gezellig en romantisch in het pikke donker, ze stonden zelfs al met kaarsen klaar. Ook de hele nacht ging het door met regenen en weer viel de stroom uit, zelfs in de caravan. Vanmorgen stond ik met de paraplu op bij de douche, maar de lamp deed het niet en natuurlijk werkte de boiler ook niet…..echt Albanië ! Dan maar primitief water koken in de caravan om haren te wassen en om een kop koffie te zetten !

Vandaag zijn we met de bus op pad geweest, dwars door de hoofdstad Tirana, waar we een tijd in de file stonden en toen door naar Krujë, een stadje tegen een bergrug gelegen, vijfendertig kilometer ten noorden van Tirana. We hebben er de citadel bezichtigd, waar ook een museum gevestigd is.

Krujë was de legerbasis van Gjergj Kastrioti, beter bekend als Skanderberg, een held in Albanië die zich verzette tegen de Ottomaanse overheersing.

Om er te komen moesten we door een leuk oud straatje wandelen met diverse winkeltjes van hout met allerlei artikelen: gehaakte kleedjes, zelfgemaakte pantoffels, Albanees zilver, oorlogsmaterialen en natuurlijk ook prullaria. Toch werd er het nodige gekocht al was het maar om de plaatselijke middenstand te steunen !

Na een prima lunch zijn we weer naar Tirana teruggekeerd waar we nog een half uurtje over een marktje rondgewandeld hebben, waar nog “vooroorlogse” prijzen gehanteerd werden, het zag er ook allemaal erg ouderwets uit.

(Hier wordt nog “losse” tabak verhandeld.)

Tegen vieren waren we weer terug bij onze “camping” waar we, samen met Roel en Janna, nog enkele uren buiten hebben gezeten.

Verslag 52

En weer werden we wakker met regen en onweer, al begon het dit keer pas tegen de morgen, het weer is echt van slag ! We moeten vandaag eerst een heel stuk dezelfde route rijden als bij aankomst en ook hebben we met de bus deze weg gereden, dwars door Tirana. Gisteren vertelde onze gids dat er in Albanië veel corruptie voorkomt: een bekeuring kan je bij de politie zo afkopen en ook je rijbewijs krijg je niet vanwege je vaardigheden, maar door genoeg te betalen. Geen wonder dus dat de Albanezen zo vreemd rijden: bij een rotonde geldt het recht van de sterkste en als er een auto geparkeerd staat of ze willen een paard met wagen inhalen vergeten ze in de spiegel te kijken ! Ook spookrijden of zigzaggen is normaal, wij vinden ze nog erger dan de Turken en de Roemenen ! Van de gids kregen we ook te horen dat er grote werkeloosheid is, tussen de tien en twintig procent, we zien dan ook veel jongeren langs de kant van de weg lummelen. De salarissen zijn vrij laag (gemiddeld tweehonderd euro per maand), maar het levensonderhoud is dan ook stukken goedkoper dan in Nederland. We zien veel politie, die moeten met aanhoudingen waarschijnlijk hun salaris opkrikken ! Er rijden veel oudere auto’s over de straten maar we zien ook erg veel Mercedessen, dit schijnt een soort statussymbool te zijn. De wegen in het noorden zijn beter dan die van een paar dagen terug, al zitten er nog wel de nodige kuilen in. Van de week zijn we met onze auto in een spijker gereden en deze zit nog steeds in de band, we halen hem er echter niet uit, bang dat hij dan gelijk lek is !

Zodra we de grens met Montenegro over zijn, worden de wegen iets beter. Montenegro, wat zwart gebergte betekent, is erg bergachtig: ruim zestig procent van haar grondgebied ligt boven de duizend meter ! We rijden een mooie bergpas met uitzicht over de Adriatische Zee, alleen speelt het weer niet erg mee en ziet de zee er woest en grauw uit. De camping (Autocamp Muslina Buljarica in Petrovac) is simpel en ook hier zijn weer de nodige problemen met de elektriciteit !

We maken een wandeling langs de zee waar je duidelijk kunt zien dat het strandseizoen voorbij is. Volgens de berichten krijgen we echter de aankomende dagen beter weer !

Om vijf uur hebben we, voor het eerst onder een afdak, “happy hour” gehouden om de laatste drank van “Vagebond” op te maken, zoals altijd was dit weer heel gezellig !!

Verslag 53

Wim was vanmorgen al vroeg actief: door de vele regen van gisteren waren de campers van Jos en Jan vast komen te zitten in de modder en onze 4WD moest uitkomst bieden, dit lukte ook met gemak !

We hebben een prachtige rit gereden vandaag door Montenegro, grotendeels langs de kust. Het weer is helemaal opgeklaard en met de blauwe lucht en kalme zee kreeg je weer een echt “vakantiegevoel”. Montenegro is heel groen en bergachtig met mooie baaien, bij Boka Kotorska, ook wel de zuidelijkste fjord van Europa genoemd, zijn we met een pont het water overgestoken en even later zaten we al bij de grens met Kroatië.

Weer een stempel rijker in het paspoort kwamen we in het “elfde land” van deze vakantie en ook hier was het weer prachtig rijden, vooral als ineens de stad Dubrovnik opdoemt !

Deze “parel van de Adriatische Zee” staat op de werelderfgoedlijst van de UNESCO en is gelukkig goed hersteld van alle schade die is opgelopen tijdens de zware bombardementen van eind 1991 tot mei 1992 door Joegoslavische troepen.

We kwamen tegen de middag op camping “Solitudo” aan, in het noordwesten van Dubrovnik, waar we gelijk de omgeving flink verkend hebben.

Overal zie je de helderblauwe zee met z’n vele eilandjes en vissersbootjes.

Toen we terugkwamen van onze wandeling waren, tot onze verrassing, Elzelies, Rob, Willeke en Jos gearriveerd. Elzelies is weer helemaal hersteld van haar operatie en ze wilde toch graag de laatste dagen van de reis met de groep doorbrengen, ze werden alle vier door iedereen met open armen ontvangen. Morgen is het alweer de laatste dag van de groepsreis en we gaan er een heeeeel gezellige dag van maken !!

Verslag 54

We hebben vandaag echt een heel gezellige dag gehad: tegen tienen zijn we gezamenlijk met de lijnbus naar het oude centrum van Dubrovnik gereden en daar ging ieder z’n eigen weg.

Via de Pilepoort kom je in de oude stad die geheel door brede muren omgeven is, deze zijn in de tiende eeuw gebouwd en hebben een totale lengte van 1940 meter en op sommige plaatsen zijn ze vijfentwintig meter hoog en zes meter dik, ook zijn er later diverse torens bijgebouwd, allemaal om de stad te verdedigen.

Natuurlijk zijn we de muur opgeklommen, zoals bijna alle toeristen doen en daarvandaan heb je een prachtig uitzicht, zowel op de zee, de haven als op de daken van de binnenstad.

John en Joke, die ook voor de eerste keer in Dubrovnik waren, vermaakten zich hier prima. Tevens is het de laatste dag dat ze de zorg hebben over zo’n groepje ongeregeld, zoals wij met z’n allen waren ! Ze hadden dit keer best wat te regelen met ziektes, maar verder zijn er gelukkig geen ruzies of meningsverschillen geweest . We kunnen met z’n allen terugkijken op een heerlijke, onbezorgde reis !

Het is er gigantisch druk, wat niet verwonderlijk is, er liggen zes grote cruiseschepen in de buurt en ook rijden er touringbussen af en aan. We hebben de stad uitgebreid bekeken, met als één van de bekendste monumenten de grote fontein van Onofrio en ook staan er diverse kerken binnen de muren,

pas tegen drieën zijn we teruggekeerd naar de camping. Daar hebben we nog even van de zon genoten voordat we om vijf uur de 70ste verjaardag van Herman gevierd hebben. Hij verjaart pas morgen, maar dan is de gezamenlijke reis afgelopen en valt de groep uiteen. Uiteraard is het weer heel gezellig en zijn er ruim voldoende hapjes en drankjes aanwezig.

(Hier de vier “Wimmen” samen op de foto !)

Van John en Joke krijgen we nog een leuk aandenken aan de vakantie in de vorm van een tegeltje en een “blauw oog” (wat bescherming moet bieden tegen het kwaad) en ook worden de winnaars van de “fotowedstrijd” bekend gemaakt, dit keer kon iedereen punten toekennen aan de mooiste drie foto’s. Heel leuk is dat de eerste en tweede plaats naar Jos en Willeke en Rob en Elzelies gaan, ze hebben op het allerlaatste moment toch nog mee kunnen doen en winnen dan ook nog ! (Ik deel de derde plaats met Corry.) Bovendien krijgen we allemaal de winnende foto en de “groepsfoto”, die ruim een week terug gemaakt is, als aandenken mee. Dan wordt het tijd om om te kleden, want om zeven uur is ons afscheidsdiner, de laatste maaltijd met de hele groep. Het wordt een heel memorabele avond: Thea vertelt in dichtvorm alle bijzonderheden van deze reis, Willeke heeft een leuke voordracht voor John en Joke over Adam en Eva en ook worden in alfabetische volgorde alle opvallende gebeurtenissen opgesomd, ieder van de groep verwoordt een letter. John en Joke krijgen een cadeau aangeboden en ze zijn zichtbaar ontroerd door alle leuke attenties.

Daarna wordt het tijd om afscheid te nemen, al zien de meesten elkaar morgenvroeg nog om Herman toe te zingen voor zijn verjaardag. Er wordt heel wat gekust en omhelsd en iedereen is het er over eens dat we een geweldige tijd hebben gehad. We hebben zelfs al een reünie gepland voor volgend jaar augustus bij Jan en Corry !

Verslag 55

Vanmorgen om half negen hebben we Herman gefeliciteerd met z’n verjaardag en voor hem gezongen en daarna volgende nog een lange tijd van afscheid nemen en afspraken maken, er vloeiden zelfs enkele traantjes ! Maar er komt nu eenmaal een keer een eind aan de vakantie !

Wij zijn zo’n tweehonderdvijftig kilometer noordelijk gereden en de teller staat nu op ruim 9000 kilometer voor deze reis. De route voerde ons een groot gedeelte langs de prachtige Adriatische kust met z’n blauwe zee en vele eilandjes. We waren verbaasd toen we ineens voor de grens van Bosnië-Herzegovina stonden, een smalle kuststrook van negen kilometer behoort toe aan dit land en we moesten twee keer over onze paspoorten laten zien, daarna reden we weer vrolijk verder in Kroatië. Ook hebben we een stuk snelweg gereden en in de loop van de middag kwamen we aan bij het historische plaatsje Trogir, vlakbij de stad Split. We zagen te laat dat het laatste stuk weg naar de camping afgesloten was en reden in een soort fuik, waar we moeilijk konden keren. Ze zijn nieuwe riolering aan het aanleggen en de weg ligt gedeeltelijk open. Op vele aanwijzingen van diverse wegwerkers en andere omstanders zijn we toch naar de camping geloodst, zonder ernstige schade, wél kostte het een spiegel van een vrachtauto en een stuk verkeerspaal !

We staan nu op Rozac Autocamp en hebben een prachtige plek pal aan zee, hier blijven we zeker meerdere dagen staan !

We waren net helemaal geïnstalleerd toen er twee campers aan kwamen rijden met … Rob, Elzelies, Jos en Willeke. We hadden ’s morgens wel gezegd waar we heen gingen en de coördinaten doorgegeven, maar er waren verder geen afspraken gemaakt ! Ook zij hadden in Trogir de verkeerde weg genomen en moesten langs de straat die half open ligt ! We hebben gezamenlijk van de zonsondergang genoten bij onze caravan en zien elkaar morgenvroeg nog even voor zij verder trekken richting Italië !

Wij hebben geen haast om thuis te komen en gaan hier eerst een paar dagen heerlijk relaxen !

Verslag 56

Vanmorgen hebben we echt voor de laatste keer afscheid genomen van Rob, Elzelies, Jos en Willeke, nu kan het wel ruim een half jaar duren voor we elkaar weer zien, waarschijnlijk op de reünie. Ook vandaag is het prachtig weer: hel blauwe lucht met een krachtige zon, de zee is fris en verkoelend en we nemen diverse keren een duik in het heldere water !

We maken er echt een relaxed dagje van met een leesboek en af en toe vallen de ogen dicht. Regelmatig gaan onze gedachten terug naar de prachtige, gezellige reis die we gemaakt hebben.

Ineens horen we een bekende stem: Wobbie is aangekomen op de camping samen met Wim en even later zien we ook Willy en Herman, de groepsreis is dus nog niet helemaal afgelopen ! Aan het eind van de middag komen ze gezellig bij ons zitten en genieten we gezamenlijk weer van het mooie uitzicht en de zonsondergang. Ook zij trekken morgen verder noordwaarts en waarschijnlijk zien we dan geen bekende gezichten meer !

Verslag 57

Ook gisteren (zondag 21 oktober) zijn we de camping niet afgeweest, wel waren we iets actiever: de caravan heeft een flinke beurt gehad, al het vuil van Albanië en Montenegro is er weer af !

Verder hebben we gezwommen, weer eens een spelletje gedaan en genoten van het warme weer.

Vandaag hebben we de auto gepakt en zijn naar het Nationaal Park Krka gereden, ruim zestig kilometer van de camping verwijderd.

Het 142 km2 grote park werd in 1985 opgericht ter bescherming van de midden- en benedenloop van de rivier de Krka, die uitmondt in de baai van Sibernik. Het water van de vijfenzeventig kilometer lange rivier stroomt naar de spectaculaire watervallen van Roski Slap en Skradinski Buk en vormt dan een serie meren en stroomversnellingen, te midden van veel groen. Er loopt een mooi twee kilometer lang vlonderpad door het park, waardoor je langs alle mooie plekjes komt.

Drie jaar terug zijn we hier met Dennis ook geweest, maar het was zeker de moeite waard voor een tweede bezoek.

Op de terugweg hebben we de auto laten reinigen bij een klein bedrijfje, twee man zijn ruim een half uur bezig geweest om de wagen van binnen en buiten schoon te maken. Hij glimt weer volop en dat voor ruim tien euro !!

We zitten nog lang buiten, tegen negenen is het nog altijd negentien graden !

Verslag 58

We zijn zomaar vijf achtereenvolgende dagen op dezelfde camping gebleven, iets wat deze hele vakantie verder niet is voorgekomen. Ons plekje is echter zo mooi: pal aan het water en een prima temperatuur erbij, wat wil je nog meer ! Pas over twee weken verwachten ze ons weer thuis, dus we kunnen heel rustig aan huiswaarts rijden. Gisteren hebben we het door stadwallen omgeven stadje Trogir bekeken, in 1997 uitgeroepen door UNESCO tot Werelderfgoed.

Trogir vormt door middel van twee bruggen, aan verschillende zijden van de stad, de verbinding tussen het schiereiland Ciovo en het vaste land. Het is een prachtig plaatsje om door te wandelen en gelukkig is het er nu niet zo erg druk meer. We hebben het plein met de Laurentiuskathedraal bekeken en zijn zelfs in de klokkentoren van de kerk geklommen, vanwaar je een prachtig uitzicht hebt over de stad. (Drie jaar geleden heeft Dennis hier zijn hoogtevrees overwonnen !)

Ook de oude stadspoorten en het Kamerlengo-kasteel zijn mooi om te zien.

’s Middags hebben we geluierd en Wim heeft voor het eerst sinds lange tijd z’n hengel weer eens uitgeworpen; diverse vreemdsoortige visjes belanden aan de haak, maar allen worden teruggegooid in zee.

Vanmorgen hebben we een tochtje gemaakt over het schiereiland Ciovo waar onze camping op ligt, je kunt duidelijk zien dat het seizoen ten einde loopt: de plaatselijke bevolking is hun bootje aan het leeghalen en schoonmaken, de meeste appartementen zijn al dicht en ook zijn er nog maar enkele restaurants open. Gisteren, toen we de drie centimeter lange schroef uit ons wiel hebben laten halen, zagen we zelfs al iemand de winterbanden op z’n auto plaatsen, de zomer is hier echt bijna voorbij !

Ook de hel blauwe kleur van de lucht die zo mooi weerkaatst in het water neemt duidelijk in felheid af en lijkt nu meer grijsblauw. Weer kwamen we tijdens het rijden in Trogir uit, waar we nog even rondgewandeld hebben.

Op het plein was een kwintet a-capella aan het zingen, wat prachtig klonk.

We hebben vanmiddag nog een tijdje op het strand gelegen en waarschijnlijk voor het laatst dit jaar in zee gezwommen, het weer gaat, net als in de rest van Europa, nu snel veranderen.

Morgenvroeg verlaten we de camping en gaan zo’n honderdvijftig kilometer noordwaarts, we kijken terug op vijf heerlijke relaxte dagen !

Verslag 59

We moesten vanmorgen het halve eiland over rijden om weer op het vaste land te komen. De korte weg tussen de camping en Trogir ligt helemaal open (we hadden geluk dat we bij aankomst nog net over die al opengebroken weg konden) en zelfs voor de ingang van de camping zijn ze al druk aan het boren.

Alleen bestond het eiland al voordat er campings en caravans kwamen en hierdoor zijn de straten niet allemaal even toegankelijk en sommige bochten zijn erg moeilijk om te nemen, bovendien moeten er geen tegenliggers in de buurt zijn ! Ook is het eiland erg heuvelachtig en gaan we regelmatig flink omhoog of weer steil naar beneden. Gelukkig hadden we de weg uit voorzorg al een paar keer gereden en kwamen we zonder kleerscheuren in Trogir aan.

Na een rit van honderdvijftig kilometer kwamen we tegen de middag aan in Starigrad op camping Paklenica, vlakbij het gelijknamige Nationale Park. Drie jaar terug stonden we hier ook en hebben toen een flinke Bora Bora (een soort wervelwind) meegemaakt. Onze opblaas kano, die zo’n dertig kilo woog, is in de storm zomaar verdwenen en de tent van Dennis draaide aan één dikke scheerlijn, die vast zat aan een boom, om z’n as. Alle tentjes op het terrein waren kapot gewaaid en zelfs onze caravan (1700 kilo) schudde flink heen en weer, een ervaring om nooit te vergeten !

Vandaag is het er erg rustig en we vinden een mooi zonnig plekje voor de caravan.

We maken een wandeling in de omgeving en later gaan we aan het water zitten, waar Wim z’n hengel nog een keer uitwerpt.

Zodra de zon achter het eiland Pag verdwenen is verhuizen we naar binnen, het koelt nu snel af en zelfs de vloerverwarming gaat aan. Vanaf nu zullen we ’s avonds wel veel binnen zitten, maar dat vinden we ook gezellig in ons knusse huisje !

Verslag 60

Het kwik komt vandaag nog ruim boven de twintig graden maar de zon laat zich nauwelijks zien, voor morgen en de komende dagen is er zelfs regen voorspeld. Vandaar dat we vanmorgen op pad zijn gegaan naar het Nationaal Park Paklenica, gelegen in het indrukwekkende Velebit-massief.

Je kunt goed zien dat de herfst al begonnen is.

Er ligt hier honderdvijftig kilometer aan paden en paadjes door het vijfennegentig vierkante kilometer grote park en wij nemen één van de paden die ons langs steile bergwanden en smalle riviertjes leidt.

Het park is erg geliefd bij rotsklimmers en we zien er weer tientallen, aan touwen vast, langs de kale rotsen omhoog klimmen, stevig verankerd met de haken in de bergen.

Halverwege de route is een zijweg naar een druipsteengrot, maar deze is helaas vandaag gesloten. Onderweg komen we nog een man met een pakezel tegen, het enige vervoersmiddel dat hier gebruikt kan worden voor de bevoorrading.

Wij lopen door tot een klein boshuis “Lugarnica” genaamd, waar we ons brood opeten bij een bak koffie,

daarna nemen we dezelfde weg weer terug en na ruim drie uur lekker wandelen zijn we terug bij de ingang. Op de camping zitten we nog een hele tijd buiten, maar er volgt helaas geen mooie zonsondergang meer, zoals gisteren !

Verslag 61

In de nacht van vrijdag op zaterdag begon het te onweren en te regenen en de hele zaterdag is het weer vrij onbestendig.

We zitten buiten onder de luifel, lezen een mooi boek en doen enkele spelletjes. Een paar andere kampeerders komen bij ons met een lijstje met de weersvooruitzichten: het blijkt dat er weer een bora op komst is en ook is het over twee dagen nog maar twee (!!!) graden. Op de televisie zien we later dat in Zuid-Duitsland en in Oostenrijk de eerste sneeuw alweer gevallen is. We merken nog niet veel van de wind, maar door onze ervaring van drie jaar terug gaat ’s avonds de luifel omhoog en verhuizen de tafel en stoelen naar binnen.

De hele avond en nacht gebeurt er niets, pas tegen zevenen vanmorgen begint het flink te rommelen en wat te waaien, maar een paar uur later is het weer over. Iemand van de receptie komt ons melden dat je met een caravan de snelweg niet op komt vanwege de harde wind en dat er nog steeds kans is op een bora, we blijven vandaag dus gewoon op de camping staan.

’s Middags wandelen we naar het stadje en vinden er een prima restaurantje, waar we enkele uren doorbrengen. Het blijft de hele dag droog al is de zon nergens te bekennen, Wim heeft voor het eerst de lange broek weer aan, dat wil wel wat zeggen ! Terwijl ik dit schrijf komt er uit het westen een heel donkere lucht opzetten, ook komen er steeds meer caravans en campers aanrijden, die een veilige plek zoeken. Wim hoopt stiekem op een flinke bora, hij vindt dit natuurgeweld wel leuk !

Morgenvroeg informeren we bij de receptie of het caravanverbod voor de snelweg is opgeheven, als dit zo is, dan gaan we verder noordwaarts, richting huis !

Verslag 62

De temperatuur daalde vannacht tot onder de tien graden, maar van veel wind was geen sprake. We waren vanmorgen al vroeg bij de receptie (de wintertijd is ingegaan, dat scheelt weer een uur !) en daar vertelden ze dat we de snelweg weer opmochten. Terwijl we aan het aankoppelen zijn begint het flink te waaien en te regenen en eenmaal op de snelweg krijgen we alsnog te maken met hevige rukwinden en harde regen. Even later begint het zelfs te sneeuwen ! Het is ijzig koud en de wind giert om de caravan, we schudden heen en weer, lang leve de bora ! Al snel zien we diverse sneeuwschuivers om de weg schoon te vegen en gelukkig neemt de wind af, wel blijft het doorsneeuwen.

We rijden (en mogen) niet harder dan veertig kilometer per uur, al worden we wel regelmatig ingehaald door andere auto’s. Eén hiervan zien we even later tegen de vangrail aanstaan met een flinke deuk aan de voorkant ! Langzaamaan wordt het sneeuwen minder en ook worden de wegen beter begaanbaar, petje af voor alle sneeuwschuivers en strooiers !

Bij de grens met Slovenië verlaten we de snelweg en rijden een heel stuk door kleine dorpjes en over bergpasjes. De temperatuur is weer iets boven nul en de wegen zijn goed te berijden. We genieten van het prachtige landschap, alles is wit van de verse sneeuw, het lijkt net één grote ansichtkaart.

Wel valt het ons op dat er veel regen gevallen moet zijn: de rivieren zijn buiten hun oevers getreden en de akkers staan vol met water.

(Deze maïskolven zien we regelmatig te drogen hangen.)

We hebben toch ook nog even zon gehad onderweg.

Pas tegen vieren komen we aan op camping Kamne in het plaatsje Dovje helemaal in het noordwesten van Slovenië. We zijn de enige gasten, maar we hebben gelukkig een toiletgebouw ter beschikking en stroom, dus de vloerverwarming gaat gelijk aan samen met de gasverwarming, want het is maar twee graden !!

Twee kilometer verderop is een restaurant waar het heerlijk warm is en we laten ons er het eten goed smaken ! De rest van de avond zitten we in de caravan, weer met dubbele verwarming aan, buiten koelt het steeds verder af (volgens de berichten wordt het vannacht min zes graden !!), maar binnen wordt het gelukkig heel behaaglijk !

Verslag 63

Het werd geen min zes vannacht, maar het eerste wat ik vanmorgen deed toen ik boven het dekbed uitkwam was de gaskachel aanzetten, want binnen was het nog maar vijf graden, terwijl de vloerverwarming de hele nacht aangebleven is ! Wel wat anders dan die temperaturen in Turkije !!

Het is mooi helder weer en de zon schijnt, dus trekken we niet verder, maar blijven nog een dag in Slovenië.

Nadat we de naaste omgeving verkend hebben rijden we een prachtige bergpas in het nabij gelegen Nationaal Park Triglavski. De rit is werkelijk ongelofelijk mooi: overal ligt volop sneeuw en de bergen zijn prachtig. We komen via vele haarspeldbochten op 1600 meter hoogte en dalen daarna weer tot we bij het kleine plaatsje Trenta zijn, dan keren we en rijden de prachtige bergtocht weer terug.

De temperatuur ligt de hele tijd rond het vriespunt.

Onderweg stoppen we bij “Ruska Kapelica”, een prachtig houten kerkje dat midden in de sneeuw voor idyllische plaatjes zorgt.

Het is echt ongekend, ook voor Sloveense begrippen, dat we op 30 oktober door de sneeuw rijden, normaal komt het koude weer hier pas enkele weken later !

We komen erachter dat we vlak bij de Italiaanse grens zitten en omdat ons lievelingsdrankje: Branca Menta in de caravan bijna op is en deze alleen in Italië verkrijgbaar is, rijden we even over de grens naar de plaats Tarvisio om een voorraadje in te slaan ! (Thuis staan ook nog tientallen flessen op het schap, maar je weet nooit wanneer je weer in de buurt bent !)

Zo komt er weer een land bij in het rijtje “verschillende landen in deze vakantie”, als je de negen kilometer door Bosnië-Herzegovina bij de kust van Kroatië meetelt, zitten we nu op veertien landen en morgen reizen we naar nummer vijftien: Oostenrijk !

Laatste Verslag nr. 64

De nacht van dinsdag op woensdag was echt koud, onder het vriespunt, maar ’s morgens scheen de zon weer volop en zag alles er weer prachtig uit: sneeuw op de hoge bergen en de bomen in hun volle pracht met al die verschillende herfsttinten.

We verlaten Slovenië en via een lange tunnel komen we in Oostenrijk. Ook hier moeten we, net als in Slovenië, weer een tolvignet aanschaffen, de laatste deze vakantie. We rijden de hele dag over snelwegen en komen door diverse kilometerslange tunnels, toch is het erg mooi rijden tussen de hoge bergen, waar nog veel sneeuw op ligt, al wordt dit wel steeds minder.

Vroeg in de middag komen we aan in Altenmarkt am Pongau op camping Passrücker, waar we nog éven buiten in de zon zitten. Weer zijn we de enige gasten, wel staan er veel “vaste caravans”, want deze camping is ook geschikt voor wintersporters. Er is een prachtig toiletgebouw, de mooiste van de hele vakantie en lekker verwarmd !

We rijden nog wat door de omgeving, maar na de schitterende rit van de dag ervoor nemen we eigenlijk geen genoegen met minder mooie wegen, dus zijn we snel weer op de kampplaats waar we ons terugtrekken in de caravan. Tijd voor een leesboek en een lekker “portje” !

Ook donderdag hebben we de hele dag mooi weer, eigenlijk regent het steeds ’s nachts een beetje, maar overdag schijnt de zon. In de loop van de morgen rijden we Duitsland binnen waar ontzettend veel nieuwe wegen aangelegd worden, regelmatig veranderen we van baan of is het tijdelijk een éénbaansweg. Alleen valt het ons op dat er totaal niet gewerkt wordt, alle vrachtwagens en andere wegenbouwmachines staan er verlaten bij. Ook is er haast geen vrachtverkeer op de weg en staan alle parkeerplaatsen vol met LKW’s, het blijkt “Allerheiligen” te zijn, een feestdag, waardoor de meeste Duitsers een vrije dag hebben en het vrachtverkeer de weg niet op mag. Langzaamaan verandert het landschap: de bergen verdwijnen en ook sneeuw zie je alleen nog af en toe op een schaduwrijke plaats liggen. We stoppen bij camping Waldpark Hohenstadt waar diverse “vreemde” bouwsels van campers staan.

Ook hebben ze hier een Italiaans restaurant waar het ’s avonds gezellig druk is en de pizza prima smaakt !

Het is nu vrijdag 2 november en weer hebben we vandaag uren in de auto gezeten, rijdend over snelwegen richting noorden. Tot bij aankomst op de camping Am Mühlenteich in Lingerhahn hadden we goed weer onderweg, maar nu is het gaan regenen en het lijkt erop dat dit nog wel even doorgaat. Dus zitten we vandaag voor het laatst binnen in de caravan, kachel aan, drankje erbij, nog even genieten van ons knusse huisje. Morgen rijden we de laatste driehonderd kilometer naar Dodewaard en hebben dan ruim elfduizend kilometers op de teller staan !

De heerlijke vakantie zit er op, maar wat hebben we ontzettend veel gezien en gedaan en wat hebben we een plezier gehad samen met de Vagebondgroep ! Hopelijk komt er ooit nog een volgende gezamenlijke reis, waar we dan zeker weer van de partij zullen zijn. Voor nu is het “even” gebeurd, thuis gaan we ons weer voorbereiden op een volgende lange trip (vertrek op 7 januari 2013), namelijk tien weken lang in een camper, samen met Dennis, door Nieuw-Zeeland trekken………

(ook hiervan komt weer een dagelijks verslag……….dus tot de volgende keer !)